Για εισαγωγή στη συζήτηση με τον Μιχάλη Ρακιντζή επέλεξα να μοιραστώ μια πρόσφατη σκέψη που έκανα χαζεύοντας σκηνές στο YouTube από συναυλία του τη δεκαετία του ‘90 στον Λυκαβηττό, όπου ερμηνεύει με μοναδική ορμή και ευαισθησία, εν μέσω οριακά «πολεμικού» κλίματος – αφού τον κοινό τον πολιορκεί και τον περιβάλλει με λατρεία και αγάπη – τη διαχρονική πλέον επιτυχία του «Δεν πιστεύω», την οποία όλοι εμείς πρωτοακούσαμε από τη φωνή της Ελένης Δήμου. Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του βίντεο, έπιασα τον εαυτό μου να προσθέτει ακόμα μια ονειρική επιθυμία για ταξίδι «κάπου, κάπως, κάποτε» ώστε να είμαι έτοιμη, με τη λίστα στο χέρι, αν μια μέρα ανακοινωθεί από τους επιστήμονες ότι εφευρέθηκε επιτέλους η μηχανή του χρόνου. Δεν καταλαβαίνετε τίποτα, ε; Λοιπόν, πάντα έλεγα ότι αν μπορούσα να βρεθώ σε τρία χρονικά σημεία στο παρελθόν, θα διάλεγα μια συναυλία του Έλβις, μία συναυλία του Τζιμ Μόρισον και μια συναυλία του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Ε, πλέον προστέθηκε σε αυτήν τη θρυλική τριάδα – που δεν περίμενα ποτέ να χρειαστεί να επεκταθεί – και η ανέφικτη επιθυμία να ζήσω μια συναυλία του Μιχάλη Ρακιντζή στις αρχές του ’90, τότε που τα πόδια του σχεδόν δεν πατούσαν στη σκηνή και οι καπνοί έκαναν τα μαλλιά του να ανεμίζουν δεξιά – αριστερά με την ατίθαση γοητεία των 80s. Και όλα αυτά επειδή μετά την πρώτη προβολή της νέας ταινίας του Ρένου Χαραλαμπίδη «Νυχτερινός Εκφωνητής», μού «κόλλησε» για μέρες το «Μωρό μου Φάλτσο», το οποίο ακούγεται πλουσιοπάροχα σε όλη τη διάρκεια του φιλμ και όλοι φεύγουν από τον κινηματογράφο σιγοσφυρίζοντας τον σκοπό του. Και μετά, υποθέτω, όπως συνέβη και σε μένα, αναζητούν παλιά και νέα τραγούδια του στο διαδίκτυο.
Στο σαλόνι του σπιτιού του Μιχάλη Ρακιντζή, κάπου στα νότια προάστια, ένα μεσημέρι καθημερινής του πιο ζεστού Ιουλίου στην ιστορία της ανθρωπότητας, θα μάθαινα τα πάντα για την πορεία του στο μουσικό στερέωμα, για το μυστικό που κρύβεται πίσω από το καλοκαιρινό μοτίβο πολλών αγαπημένων τραγουδιών του, για το τι σκέφτεται για το φαινόμενο Taylor Swift, για το αν γνωρίζει τα συστατικά αυτού που αποκαλούμε «συνταγή επιτυχίας», για την επιτυχημένη συνεργασία του με τον Βασίλη Καρρά αλλά και για το πού βρίσκεται σήμερα ο «Πουφ» και η πολυσυζητημένη στολή από την παρουσίαση του S.A.G.A.P.O. στη σκηνή της Eurovision.
