Υπάρχει μία λεπτομέρεια στην περίπτωση της διαγραφής του πρώην υπουργού και πρώην γραμματέα της ΝΔ, που μάλλον θα έπρεπε να προβληματίσει. Διακινείται γενικώς από το πρωθυπουργικό περιβάλλον ότι ο λόγος της διαγραφής ήταν η αλαζονική συμπεριφορά του και ο στόχος, μεταξύ άλλων, να σταλεί ένα μήνυμα και στους υπόλοιπους βουλευτές του κόμματος.
Πρόκειται για λάθος. Η συμπεριφορά του διαγραφέντος δεν ήταν αλαζονική. Ήταν σκαιά και χυδαία και κατά τον κλασικό τρόπο τσογλανοειδής.
Περιστατικά σαν κι αυτό δεν σηκώνουν και πολλή κουβέντα. Ούτε χρειάζεται να στείλεις κάποιο μήνυμα όταν τις τιμωρείς. Αν μιλάμε δηλαδή για βουλευτές και όχι για θρασείς γυμνασιόπαιδες.
Και προφανώς, όταν τις ορίζεις νεφελωδώς και ασαφώς, ούτε κάποιο αυστηρό μήνυμα στέλνεις, ούτε και το λαμβάνει όποιος υποτίθεται ότι πρέπει να το λάβει.
Παρεμπιπτόντως, αν το πρόβλημα ήταν η αλαζονεία, ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να διαγράφει καθημερινώς δυο τρεις βουλευτές και ακόμη περισσότερα στελέχη της ΝΔ.
Στην πραγματικότητα, συμπεριφορές σαν κι αυτήν από βουλευτές, οι οποίοι ας μην το λησμονούμε, από κάποιους εκλέγονται, είναι επιβεβαιωτικές της αντίληψης που κυριαρχεί σε ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου – ενδεχομένως μικρού, αλλά υπαρκτού.
Η χειροδικία είναι απλώς ένα όριο για το οποίο δεν νοείται ανοχή, από κανέναν και για κανένα λόγο.
Το στοιχείο της αλαζονείας έχει όμως και μία διαφορετική ανάγνωση. Όταν φτάνεις στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», το πιθανότερο είναι ότι ο συνομιλητής σου, ένας πολίτης εν προκειμένω, δεν ξέρει. Και δεν τον νοιάζει κιόλας. Και όταν η απάντηση είναι αρνητική, μάλλον στέλνει το πιο ξεκάθαρο μήνυμα.
