Ίσως στα stories και τα reels να φάνηκε καλύτερη. Η πιο ανοιχτή, άλλωστε, Τελετή Έναρξης στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, η πρώτη που βγήκε από το στάδιο και μετέτρεψε την διοργανώτρια πόλη σε ένα ζωντανό σκηνικό ήταν αυτονόητο ότι θα προσέφερε μερικές αναβαθμισμένες ινσταγκραμικές γωνιές του ούτως ή άλλως όμορφου Παρισιού στους 300.000 θεατές οι οποίοι υπολογίζεται πως συγκεντρώθηκαν στις όχθες του Σηκουάνα για να παρακολουθήσουν το καλλιτεχνικό όραμα του Τομά Ζολί. Όσοι, μερικά δισεκατομμύρια, την είδαμε από την τηλεόραση, γίναμε μάρτυρες ενός θλιβερά ανοικονόμητου και θορυβωδώς αποσπασματικού θεάματος. Ένα αυτάρεσκο, πλανητικό storytime πριν συνεχίσεις το doom scrolling.
Η υπόσχεσή του Ζολί ήταν ότι, με επίκεντρο τον Σηκουάνα, θα λάμβανε χώρα μια ανάλαφρη και ντελικάτη αποδόμηση των στερεοτύπων του γαλλικού πολιτισμού, ένα «ας μην παίρνουμε και τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά» με euro-pop αισθητική. Σαν μια μορφή κοσμικής ειρωνείας, ο Γάλλος τελετάρχης κατόρθωσε να πετύχει μερικούς ολυμπιακών διαστάσεων άθλους.
Πρώτον, η πιο ανοιχτή –υποτίθεται- Τελετή Έναρξης προϋπέθετε ότι οι Παριζιάνοι θα βίωναν ένα πολυήμερο lockdown. Το Παρίσι σφιχταγκάλιασε παθιασμένα την κατάσταση «έκτακτης ανάγκης». Η καθημερινότητα της πόλης ακρωτηριασμένη και η ελίτ της χώρας αποκομμένη και απομονωμένη αντάλλασσε φιλοφρονήσεις κάτω από τον Πύργο του Άιφελ.Αυτή τη φορά το πρόσχημα της «έκτακτης ανάγκης» δεν είχε ως πρόσχημα μια τρομοκρατική ή υγειονομική ή απεργιακή απειλή, αλλά έναν κοινό «εθνικό στόχο»: την τολμηρή απάντηση στην Λεπέν. Πόσο περισσότερη αντίφαση να χωρέσει σε αυτό;
LOIC VENANCE/Pool via REUTERS
Έπειτα, ο νεαρός σκηνοθέτης έπεσε θύμα του μεγαλύτερου γαλλικού κλισέ: της δύναμης του ίδιου του Παρισίου να υπερκαλύπτει τα πάντα. Στην προσπάθεια του να αποφύγει μια πατριαρχική και εθνικιστική αίσθηση που πιθανόν να δίνουν οι Τελετές Έναρξης σε ένα μεγάλο στάδιο, βυθίστηκε σε μια φαραωνική παραγωγή η οποία μεταχειρίστηκε τους περίπου 8.200 αθλητές σαν υλικό για φτηνή καρτ-ποστάλ –δεν ξέρω πολλές άλλες κινήσεις που τα πιο αυταρχικά καθεστώτα του πλανήτη δεν θα τις ζήλευαν όπως αυτή.
Το Παρίσι, ωστόσο, εξανθρωπίζει δεν απονεκρώνει. Ο γαλλικός πολιτισμός και το γαλλικό πνεύμα έχουν τέτοια αυταξία που δεν χρειάζονται μετα-ειρωνεία και twists. Στις σχεδόν τέσσερις ώρες της τελετής ελάχιστές ιδέες λειτούργησαν σωστά: οι Gojira και η αποκεφαλισμένη Μαρία-Αντουανέτα, η Μασσαλιώτιδα με τη φωνή της Axelle Saint-Cirel από την κορυφή του Γκραν Παλέ, η χορογραφία για την αποκατάσταση της Παναγίας των Παρισίων. Το μέτρο και το βάθος των πραγμάτων βρέθηκε μόλις πέντε λεπτά πριν το τέλος, με την ερμηνεία της Σελίν Ντίον στον «Ύμνο στην Αγάπη» της Πιάφ.
REUTERS/Ann Wang
Η ιστορία της Τελετής Έναρξης ήταν, κατά κανόνα, μια βαρετή αλληλουχία ασφαλών αναφορών και buzzwords που αγαπούν οι πολιτιστικοί μας θεσμοί και οι επιχειρηματικοί κολοσσοί. Μια μεταμοντέρνα σαπουνόφουσκα των 120 εκατ. Ευρώ που προσγειώθηκε πάνω στα λύματα του Σηκουάνα. Μια ιστορία που όταν δεν έμοιαζε με χαμένο επεισόδιο του RuPaul ή όταν δεν στρίμωχνε σε διαδοχικές σκηνές τα minions με τη Μασσαλιώτιδα νέκρωνε κάθε δικαίωμα κριτικής ή αμφιβολίας απέναντι σε επείγοντα ζητήματα και κυρίαρχες αφηγήσεις. Μια ιστορία που δεν φύλαξε τον ελάχιστον χώρο για τη Γάζα.
Μια τέλεια τρικυμία σε ένα ποτήρι μποζολέ.
