Δυο Μαροκινές γυναίκες συμμαχούν πρόσκαιρα για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ζωής τους. Μια πρώην αλκοολική Αμερικανίδα που υπήρξε θύμα βιασμού στην εφηβεία αναπτύσσει μια παράξενη σχέση με έναν άντρα που υποφέρει από άνοια. Ένα βαμπίρ θηλυκού γένους ενηλικιώνεται. Η σύζυγος του Προέδρου της Γαλλίας Ζακ Σιράκ προσπαθεί να του υπενθυμίσει ότι… υπάρχει. Το «φάντασμα» μια ισχυρής γυναικείας φιγούρας στοιχειώνει το μυαλό ενός ραδιοφωνικού εκφωνητή. Το γυναικείο στοιχείο και πάλι επικρατεί στις αίθουσες και στις ταινίες της εβδομάδας όπου διανέμονται επτά νέες ταινίες και τρεις επανεκδόσεις.
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
Μνήμη (Memory)
Παραγωγή: ΗΠΑ/ Μεξικό, 2023
Σκηνοθεσία: Μισέλ Φράνκο
Ηθοποιοί: Τζέσικα Τσαστέιν, Πίτερ Σάρσγκαρντ, Τζέσικα Χάρπερ κ.α.
Ο Μισέλ Φράνκο, σοβαρός Μεξικανός δημιουργός, έχει κάνει καριέρα διαχειριζόμενος μαρτύρια του σώματος και της ψυχής σε αρκετές ταινίες όπως η «Δύση», το «Χρονικό μιας αθωότητας» και το «Μετά την Λουτσία». Στη «Μνήμη», πρώτη ταινία του ο Φράνκο γύρισε στις ΗΠΑ, η Τζέσικα Τσαστέιν σε έναν ρόλο μακρινό από εκείνους στους οποίους την έχουμε απολαύσει, δείχνει την κλάση και γκάμα της παίζοντας την αγέλαστη μητέρα με το παρελθόν του αλκοολισμού αλλά και του βιασμού στην εφηβεία, μια ανάμνηση την οποία αντανακλά πάνω σε έναν άνθρωπο που την παρακολουθεί στο πάρκο και που όπως αποδεικνύεται πάσχει από άνοια (Πίτερ Σάρσγκαρντ – βραβείο ερμηνείας στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου Βενετίας).
Μάστορας στο στήσιμο σκηνών καθημερινότητας με υπόγεια ένταση που ενεργοποιείται από τον θυμό και τον δυσβάσταχτο πόνο, ο Φράνκο δείχνει και πάλι την αξία του με μια σειρά τέτοιων σκηνών που δίνουν δύναμη στην «Μνήμη» και χαράσσονται στη μνήμη. Ιδίως όταν στο προσκήνιο μπαίνει η Τζέσικα Χάρπερ στον ρόλο της μητέρας της ηρωίδας της Τσαστέιν, όπως και η Μέριτ Γουίβερ που υποδύεται την αδελφή της. Αυτή η μελαγχολική, απέριττη και ολοκληρωμένη ταινία απευθύνεται σε θεατές στους οποίους αρέσει μετά το τέλος μιας ταινίας να την συζητούν βρίσκοντας πολλά να πουν.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE MALL – ΔΕΞΑΜΕΝΗ – ΦΙΛΟΘΕΗ – ΧΛΟΗ – ΦΙΛΙΠ – ΛΙΛΑ – ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ – ΑΛΟΜΑ – ΑΚΤΗ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ
——————————————————-
Αδάμ (Adam)
Παραγωγή: Μαρόκο/ Γαλλία/ Bέλγιο/ Κατάρ, 2019
Σκηνοθεσία: Μαριάμ Τουζανί
Ηθοποιοί: Λούμπνα Αζαμπάλ, Νισρίν Εραντί κ.α.
