Πόσο θλιβερό το θέαμα δυο ηλικιωμένων ανθρώπων (ο χαρακτηρισμός ‘κύριος’ δεν ταιριάζει και στους δυο υποχρεωτικά) να προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν τα έχουν χάσει ακόμη σε μια χώρα που έχει θεοποιήσει την νεότητα και έχει στήσει έναν ολόκληρο πολιτιστικό κύκλο και μια παγκόσμια βιομηχανία γύρω από αυτή.

Πόσο θλιβερό το θέαμα δυο λευκών ανδρών, που επιμένουν να κρατούν τα ηνία της εξουσίας σε μια χώρα την οποίας η δημογραφική σύνθεση αλλάζει τόσο δραματικά ώστε σε πολύ λίγα χρόνια θα αποτελούν μειοψηφία σε έναν ολοένα αυξανόμενο μελαχρινό πληθυσμό.

Πόσο θλιβερό το θέαμα δυο ανδρών, που επιμένουν να αποφασίζουν για το σώμα και την ζωή εκατομμυρίων γυναικών, σε μια χώρα που είναι (και το έχει πολλαπλώς αποδείξει στους δυο αιώνες) το σπίτι της ελευθερίας για καθένα και καθετί.

Πόσο θλιβερό το θέαμα δυο πολιτικών, που μιλούν για απελάσεις και επιθέσεις εισαγόμενων κακοποιών σε μια χώρα της οποίας ο ιδρυτικός μύθος είναι χαραγμένος στο άγαλμα της Ελευθερίας που καλεί: «δώστε μου τους κουρασμένους, τους φτωχούς σας…».

Πόσο θλιβερό το θέαμα δυο πολιτικών, που μιλούν για φοροαπαλλαγές στους πλουσιότερους και ακόμη λιγότερη ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους σε μια χώρα που οι ανισότητες δημιουργούν συνθήκες ακραίας φτώχειας ανάμεσα σε νησίδες προκλητικού πλούτου.

Πόσο θλιβερό το θέαμα δυο ηγετών, που θέλουν να συνεχίσουν να διαχειρίζονται την μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη αλλά θεωρούν ότι για όλα φταίει η πανδημία σε μια χώρα που η τεχνολογική της εξέλιξη θα της επέτρεπε να διασώσει όλη μόνο τον πληθυσμό της αλλά και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους αλλού.

Πόσο θλιβερό το θέαμα δυο ηγετών, που ανταλλάσσουν συνθήματα και καταδεικνύουν την παντελώς ελλιπή κατανόηση των σοβαρών προβλημάτων για τον πόλεμο και την ειρήνη που ταλανίζουν εκατομμύρια ανθρώπους στη γειτονιά μας είτε ως αποτέλεσμα ενός επιθετικού πολέμου που συνδυάζει τα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με τα drones του 21ου αιώνα είτε χαμένοι στη δίνη μιας καταστροφικής σύγκρουσης δυο λαών που (πρέπει να) μοιράζονται την ίδια γη, και όλα αυτά σε μια χώρα που για πολλά χρόνια είναι η ηγέτιδα δύναμη του κόσμου.

Πόσο θλιβερό το θέαμα δυο ηγετών, που απλώς δεν έχουν σχέδιο και επιδεικνύουν την πλήρη ανικανότητά τους να αποκτήσουν ένα τέτοιο σε μια χώρα που απλώς αποσύρεται από την παγκόσμια ηγεμονία με έναν ψίθυρο.

Πόσο θλιβερό που είμαστε μόνοι μας τελικά.

*Η κυρία Μαρία Γαβουνέλη είναι καθηγήτρια διεθνούς δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και Γενική Διευθύντρια του ΕΛΙΑΜΕΠ