Με το κοινοβουλευτικά αινιγματικό, αλλά πολιτικά μάλλον σαφές αποτέλεσμα της κάλπης στη Γαλλία, έκλεισε την προηγούμενη Κυριακή ένας εκλογικός κύκλος στην Ευρώπη. Και μαζί με αυτόν φαίνεται ότι αναγκαστικά θα κλείσει και μία συζήτηση που μάλλον βιαστικά πήγε να ανοίξει στην Ελλάδα.
Έχει περάσει μόλις μία εβδομάδα από εκείνη την σύναξη της δεξιάς ορθοδοξίας στο Πολεμικό Μουσείο, όπου δύο πρώην Πρωθυπουργοί και ένα ετερόκλητο ακροατήριο, έσπευσαν να αποκηρύξουν την πολιτική μετριοπάθεια και να ενημερώσουν ότι η Ευρώπη στρίβει και μαζί της πρέπει να στρίψουμε όλοι προς την ίδια κατεύθυνση.
Ήρθε όμως λίγες ημέρες αργότερα μία σαρωτική νίκη των Εργατικών στη Βρετανία και μία αναπάντεχη (;) υποχώρηση της Ακροδεξιάς στη Γαλλία. Μάλλον κάτι διαφορετικό συμβαίνει και πιθανότατα, άλλη είναι η πολιτική τάση.
Η επιφυλακτικότητα των ευρωπαίων (και των Ελλήνων) πολιτών για τα όσα συμβαίνουν και εξελίσσονται στον κόσμο, προφανώς και παράγει πολιτικά και εκλογικά αποτελέσματα. Οδηγεί κάποιες ψήφους στα άκρα, δεξιά ή αριστερά, μία μεγάλη ομάδα πολιτών στην αποδοκιμασία δια της αποχής και πάντως, περιπλέκει το πολιτικό περιβάλλον. Όμως τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, όπως και οι λύσεις στα προβλήματα.
Η Ελλάδα είχε το προνόμιο να δει τις μεγάλες πολιτικές στροφές και τις επιπτώσεις τους σε προηγούμενη φάση. Και κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας μοιάζει με ευχάριστη πολυτέλεια η ευχέρεια της αξιολόγησης μίας κυβέρνησης με βάση το τι κάνει και τι δεν κάνει και όχι με βάση την εκκεντρικότητα ή το πολιτικό παρατράγουδο της ημέρας.
Η εμπέδωση αυτής της εμπειρίας είναι ίσως το χρησιμότερο στοιχείο της περιόδου και η αξιολόγηση του ο ασφαλέστερος οδηγός (και) για τις πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται σε αναζήτηση ηγεσίας.