Και, περίπου μία ώρα μετά, θα μου έλεγε αντίο με το πιο χαρμόσυνο νέο: την κυκλοφορία του καινούριου – καλοκαιρινού παρακαλώ – τραγουδιού του με τίτλο «Το κορίτσι μου» και την προσμονή για δύο επόμενα μουσικά ραντεβού, ένα στην Τεχνόπολη στις 18 Σεπτεμβρίου και ένα (τουλάχιστον) από Οκτώβριο στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο όπου θα εμφανίζεται με τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο. Έως τότε, τα αφτεράδικα του Αιγαίου θα λιώνουν στα “decks” τα κομμάτια του και οι καλοκαιρινοί θαμώνες θα τα χορεύουν μέχρι το πρωί τραγουδώντας δυνατά στίχους που έγραψε ο ίδιος κάποτε και έγιναν η ιστορία της ζωής όλων μας, την οποία δεν χορταίνουμε να ακούμε, ειδικά τα καλοκαίρια που, όπως και ο Μιχάλης Ρακιντζής παραδέχεται, «είναι μια περίοδος αισιόδοξη», παρά το γεγονός ότι είναι εκείνος που έγραψε το πιο «αντικαλοκαιρινό τραγούδι», που κάθε χρόνο αποτελεί τον οδηγό επιβίωσής μας στην τσιμεντούπολη ύστερα από την εξαίσια ανοιχτωσιά της ζωής στα ελληνικά νησιά. Οπότε, αγαπητές και αγαπητοί, από φθινόπωρο «Μη μου μιλάς για καλοκαίρια» πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Για τώρα που είναι ακόμα Αύγουστος και η ελπίδα τρέχει ξέφρενη ανάμεσά μας, ο Μιχάλης Ρακιντζής μιλά στο «Βήμα» με άνεση και ειλικρίνεια – όπως δηλαδή κάνει πάντα – «Σε πρώτο Ενικό». Δικός σας (για πάντα; Ποτέ!).
*Όταν μου πρότεινε ο Ρένος Χαραλαμπίδης να του δώσω το «Μωρό μου Φάλτσο» για τη νέα του ταινία «Νυχτερινός Εκφωνητής», το άκουσα με μεγάλη ευχαρίστηση επειδή τον εκτιμώ και τον θαυμάζω ως ηθοποιό και ως συγγραφέα. Το τραγούδι αλλά και η ταινία αναφέρονται σε μία συγκεκριμένη εποχή και νομίζω ότι ήταν ένα πολύ ωραίο δέσιμο το ηχητικό με το οπτικό. Έχει ζήσει και ο Ρένος την εποχή εκείνη. Νομίζω ήταν αρκετά συγκινητικό.
*Όσοι έχουμε ζήσει τα τέλη ‘80 και τα 90s, αυτά είναι τα αγαπημένα μας χρόνια. Πρώτον, γιατί ήταν μια τελείως διαφορετική εποχή και, δεύτερον, γιατί τότε ήμασταν νεαροί. Ήταν η εποχή με τα όνειρα, με τις φιλοδοξίες, με τα πάντα. Γι’ αυτό και μας έχει σημαδέψει όλους.
*Παλιά τα εισιτήρια στις συναυλίες έγραφαν ότι «απαγορεύεται η βιντεοσκόπηση». Ό,τι οπτικοακουστικό έβγαινε προς τα έξω ήταν επίσημα από τις εταιρείες. Σήμερα ο κόσμος έχει αλλάξει. Όλοι θέλουν να έχουν κάποιο «ενθύμιο» από μια συναυλία.
*Επειδή κάθε τραγούδι γράφεται σε μια χρονική συγκυρία, τουλάχιστον για μένα που το γράφω, κάθε τραγούδι με επαναφέρει σε μια συγκεκριμένη εποχή. Είναι κάτι που μου θυμίζει τι διαδραματιζόταν τότε, σε τι φάση ήμουν, όλα αυτά.
«Όσοι έχουμε ζήσει τα τέλη ‘80 και τα 90s, αυτά είναι τα αγαπημένα μας χρόνια».
*Δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα «θα γίνω τραγουδιστής ή συνθέτης». Με τη μουσική ασχολούμαι από πολύ μικρή ηλικία. Ξεκίνησα με συγκροτήματα, κάναμε εμφανίσεις, έπαιξα στην Αγγλία πάλι με συγκροτήματα σε διάφορες σκηνές κι έκανα τρία άλμπουμ με τους Scraptown. Όλα αυτά ήταν μια προετοιμασία για αυτό που θα ερχόταν κι έτσι δεν μου φάνηκε κάπως όταν ήρθε η επιτυχία.