Δυο γυναίκες σε πρώτο πλάνο: στην μία πλευρά η κατηφής, απελπισμένη Σάμια (Νισρίν Εραντί) που κυκλοφορεί στους δρόμους της Καζαμπλάνκα έγκυος και χωρίς κάπου να μείνει. Στην άλλη η Αμπλα (Λούμπνα Αζαμπάλ), μια φουρνάρισσα χήρα, μητέρα ενός μικρού κοριτσιού, αυστηρή, αγέλαστη, πονεμένη. Η Αμπλα προσφέρει στην Σάμια το σπίτι της ως κατάλυμα και η Μαριάμ Τουζανί σκηνοθέτις και σεναριογράφος του «Αδάμ» χτίζει με ευλαβική προσοχή και αγάπη την σχέση αυτών των διαφορετικής αντίληψης αλλά εν τέλει με αρκετές ομοιότητες γυναικών. Υπερήφανες και οι δύο, αλλά παρότι νεότερη και σε πιο δύσκολη θέση, η Σάμια δείχνει πιο τολμηρή από την Αμπλα, πιο αποφασιστική. Μάλιστα βοηθά την προστάτιδά της να ξεπεράσει το ψυχολογικό τραύμα που έχει διακόψει απότομα την ζωή της.
Η μια γυναίκα συμπληρώνει την άλλη ή αν θέλετε η μία βρίσκει πάνω στην άλλη ένα κρυμμένο κομμάτι του εαυτού της – αυτό που έχει ανάγκη να υπάρχει. Πριν από το «Μπλε καφτάνι», μια από τις ωραιότερες ταινίες της περασμένης σεζόν χάρη στην οποία γνωρίσαμε για πρώτη φορά το έργο της Μαροκινής Τουζανί, η τελευταία είχε κάνει το ντεμπούτο της στην μεγάλου μήκους παραγωγή με τον «Αδάμ» που από σήμερα, προβάλλεται για πρώτη φορά στις ελληνικές αιθουσες. Είναι γεμάτη από υπέροχες στιγμές γυναικείας αλληλεγγύης και συντροφικότητας, σκηνές που κυριολεκτικά σε σκλαβώνουν – αυτό το «δεν θα γεννήσεις στον δρόμο, θα γεννήσεις εδώ στο σπίτι μου» της Αμπλα προς την Σάμια σου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΚΑΡΜΕΝ – ΣΤΕΛΛΑ – ΔΑΦΝΗ – ΛΑΟΥΡΑ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΑΘΗΝΑΙΑ – ΟΡΦΕΑΣ ΣΑΡΩΝΙΔΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ
——————————————————-
Οι μηχανόβιοι (The bikeriders)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024)
Σκηνοθεσία: Τζεφ Νίκολς
Ηθοποιοί: Οστιν Μπάτλερ, Τομ Χάρντι, Μάικλ Σάνον κ.α.
Στην δεκαετία του 1960, με πιο διάσημη την ομάδα των «Hell’s Angels», το φαινόμενο των μοτοσυκλετιστών στις επαρχίες των ΗΠΑ που εμφανίστηκε στην δεκαετία του 1950 κορυφώθηκε. Μάλιστα, εκείνα τα χρόνια γυρίστηκαν αρκετά b movies πάνω στο θέμα με πρωταγωνιστές ηθοποιούς όπως ο Τζακ Νίκολσον, ο Πίτερ Φόντα και ο Μπρους Ντερν («Οι άγγελοι της κόλασης», «Καθάρματα σε μοτοσυκλέτες»). Ηδη εξάλλου από τα fifties ο «Ατίθασος» έπαιξε μεγάλο ρόλο στην καθιέρωση του Μάρλον Μπράντο). Βεβαίως, όλες αυτές οι ταινίες ακυρώθηκαν όταν προβλήθηκε το ποιητικό αριστούργημα του Ντένις Χόπερ «Easy Rider» που έβαλε ταφόπλακα στο ζήτημα των «ελεύθερων μοτοσυκλετιστών».
