Το προδιαγεγραμμένο εκλογικό σοκ της Γαλλίας επαληθεύτηκε την Κυριακή, έχει πολλαπλές αναγνώσεις και απομένει ο δεύτερος γύρος της 7ης Ιουλίου, ώστε να διαμορφωθεί ένας κοινοβουλευτικός συσχετισμός και να φανεί με ποια κυβέρνηση θα συνεχίσει να προεδρεύει ο Μακρόν τα επόμενα τρία χρόνια.
Σχεδόν ένας στους τρεις Γάλλους έκανε μία σαφή επιλογή και περίπου άλλοι τόσοι μία πολύ συγκεχυμένη, αφού το Νέο Λαϊκό Μέτωπο δεν το λες και πρότυπο πολιτικής και ιδεολογικής συνοχής.
Το τι θα επακολουθήσει ίσως είναι άσκοπο να προβλεφθεί. Άλλωστε η εξέλιξη ήταν τόσο αναμενόμενη, που μάλλον με τα αίτιά της θα πρέπει να ασχοληθούν όλοι όσοι ενοχλούνται, παρά με τους εξορκισμούς της ακροδεξιάς. Με λίγα λόγια, ό,τι έγινε, έγινε και το θέμα είναι το γιατί.
Αυτά θα πρέπει να απασχολήσουν κατεπειγόντως τον Μακρόν, αλλά ίσως ακόμη περισσότερο τις Βρυξέλλες.
Το γιατί οι πολίτες της μοναδικής πυρηνικής δύναμης της Ευρώπης και της ισχυρότερης στρατιωτικά, της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της ΕΕ και της έβδομης παγκοσμίως, κάνουν τις επιλογές που κάνουν, δεν είναι αστείο ούτε και έχει μεταφυσικά αίτια. Και αν σχηματίσει τελικά κυβέρνηση το κόμμα της Λεπέν, η ευκολία με την οποία ο Όρμπαν και οι ομογάλακτοι χαρακτηρίζονται αποσυνάγωγοι στις Βρυξέλλες, θα περιοριστεί δραματικά.
Θα ακολουθήσουν μερικές ακόμη αναταράξεις, καθώς το φθινόπωρο γίνονται εκλογές σε τρία γερμανικά κρατίδια (Θουριγγία, Σαξωνία και Βρανδεμβούργο), ενώ σε ένα χρόνο περίπου γίνονται και εκεί εθνικές εκλογές, με την γερμανική ακροδεξιά να καλπάζει.
Η αισιόδοξη προοπτική είναι όλα αυτά να επιδράσουν αφυπνιστικά για την (μη εκλεγμένη) ηγεσία της Ένωσης. Το ζήτημα είναι, μήπως το αντίθετο είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο.
