Ο Σπύρος Καπράλος βρίσκεται ήδη στο Παρίσι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024, που αρχίζουν την προσεχή Παρασκευή στην γαλλική πρωτεύουσα. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και ο 13ος Αθάνατος ξεκίνησε την πορεία του απ’ τον αθλητισμό -κολυμβητής και μέλος της εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης, για να περάσει, σταδιακά στον κόσμο της Ολυμπιάδας και του ολυμπιακού ιδεώδους.
Αθλητής, πρωταθλητής, από οικογένεια που είχε σχέση με τον αθλητισμό: Στο ολυμπιακό ιδεώδες τι σας οδήγησε;
Από μικρός ασχολιόμουν με τον αθλητισμό, παρακολουθούσα αθλητικά, μου άρεσαν, κι έγινα κολυμβητής. Μετά, όταν το όνειρό μου να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν πρωταθλητής της κολύμβησης ακυρώθηκε, κυριολεκτικά για δύο δέκατα του δευτερολέπτου, απογοητευμένος στράφηκα στην υδατοσφαίριση -το πόλο. Και εκεί όμως τα όνειρα έμοιαζαν χαμένα. Δεν προκριθήκαμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 γιατί τότε το Προολυμπιακό τουρνουά γινόταν στην Κολομβία και το κράτος δεν μας έστειλε λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων. Ήταν ακριβώς μετά το Κυπριακό. Κι εκεί που νόμιζα ότι όλα είχαν τελειώσει, το ΄80, ενώ ζούσα στο εξωτερικό, ήρθε μια πρόσκληση. Επέστρεψα, δοκιμάστηκα και καταφέραμε και προκριθήκαμε με το πόλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Μόσχα. Μετά, ξανά το ΄84 πήγαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λος Άντζελες. Στο αεροπλάνο της επιστροφής ανακοίνωσα ότι σταματάω τον αθλητισμό. Εργαζόμουν σε μια αμερικανική τράπεζα σαν διευθυντικό στέλεχος και οι απαιτήσεις ήταν μεγάλες. Διέκοψα τον πρωταθλητισμό και ζούσα μόνιμα στο εξωτερικό.
Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα για να αναλάβω Υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας, με έπεισαν να λάβω μέρος στις εκλογές της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας. Εξελέγην Αντιπρόεδρος και στη συνέχεια επελέγην να εκπροσωπήσω την Κολυμβητική Ομοσπονδία στην Ολυμπιακή Επιτροπή. Εκεί ήταν πρόεδρος ένας εμπνευσμένος άνθρωπος, ο Νίνος Τζήκας από τη Θεσσαλονίκη, ρομαντικός λάτρης του αθλητισμού, που πίστευε στα ιδεώδη του Ολυμπισμού. Με όρισε αρχηγό της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Εκεί μπήκε ξανά το μικρόβιο. Στη συνέχεια, η κυρία Αγγελοπούλου, επικεφαλής της διεκδίκησης των Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004, μου ζήτησε να γίνω Διευθυντής Αθλητισμού – Sports Director. Ήμουν στην ομάδα που παρουσίασε την υποψηφιότητα της Αθήνας. Κι έτσι κατέληξα μέρος της προσπάθειας του 2004.
Τι σημαίνει ολυμπιακό ιδεώδες; Πώς νοιώθετε που ανήκετε απ’ το 2019 στους Αθάνατους…
Δεν υπάρχει πια το «Αθάνατος». Υπάρχει όριο ηλικίας και όριο θητειών. Για μένα, βέβαια, ήταν η πιο τιμητική διάκριση το 2019, όταν εξελέγην μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής για την Ελλάδα. Έχω ζήσει όλη μου τη ζωή μέσα στον αθλητισμό. Σαν αθλητής, σαν διοργανωτής Ολυμπιακών Αγώνων, στα διοικητικά του αθλητισμού, εντός και εκτός Ελλάδος -καθώς παράλληλα ήμουν και στις Ευρωπαϊκές Ολυμπιακές Επιτροπές, τότε απλό μέλος, σήμερα Πρόεδρός τους. Και αυτό ήταν το επιστέγασμα μίας συναρπαστικής πορείας. Το Ολυμπιακό Ιδεώδες είναι ένας συνδυασμός αξιών όπως η άμιλλα, ο συναγωνισμός, η αλληλεγγύη, η αριστεία, η συναδέλφωση, ο σεβασμός στον αντίπαλο αλλά και ο σεβασμός στην ήττα. Αυτό που μαθαίνεις στον αθλητισμό είναι πρώτα να χάνεις έτσι ώστε να μπορείς να μετρήσεις σωστά, και να χαρείς την επιτυχία σου, όταν αυτή έρθει.
