Ο Άνταμ Πίτι έχει αναδειχθεί δύο φορές χρυσός ολυμπιονίκης (Ρίο, Τόκιο) και είναι ο παγκόσμιος ρέκορντμαν τόσο στα 50 όσο και στα 100 μέτρα πρόσθιο. Την περίοδο που οι ανταγωνιστές του κολυμπούσαν για να κοπιάρουν τις ασύλληπτες επιδόσεις του στην πισίνα, αυτός κατέβαινε τα 57 δεύτερα στο κατοστάρι (56.88). Μέχρι σήμερα παραμένει κυρίαρχος στο είδος του και μία από τις ατράνταχτες ελπίδες των Βρετανών για άλλο χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

«Όταν είσαι πιο νέος, λες ότι ένα χρυσό θα λύσει τόσα πολλά προβλήματα. Το κάνει μεν. Από την άλλη όμως δεν πρόκειται να λύσει αυτά που εγώ επιδιώκω».

Βγάζοντας το κεφάλι του από το νερό και παίρνοντας μια πολύ βαθιά ανάσα, ο σπουδαίος Βρετανός κολυμβητής ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη διαδρομή. Βουτά βαθιά μέσα στην ψυχή του και λίγους μήνες πριν από τα 30 του επανατοποθετείται στον κόσμο ως μια φρέσκια εκδοχή του εαυτού του.

Πολύ πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος για τις ψυχικές ανάγκες που χρειάζεται να καλύψει, ο Άνταμ Πίτι θέτει διαφορετικές προτεραιότητες. Δεν απαρνείται τη νίκη, πολλώ δε μάλλον δεν τη φθονεί. Θα έλεγε ψέματα, αν υποστήριζε το αντίθετο. «Προφανώς και κολυμπώ για να κερδίζω, για να είμαι ο καλύτερος». Απλώς δεν «πνίγεται» πια, ούτε «βουλιάζει» τις φορές που αποτυγχάνει ν’ αγγίξει πρώτος το γαλάζιο πλακάκι στο τέλος της διαδρομής.

Προτιμά εδώ και καιρό να ρουφά ο ίδιος την πρόκληση κι όχι αυτή να τον καταβροχθίζει. «Μ’ ενθουσιάζει μόνο και μόνο το γεγονός πως θα είμαι στο Παρίσι».

Η ζωή που ο Πίτι δεν έζησε

Ως το 2021 ο Πίτι ζούσε, όπως αποδείχθηκε και παραδέχθηκε, μια ζωή που δεν απολάμβανε στον βαθμό που θα ήθελε. Ένα από τα tattoo στο μπράτσο του αριστερού χεριού του απεικονίζει τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους. Από κάτω είναι χαραγμένη η λέξη «equilibrium». Μεταφράζεται ως ισορροπία. Ο Πίτι έλεγε κάποτε πως «όλοι οι τομείς της ζωής σου πρέπει να είναι ίσοι για να αποδίδεις όσο καλύτερα μπορείς». Πίστευε ότι αυτό βίωνε, πως το είχε εξασφαλίσει.

Υιοθετώντας μια πολύ επίπονη καθημερινή ρουτίνα (κολύμπι, βάρη, διατροφή 6.000 θερμίδων, κλπ) κι έχοντας την οικογένειά του στο πλευρό του, θεωρούσε πως του αρκούσαν όσα είχε. Ήταν 21 ετών αλλά, όπως ομολογούσε μια φίλη του, «δεν πηγαίνει σε πάρτι, δεν πίνει, είναι στο κρεβάτι του από τις 22:00. Κάθε μικρό πράγμα ελέγχεται».

Ο Πίτι είχε, ολοφάνερα, ξεγελαστεί. Ισορροπούσε μεν, αλλά σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Ακροβάτης πάνω από το απόλυτο κενό.

Ο χωρισμός, ο τραυματισμός και η κατάρρευση του Πίτι

Τα προηγούμενα τρία χρόνια ήταν χρόνια επίπονης δοκιμασίας. Του ίδιου του Άνταμ που μέχρι τα τέσσερά του (γεννηθείς στις 28 Δεκεμβρίου του 1994) απεχθανόταν το νερό και ούρλιαζε σπαραχτικά προτού η μητέρα του Καρολάιν τον βάλει στην μπανιέρα για να τον πλύνει.

Ο χωρισμός του το 2021 από τη Έιρι Μάνρο, σύντροφό του επί τετραετία και μητέρα του τρίχρονου γιου τους, ήταν ένα ισχυρό πλήγμα για την εύθραυστη ψυχοσύνθεσή του. Συνδυάστηκε μ’ ένα κάταγμα στο πόδι που τον άφησε εκτός πισίνας και τον «διέλυσε» εσωτερικά.

Η ολική κατάρρευση απείχε κάποιες λίγες, μαύρες, σκέψεις. Η εκδοχή της πρόωρης απόσυρσης από τη δράση κέρδιζε διαρκώς έδαφος. Σε μια προπόνηση, τον Φεβρουάριο του 2023, δεν άντεξε. «Άρχισα μέσα στο νερό και τα γυαλιά μου γέμισαν δάκρυα. Έκλαιγα ενόσω κολυμπούσα. Είχα σπάσει. Θυμάστε πώς ο Bane σπάει την πλάτη του Batman; Αυτό έκανα στον εαυτό μου. Έχασα κάθε αίσθηση κατεύθυνσης και σκοπού. Σκεφτόμουν τι κάνω εδώ».

