Καλοκαιρινές πυρκαγιές, ακαθάριστα οικόπεδα, τιμές «φωτιά» στα σούπερ μάρκετ, στους λογαριασμούς ρεύματος, στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, στα ενοίκια, τα περιστατικά βίας, η ΛΑΡΚΟ… Μια καθημερινότητα δύσβατη, δίπλα σε ένα πολιτικό σύστημα που μοιάζει να ζει στο δικό του σύμπαν και να κινείται με απογοητευτικούς ρυθμούς.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε μια σειρά επισκέψεων στα υπουργεία μετά τον ανασχηματισμό, με πρώτο το Ανάπτυξης που έχει στα χέρια του την «καυτή πατάτα» της ακρίβειας. Στόχος, δήλωσε ο Πρωθυπουργός, δεν είναι μόνο να μειωθεί το ποσοστό του πληθωρισμού, αλλά να πέσουν οι τιμές στα ράφια των σούπερ μάρκετ και ζήτησε από την υγιή επιχειρηματικότητα να σταθεί στο πλευρό της κυβέρνησης.

Στη συνέχεια ο αρμόδιος υπουργός Τάκης Θεοδωρικάκος, ανακοίνωσε ότι θα επιδιώξει «συμφωνίες κυρίων» με τις ενώσεις σούπερ μάρκετ και βιομηχανιών τροφίμων. «Συμφωνίες κυρίων» δεν μπορούν να υπάρξουν, απάντησε αμέσως ο πρόεδρος της Ένωσης Σούπερ Μάρκετ Ελλάδας Αριστοτέλης Παντελιάδης, σημειώνοντας ότι ο στόχος για αρνητικό πληθωρισμό στο σύνολο είναι δύσκολος, δεδομένων των επιβαρύνσεων από το κόστος ενέργειας, τα επιτόκια, την αύξηση των μισθών, αρνούμενος και τα υπερκέρδη του κλάδου.

Ίσως χρειάζεται μια πιο μελετημένη προσέγγιση από την επίκληση της ευρωπαϊκής βοήθειας και μεγαλύτερη τόλμη για ουσιαστικές παρεμβάσεις και όχι απλώς για το «καλάθι του νοικοκυριού» και πρόστιμα που δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα, ενώ τα φρούτα και τα λαχανικά έφτασαν να κοστίζουν περισσότερο από το κρέας και το ψάρι. Το λάδι κοντεύει να γίνει χρηματιστηριακό προϊόν.

Ενδεχομένως, η κυβέρνηση να τα πήγαινε καλύτερα και οι διάφοροι κλάδοι να μην αρνούνταν τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους, αν είχαν απέναντί τους μια πειστική και πιεστική αντιπολίτευση. Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠαΣοΚ έχουν μπει μετά τις ευρωεκλογές σε μια δίνη εσωτερικής φαγωμάρας που δεν τους αφήνει περιθώριο να ασχοληθούν με τίποτα άλλο πέραν του μικρόκοσμου τους.

Ο Στέφανος Κασσελάκης κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να μικρύνει το κόμμα τους, με συνεχείς απομακρύνσεις όσων διατυπώνουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις, κυρίως «τσιπρικών» αποχρώσεων. Ο Νίκος Ανδρουλάκης πνίγεται σε ένα κύμα αμφισβήτησης της ηγεσίας του που του στερεί τη δυνατότητα να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ανασύνταξη του χώρου. Δύο μικρά προβληματικά κόμματα, που περιμένουν από την «κοινωνική αντιπολίτευση» να βγάλει το φίδι από την τρύπα, παραβλέποντας ότι κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι είδους φίδι θα βγάλει η κοινωνία από την τρύπα.