«Αν είναι να ξεκινήσουμε τη συζήτηση για το μέλλον, οφείλουμε να διαχειριστούμε θέματα που αφορούν την ταυτότητα φύλου και την ενδεχόμενη αλλαγή φύλου».
Όλα αυτά ωστόσο δεν αμαυρώνονται από τον κακό ανταγωνισμό, κυρίως το ντόπινγκ;
Αυτή ήταν και είναι η πιο μεγάλη μάστιγα, η οποία συνεχίζει να υφίσταται γιατί πάντα «ο κλέφτης είναι ένα βήμα μπροστά από τον αστυνομικό». Επομένως αυτοί που προσπαθούν να «κλέψουν» στον αγώνα κάνουν κάθε προσπάθεια για να μην εντοπιστούν. Είμαστε άτεγκτοι στο θέμα του ντόπινγκ και δεν υπάρχει η παραμικρή ανοχή. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή φυλάσσει τα δείγματα για οκτώ χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί βρίσκονται συνεχώς νέες μέθοδοι για να ανακαλύψεις αυτούς που «έκλεψαν» έτσι ώστε να τους αφαιρεθούν τα μετάλλια. Νομίζω ότι αυτό σιγά-σιγά φέρνει μεγαλύτερη δικαιοσύνη.
Σήμερα υπάρχουν πολλά ακόμη, φλέγοντα θέματα και προβλήματα στον υψηλό αθλητισμό αλλά και στην κοινωνία. Αν είναι να ξεκινήσουμε τη συζήτηση για το μέλλον, οφείλουμε να διαχειριστούμε θέματα που αφορούν την ταυτότητα φύλου και την ενδεχόμενη αλλαγή φύλου. Λεπτά αλλά και δύσκολα ζητήματα , με κάθε άθλημα να έχει δικούς του κανονισμούς.
Όσον αφορά την σύγχρονη κοινωνία, οι νέοι υποφέρουν από παχυσαρκία και υπέρμετρο στρες καθώς ξοδεύουν το χρόνο τους μπροστά στην τηλεόραση, στα κομπιούτερ, στα κινητά, στα σόσιαλ, και αθλούνται πολύ λιγότερο. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή προσπαθεί, μεταβάλλοντας το πρόγραμμα των Αγώνων, να φέρνει αθλήματα και αγωνίσματα πιο κοντά στους νέους για να μπορέσει να προσελκύσει το ενδιαφέρον τους .
Για παράδειγμα, στο Παρίσι, αθλήματα που περιλαμβάνονται στο Ολυμπιακό πρόγραμμα είναι το σκέιτμπορντ, η αναρρίχηση σε τοίχους, το surf στα κύματα και βεβαίως η μεγαλύτερη πρωτοτυπία, το breakdancing.
Κατά πόσο οι αθλητές-σταρ παίζουν συμβάλλουν στο ενδιαφέρον μας για μια Ολυμπιάδα;
Προφανώς και παίζουν μεγάλο ρόλο. Όταν κάποιος βλέπει τους κορυφαίους αθλητές, τους «ακριβοθώρητους», να ζουν μέσα στο ολυμπιακό χωριό και να συγχρωτίζονται με τους άλλους αθλητές σε μία κοινή καθημερινότητα, καταλαβαίνει ότι πρόκειται ένα δεκαπενθήμερο μαγικό, που αξίζει να παρακολουθήσει. Ακόμα και στο Τόκιο που είχαμε όλους τους περιορισμούς λόγω covid, αισθανόμουν συγκίνηση κάθε φορά που έβλεπα τον Τζόκοβιτς να έχει γύρω του τους αθλητές της Σερβίας, να βγάζουν φωτογραφίες, να τους εξηγεί, να τους εμψυχώνει. Την ίδια συγκίνηση αισθάνθηκα προχθές όταν άκουσα τον Αντετοκούνμπο να λέει τι σημαίνει γι’ αυτόν η πρόκριση της εθνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες και πόσο πολύ το ήθελε.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος αθλητής-σταρ που έχετε γνωρίσει;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος μπορεί να ήταν ο μεγαλύτερος σταρ, αλλά έχω γνωρίσει πολλούς και σπουδαίους αθλητές, οι οποίοι είναι παράδειγμα για την κοινωνία. Κυρίως γιατί έχουν δουλέψει σκληρά για να φτάσουν στην επιτυχία. Γιατί αυτό μαθαίνεις στον αθλητισμό. Να δουλεύεις ασταμάτητα, να πειθαρχείς, να προσπαθείς να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Όλα αυτά χτίζουν για τους αθλητές μια πολύτιμη εμπειρία, μία «σοφία» την οποία μεταδίδουν γύρω τους. Επομένως δεν έχει σημασία πόσο πετυχημένοι επαγγελματίες είναι, αλλά το ότι είναι πρότυπα για τη νεολαία και την κοινωνία.
