Η επανεκλογή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στην προεδρία της Κομισιόν τερματίζει την θεσμική εκκρεμότητα της ΕΕ, όμως αναδεικνύει και ορισμένα στοιχεία κρίσιμα για την προσεχή πενταετία.
Διαψεύδοντας φήμες, εκτιμήσεις και αναλύσεις, η αντιδημοφιλής Γερμανίδα παραμένει στην ηγεσία της Ευρώπης, δίχως σημαντικά διαπιστευτήρια πολιτικής ευελιξίας και οραματισμού. Φάνηκε όμως, κατ’ αρχάς, ότι δεν υπήρχε άλλος διεκδικητής του αξιώματος και εν συνεχεία, ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το παζάρι και η θεμιτή συναλλαγή μεταξύ των πολιτικών ομάδων του ευρωκοινοβουλίου λειτούργησαν αποτελεσματικά. Το σίγουρο είναι ότι με τον τρόπο αυτό αποφεύχθηκε ένα αδιέξοδο, το οποίο θα μπορούσε να φέρει την Ένωση σε πραγματικά δύσκολη θέση, σε μία εξαιρετικά κρίσιμη διεθνή συγκυρία.
Υπάρχουν ορισμένα ζητούμενα για τη συνέχεια.
Ένα από αυτά αφορά την πολιτική συναλλαγή, η οποία έφερε του Πρασίνους και πάλι στο στρατόπεδο της Γερμανίδας Πρόεδρου. Προφανώς, αυτό συνέβη έπειτα από κάποια δέσμευση για υλοποίηση της περιβόητης «πράσινης μετάβασης». Πρόκειται όμως για μία από τις πλέον προβληματικές επιλογές της Ένωσης, η οποία αν προχωρήσει δίχως προσαρμογές και ρεαλιστικές παραδοχές, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια την ευρωπαϊκή και τις επί μέρους οικονομίες σε πολλαπλές κρίσεις. Η βιαστική «πράσινη μετάβαση» ήταν μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες επιλογές της προηγούμενης περιόδου και οι επιπτώσεις της διαπιστώνονται ήδη, μεταξύ άλλων και στο ανεξέλεγκτο κόστος της ενέργειας, αλλά και στις πληθωριστικές πιέσεις στην ΕΕ γενικότερα.
Η ελπίδα που εκφράζεται είναι, η «πράσινη συμφωνία» να περιλάβει γενναίες τροποποιήσεις, προς όφελος της ευρωπαϊκής οικονομίας και των πολιτών της Ένωσης.