Στους «Μηχανόβιους» που καλύπτουν μια χρονική περίοδο ανάμεσα στα τέλη sixties – αρχές seventies, παρακολουθούμε τη δράση των «Βανδάλων» μιας τέτοιας «συμμορίας». Aρχηγός της ο Τζόνι (Τομ Χάρντι), ένας οικογενειάρχης που επαγγέλλεται φορτηγατζής και σταρ της ο Μπένι ένας αμίλητος νεαρός τον οποίο υποδύεται ο Όστιν Μπάτλερ θυμίζοντας κάτι ανάμεσα σε Τζέιμς Ντιν και Τζόνι Ντεπ. «Ολοι έχουν ανάγκη να ανήκουν κάπου και όλοι θέλουν να βρίζουν κάποιον» ακούμε και καταλαβαίνουμε τους λόγους για τους οποίους αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποφασίσει να ζήσουν στο περιθώριο: δεν αντέχουν την ρουτίνα και τους κανόνες της «φυσιολογικής» ζωής.
Βέβαια, το παράδοξο είναι ότι κάθε συμμορία έχει τους δικούς της… κανόνες οπότε ακόμα και η περιθωριοποίηση στην όχθη της υποτιθέμενης ελευθερίας, κατά κάποιο τρόπο, καταλήγει σε μια μορφή σκλαβιάς. Και αυτό είναι το πιο ουσιαστικό σημείο της ταινίας του Νίκολς που όμως σύντομα εξαντλείται παγιδευμένη σε προβλέψιμες γραφικότητες όπου οι καυγάδες με στιλέτα και γροθιές έχουν τον πρώτο λόγο.
Βαθμολογία: 2
AΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – OPTIONS ΙΛΙΟΝ – OPTIONS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΘΗΣΕΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΑ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ – ΗΛΕΚΤΡΑ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΣΙΝΕ ΓΑΛΑΤΣΙ – ΦΟΙΒΟΣ – ΑΡΚΑΔΙΑ – ΦΙΛΙΠ – ΡΙΑ ΒΑΡΚΙΖΑ – ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ – ΑΙΓΛΗ ΣΑΡΩΝΙΔΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – OPTIONS ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.
——————————————————-
Ανθρωπίστρια βρικόλακας αναζητά αυτοκτονικό άτομο
(Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person)
Παραγωγή: Καναδάς, 2023
Σκηνοθεσία: Αριάν Λουί-Σεζ
Ηθοποιοί: Σαρά Μονπετί, Φελίξ-Αντουάν Μπενάρ κ.α.
Πρωτοεμφανιζόμενη στην μεγάλου μήκους σκηνοθεσία, η Καναδή Αριάν Λουί-Σεζ παρακολουθεί εδώ την εξέλιξη της παράξενης σχέσης δύο μοναχικών ανθρώπων του περιθωρίου: μιας έφηβης (Σαρά Μονπετί), κόρης βρικολάκων που προσπαθεί να μην πιαστεί στην παγίδα της αιμοποσίας και ενός νεαρού με τάσεις αυτοκτονίας (Φελίξ-Αντουάν Μπενάρ) που δέχεται από παντού μπούλινγκ. Φοβισμένα παιδιά και τα δύο θα βρουν ανάμεσά τους το στήριγμα που έχουν ανάγκη και η σκηνοθέτιδα, από την δική της πλευρά θα βρει τον τρόπο να αντλήσει τρυφερότητα μέσα από το μακάβριο.
Αν και ο πήχης της εκσυγχρονισμένης εικόνας των βαμπίρ στο σινεμά ανέβηκε στα ύψη με το αριστούργημα του Τζιμ Τζάρμους «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί», η «Ανθρωπιστρια βρικολακας αναζητα αυτοκτονικο ατομο» χωρίς ποτέ να νιώθεις ότι είναι μια σπουδαία ταινία, σου κινεί την περιέργεια, τόσο για τις ιδέες της όσο και για την αισθητική της. Το «μαύρο» χιούμορ της ταινίας ενίοτε θυμίζει το «Delicatessen» των Ζενέ – Καρό, ενώ η κινηματογράφηση έχει κάτι από την ωμότητα των ταινιών του Γκασπάρ Νοέ. Να σημειωθεί ότι η ταινία απέσπασε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο τμημα Giornate Degli Autori του περσινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας καθώς επίσης και το βραβείο κοινού του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: CINE PARIS – ΝΕΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ – ΗΛΕΚΤΡΑ – ΦΛΕΡΥ – VILLAGE PΕΝΤΗ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ΕΛΛΗΝΙΣ
——————————————————-
Κυρία του Προέδρου (Bernadette)
Παραγωγή: Γαλλία, 2023
Σκηνοθεσία: Λεά Ντομενάχ
Ηθοποιοί: Κατρίν Ντενέβ, Μισέλ Βιγιερμόζ κ.α.