«Ένα πράγμα δεν θα δεχόμουν ούτε και δέχομαι, να φτάναμε και να μπαίναμε στο στάδιο στην τελετή έναρξης, σαν πρώτη χώρα, με έναν σημαιοφόρο».
Επαγγελματίας αθλητής και χρήμα: Χάνεται έτσι η ουσία του αθλητισμού;
Η κοινωνία μας εξελίσσεται και βεβαίως αυτοί οι ξεχωριστοί αθλητές γίνονται σταρ και τραβούν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, των μέσων και των χορηγών. Επομένως, είναι λογικό τα οφέλη σε αμοιβές και προβολή να είναι μεγάλα και να τα επιθυμούν και άλλοι. Υπάρχουν σήμερα στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων τρία αθλήματα στα οποία οι καλύτεροι αθλητές, αμείβονται με πάρα πολύ υψηλά ποσά που πιθανόν οι περισσότεροι δεν θα συγκεντρώσουν ούτε καν σε όλη τους την πορεία. Και αναφέρομαι στο μπάσκετ, το γκολφ και το τένις. Βέβαια μιλάμε για τους πολύ επιτυχημένους αθλητές. Μην ξεχνάμε πόσο πολλοί υπάρχουν και πόσο λίγοι φτάνουν στην κορυφή -και πόσο δύσκολο είναι να παραμείνουν εκεί. Όμως όταν πρόκειται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, βλέπει κανείς αυτούς τους ανθρώπους που είναι πολυεκατομμυριούχοι, πόσο πολύ σέβονται το θεσμό και πόσο πολύ λαχταρούν να λάβουν μέρος. Αυτή είναι η ουσία. Είναι μαγική η ατμόσφαιρα που ζει κανείς στο ολυμπιακό χωριό με τις 205 χώρες που μετέχουν στους αγώνες σε μια καθημερινή ζωή όπου είναι όλοι ίσοι προς ίσους. Κι αυτό είναι ο αθλητισμός: Όλοι στην εκκίνηση ξεκινούν από το ίδιο σημείο.
Τι περιμένουμε από το Παρίσι;
Πρώτα από όλα έχουμε μια μεγάλη ομάδα καθώς 101 αθλητές έχουν πάρει την πρόκριση -και είναι δύσκολες σήμερα οι προκρίσεις. Έχουμε αθλητές σε πολλά αθλήματα και με πολλές πιθανότητες να φέρουν διακρίσεις. Δεν λέω απαραίτητα μετάλλια, αλλά ακόμα κι η είσοδος σε έναν τελικό στους οκτώ καλύτερους του κόσμου, είναι μια τρομερή επιτυχία για μια χώρα όπως η Ελλάδα, που δεν επενδύει τόσα πολλά χρήματα στον αθλητισμό όσα επενδύουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τώρα τι επιτυχίες και τι μετάλλια θα έχουμε, αυτό δεν το ξέρει κανένας. Αυτό όμως που παροτρύνω εγώ τους αθλητές είναι να απολαύσουν τη στιγμή, να την χαρούν, γιατί θα το θυμούνται σε όλη τους τη ζωή. Κι αν καταφέρουν και δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, τότε θα είναι ευχαριστημένοι πρώτα με τον εαυτό τους. Εάν δεν είναι οι καλύτεροι, να μην κερδίσουν.
Τι συνέβη και δημιουργήθηκε όλο αυτό το θέμα με τους σημαιοφόρους;
Καταρχάς είναι ένα δύσκολο θέμα γιατί πάντα προσπαθείς να βάλεις σημαιοφόρους τους καλύτερους Έλληνες αθλητές με βάση πολυδιάστατες παραμέτρους. Από το 2020, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, είχαμε για πρώτη φορά δύο σημαιοφόρους, έναν άντρα και μια γυναίκα, τον Πετρούνια και την Κορακάκη. Ήταν ένα σημάδι ότι προχωράμε στην ισότητα των φύλων και στον αθλητισμό. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αλλά και η κοινωνία ολόκληρη το επιζητεί. Στο Παρίσι, άλλωστε, για πρώτη φορά θα έχουμε 50-50 άντρες και γυναίκες αθλητές. Πάνω από το 40% των αθλητών της Ελληνικής αποστολής είναι γυναίκες.