*Τους πρώτους μου δίσκους μού τους είχε φέρει ο πατέρας μου που ήταν ναυτικός από Ιαπωνία και απ’ έξω έχουν ιαπωνικά γράμματα. Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath, όλα τα μεγάλα rock συγκροτήματα της εποχής.
*Αν υπάρχει κάποιο τραγούδι μου που να κρύβει κάποιο μυστικό; Πιθανόν πολλά. Γιατί τα τραγούδια δεν είναι, φυσικά, η αυτοβιογραφία μας, αλλά μπορούμε να πιαστούμε από μια λεπτομέρεια, να τη διανθίσουμε και να την κάνουμε στίχο. Οπότε, πιθανόν σε αρκετά κομμάτια να υπάρχει μια μικρή αλήθεια.
*Έμπνευση μου δίνει το οτιδήποτε. Κάτι που θα παρατηρήσω, κάτι που θα ζήσω ή μια λεπτομέρεια. Έτσι έχουν γίνει ίσως και τα πιο καλά κομμάτια, όταν πιάνεσαι από μια λεπτομέρεια και φτιάχνεις μια ολόκληρη ιστορία.
*Ελληνικά δεν άκουγα ποτέ αλλά θαυμάζω απεριόριστα παλιούς λαϊκούς καλλιτέχνες που έχουν αφήσει ιστορία και απίστευτα τραγούδια. Αγαπημένοι μου είναι ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μανώλης Χιώτης. Δυστυχώς τους έμαθα λίγο μεγάλος γιατί άκουγα άλλα είδη και ακόμα μπορώ να πω ότι μαθαίνω παλιότερα τραγούδια. Γιατί, για να φτάσεις μέχρι το σήμερα, είναι καλό να ξέρεις όλη την εξέλιξη της μουσικής.
*Λατρεύω τη μουσική και τα καλά τραγούδια σε όποιο είδος. Εκτός από ένα-δύο είδη τα οποία είναι σε ένα επίπεδο κάπως που δεν έχουν μουσικό ενδιαφέρον για μένα που είμαι μουσικός. Για κάποιους άλλους προφανώς έχουν. Το κάθε είδος έχει και το κοινό του.
*Ο πατέρας μου είχε ένα μοναδικό τρόπο να παίζει λύρα, πολύ διαφορετικό και σε πολύ υψηλό επίπεδο από τα κρητικά που ξέρουμε. Ήταν, θα έλεγα, πιο πολύ βυζαντινός. Όμως δεν έγινε ποτέ επαγγελματίας, γιατί τότε οι μουσικοί της εποχής του ζούσαν μέσα από πανηγύρια και αυτό το «πανηγυρτζίδικο» κλίμα ήταν κάτι που δεν του άρεσε.
«Η μουσική είναι και λίγο Μαθηματικά. Υπάρχει μια αντικειμενικότητα στο καλό κομμάτι. Δεν είναι μόνο υποκειμενικό το τι μας αρέσει».
*Μεγάλωσα στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Το σχολείο μου ήταν πίσω από την Αμερικανική Πρεσβεία. Ήταν μία Αθήνα πολύ διαφορετική. Υπήρχε ακόμα ρομαντισμός. Γενικά, ζήσαμε μία εποχή βλέποντας πολύ διαφορετικά τα πράγματα από ό,τι οι σημερινές νεολαίες. Πιστεύω, όμως, ότι ο καθένας αν μιλήσει για τη δική του εποχή, έτσι θα νιώθει. Γιατί η εποχή πάντα που μας καθορίζει είναι τα νιάτα μας.
*Όταν σου έχει φέρει έναν δίσκο ο μπαμπάς σου και είσαι 8 με 10 χρονών και αυτό το συγκρότημα κάνει τεράστια επιτυχία, το έχεις αγαπήσει και μετά από χρόνια, με αυτόν τον άνθρωπο που τον άκουγες μικρός κι είχες «λιώσει» τους δίσκους του, και είναι από την άλλη άκρη του κόσμου, βρεθείς μια μέρα να τραγουδάτε μαζί σε συναυλίες και δίσκο, ε, σου φαίνεται σαν ψέμα. Οι πιθανότητες να σου συμβεί είναι απειροελάχιστες. Και όμως συνέβη.