Εστιάζοντας στην ανάγκη την Μπερναντέτ Σιράκ να «ακουστεί» ως γυναίκα την εποχή που καθότι σύζυγος του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Ζακ Σιράκ (1932- 2019) ήταν και η Πρώτη Κυρία της Γαλλίας, η «Κυρία του Προέδρου» καταλήγει σε μια γλυκανάλατα ανώδυνη και εντελώς ασήμαντη δραματική κομεντί σε πολιτικό πλαίσιο, απευθυνόμενη σε όλη την οικογένεια. Πέρα από κάθε τι η σκηνοθέτις Λεά Ντομενάχ ενδιαφέρεται να τονίσει την υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας στα χρόνια εκείνα οπότε αυτό που βλέπουμε είναι μια ταινία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του #Metoo με «πατήματα» κάποια γραφικά περιστατικά στα οποία πρωταγωνιστεί η Μπερναντέτ εκείνης της περιόδου.
Βεβαίως, η Ντομενάχ είναι αρκετά προσεκτική ώστε να δηλώσει από τους τίτλους αρχής ότι η ταινία βασίζεται εν μέρει στην πραγματικότητα και εν μέρει στην φαντασία. Σε κάθε περίπτωση είναι μια ταινία του «αφρού» που προκλητικά παρουσιάζει τον Ζακ Σιράκ σαν μια γραφική καρικατούρα (ο ηθοποιός Μισέλ Βιγιερμόζ θυμίζει συχνά τον Μίστερ Μπιν του Ρόουαν Άτκινσον). Από την άλλη πλευρά, ευτύχημα που η Κατρίν Ντενέβ κρατά τον ρόλο της Μπερναντέτ γιατί με κάποια άλλη ηθοποιό στη θέση της (εξαίρεση ίσως η Ιζαμπέλ Υπέρ), αυτή η ταινία, στην ίδια μορφή, αμφιβάλλω αν θα βλεπόταν.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: CINE ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ – ΕΛΛΗΝΙΣ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΛΙΛΑ – ΑΕΛΛΩ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΝΑΤΑΛΙ (εκτός Τρίτης) – ΠΑΝΟΡΑ
——————————————————-
Νυχτερινός εκφωνητής
Παραγωγή: Ελλάδα, 2024
Σκηνοθεσία: Ρένος Χαραλαμπίδης
Ηθοποιοί: Ρένος Χαραλαμπίδης κ.α.
Επιστρέφοντας μετά από αρκετά χρόνια στο σινεμά ως δημιουργός, ο Ρένος Χαραλαμπίδης έφτιαξε εδώ μια ρομαντική, εν μέρει αυτοαναφορική ταινία, με τον ίδιο στον ρόλο ενός ανθρώπου σε υπαρξιακή κρίση που εργάζεται νυχτερινός εκφωνητής στον σταθμό «Εν Λευκώ» (όπου ο Χαραλαμπίδης επί χρόνια εργάζεται στην πραγματικότητα). Η μια και μοναδική νύχτα που αποτελεί τον πραγματικό δραματουργικό χρόνο της ταινίας, είναι η νύχτα των 50ών γενεθλίων του εκφωνητή. Αποχαιρετισμός στη νιότη, καλωσόρισμα στην μέση ηλικία με φράσεις όπως «τα τρένα μετράνε τον χρόνο» ή «πάει καιρός που έχει κουραστεί ο βηματισμός μου». Αλλά ο εκφωνητής θέλει συγχρόνως να κλείσει έναν ανοιχτό λογαριασμό, μια εκκρεμότητα από την εποχή που ήταν εύζωνας και αγάπησε μια μπαλαρίνα.
