Κάθε επόμενη φορά, από τις προηγούμενες εννέα, ήταν και πιο μαρτυρική για τους Celtics. Από το 2015, που ξανασυστήθηκαν ύστερα από τη διάλυση της συντροφιάς του τελευταίου δαχτυλιδιού, έως το 2023 εφεύρισκαν πάντα έναν τρόπο για να πιούν θάλασσα.
Δεν έλειψαν ποτέ από την postseason, μα δεν έφτασαν ποτέ κι ως το τέλος της μακράς διαδρομής. Τουλάχιστον όχι ως το βράδυ της Δευτέρας – ξημερώματα Τρίτης.
Τι είχε προηγηθεί;
- Τις πρώτες δυο σεζόν ήταν ανέτοιμοι, αγωνιστικά ή πνευματικά, κι αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο (Cavaliers, Hawks).
- Την επόμενη έσπασαν το φράγμα των 50 νικών, αλλά κέρδισαν μόνο ένα ματς στους τελικούς της Ανατολής (4-1 από τους Cavs).
- Το 2018 βελτιώθηκαν κι άλλο στην κανονική περίοδο (55-27), χωρίς όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα στη συνέχεια.
- Όταν ένα χρόνο αργότερα έπεσαν πάνω στους Bucks απλώς έκαναν στην άκρη (4-1).
- Απέναντι σε Heat και Nets απέτυχαν παταγωδώς, τους Warriors δεν ήταν σε θέση να τους αμφισβητήσουν.
- Πέρυσι έμπλεξαν ξανά στα πλοκάμια του Jimmy Butler και, παρότι επέστρεψαν από το 0-3, πέταξαν λευκή πετσέτα στο έβδομο ματς μένοντας εκτός τελικών εκ νέου.
Το στίγμα των losers
Το δίδυμο των Tatum και Brown, οι Jays της Βοστόνης, είχε πλέον στιγματιστεί ως ανίκανο να ηγηθεί ενός franchise με ειδικό βάρος. Ξέχωρα από το γεγονός πως ενίοτε τους χρέωναν κακές σχέσεις και ίντριγκες για την πρωτοκαθεδρία σε αποδυτήρια και παρκέ, μέχρι κι ότι δεν χειροκροτούσε ο ένας τον άλλον, το πρόβλημα διογκωνόταν από το γεγονός πως οι σπουδαίοι αριθμοί τους δεν κεφαλαιοποιούνταν.
Ούτε οι σχεδόν υποχρεωτικές αλλαγές προπονητών, από τον Brad Stevens (που πέρασε σε πιο επιτελικό ρόλο) στον Ime Udoka κι από ‘κει στον Joe Mazzula, είχαν αποδώσει στον βαθμό που απαιτούσε το λαμπερό παρελθόν του οργανισμού.
Η βραδιά της εξιλέωσης
Μέχρι τουλάχιστον το 106-88 επί των Dallas Mavericks, την τέταρτη νίκη σε πέντε μάχες, και την κατάκτηση του τίτλου έπειτα από 16 στείρα χρόνια. Οι Celtics είχαν επιστρέψει στον θρόνο του NBA και πλαισίωναν την πολυσυλλεκτική βιτρίνα τους με το 18ο τρόπαιο. Ουδεμία ομάδα έχει φτάσει σε αυτόν τον αριθμό.
Με τη θριαμβευτική πορεία τους οι Celtics αποτίναξαν κάθε ρετσινιά, ξόρκισαν κάθε κατάρα, άπαντες είχαν αποκατασταθεί στα μάτια του κοινού. Ο τρόπος που κολύμπησαν στα βαθιά και δεν βούλιαξαν στα ρηχά δεν αμφισβητήθηκε από φίλους και εχθρούς. Ο Tatum κι ο Brown πέρασαν στο πάνθεον.
Ίσως ευνοήθηκαν από κάποιες συγκυρίες, κυρίως δε τραυματισμούς σε ομάδες (Heat, Cavaliers, Pacers) που αντιμετώπισαν στον ανήφορο προς την κορυφή. Την ίδια ώρα όμως χρειάστηκε κι αυτοί να λάβουν αποφάσεις που εκ των υστέρων θα επηρέαζαν δραστικά τη μοίρα τους.
