Πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε σε δημοσκόπηση ως κύριος εγγυητής της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Το πρόσωπο αυτό που –για τους ψηφοφόρους του προοδευτικού χώρου– μοιάζει να είναι το καταλληλότερο προκειμένου να ηγηθεί ενός ενιαίου σχήματος που κάτω από μια μεγάλη «κοκκινοπρασινομώβ» ομπρέλα θα κερδίσει τον Μητσοτάκη και θα γκρεμίσει τη ΝΔ από την εξουσία.
«Είχα καιρό να μιλήσω, αλλά δεν θα τα πω όλα σήμερα» επέλεξε με νόημα να δηλώσει ο πρώην πρωθυπουργός, ρίχνοντας τους τίτλους τέλους στη διήμερη διεθνή Διάσκεψη που οργάνωσε παρέα με τον Ζόραν Ζάεφ έξι χρόνια μετά την ιστορική υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ένα χρόνο μετά την εκούσια οπισθοχώρησή του στο Ζάππειο ο εμπνευστής του «πρώτη φορά Αριστερά» μετέβαινε στο Ωδείο Αθηνών για να επανασυστηθεί και να επανατοποθετηθεί πολιτικά, εντός κι εκτός συνόρων.
Λίγο νωρίτερα ο Αλ. Τσίπρας είχε φροντίσει να φυτέψει και να ποτίσει στο -εύφορο πλέον- χώμα τον σπόρο μιας συνδυαστικής και αμοιβαίας προσπάθειας με αρκετά παρακλάδια αλλά με γερό κορμό που θα έχει βαθιές δημοκρατικές ρίζες. «Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν μπορούν να μένουν απαθείς. Ούτε να εξουδετερώνουν η μία την άλλη με ανώφελους κι άγονους εμφύλιους» κατέθεσε χαρακτηριστικά. Προ(σ)κάλεσε μάλιστα τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς «να μιλήσουν στον πληθυντικό αριθμό και όχι στον ενικό. Να μάθουν πρόσθεση και πολλαπλασιασμό και να αφήσουν την αφαίρεση και τη διαίρεση».
Οι επόμενες κινήσεις του Τσίπρα και η σημασία τους
Αν αυτός είναι θα κινήσει τα νήματα, αν αυτός είναι που θα ζυμώσει καλά την πρώτη ύλη για να παραχθεί εκ των υστέρων το αποτέλεσμα, κάτι που φαντάζει το πιθανότερο σενάριο υπό τις υπάρχουσες συνθήκες, ή θα διεκδικήσει τα ηνία ως καπετάνιος μια τέτοιας σύμπλευσης είναι μια απολύτως προσωπική επιλογή. Ένα ολωσδιόλου απόσταγμα σκέψης που θα απορρέει από το ταίριασμα των κομματιών, το ζύγισμα των δεδομένων και την επίλυση μιας εξίσωσης των τριών (ή τεσσάρων) κομμάτων.
Το αξίωμα της μαθηματικής αυτής σχέσης είναι, συμπερασματικά πια, πως ο Αλέξης Τσίπρας, ενεργώντας με στόχευση κι ένα καλά προετοιμασμένο σχέδιο, γέννησε εκουσίως μια συνθήκη που επιδρά καταλυτικά στις ισορροπίες. Τις διαφοροποιεί σίγουρα, αν όχι τις ανατρέπει κιόλας.
Την ώρα που το ΠαΣοΚ «τρώγεται» εσωτερικά επειδή δεν αυξάνει τα ποσοστά του χάνοντας τα στοιχήματα που βάζει κι ο ΣΥΡΙΖΑ αμφιταλαντεύεται για το τι ακριβώς θέλει να είναι, ο Αρτινός πολιτικός οριοθετεί ξεκάθαρα τον χώρο του και διοχετεύοντας κώδικες συνεννόησης επιθυμεί να υποδείξει με σαφήνεια την κατεύθυνση.
Χωρίς να προσωποποιεί για την ώρα τον τιμονιέρη, επιχειρεί να λειτουργήσει πρώτα απ’ όλα σαν πυξίδα.
Ο Κασσελάκης κι ο «αόρατος εχθρός»
Κι αν ο Νίκος Ανδρουλάκης παλεύει να πείσει ότι έχει καταφέρει πολλά περισσότερα απ’ όσα του καταλογίζουν στη Χαριλάου Τρικούπη, παίζοντας σθεναρή άμυνα στις επιθέσεις που δέχεται, ο Στέφανος Κασσελάκης έχει τοποθετήσει ο ίδιος τον εαυτό του σε θέση απόκρουσης ενός «αόρατου εχθρού» που βλέπει πως απειλεί την πρωτοκαθεδρία του.
Σαν μάλιστα ο ίδιος να προκάλεσε την τύχη του, διάλεξε να πετάξει ένα γάντι που ουδείς του το απαίτησε, φροντίζοντας -με την αυτοπεποίθηση αλλά και τη βιασύνη που τον διακρίνει- να αυτοπροταθεί ως δυνητικός αντίπαλος του Τσίπρα προτού καν τεθεί τέτοιο ενδεχόμενο. Μοιραία, είτε επρόκειτο για κίνηση τακτικής έτσι ώστε να προλάβει καταστάσεις είτε ήρθε ως απόρροια ενός άκρατου αυθορμητισμού, βρέθηκε ξανά σε θέση να τεστάρει τις εσωκομματικές αντοχές του και ν’ αξιολογείται.
Ξέρει πια ότι, μετά και τις τοποθετήσεις Τσίπρα, είναι πιθανό να βρει απέναντί του σύσσωμη και ακόμη πιο δυναμική την εσωκομματική αντιπολίτευση. Αυτή που ως το Συνέδριο, πολύ περισσότερο τότε που τέθηκε ζήτημα επαναβεβαίωσης, δεν έπαψε να τον αμφισβητεί για τη στροφή που ούτως ή άλλως έχει δρομολογήσει. Γι’ αυτό κι εκτιμάται ότι θα συνεχίσει να λαμβάνει μέτρα. Κι ας κατηγορείται ότι λειτουργεί ως «ιδιοκτήτης» του κόμματος.
Την ίδια ώρα βέβαια δεν είναι τυχαίο πως στελέχη από το περιβάλλον του νυν προέδρου δεν κρύβουν πως θα ήθελαν ν’ αποφευχθεί οπωσδήποτε μια τέτοια σύγκρουση με τον πρώην αρχηγό – αναμορφωτή του ΣΥΡΙΖΑ σε όποιο επίπεδο κι αν γεννηθεί. Όσο μένουν στα λόγια οι αντεγκλήσεις, είναι διαχειρίσιμες. Γρήγορα σκορπίζονται στον αέρα και ξεχνιούνται την άλλη στιγμή.
Αν λάβουν όντως μορφή και σχήμα, θα φέρουν σε δύσκολη θέση πάρα πολλούς. Κάτι πάντως που, για μια μερίδα, είναι μάλλον αναπόφευκτο, αν όχι αναγκαίο στη δεδομένη συγκυρία. Έτσι ώστε να αποδειχθεί ποιος αντέχει, είτε καταλήξει οδυνηρό είτε όχι.
