Παρακολουθώ την κακοποιητική σχέση μεταξύ των πρωτοκλασάτων της Κεντροαριστεράς. Σαν τους συζύγους, σφάζονται και μετά αγαπιούνται για να καταλήξουν στο κρεβάτι ή στο αστυνομικό Τμήμα, πράγμα που είναι πλέον το ίδιο. Ο Σκανδαλίδης κάνει σα να μην είχε ακούσει ποτέ τα ελληνικά του Ανδρουλάκη. Και ο Γιώργος Τσίπρας άργησε να «φτύσει στα μούτρα» αυτούς που τον απέλυσαν. Ο ψεύτικος εαυτός όλων τους φαίνεται στις δηλώσεις μια στους «Αταίριαστους» και μια στην Κοσιώνη. Πώς προσδιορίζεται ο ψεύτικος εαυτός; Απατά ή αυτοεξαπατάται; Ο ψευδόμενος θέλει να εξαπατήσει τον άλλο λέγοντάς του ψέματα ή λέει την αλήθεια με σκοπό να τον εξαπατήσει;
Ψευδολογεί υποσχόμενος να πει την αλήθεια ή το ψέμα του προέρχεται από τη δύναμη που του παρέχουν τα ψηφιακά μέσα να αλλοιώνει τα ίδια τα γεγονότα τόσο ώστε να μην υπάρχει πλέον δυνατότητα διάκρισης αλήθειας και ψέματος; Αλλά αυτό το συνειδητό ψέμα -την άλλη όψη της απόλυτης γνώσης και του απόλυτου κυνισμού- δεν επιθυμούν διακαώς και οι ψηφοφόροι; Πληροφορούνται, εξαπατώνται, αγανακτούν, διασκεδάζουν με τα ψέματα. Ποια άλλη κοινωνική ομάδα από τους πολιτευτές και τους ποδοσφαιριστές μπορεί να δίνει απόλαυση στη μιζέρια; Ποια επουράνια κλίκα εμπνέει τους υμνωδούς και τους αγιογράφους τους;
Εμείς, οι δημοσιοσφαιρίτες, οι εναερίτες στις κολώνες των βραχυκυκλωμένων ψεμάτων, εκταμιευτές μιας υπεραξίας από τον δικό τους τζερτζελέ, ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλο σε ένα παιχνίδι ομοιογραφίας που ζητά να φαίνεται διαφορετικό στην πυροβολική του επαναληπτικότητα στα πρωτοσέλιδα. Όμως, ποιος είναι ο καθρέφτης μας σε εκείνο το «I ll be your mirror» των σιτουασιονιστών του ’60; Οι σύγχρονοι τράπερς;
Την «ηγεμονική μοναξιά» και την «ταμιευμένη σιωπή», την αφήσαμε για κάποιους άλλους γραφιάδες σαν τον Παπαγιώργη. Σε εμάς, η μηδενοποιητική μας αποτύπωση περιορίζεται στο να περιγράφουμε διαπρεπή μηδενικά. Και το αποτέλεσμα μιας συγκρότησης ελληνικού «Λαϊκού Μετώπου» θα είναι ο απερίγραπτος «λογότυπος Κασσελάκη». Με αυτόν ασχολούνται δεξιοί και αριστεροί όπου από το συμπλεκτικό σύνδεσμο “και” προκύπτει η νέα Κεντροαριστερά.
Δημοσιογραφώντας, αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου σαν το «εξασκημένο ζητιανάκι» για το οποίο μιλά ο Στέλιος Βαμβακάρης στην αυτοβιογραφία που μαγνητοφώνησε για τον πατέρα του. «Καθηγητής στην Σφουγγάρα. Ξέρεις τι πάει να πει Σφουγγάρα; Βουτάς το όργανό σου [την πένα σου], πας και κάθεσαι εκεί, περνάει ο πολύς κόσμος, αρχινάς να παίζεις, σε βλέπει ο άλλος, του αρέσεις και σου πετάει το κέρμα του».
Διάβαζα -γιατί γράψιμο χωρίς διάβασμα δεν γίνεται- πως «η καταστροφή της ανθρωπότητας δεν είναι μια δυνατότητα που η ανθρωπότητα διαθέτει συνειδητά, αλλά εξακολουθεί να ανατίθεται σε ένα ενδεχόμενο τυχαίων σε μεγάλο βαθμό αποφάσεων και αξιολογήσεων του ενός ή του άλλου αρχηγού κράτους». Και τα διάβαζα αυτά σε ένα κείμενο του Τζιόρτζιο Άγκαμπεν (Quodlibet-04.10.2022) για τον πυρηνικό πόλεμο και το τέλος της ανθρωπότητας. Αυτά τα ραδιοβολημένα σαρκία μας από την ορθολογική κλίση τους, δεν καταλαβαίνουν πως το τέλος έχει ήδη επέλθει χωρίς την ατομική βόμβα. Διότι σε μια κοινωνία, που παραδίδεται σε μάταιες και υπερφίαλες προσδοκίες, το πράγμα καταλήγει να αντιστρέφεται σε εκείνο το «απλό γεγονός για το οποίο δεν υπάρχει τίποτα να πούμε εκτός από το ότι το γεγονός αυτό είναι η απουσία του νοήματος, κάτι που δεν αξίζει ούτε έξαρση, ούτε απόγνωση και ίσως ούτε καν προσοχή».
Μια κοινωνία που έχει «υπερασπιστή» της και μάλιστα σε «πρώτο τραπέζιπίστα» τύπους σαν τον Λύτρα, είναι ήδη τελειωμένη. Κι αν κάποιος νομίζει πως μπορεί να θέσει σοβαρά το ζήτημα του «τέλους» της, αν αποφασίσει να γράψει σοβαρά, αυταπατάται, διότι είναι κι αυτός νεκρός.
Λένε πως η κοινωνία δεν προσβλέπει πλέον σε κάτι το υπερβατικό. Ε λοιπόν, το υπερβατικό σε αυτήν την κοινωνία είναι το μηδέν σαν το αυτοαναφορικό στοιχείο της υπέρβασης. Γιατί μόνο το μηδαμινό και το τιποτένιο ερεθίζει. Μας τοποθετεί στην κατηγορία των προβάτων όπου ο λύκος (βλ. φωτογραφία), από του προεκλογικού της βήματος, υπόσχεται ότι, αν τον εκλέξουν, «θα γίνει χορτοφάγος». Από εκεί όμως αρχίζουν τα δύσκολα και ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ:
«Ο άνθρωπος είναι ένα άχρηστο πάθος». Σήμερα, αυτό το άχρηστο πάθος μετατράπηκε σε μια χρήσιμη απάθεια: «κάτι που δεν αξίζει ούτε έξαρση, ούτε απόγνωση και ίσως ούτε καν προσοχή».
Ποιος άλλωστε θα εμποδίσει τον λύκο να νηστεύει;