Η ταινία αποκτά την εικόνα μιας προφορικής ερωτικής επιστολής σταλμένης στο παρελθόν, μια νοσταλγική μα και ναρκισσιστική εξομολόγηση μπροστά σ’ ένα μικρόφωνο και περιστοιχισμένη από αντικείμενα που δεν βλέπουμε πλέον στην ζωή μας – τηλεφωνητές, κασέτες, μπομπίνες μαγνητοφώνου, δίσκους βινυλίου και τηλεφωνικές ατζέντες τύπου Filofax. Αν και η ιδέα θα ταίριαζε καλύτερα για ταινία μικρού μήκους, ο Χαραλαμπίδης ελέγχει καλά τα 75’ της χρονικής διάρκειας στολίζοντας τα εξωτερικά γυρίσματα με εικόνες από τη ομορφιά της νυχτερινής Αθήνας (Ακρόπολη, Στύλοι Ολυμπίου Διός, Πλάκα), την οποία όμως κινηματογράφησε πολύ πιο ολοκληρωμένα στα «Φθηνά τσιγάρα».
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΑΝΕΣΙΣ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ κ.α.
——————————————————-
Ο εξορκισμός (The exorcism)
Παραγωγή: HΠA, 2024
Σκηνοθεσία: Τζόσουα Τζον Μίλερ
Ηθοποιοί: Ράσελ Κρόου, Ντέιβιντ Χάιντ Πιρς, Ανταμ Γκόλντμπεργκ, Ράιαν Σίμπκινς κ.α.
Είναι κάπως ανεξήγητο που ο Ράσελ Κρόου, ένας ηθοποιός ο οποίος εδώ και χρόνια, διανύει περίοδο βαθύτατης επαγγελματικής κρίσης, εξακολουθεί να κάνει αδιανόητα λανθασμένες επιλογές ρόλων. Πως αλλιώς να εξηγήσεις ότι μετά το πρόσφατο φιάσκο της ταινίας «Ο εξορκιστής του Βατικανου», ο Κρόου επέλεξε να παίξει… ξανά σε ταινία με εξορκισμό, που σεναριακά δεν έχει σχέση με την προηγούμενη αλλά θεματικά έχει.
Εδώ, ο Κρόου υποδύεται έναν παρηκμασμένο ηθοποιό που κάνει το comeback του αναλαμβάνοντας τον ρόλο ενός ιερέα εξορκιστή σε μια ταινία που θυμίζει …ριμέικ του κλασικού «Εξορκιστή» (για την ιστορία, τον «Εξορκισμό» σκηνοθέτησε ο Τζόσουα Τζον Μίλερ, γιός του ηθοποιού Τζέισον Μίλερ, που υποδύθηκε τον Πατέρα Κάρας στον πρώτο «Εξορκιστή»). Εχουμε λοιπόν μια άλλη ταινία που γυρίζεται μέσα στην ταινία που βλέπουμε και όταν ο ιερέας αποδεικνύεται ο ίδιος δαιμονισμένος με την ανάγκη του εξορκισμού από άλλον ιερέα (Ντέιβιντ Χάιντ Πιρς), τότε αντιλαμβάνεσαι ότι με μαθηματική ακρίβεια η καταστροφή θα είναι το αποτέλεσμα και των δύο ταινιών! Και είναι.
Σημείωση: κάποιος πρέπει επιτέλους να πει στον Ράσελ Κρόου ότι αν δεν χάσει καμιά σαρανταριά κιλά ΔΕΝ πρόκειται ποτέ ξανά να σταθεί ως πρωταγωνιστής γιατί πολύ απλά τα αγκομαχητά και η δύσπνοια του δεν κρύβονται και ο ίδιος δεν χωρά στο κάδρο για να κρατήσει μόνος του μια ολόκληρη ταινία.
