Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Μια μέρα με την πιο συνεπή Εθνική ομάδα της Ελλάδας

Τα πάντα στις ανοιχτές πισίνες του ΟΑΚΑ είναι στεγνά. Ο καύσωνας πυρακτώνει τις γυμνές κερκίδες και σαρώνει κάθε υποψία υδάτινου στοιχείου που ξεστρατίζει προς τις τσιμεντένιες επιφάνειες, ακρωτηριάζοντας τους κυματισμούς του νερού. Οι σταγόνες που πέφτουν από τα μαγιό και τα σκουφάκια των αθλητών μένουν στα πλακάκια για λίγο παραπάνω από ένα λεπτό και μετά εξατμίζονται. Η εθνική ομάδα πόλο ανδρών προπονείται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024 στο Παρίσι. Αυτή θα είναι η 17^η συμμετοχή της σε ολυμπιακό τουρνουά. Η τελευταία φορά που απουσίαζε από το μεγάλο ραντεβού ήταν το 1976, στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ. Σε λίγες ώρες οι πολίστες μας θα βουτήξουν στις πισίνες της Παρί Λα Νταφάνς Αρένα ως αργυροί Ολυμπιονίκες και φιλοδοξούν να βγουν από αυτές, μετά τον τελευταίο τους αγώνα, με ένα ακόμα Ολυμπιακό μετάλλιο.

Παρά το γεγονός ότι ο χώρος σφύζει από ζωή, καθώς μαζί με την εθνική πόλο προπονούνται σε άλλες διπλανές πισίνες σωματεία, παιδιά και μεμονωμένοι αθλούμενοι, ο χρόνος έχει αφυδατώσει τις κολυμβητικές εγκαταστάσεις στην Καλογρέζα: οι πινακίδες που δίνουν τις ίδιες οδηγίες από το καλοκαίρι του 2004, το ταλαιπωρημένο σκυρόδεμα, οι μεταλλικές πόρτες που έχουν ξεχάσει ποια ήταν η τελευταία φορά που ανοίχθηκαν. Καθώς ανεβαίνεις τα σκαλιά από το πάρκινγκ που βρίσκεται στις αίθουσες της τοξοβολίας πρώτα νιώθεις τον απόηχο εκείνου του καλοκαιριού και μετά χτυπά τη μύτη σου η μυρωδιά από το ιώδιο. Είναι σαν ένα ταξίδι προς το παρελθόν: τι ζήσαμε, τι έμεινε, τι θα μπορούσε να είχε πάει διαφορετικά. Γιατί 20 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας μία από τις κορυφαίες ομάδες του ελληνικού και παγκόσμιου αθλητισμού να πρέπει να προπονείται σε μια ανοιχτή πισίνα με 38 βαθμούς Κελσίου;

Εκείνοι όμως δεν το σκέφτονται. Δεν τους απασχολεί. «Δεν είμαστε μαθημένοι στις πολυτέλειες και αυτό μας βοηθά να προσαρμοζόμαστε σε κάθε συνθήκη», εξηγεί ο Ομοσπονδιακός προπονητής, Θοδωρής Βλάχος, για να προσθέσει ότι τα τελευταία 4 χρόνια «η Κολυμβητική Ομοσπονδία κάνει τα πάντα ώστε να έχουμε όλες τις ανέσεις -κατά το δυνατόν πάντα».

Η κορυφαία φουρνιά του ελληνικού πόλο

Μέσα στην πισίνα 13 θεόρατα κορμιά κολυμπούν από τη μία άκρη ως την άλλη. Ακούγονται μόνο οι οδηγίες του προπονητή κολύμβησης και ο ήχος από τη σφυρίχτρα του. Όλα γίνονται με τη βεβαιότητα και την αυτοπεποίθηση που αναπτύσσει μια ομάδα ανθρώπων όταν γνωρίζει ποιες είναι οι δυνατότητες της, ποιους στόχους οφείλει να θέσει και πώς θα φτάσει μέχρι την επίτευξή τους. Είναι η κορυφαία φουρνιά της ελληνικής υδατοσφαίρισης, η πρώτη γενιά που μπορεί να νικήσει οποιοδήποτε.

