Αν προσπαθήσει κανείς να δει την μεγάλη εικόνα του πλανήτη, όσα συνέβησαν τον τελευταίο ενάμιση μήνα ήταν καταιγιστικά και με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας, θα επιδράσουν σε βάθος χρόνου.
Η Ευρώπη έγινε λίγο πολύ άνω-κάτω στις Ευρωεκλογές και προσπαθεί να σταθεροποιηθεί. Ειδικά η Γαλλία βρίσκεται σε μία συνθήκη ιδιόμορφης ακυβερνησίας, ενώ η Γερμανία ετοιμάζεται για κάτι παρεμφερές, καθώς σε περίπου έναν χρόνο έχει εκλογές.
Την ίδια στιγμή, στις ΗΠΑ φανερώνεται ο βαθύς διχασμός και οι αναφορές σε μία εμφυλιοπολεμική απειλή δεν είναι και τόσο διστακτικές, ενώ αν κάτι μπορεί να προεξοφληθεί, είναι ότι η πιθανολογούμενη νίκη του Τραμπ θα επιταχύνει τον οικονομικό πόλεμο με την Ευρώπη και – κυρίως – την Κίνα.
Δεν πρέπει φυσικά να λησμονείται η «λεπτομέρεια» του συνεχιζόμενου πολέμου στην Ουκρανία.
Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν πρέπει να αγνοείται ένα όχι και τόσο αδιάφορο και ασήμαντο στοιχείο.
Η Ελλάδα είναι μία από τις σταθερότερες δημοκρατίες της Δύσης, διαθέτει μία κυβέρνηση με ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη πολιτική νομιμοποίηση και έχει την πολυτέλεια σε αυτή τη συγκυρία να ασχολείται με γραφικότητες τύπου Πολάκη.
Η τριετία έως τις επόμενες εθνικές εκλογές θα συμπέσει με διεθνείς αναδιατάξεις, ενδεχομένως και με αναταράξεις.
Η συνθήκη αυτή οφείλει να διαμορφώσει και μία ευρύτερη επίγνωση για τη σημασία της πολιτικής σταθερότητας στη χώρα, το περιεχόμενο και το ύφος της διακυβέρνησης και την αποφυγή ατυχημάτων και πολιτικών πειραμάτων.
Η συμπλήρωση των 50 ετών της Μεταπολίτευσης είναι μία ενδιαφέρουσα σύμπτωση. Και προσφέρει μία πολύτιμη αφορμή για την εμπέδωση των αλμάτων που έχει κάνει η χώρα και όλων των επιτευγμάτων της, τα οποία πρέπει να διαφυλαχθούν και να συνεχιστούν.