Βαθμολογία: ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΕΛΛΩ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – NANA – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE METRO MALL – OPTIONS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ – ΑΡΤΕΜΙΣ ΘΕΣ/ΚΗ: OPTIONS – CINEMA ONE – VILLAGE COSMOS – ΑΥΡΑ
——————————————————-
Επανεκδόσεις
Peeping Tom (Αγγλία, 1960) του Μάικλ Πάουελ
Πολλά χρόνια πριν απ’ τις φρικτές ταινίες «Σε βλέπω», ο βρετανός σκηνοθέτης Μάικλ Πάουελ, δημιουργός κομψοτεχνηματων του παγκόσμιου σινεμά όπως τα «Κόκκινα παπούτσια» και το «Ζήτημα ζωής και θανάτου» (γυρισμένες μαζί με τον Εμερικ Πρέσμπουργκερ) σκηνοθέτησε μια από τις πρώτες διάσημες ταινίες με serial killer, στην οποία παρακολουθούμε την «δράση» ενός εικονολήπτη (Καρλχάιντς Μπεμ) που κινηματογραφεί τα εγκλήματά του (δολοφονίες γυναικών) για να μελετά και να απολαμβάνει τις εκφράσεις των θυμάτων του πριν τον θάνατο.
Εξαιρετικά δυσάρεστη και δύσκολη στην παρακολουθηση της, η ταινία οδηγήθηκε στην πυρά στην πρώτη προβολή της σοκάροντας κοινό και κριτικούς, κυρίως για την ηθική της υπόσταση. Αργότερα, μάλλον υπερβολικά την αποκάλεσαν «κρυφό αριστούργημα» του Πάουελ και σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο γνήσια cult movies του βρετανικού κινηματογράφου. Να σημειωθεί ότι είναι γυρισμένη την ίδια χρονιά με την πολύ προτιμότερη «Ψυχώ» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, η οποία επίσης πραγματεύεται serial killer.
Βαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ: ΡΙΒΙΕΡΑ – ΖΕΦΥΡΟΣ – ΑΜΙΚΟ
——————————————————-
Στις σκιές των ξεχασμένων προγόνων
(Tini zabutykh predkiv, Σοβιετική Ένωση, 1964) του Σεργκέι Παρατζάνοφ
Καρπάθια. Ο έρωτας δυο νέων που προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, θα έχει τραγική εξέλιξη στην ταινία του Αρμενογεωργιανού σκηνοθέτη Σεργκέι Παρατζάνοφ (1924-1990), αυτόν τον ποιητικό παροξυσμό που τιθασεύει τη δραματουργική αφήγηση και μοιάζει με θρήνο για τον χαμένο ουκρανικό πολιτισμό (η ιστορία θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο ανάμεσα στον 18ο αιώνα και την εποχή που το σοσιαλιστικό καθεστώς κατέλαβε την Ουκρανία).
Μια ακόμα ταινία που αποκαλύπτει τον πλούτο σκέψης ενός ασυμβίβαστου δημιουργού (ο Παρατζάνοφ κυνηγήθηκε από τους Σοβιετικούς), ο οποίος δεν σταμάτησε ποτέ να είναι συνεπής στην γραφή και την γλώσσα των λυρικών ταινιών του. Αριστούργημά του ωστόσο παραμένει το «Σαγιάτ Νόβα το χρώμα του ροδιού» που πριν από λίγο καιρό επίσης προβλήθηκε σε επανέκδοση.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ
——————————————————-
Το σεξ και η Λουσία (Lucía y el sexo, Ισπανία, 2001) του Χούλιο Μέδεμ
Μετά την art house επιτυχία του ο «Οι εραστές του Αρκτικού Κύκλου», ο Χούλιο Μέδεμ, κινηματογράφησε το καλλίγραμμο σώμα και το πανέμορφο πρόσωπο της Παθ Βέγκα σε μια ταινία χωρίς ουσιαστική ιστορία στην οποία τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το σεξ – από την τεκνοποιία μέχρι την πορνογραφία. Και φυσικά, όλα απεικονίζονται με ξεκάθαρες λεπτομέρειες.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ
