Το πρόβλημα πάντα είναι ότι δεν υπάρχει νέο πρόβλημα…
Η φωτογραφία με τους κάθιδρους πολίτες στην ουρά έξω από την Κουμουνδούρου την περασμένη Πέμπτη, για να δούνε -«πέντε με οκτώ»- τον Στέφανο Κασσελάκη σε εκείνο το αδιαμεσολάβητο «θέλω να τον δω, να τον ασπασθώ», μου δείχνει κάτι που συμβαίνει ήδη με τους πολίτες και τους πολιτικούς εκπρόσωπους. Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση διαμεσολαβεί κάπως όχι ο καφετζής του πρώτου ορόφου της Κουμουνδούρου
αλλά η Κοσιώνη και ο Χιώτης.
Οπότε η άμεση Δημοκρατία, που προτείνει με τα επικίνδυνα καμώματά του ο πρόεδρος του Σύριζα, είναι ήδη εδώ, υπό την κάλυψη που της παρέχει η αντιπροσώπευση και οι εκλογές της κοινοβουλευτικής.
Αλλά ποιός αντιπροσωπεύει ποιόν; Σε ποιό κοινοβούλιο; Ποιό πάνελ και ποιό διαδίκτυο; Οι «έρημοι κι απρόσωποι» του Σαββόπουλου, ή το «Πρόσωπο (και ο Έρως)» του Γιανναρά, ποιοι είναι στην τελική; Διότι
όλα την προσωπολογία προτείνουν, όχι την Δημοκρατία, η οποία, σημειωτέον, χωρίς το ίχνος της ψήφου, γίνεται η
προσωπολατρεία που ξέρουμε – και όχι μόνον από τον προπολεμικό φασισμό.
Η αντιπροσώπευση -οι εκλογές, το ψηφοδέλτιο, το χαρτί και το μολύβι τέλος πάντων- προστατεύουν από το «δια βοής» και το «εξ επαφής» του Κασσελάκη; Δεν το νομίζω.
Η στοχαστική και όχι η εξ επαφής πραγμάτευση της Δημοκρατίας παραμένει το ζητούμενο. Αυτά τα λίγα έστω λεπτά μοναξιάς και περισυλλογής πίσω από το παραβάν είναι το τελευταίο οχυρό μιας έτσι κι αλλιώς αλλοιωμένης πνευματικής περιοχής όπου στέκει σκεπτική και μόνη η Δημοκρατία κάτω από τά μπαλκόνια όλων των Palazzo Venezia της εποχής μου.
Σε λίγες μέρες, με την γιορτή για τα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ήρθε νομίζω ο καιρός να εορτάσουμε και το τέλος της. Αυτό το «μετά», δεν σηκώνει άλλο «μετά». Το «Με λένε Στέφανο» της γνωριμίας πριν ένα χρόνο και το «με λένε ψηφόφορο του Στέφανου, (στην ουρά)», με βοηθά να καταλάβω καλύτερα γιατί ο Μπένγιαμιν στις «Θέσεις» του επιλέγει έναν Αγγελο για να δείξει τα σκουπίδια που συσσωρεύονται από το μέλλον. Μόνο που ο Άγγελος εδώ, δεν είναι της Ιστορίας αλλά του τέλους της.
Και τότε πώς να μην πάει ο νους μου και σε εκείνον τον αλιέα ψυχών του Παπαγιώργη;
«Αλιεύοντας μια ζωή σε μια θάλασσα που θεωρούσε απέραντη, έφτασε να ανέβει μια φορά στο βουνό για να ανακαλύψει ενεός οτι πρόκειται απλά για μια μικρή λίμνη».
Αλλά το παράθεμα με τον κοντόφθαλμο ψαρά, ο Κωστής, το προόριζε για ένα άλλο φαινόμενο του βίου και της πολιτείας μας: τον Στέλιο Ράμφο.
Όσο για το βουνό της παραβολής του; Ήταν τα σκουπίδια.
Ωστόσο, «ένας μετεωρολόγος δικαιούται να λιποθυμήσει;» όπως ρωτά τάχα στο ποίημα του με τον τίτλο «Ερώτημα στην Αυλίδα» ο Νίκος Καρούζος.
Δεν δικαιούται, λέω κι εγώ.
