Η 5η Ιουλίου 2024 ξημέρωσε με την σαρωτική νίκη των Εργατικών στη Βρετανία και τον σερ Κιρ Στάρμερ έτοιμο να λάβει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Βασιλιά Κάρολο τον Γ΄.
Είναι μία εξέλιξη μάλλον σε ανάστροφη πορεία από τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη, όπως άλλωστε συμβαίνει με το Ηνωμένο Βασίλειο εδώ και πολλά χρόνια.
Οι μνήμες του Brexit μοιραία επανέρχονται και όπως φάνηκε στις τελευταίες μετρήσεις πριν από τις εκλογές, οι Βρετανοί είναι ακόμη διχασμένοι, έστω και αν οι περισσότεροι είναι μάλλον μετανιωμένοι.
Δεν αλλάζει κάτι ως προς αυτά, όμως μπροστά μας βρίσκεται μία φωτογραφία της Ευρώπης. Όσα συνέβησαν την τελευταία δεκαπενταετία διαμόρφωσαν μία συνθήκη, με επιπτώσεις αισθητές ακόμη και σήμερα – και πιθανώς για τα επόμενα, πολλά χρόνια.
Υπάρχει ωστόσο μία, έστω μικρή, ελπίδα. Την ευθύνη διακυβέρνησης στη Βρετανία αναλαμβάνει ένας πολιτικός μετριοπαθής, ο οποίος έφτασε στην εκλογική νίκη δίχως εξαλλότητες και τρέλες και αυτό είναι ένα στοιχείο που παρά τις χαμηλές προσδοκίες, δικαιολογεί μία κάποια αισιοδοξία για τα πολιτικά πρότυπα της εποχής μας.
Συμβαίνουν αυτά, κατά μία ενδιαφέρουσα σύμπτωση, στην επέτειο του δικού μας θλιβερού δημοψηφίσματος, του οποίου οι πολιτικές τερατογενέσεις μας ταλαιπωρούν ακόμη. Και επειδή με κανέναν τρόπο δεν δικαιολογείται η ελπίδα ότι θα σωφρονιστεί ο πολιτικός χώρος που παρ’ ολίγον να οδηγήσει τη χώρα στον όλεθρο, το βάρος της ευθύνης για την πολιτική ισορροπία στην Ελλάδα πέφτει στους πολιτικούς «συγγενείς» των Εργατικών – τηρουμένων όλων των αναλογιών.
Με την εκκρεμότητα της ανάδειξης ηγεσίας στο ΠαΣοΚ ανοιχτή και επειδή η Ελλάδα μετατράπηκε τα τελευταία χρόνια σε ένα πολιτικό εργαστήριο, με πολλά αποτυχημένα και ακριβά πειράματα, ίσως το μοντέλο ηγεσίας «Κιρ Στάρμερ» να είναι ένας οδηγός προς ναυτιλλομένους.