«Έχουμε αλλάξει τη νοοτροπία μας και δεν συζητάμε απλώς για ένα μετάλλιο, αλλά για την κορυφή και αυτό είναι μια πολύ μεγάλη κατάκτηση που οφείλεται σε αυτή τη γενιά και σε αυτή την ομάδα», σημειώνει ο αρχηγός και εμβληματική μορφή της ομάδας, Γιάννης Φουντούλης.

Εδώ μια δική μου προσωπική σημείωση: Στο Παρίσι ο Φουντούλης θα φτάσει τις 4 συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες και είναι αργυρός Ολυμπιονίκης. Είχε την τιμητική θέση του τελευταίου Έλληνα λαμπαδηδρόμου και άναψε το βωμό στο Καλλιμάρμαρο πριν η Ολυμπιακή φλόγα ταξιδέψει στο Παρίσι. Στο Τόκιο ήταν σημαιοφόρος στην τελετή λήξης. Παρόλα αυτά, ουδέποτε πολίστας έχει υπάρξει σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής σε Τελετή Έναρξης -μια διαχρονική αδικία.

Όποιον αθλητή κι αν ρωτήσεις να περιγράψει τη νοοτροπία αυτής ομάδας, θα ακούσεις πάνω κάτω τα ίδια λόγια: «Είμαστε σκληροτράχηλοι, δεν μπορείς να πάρεις κάτι εύκολα από εμάς» θα πει ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου. «Δεν συμβιβαζόμαστε με κάτι απλό, θέλουμε πάντα να νικάμε», προσθέτει ο Στέλιος Αργυρόπουλος-Κανακάκης. «Ο καθένας αντιλαμβάνεται τους στόχους της ομάδας και τι απαιτείται για να τους επιτύχουμε», σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Κάκαρης, ενώ ο Δημήτρης Σκουμπάκης συνοψίζει το μέταλλο αυτής της ομάδας σε λίγες λέξεις: «όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε νικητές».

Ο κύριος Βλάχος δίνει, ως οφείλει, την ευρύτερη προοπτική: «Όλοι εμείς εδώ χρωστάμε πολλά στους προηγούμενους που προσπαθούσαν σε πιο δύσκολους καιρούς να καταφέρουν κάτι. Η παρουσία τους ήταν προϋπόθεση για να φτάσουμε σήμερα εδώ. Ακολουθούμε μια κληρονομιά, έχουμε μια συνέχεια».

Η νοοτροπία του νικητή

Όσο για τη δική του παρακαταθήκη στο διάστημα που βρίσκεται στο τιμόνι της εθνικής αυτή συνοψίζεται σε ζητήματα που δεν γίνονται εύκολα αντιληπτά με την πρώτη ματιά «Νομίζω ότι αυτό που άλλαξε στη θητεία μου, με την πολύτιμη αρωγή του κυρίου Γιαννόπουλου και του κυρίου Αφρουδάκη, είναι ότι η ομάδα μεγάλωσε ως προς τον αριθμό των μελών του προπονητικού επιτελείου. Το πρότεινα, το ζήτησα, έγινε και θα μείνει. Όταν παίζεις στις λεπτομέρειες, πρέπει να έχεις εξειδικευμένους ανθρώπους σε όλους τους τομείς».