*Η συνεργασία μου με τον Ian Gillan (σ.σ. βασικός τραγουδιστής των Deep Purple) ήταν διαφορετική από τη συνεργασία μου με την Bonnie Tyler. Ο χρόνος που βρέθηκα με την Tyler ήταν πολύ σύντομος. Της είχαμε στείλει το τραγούδι, το έκανε πρόβες και ήρθε στο στούντιο έτοιμη να το τραγουδήσει. Βρεθήκαμε μόνο εκεί. Με τον Gillan αναπτύχθηκε μια φιλία, πήγαμε μαζί διακοπές, με φιλοξένησε στην Αγγλία, τον φιλοξένησα εγώ εδώ και κρατάμε ακόμα και σήμερα μια πολύ καλή σχέση.
*Τι μου έκανε εντύπωση από τον Gillan; Ότι είναι ένας πνευματώδης άνθρωπος, διαβασμένος και πολύ απλός. Όλα τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής είχαν μια απλότητα μέσα από την τεράστια επιτυχία τους γιατί ήταν άλλος ο λόγος που ξεκίνησαν. Δεν ξεκίνησαν με σκοπό, «α, θα γίνουμε διάσημοι, θα γνωρίσουμε κορίτσια, θα αποκτήσουμε χρήματα». Ξεκίνησαν από μικρά δωμάτια όπου έπαιζαν και έκαναν το κέφι τους ενώ «ψαχνόντουσαν» γιατί τότε αυτά ήταν καινούρια μουσικά είδη. Διαδραματιζόταν μια μουσική επανάσταση εκείνη την εποχή.
*Το «φαινόμενο» Taylor Swift προφανώς δεν είναι τυχαίο και δεν οφείλεται μόνο στη μουσική. Φαντάζομαι ότι είναι ένα αρκετά ξεχωριστό άτομο, όχι μόνο στα τραγούδια της και στον στίχο της αλλά συνολικά. Δεν είναι όλος ο κόσμος συνεννοημένος να «σπρώξει» την Taylor Swift.
*Η μουσική είναι και λίγο Μαθηματικά. Υπάρχει μια αντικειμενικότητα στο καλό κομμάτι. Δεν είναι μόνο υποκειμενικό το τι μας αρέσει. Μερικά πράγματα είναι μετρήσιμα.
*Για μένα, δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας. Μακάρι να υπήρχε γιατί θα την ξέραμε όλοι και θα κάναμε πάντα επιτυχίες.
*Ο δίσκος για τον Βασίλη Καρρά («Μ’έχεις κάνει αλήτη», 1997) προέκυψε αφού βρεθήκαμε τυχαία μέσα στην εταιρεία. Ήταν κάτι καινούριο για μένα, μια πρόκληση, το να κάνω έναν εξ ολοκλήρου λαϊκό δίσκο. Και, μάλιστα, για έναν καλλιτέχνη που ήταν πολύ «φτασμένος» και δεν θα μπορούσα να «παίξω» με την καριέρα του. Όταν μου ζητήθηκε, είπα «ναι, είναι πολύ εύκολο, το ‘χω». Και έγινε όλο πολύ γρήγορα και αβίαστα. Σαν να κύλησε πολύ φυσιολογικά η μετάβαση από την ποπ και ροκ μουσική, στη λαϊκή.
*Μου αρέσεουν τα λαϊκά τραγούδια και δεν το εννοώ με τη σημερινή διάσταση του λαϊκού, γιατί σήμερα λαϊκό τραγούδι δεν υπάρχει με την έννοια που υπήρχε 10 – 20 χρόνια πριν. Υπάρχει ένα πόπ λαϊκό, κάτι απροσδιόριστο, που δεν είχε τον χρόνο ακόμα να πάρει την «ταμπέλα» του.
*Η χαρά που παίρνω από τη δουλειά μου έρχεται όταν την τελειώνω, εάν είμαι ικανοποιημένος, πράγμα που συμβαίνει σπάνια.