Στη συζήτηση της επιλογής των σημαιοφόρων στην ολομέλεια, εξεπλάγην δυσάρεστα, γιατί ακολουθήθηκε μια διαδικασία εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτά που πρεσβεύουμε. Έχουμε πετύχει τα τελευταία χρόνια μια μεγάλη εξωστρέφεια σε ό,τι αφορά τις αρχές του Ολυμπισμού και υπήρξε μια ανεξήγητη προσπάθεια να οπισθοχωρήσουμε σε αυτό και να κάνουμε πισωγυρίσματα, μακριά από αυτό που επιτάσσει η κοινωνία και αυτό που είναι και το δίκαιο. Υπήρξε πρόταση αλλά και επιμονή να επιστρέψουμε στον έναν σημαιοφόρο, άντρα, και συγκεκριμένα στο Γιάννη Αντετοκούνμπο. Και η έκπληξη η δικιά μου ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν αυτό υποστηρίχθηκε με θέρμη από ανθρώπους που έχουν σχέση με το Διεθνές Ολυμπιακό Κίνημα όπως ο κύριος Κούβελος, της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας, ο κύριος Φίλης, του Διεθνούς Κέντρου Εκεχειρίας, το οποίο χρηματοδοτείται από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, ο κύριος Κατσιαδάκης της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ξιφασκίας.
«Είναι μαγική η ατμόσφαιρα που ζει κανείς στο ολυμπιακό χωριό με τις 205 χώρες που μετέχουν στους αγώνες σε μια καθημερινή ζωή όπου είναι όλοι ίσοι προς ίσους».
Και αναφέρω τους συγκεκριμένους , γιατί και άλλοι το υποστήριξαν, αλλά ενδεχομένως έχουν λιγότερες γνώσεις. Οι συγκεκριμένοι είναι πολύ έμπειροι και είναι κοντά στο Διεθνές Ολυμπιακό Κίνημα και μου προκάλεσε θλίψη αυτή η επιμονή. Πιστεύω ότι έχουμε προχωρήσει σαν κοινωνία ως προς την ισότητα και τη συμπερίληψη και ξαφνικά προτεινόταν κάτι και αναχρονιστικό και απόλυτα άδικο.Όταν πρόκειται για ανθρώπινα δικαιώματα – ακόμα και σε επίπεδο συμβολισμού – δεν είναι μόνο δυσάρεστο να κάνουμε βήματα πίσω. Είναι πάνω απ’ όλα, επικίνδυνο.
Και;
Τελικά νομίζω πρυτάνευσε η λογική και θα έχουμε δύο σημαιοφόρους. Τώρα στα ονόματα, να είναι η Σάκκαρη ή η Ντρισμπιώτη, ή κάποια άλλη αθλήτρια, ο καθένας μπορεί να έχει την δική του άποψη και διαφορετικά κριτήρια. Γι’ αυτό ακριβώς ψηφίσαμε, όπως ορίζει η δημοκρατική διαδικασία. Η δική μας πρόταση, του Αρχηγού της Αποστολής και δική μου, ήταν να είναι ο Αντετοκούνμπο και η Σάκκαρη γιατί είναι δύο αθλητές γνωστοί και εκτός Ελλάδος και πιστεύω ότι θα έδιναν ένα δυνατό μήνυμα εξωστρέφειας λόγω της διεθνούς αναγνωρισιμότητάς τους. Από την άλλη, η Ντρισμπιώτη είναι μια αθλήτρια που έχει κάνει εξαιρετική πορεία, ξεπερνώντας πολλές δυσκολίες, κάνοντας θυσίες για να φτάσει εκεί που είναι. Είναι μια μεγαλύτερη- για τα αθλητικά δεδομένα- σε ηλικία αθλήτρια, η οποία έχει αποδείξει πολλά και δίνει τα δικά της ηχηρά και πολύτιμα μηνύματα. Είμαι περήφανος και για τους δύο σημαιοφόρους που επιλέξαμε, το Γιάννη και την Αντιγόνη.