Το πόλο είναι το κατεξοχήν ομαδικό άθλημα των επαφών. Έξι ζευγάρια πολιστών μάχονται σώμα με σώμα με τους κανονισμούς να είναι ανοιχτοί σε πολλές ερμηνείες. Παλεύουν και εκτελούν χωρίς να πατάνε. Είναι θηριώδεις και δυνατοί καθώς γραπώνουν την μπάλα και την στέλνουν με ταχύτητα προς το τέρμα. Κάτω από την επιφάνεια του νερού μοχθούν για να ξεγλιστρήσουν από τα πόδια του αντιπάλου. Ένα καλό τους πέταγμα, με όλο τους τον κορμό τους να αναδύεται και να στέκεται για ώρα πάνω από την επιφάνεια του νερού, είναι η γεμάτη σάρκα και αίμα περιφρόνηση των νόμων της φύσης.

Όμως ακόμα και αν νικάς τη φύση δεν είναι βέβαιο ότι θα νικήσεις τον αντίπαλο. Η εθνική ομάδα έχει πνεύμα νικητή. Το δημιούργησε μέρα με τη μέρα στις προπονήσεις στις ανοιχτές πισίνες κάτω από τον καυτό ήλιο, στις προπονήσεις σε κλειστά κολυμβητήρια δίχως κλιματισμό, στους αγώνες, στις λεπτομέρειες που έφεραν μια νίκη ή στέρησαν μια επιτυχία. Γαλουχήθηκε με αυτό κάθε μέλος της, από τη στιγμή που έφυγε για το πρώτο σπριντ ως αθλητής τμημάτων υποδομής μέχρι σήμερα που διακρίνεται στο σύλλογο του.

«Είμαστε μια ομάδα με παιδιά ταπεινά αλλά και πολύ φιλόδοξα, με μεγάλο κίνητρο και όρεξη για δουλειά», θα πει ο Γιάννης Φουντούλης.

Μια ιδιότυπη «καταδίκη»

Το σώμα των υδατοσφαιριστών πάντα θα «προδίδει» την ιδιότητά τους.  Οι ίδιοι όμως καταδικάστηκαν σε μια ιδιότυπη «ανωνυμία». Τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους είναι δύσκολα αναγνωρίσιμα την ώρα του αγώνα, ειδικά σε όσους βρίσκονται στις κερκίδες. Τη στιγμή δηλαδή που είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές, την ίδια αυτή στιγμή χάνονται στη γαλάζια αντανάκλαση της πισίνας. Οι θεατές βλέπουν 14 σκουφάκια άλλοτε να βουλιάζουν κάτω από τους κυματισμούς και άλλοτε να στέκονται μερικά εκατοστά πάνω από νερό.

Μάλιστα, οι ακρογωνιαίοι λίθοι κάθε ομάδας, οι φουνταριστοί, είναι εκείνοι που χάνονται περισσότερο: μοχθούν να βρουν την κατάλληλη θέση, να βρουν το ελάχιστο ζωτικό χώρο που θα τους επιτρέψει να γυρίσουν το σώμα τους και να στείλουν την μπάλα προς το τέρμα: η δική τους στιγμή δόξας έρχεται μετά από λαβές, κλωτσιές και μπόλικο χλώριο στα πνευμόνια. Και τι περιλαμβάνει; Ένα σκουφάκι, ένα χέρι ή ένα τμήμα της πλάτης να ξεχωρίζουν πάνω από την επιφάνεια του νερού για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου. Ακόμα και όταν πανηγυρίζουν, πολλές φορές θα βουτήξουν μηχανικά κάτω από το νερό. Ίσως κανένα άλλο άθλημα, με τέτοιας έντασης σωματική κόπωση, δεν αποκρύπτει τόσο πολύ τους πρωταγωνιστές του.

Η εθνική ομάδα θα ταξιδέψει στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024 με τις υψηλότερες προσδοκίες που θα πραγματοποιηθούν με τον πιο ταπεινό τρόπο: να μας κάνουν να πανηγυρίσουμε μαζί τους ένα ακόμα ολυμπιακό μετάλλιο κι ας μην αναγνωρίζουμε από τις οθόνες μας ποιοι είναι αυτοί για τους οποίους καμαρώνουμε.