Από το 2000 στο Σίδνεϊ όταν και κατετάγη ένατη η Ισπανία δεν είχε μείνει ποτέ εκτός τελικής οκτάδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην Αθήνα ήταν έβδομη, στο Πεκίνο και στο Λονδίνο δεύτερη, ζορίζοντας μάλιστα τους Αμερικανούς, στο Ρίο τρίτη και στο Τόκιο έπεσε έκτη.
Μετά την 9η θέση πέρυσι στο Παγκόσμιο Κύπελλο η «ρόχα» βίωσε κι αυτήν την πικρία, δείγμα του τεράστιου κύκλου που κλείνει πια ολοκληρωτικά. Τον Καναδά, κακό δαίμονά τους από πέρυσι, οι πρωταθλητές Ευρώπης τον πίεσαν πάρα πολύ, αλλά το τελικό 88-85 στο «αντίο» του Ρούντι Φερνάντεθ ήταν εν τέλει καταδικαστικό.
Στον «όμιλο του θανάτου», που κάθε πόντος και κάθε λεπτομέρεια μετρούσαν διπλά, η Ισπανία έμεινε τέταρτη στην ισοβαθμία του 1-2, πληρώνοντας το γεγονός πως στην πρεμιέρα είχε ηττηθεί με δώδεκα πόντους από την Αυστραλία. Αυτό σήμαινε πως μετά τη νίκη με έξι πόντους της Ελλάδας επί των «μπούμερς» νωρίτερα το μεσημέρι της Παρασκευής χρειαζόταν μονάχα νίκη για να συνεχίσει στο Παρίσι, ούσα στο -5 ενόσω οι αντίπαλοί της βρίσκοναν στο +6 και στο -1.
Την ανατροπή από το -14 (56-42) την έκανε στον αγώνα, εξαντλώντας τις πιθανότητές της. Όταν όμως έφτασε στο -1 (86-85), απέμεναν μόνο 2.7 δεύτερα στο ρολόι και ο Γκίλτζιους-Αλεξάντερ δεν έχασε κάποια από τις δυο βολές που κλήθηκε να εκτελέσει. Αντιθέτως το μακρινό τρίποντο του Γιουλ δεν έφτασε καν στη στεφάνι και η «ρόχα» αποχαιρέτησε τους Ολυμπιακούς, ενόσω οι Καναδοί τερμάτιζαν πρώτοι με το απόλυτο (3/3).
Αν μπορεί πλέον ν’ ανοίξει ένας νέος κύκλος, θα το δείξει η επόμενη χρονιά. Όπως και να ‘χει πάντως η Ισπανία έφυγε με ψηλά το κεφάλι, παραμένοντας μια υπολογίσιμη δύναμη με αρχή, μέση και τέλος.
