Όσο ο δυτικός κόσμος (κατά μείζονα λόγο) ζει τον μύθο του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, η απειλή ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης στη Μέση Ανατολή και ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία έρχονται να υπενθυμίσουν και να φωτίσουν την εξαιρετικά εύθραυστη ισορροπία στην παρατεταμένη, παγκόσμια γεωπολιτική αναταραχή.
Και στα δύο μέτωπα οι πιθανότητες ύφεσης δεν είναι ορατές και οι εστίες της έντασης βρίσκονται πολύ κοντά μας.
Όσο και αν η Ελλάδα δεν έχει άμεση εμπλοκή, επηρεάζεται σε σημαντικό βαθμό από την πολεμική ανάφλεξη. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, επειδή είναι μέλος του ΝΑΤΟ, το οποίο έχει πάρει σαφή θέση στο πλευρό του Κιέβου, στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής, επειδή οι επιλογές των τελευταίων ετών είναι σαφείς και οι συμμαχίες διαμορφωμένες, ενώ πάντα οι κρίσεις στην περιοχή εκδηλώνονται και με εξάρσεις του μεταναστευτικού/προσφυγικού ζητήματος.
Επιπλέον, οι αντιπαραθετικές θέσεις της χώρας μας με την Τουρκία στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής και ο ρόλος που έχει επιλέξει ο Ταγίπ Ερντογάν, διαμορφώνουν μία νέα παράμετρο και στις διμερείς σχέσεις, οι οποίες παρά την ύφεση των τελευταίων μηνών είναι φανερό ότι βρίσκονται περισσότερο στα πρόθυρα περιπλοκής, παρά εξομάλυνσης.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το φθινόπωρο δεν προμηνύεται ιδιαίτερα ευχάριστο και χαλαρό. Τα πολεμικά μέτωπα σε συνδυασμό με την ρευστή ισορροπία στα ελληνοτουρκικά και την μείζονα εκκρεμότητα των αμερικανικών εκλογών, διαμορφώνουν ένα περιβάλλον αβεβαιότητας, με πιθανούς κινδύνους ανατροπών.
Οι παράμετροι αυτές θα όφειλαν να συνεκτιμώνται όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και ειδικά εκείνων που δείχνουν υπνωτισμένες στην πολυτέλεια της αντιπολιτευτικής τους νωθρότητας.