Ωστόσο η αντίδραση για την Μαρία Σάκκαρη ήταν έντονη;
Ο καθένας νομίζω έχει διαφορετική αφετηρία για να κρίνει αν η Σάκκαρη θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε να είναι σημαιοφόρος. Αυτό που για μένα είναι αδιαπραγμάτευτο είναι η αφετηρία αυτή να σχετίζεται με ολυμπιακά, αποκλειστικά, κριτήρια, επιδόσεων και ήθους. Κατά τη γνώμη μου η Σάκκαρη είναι μια αθλήτρια σε ένα από τα πιο ανταγωνιστικά αθλήματα, που έχει καταφέρει με τις δυνάμεις της να είναι στην πρώτη δεκάδα των αθλητών μέσα στα τελευταία τρία χρόνια. Σήμερα είναι στο Νο 8 στην παγκόσμια κατάταξη -είχε φτάσει Νο 3. Και έχει αποδείξει με κάθε τρόπο πόσο πολύ αγαπάει την Ελλάδα και πόσο βοηθάει άλλους συναθλητές της. Θα ήταν σίγουρα μια καλή επιλογή. Η Ντρισμπιώτη είναι μια εξαιρετική επιλογή για πολλούς λόγους και στεκόμαστε όλοι στο πλευρό της. Αξίζει να πω, βέβαια, ότι είχαμε επίσης προσεγγίσει δύο άλλους αθλητές, τον Τεντόγλου και την Στεφανίδη. Δυστυχώς και οι δύο δεν μπορούσαν να είναι, τους καταλαβαίνω, γιατί έχουν βάλει προτεραιότητα την αγωνιστική τους επίδοση. Και βέβαια είχαμε συζητήσει και με άλλους αθλητές, εξίσου άξιους για να κρίνουμε τελικά ποιους θα μπορούσαμε να προτείνουμε. Αλλά ένα πράγμα δεν θα δεχόμουν ούτε και δέχομαι, να φτάναμε και να μπαίναμε στο στάδιο στην τελετή έναρξης, σαν πρώτη χώρα, με έναν σημαιοφόρο. Αυτό θα ήταν μία μελανή εικόνα, ένα αρνητικό μήνυμα στην διεθνή αθλητική κοινότητα καθώς όλες οι χώρες θα έχουν δύο σημαιοφόρους.
«Είμαι περήφανος και για τους δύο σημαιοφόρους που επιλέξαμε, το Γιάννη και την Αντιγόνη».
Η ψηφοφορία είναι κάτι που συνηθίζεται ή έγινε λόγω αντιδράσεων;
Δεν θα ήθελα να μπω πιο πολύ σε αυτό. Συνήθως, η πρόταση που κάνει ο Πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής με τον Αρχηγό Αποστολής, τουλάχιστον αυτό έγινε τις τελευταίες 2-3 φορές, γίνεται ομόφωνα αποδεκτή. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που έπρεπε. Τώρα πρέπει να επικεντρωθούμε στο να παρέχουμε τη στήριξη και βοήθειά μας στους αθλητές μας.
Ποιο είναι το πρόγραμμά σας στο Παρίσι;
Ευτυχώς υπάρχει μια πολύ καλή αποστολή με αρχηγό τον Πέτρο Συναδινό, τους υπαρχηγούς και μια επιτελική ομάδα που ζει στο ολυμπιακό χωριό και ασχολείται με όλα τα θέματα των αθλητών μας. Εγώ προσωπικά πηγαίνω πριν από τους αγώνες γιατί μετέχω σε επιτροπές της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Στη συνέχεια, έχουμε τη Σύνοδο που είναι η Γενική Συνέλευση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής όπου λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον. Και θα είναι και η τελευταία σύνοδος πριν από αυτή που θα πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα και θα εκλέξει τον επόμενο Πρόεδρο της ΔΟΕ. Επομένως έχω φορτωμένο πρόγραμμα.
Από κει και πέρα όμως, όταν ξεκινούν οι αγώνες, αφοσιώνομαι και κάνω αυτό που μου αρέσει. Δηλαδή πηγαίνω παντού όπου αγωνίζονται οι Έλληνες αθλητές, προσπαθώντας ταυτόχρονα να είμαι παρών και στις όποιες υποχρεώσεις της ΔΟΕ. Έχω φτιάξει ένα ημερήσιο πρόγραμμα, όπου θα προσπαθήσω να παρακολουθήσω όσο το δυνατόν περισσότερους αθλητές μας, να είμαι κοντά τους, να τους εμψυχώνω και να συμπαραστέκομαι ακόμα περισσότερο σε αυτούς που δεν θα τα καταφέρουν, γιατί εκείνοι το χρειάζονται πιο πολύ.