*Το πιο ωραίο κομμάτι της δουλειάς μου είναι όταν γράφω μόνος μου σε ένα στούντιο ή οι στιγμές που μοιράζομαι με τον κόσμο σε συναυλίες.
*Οι άνθρωποι που κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν επαγγελματικά είναι ευτυχισμένοι, τουλάχιστον στο κομμάτι δουλειάς. Εγώ δεν έχω αισθανθεί ότι έχω δουλέψει ποτέ στη ζωή μου, αν και έχω στερηθεί παρέες, διακοπές, εξόδους. Πάντα με θυμάμαι, χειμώνα – καλοκαίρι, κλεισμένο σε ένα στούντιο να δουλεύω. Παρ’όλα αυτά, νομίζω ότι δεν δούλεψα ποτέ κι αισθάνομαι και λίγο ένοχα για αυτό.
*Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να έχω μετανιώσει γιατί όλα ήταν επιλογές μου. Θα μπορούσε από μία μικρή λεπτομέρεια να έχουν αλλάξει τα πάντα. Εκτός από τις επιλογές μας, όμως, υπάρχει και ο παράγοντας τύχη ή ό,τι μας ωθεί να πάρουμε μία απόφαση. Και οι αυθόρμητες αποφάσεις είναι πάντα οι σωστές.
*Η ευτυχία είναι στιγμές, δεν είναι κάτι μόνιμο. Και, μάλιστα, οι ελάχιστες στιγμές στη ζωή μας.
*Το χρήμα είναι σχετικό. Κανείς δεν νομίζω ότι το περιφρονεί. Σημασία έχει να μην τρέχεις από πίσω του γιατί τότε έχεις χάσει τη ζωή σου.
*Θα ήμουν αγνώμων αν έλεγα ότι δεν έχω πραγματοποιήσει όνειρα. Μπορώ να πω ότι πραγματοποιήσα και πολύ περισσότερα από αυτά που είχα βάλει στόχο.
*Επειδή κάποτε παίρναμε τα γράμματα σε μεγάλες τσάντες από τις δισκογραφικές, έχω ένα δωμάτιο στο πατρικό μου στην Κρήτη γεμάτο κούτες από γράμματα. Ήταν κάτι διαφορετικό που είχε εκείνη η εποχή. Δεν προλάβαινες εννοείται να τα διαβάσεις. Έπαιρνες κάποια έτσι στην τύχη. Αλλά, φανταστείτε την αγάπη του κόσμου που έμπαινε στη διαδικασία, όχι να γράψει στο πληκτρολόγιο δύο λέξεις, αλλά να γράψει τρεις – τέσσερις σελίδες γράμμα, να κάνει μία προσωπική εξομολόγηση ή να σου πει πράγματα για τον εαυτό σου και τα τραγούδια σου που έχει προσέξει που ούτε εσύ δεν τα έχεις δει. Ήταν κάτι πολύ όμορφο. Ονειρικό. Και έδειχνε πόση μεγάλη ήταν η αγάπη του κόσμου.
*Πάντα το βιντεοκλίπ ήταν μια βαρετή διαδικασία για μένα. Η δουλειά μου τελείωνε όταν τελείωνα το δίσκο. Όλα τα υπόλοιπα που έπρεπε να κάνω δεν μου άρεσαν. Θα εξαιρέσω το «Να είσαι εκεί» και τον «Πουφ» γιατί ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Εν μέσω διακοπών στην Κρήτη, παρέα με παιδιά της εταιρείας μου και σκηνοθέτες, όπου περάσαμε υπέροχα και αυτό βγήκε και στα κλιπ που είναι κλασικά έως σήμερα.
*Ο «Πουφ» τώρα είναι μέσα (σ.σ. στο διπλανό δωμάτιο) σε μια βιτρίνα.
*Μου αρέσει η πρόοδος. Μου αρέσει να αλλάζουν τα πράγματα. Και μακάρι να μπορούσαμε να το τρέξουμε λίγο να προλάβουμε περισσότερα όσο είμαστε στη ζωή.
*Οι στολές της Eurovision ήταν των ΜΑΤ. Μου είχαν δοθεί από την αστυνομία για την εμφάνιση και έχουν επιστραφεί.