Πρώτα απ’ όλα στέλνοντας τον Marcus Smart στους Grizzlies για να φέρουν στo Garden τον -έστω γυάλινο- Kristaps Porzingis. Πήραν ένα ρίσκο που αποδείχθηκε μια σοφή και στοχευμένη επιλογή.
Ο Λετονός ευέλικτος ψηλός, ένας φόργουορντ σε κορμί σέντερ, δεν έπαιξε όσο παλιότερα, αλλά η συμβολή του ήταν κομβικής σημασίας. Παρέα με τον Horford στη φροντ λάιν παρείχε μια νέα διάσταση στο παιχνίδι. Με 20 πόντους, 7.2 ριμπάουντ και 2 μπλοκ ανά ματς τέλειωσε την κανονική περίοδο.
Όταν άρπαξαν Holiday
Δούλεψαν άθελά τους και οι Bucks γι’ αυτούς, δεδομένου πως την 1η Οκτωβρίου οι Celtics κατάφεραν να προσθέσουν στο δυναμικό τους τον Jrue Holiday. Ο τελευταίος είχε καταλήξει στο Πόρτλαντ μετά την ανταλλαγή του για χάρη του Lillard και οι, υπό δομική διαμόρφωση, Blazers δεν σκόπευαν να τον κρατήσουν. Ούτε κι ο ίδιος επιθυμούσε φυσικά να συνεχίσει σε μια ομάδα με τη σκέψη στο μέλλον κι όχι στο παρόν. Είχε συνηθίσει διαφορετικά στο Μιλγουόκι και δεν θα ξόδευε τον χρόνο του κοροϊδεύοντας.
Οι «Κέλτες» πρόλαβαν κάθε άλλο μνηστήρα και τον έκαναν δικό τους. Με στόφα πρωταθλητή και μπόλικη δουλειά στις δυο πλευρές του παρκέ, ο έμπειρος γκαρντ ήταν ο ισορροπιστής που είχε ανάγκη το υπόλοιπο σύνολο για να αισθανθεί ασφάλεια. Στο πλάι του έμοιαζαν καλύτεροι, κυρίως δε αποδοτικότεροι, όλοι ανεξαιρέτως οι άλλοι περιφερειακοί της ομάδας.
Στους τελικούς ο Holiday άφησε το δικό του σημάδι. Έγινε ο πρώτος παίκτης όλων των εποχών με τουλάχιστον 10 πόντους με 50/40/100 και παραπάνω από 5 ριμπάουντ κατά μέσο όρο. Ο «glue guy» που κόλλησε ένα – ένα τα σπασμένα κομμάτια του τροπαίου.
Το σύνολο έκανε τη διαφορά
Οι Celtics ήταν εξόχως ανταγωνιστικοί σε όλες τις θέσεις. Είχαν λύσεις από τον πάγκο, όπως και τη δυνατότητα να δοκιμάζουν διάφορα συστήματα, κοντύτερα ή ψηλότερα. Ο συγκινημένος Mazzulla εξήρε τη νοοτροπία παικτών του όπως ο Payton Pritchard. Ο οποίος στη λήξη του πρώτου μισού φρόντισε με buzzer beater τρίποντο πίσω από το logo να εκτοξεύσει τη διαφορά πάνω από τους 20 πόντους. Κανείς τους δεν ήθελε να χάσει κι αυτή τη φορά.
Το όνειρο πάντως το ‘χει δει ο Jaylen Brown. Οπότε άπαντες ήταν βέβαιοι πλέον για το τελικό αποτέλεσμα. Ας είναι καλά η γιαγιά του που τον επισκέφθηκε στον pregame nap και του έδωσε μια σφιχτή αγκαλιά για ξεπροβόδισμα πριν από τον αγώνα. «Μόλις είχα καταλάβει ότι όλα θα πάνε καλά». Και πήγαν όντως. Την ευχή της γιαγιάς δεν την ανταγωνίζεται κανείς. Ο ίδιος αναδείχθηκε επίσης MVP των τελικών. O Doncic μπορεί να περιμένει λίγο ακόμα.