Η Αθήνα θα μπορούσε να ξαναδιεκδικήσει Ολυμπιάδα;
Δεν νομίζω, τουλάχιστον όσο θα ζούμε εμείς και τα παιδιά μας. Τι θέλω να πω; Η Αθήνα κατάφερε και ανέλαβε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και τους οργάνωσε με υποδειγματικό τρόπο, όταν σε σχέση με όλες τις άλλες πόλεις που διοργανώνουν Αγώνες, είχε να αντιμετωπίσει όχι μόνο τα οργανωτικά των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά είχε να χτίσει – πέρα από τις αθλητικές εγκαταστάσεις, υποδομές όπως δρόμους, αεροδρόμιο, μετρό, να καθαριστεί το λιμάνι, να εκσυγχρονιστούν τα ξενοδοχεία, η τηλεφωνία, η ενέργεια, να γίνουν φοιτητικές εστίες, να εξοπλιστούν τα νοσοκομεία, η αστυνομία και το λιμενικό. Αναφέρω κάποιες μόνο από τις υποδομές που έγιναν και άλλαξαν κυριολεκτικά τη ζωή μας. Κι όλα αυτά ήταν μια τεράστια προσπάθεια όπου για πρώτη φορά λειτούργησε συλλογικά και αποτελεσματικά, ταυτόχρονα ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας. Όταν υπάρχει στόχος κοινός μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Ήταν ξεκάθαρο και στους ξένους όταν είδαν το θαύμα που πέτυχαν οι Έλληνες και η Αθήνα.
Η επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων βασίζεται και στο γεγονός ότι μεταφέρονται από ήπειρο σε ήπειρο. Έτσι προσελκύουν το ενδιαφέρον χωρών, τηλεοράσεων, χορηγών για καινούργιες αγορές. Για παράδειγμα το ΄28 θα πάμε στο Λος Άντζελες, το ΄32 στο Μπρίσμπεϊν στην Αυστραλία. Για το 2036 υπάρχουν ήδη 8 χώρες που διεκδικούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μερικές πολύ ισχυρές οικονομικά -Σαουδική Αραβία, Κατάρ, άλλες χώρες με τον μεγαλύτερο πληθυσμό -Ινδία. Αλλά και πολλές πόλεις της Ευρώπης, όπως η Κωνσταντινούπολη, η Βουδαπέστη αλλά και η Χιλή στην Νότια Αμερική. Άρα, υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον για να οργανώσει μια πόλη τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Όπως και στους φίλους Γάλλους πήρε εκατό χρόνια για να οργανώσουν Ολυμπιακούς Αγώνες, από το 1924, έτσι και εμείς πιθανόν σε 100 χρόνια να το επαναλάβουμε. Η πρόταση όμως να γίνονται συνεχώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα, δεν έχει σήμερα πρόσφορο έδαφος και πιθανότητες επιτυχίας. Αυτό που πρέπει να κάνουμε σαν Ελλάδα, είναι να θυμίζουμε στους ξένους τι έχουμε προσφέρει στο ολυμπιακό κίνημα, παρουσιάζοντας πάντα μια κατά το δυνατόν εμβληματική Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας στην αρχαία Ολυμπία και μεταφέροντας με σεβασμό τη Φλόγα και τα μηνύματα που πρεσβεύει σε ολόκληρη την Ελλάδα, πριν την παραδώσουμε στους οργανωτές στο Παναθηναϊκό Στάδιο στην Αθήνα.
Παράλληλα, μια πρόταση που σκοπεύω να θέσω μετά την Σύνοδο που θα γίνει τον προσεχή Μάρτιο στην Ελλάδα, είναι να εκλέγεται ο Πρόεδρος της ΔΟΕ πάντα στην Ελλάδα και κατά προτίμηση στην Αρχαία Ολυμπία. Νομίζω αυτό θα τονίσει σε όλους τη σημαντικότητα της χώρας μας στο Ολυμπιακό Κίνημα. Ακόμα, θα πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού τα κεκτημένα, δηλαδή να μπαίνει η Ελλάδα πάντα πρώτη στο στάδιο στην τελετή έναρξης, να υπάρχει η ελληνική σημαία και να ακούγεται ο εθνικός μας ύμνος στην τελετή λήξης. Αυτά πρέπει να τα διαφυλάξουμε όσο μπορούμε περισσότερο.
*Κεντρική Φωτό: Μενέλαος Μυρίλλας