*Πλέον η εμπορικότητα δεν με ενδιαφέρει. Έχω περάσει προ πολλού αυτό το στάδιο που ήθελα να επιβεβαιώνω τον εαυτό μου με χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Καταρχάς, σήμερα δεν υπάρχουν χρυσοί και πλατινένιοι. Υπάρχουν μόνο views, που στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι ψεύτικα. Πλέον, αυτό που με ευχαριστεί είναι όταν τελειώνω μία δουλειά να ασχολούμαι με κάποιο είδος με το οποίο δεν είχα ασχοληθεί ποτέ.
*Στην καριέρα μου δεν υπήρχε στρατηγική. Γιατί αν υπήρχε, θα ήταν πολύ διαφορετικά. Όταν ξεκίνησα, έκανα συγχρόνως δύο – τρεις συνεργασίες που κυκλοφόρησαν μαζί με τον πρώτο μου δίσκο και έτσι είχα πολλά πράγματα να ακούγονται ταυτόχρονα. Αυτό όμως το σταμάτησα. Σταμάτησα να γράφω μουσική για άλλους καλλιτέχνες. Ήταν κάτι που δεν το ήθελα. Παρ’όλο που τα χρήματα εκείνη την εποχή ήταν πάρα πολλά.
*Όταν ένας καινούριος καλλιτέχνης έχει επιτυχία, του την «πέφτουν» όλοι να τους γράψει. Δεν το έκανα. Και δεν μπορώ να πω ότι έγραψα επιλεκτικά. Έγραψα σε ανθρώπους που έτυχε να βρεθούν δίπλα μου ή να βρεθώ δίπλα τους. Όταν μου ζητήθηκε, όμως, να γράψω για διάφορους που δεν γνώριζα σε προσωπικό επίπεδο, δεν το έκανα.
«Η ευτυχία είναι στιγμές, δεν είναι κάτι μόνιμο. Και, μάλιστα, οι ελάχιστες στιγμές στη ζωή μας».
*Εκτός από τη λέξη «φιλία», πρέπει να υπάρχει και η λέξη «αλληλοσεβασμός» στις σχέσεις.
*Έχω ελάχιστους φίλους και καλούς.
*Τις πτήσεις τις άρχισα στην Αγγλία. Μετά από χρόνια γνώρισα σαν εμπειρία και το ελικόπτερο, το αγάπησα και έκτοτε έχω κολλήσει με αυτό. Είναι πραγματική απόδραση. Αν και τουλάχιστον δύο φορές έχουμε κινδυνεύσει πάρα πολύ άσχημα.
*Αγαπημένος μου καλοκαιρινός προορισμός είναι η Κρήτη, το μέρος που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι γονείς μου, το μέρος που πηγαίνω διακοπές από μικρός. Το πατρικό μου είναι στο Ρέθυμνο, στο χωριό Έρφοι. Μεγάλωσα με μητέρα κρητικιά. Η κουζίνα της ήταν η κλασική κρητική κουζίνα που αγαπάω πολύ. Μόνο τους κοχλιούς λυπάμαι λίγο. Θεωρώ το συγκεκριμένο θέαμα «γενοκτονία».
*Συνήθως οι κυκλοφορίες των δίσκων μου γινόντουσαν λίγο πριν το καλοκαίρι. Είναι μια πιο αισιόδοξη περίοδος, ζούμε σε έναν χώρο που είναι γεμάτος από θάλασσα και ήλιο, όλοι περιμένουμε το καλοκαίρι και είναι λογικό να μας εμπνέει περισσότερο από τον χειμώνα.
*Πριν μερικές βδομάδες κυκλοφόρησε το καινούριο μου κομμάτι, είναι καλοκαιρινό, έχει βιντεοκλίπ και λέγεται «Το κορίτσι μου». Τι άλλο; Α, ναι. Στις 18 Σεπτέμβρη έχουμε συναυλία στην Τεχνόπολη και από Οκτώβριο θα είμαι στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» με τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο.
*Κεντρική φωτό: Μενέλαος Μυρίλλας