Εγκατέλειψε την προπόνηση, το έριξε στο αλκοόλ

Εκείνη την ημέρα εγκατέλειψε την προπόνηση. Ήταν η πρώτη φορά που δεν ολοκλήρωσε το πρόγραμμα του. «Έκανα μπάνιο κι ακόμη έκλαιγα. Είπα στην προπονήτρια μου ότι δεν ήθελα να το κάνω άλλο αυτό, ότι δεν άξιζε τον κόπο. Πήγα σ’ ένα κατάστημα, αγόρασα μπόλικη σοκολάτα και την έφαγα. Είχα χάσει κάθε πειθαρχία, αυτοπεποίθηση και σκοπό. Δεν ήμουν διατεθειμένος να πληρώσω άλλο αυτό το κόστος». Οι ρωγμές είχαν ανοίξει διάπλατα.

Το αλκοόλ έγινε η μόνιμη συντροφιά του. Γουλιά και εγκατάλειψη. Εθίστηκε σε μεγάλο βαθμό, δεν υπήρξε μέρα που να μην πιει. «Προσπαθούσα να πιω μέχρι να μουδιάσω και να κοιμηθώ έτσι ώστε όταν ξυπνήσω να ξαναπάω για αλκοόλ. Όλα ήταν άχρωμα. Στο μυαλό μου ακόμη και τα κόκκινα λουλούδια ήταν γκρι».

Οι άνθρωποι που τού έδειξαν τον δρόμο και η εκκλησία

Ο Άνταμ Πίτι είχε βγει από την πισίνα κι είχε βρεθεί σε ρινγκ, σε μια αρένα με διάφορα άγρια θηρία. Η πάλη με γυμνά χέρια ήταν πρώτα και κύρια κόντρα στον εαυτό του. Ζήτησε ιατρική βοήθεια κι άρχισε θεραπεία, μαζί βρήκε διέξοδο στην εκκλησία. Αποκατέστησε την τάξη μέσα του, άρχισε ν’ αγαπά ξανά το πρόσωπο που αντίκρυζε στον καθρέπτη.

Ο γιος του ήταν κι αυτός μια κινητήριος δύναμη. «Όταν κάνεις παιδιά και τ’ αγκαλιάζεις, συνειδητοποιείς πως είναι κάτι μεγαλύτερο απ’ αυτό που μπορεί να σου προσφερθεί ποτέ». Τώρα κολυμπάει και γι’ αυτόν.

Οι απαντήσεις που βρήκε σε καίριες ερωτήσεις ενεργοποίησαν το κουμπί επανεκκίνησης. «Το 2021, το 2022 και πιο πριν, αν άγγιζα τον τοίχο και δεν είχα το αποτέλεσμα που ήθελα, απογοητευόμουν. Έλεγα πως δεν αξίζει να ζω, γιατί έχασα».

Επειδή πριν από τους αγώνες αισθανόταν σαν θεός, η εμμονή της νίκης τον είχε κυριεύσει. Η αδηφάγα κατανάλωση της επιτυχίας δεν τον χόρταινε. «Δεν είναι κάτι βιώσιμο, δεν είναι μια στάση που πρέπει να τηρούμε».

Η φθορά ήταν σταδιακή και σαρκοφάγα. Ο Πίτι έφτανε στον πάτο, αλλά δεν τον ένοιαζε στο ελάχιστο. Κρατούσε την ανάσα του και βυθιζόταν ώσπου το καλοχτισμένο κορμί των 191 εκατοστών να χαθεί ολοκληρωτικά στην άβυσσο. Μέχρι που ένα χέρι τον τράβηξε προς τα πάνω και τού επέτρεψε ν’ ανασάνει καθαρό οξυγόνο. Λίγο του είχε απομείνει. Άργησε, μα πρόλβε.

Η νέα σχέση του με τη Χόλι Ράμσεϊ, κόρη του βραβευμένου τηλεαστέρα σεφ Γκόρντον Ράμσεϊ, βοήθησε πολύ να επανενταχθεί σ’ ένα ήρεμο περιβάλλον.

Χρωστά πολλά και στην Άσλεϊ Νουλ, μια θεολόγο που δούλευε για την ολυμπιακή ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας. «Έφερε μια διαφορετική οπτική». Πήγαν μαζί στην εκκλησία, κάθισαν κάποιες ώρες, τον έκανε να καταλάβει πως «δεν έχει σημασία τι κερδίζεις ή τι έχεις καταφέρει, πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για αυτά που έχουμε». Ο ψυχίατρος Στιβ Πίτερς έκανε επίσης πολλή δουλειά και ο Πίτι το αναγνωρίζει όποτε μιλά γι’ αυτό.

Ένας απ’ όλους τους άλλους

«Η διαδρομή ως την εκκίνηση είναι κάτι τεράστιο για μένα» θα έλεγε όταν πια είχε κατακτήσει ένα πρώτο σημαντικό επίπεδο αυτογνωσίας, αποδεχόμενος κάθε καλή και κακή πτυχή του Άνταμ. Κατανοούσε πως δεν ήταν άτρωτος, αλλά ένας σαν όλους τους άλλους. Λίγο περισσότερο τσαλακωμένος εφεξής, την ίδια στιγμή όμως ανακουφισμένος κι ελαφρύς.

«Ο ήλιος πάντα ανατέλλει το επόμενο πρωί ό,τι κι αν έχει συμβεί. Αυτό δεν είναι σε καμιά περίπτωση ηττοπαθές. Πρέπει να πλεύσουμε εκεί έξω και ν’ αντέξουμε τα κύματα, τις καταιγίδες και τους τυφώνες για να φτάσουμε στην άλλη πλευρά».

Τουλάχιστον ο Άνταμ Πίτι ήξερε πολύ καλό κολύμπι και δεν πνίγηκε στ’ ανοικτά όταν ναυάγησε. Κι ας σιχαινόταν να τον λούζει το νερό όταν ήταν ένα κατάξανθο πιτσιρίκι στην αγκαλιά της μητέρας του.