Οσα είπε ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι καινούρια και απορώ γιατί κάποιοι σοκάρονται. Αυτά πίστευε πάντα ο Μεσσήνιος πολιτικός, τώρα θα αλλάξει; Περισσότερο με φοβίζει το ετερόκλητο κοινό που χειροκροτούσε από κάτω. Είδαμε και ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και φιλο-Λεπέν και λαϊκή δεξιά. Ενας πολιτικός αχταρμάς ξεπερασμένος από τη σημερινή πραγματικότητα και το γεγονός ότι η εκδήλωση έλαβε χώρα σε μουσείο είναι κάπως ανακουφιστικό.
Πολύ φοβάμαι ότι αν η ΝΔ εφάρμοζε σήμερα όσα είπε ο Σαμαράς θα ήταν πολύ μακριά από την αυτοδυναμία, την οποία κέρδισε δύο φορές ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέσω της διεύρυνσης. Μιας διεύρυνσης την οποία πέτυχε πράγματι με ανθρώπους που δεν γαλουχήθηκαν στην γαλάζια παράταξη.
Αυτοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δίνουν σήμερα αγώνα υπέρ της ΝΔ και έχουν τα παραδοσιακά στελέχη της; Παράδοξο μου ακούγεται κάποιος να προσχωρεί στις αρχές, στις αξίες και στις ιδέες σου, να τις υπηρετεί μάλιστα στην πράξη από ανώτατα αξιώματα, και εσύ να έχεις πρόβλημα μ’ αυτό.
Ο Σαμαράς πιστεύει ότι η πολιτική κυριαρχία προϋποθέτει ιδεολογική ηγεμονία. Λατρεύει να δίνει τη μάχη των ιδεών και προτιμά την ιδεολογική καθαρότητα από την κυβερνησιμότητα, για αυτό και επαναλαμβάνει διαρκώς τη φράση «δεν υπάρχει κεντροδεξιά χωρίς δεξιά».
Ενδεχομένως να έχει δίκιο, αλλά ούτε κυβερνητική και πλειοψηφική κεντροδεξιά υπάρχει χωρίς Κέντρο. Και η ΝΔ είναι κόμμα εξουσίας και όχι διαμαρτυρίας. Άρα κόμμα πολυσυλλεκτικό, πολυφωνικό.
Η στρατηγική Σαμαρά οδηγεί αναπόφευκτα στην εσωστρεφή και loser ΝΔ των 90s, που την είχε στριμώξει το ΠαΣοΚ κερδίζοντας την σε τρεις συνεχόμενες εκλογές, και εκφράζει αποκλειστικά το κοινό που τον ψήφισε ως αρχηγό της ΝΔ (κατώτερο 18% και ταβάνι το 29%).
Με εντυπωσιάζει -με την αρνητική έννοια- που ο πρώην πρωθυπουργός δεν βλέπει τη μεγάλη εικόνα, ότι δηλαδή η Νέα Δημοκρατία ξανακάνει άνετη κυβερνητική οκταετία (και βλέπουμε…) έπειτα από 40 χρόνια. Από την περίοδο 1974-81 είχε να συμβεί αυτό, αφού ακολούθησαν μια οκταετία και μια 11ετία ΠαΣοΚ με μικρά «γαλάζια» διαλείμματα.
Είναι όμως όσα λέει ο Σαμαράς λάθος; Προφανώς όχι. Η αλαζονεία κυβερνητικών στελεχών είναι έκδηλη, ο ελιτισμός υπαρκτός και οι επιδόσεις τους στην προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων της καθημερινότητας των πολιτών βαίνει συνεχώς μειούμενη. Αν λοιπόν δεν θέλεις να δώσεις τη μάχη των ιδεών, δώσε με μεγαλύτερο ζήλο την μάχη των προβλημάτων.
