Μία απλή παράθεση των κατά παραδοχή του ιδίου του Πρωθυπουργού εκκρεμοτήτων της κυβέρνησης, φανερώνει ότι η ανασχηματισμένη ομάδα έχει πολλά και ζόρικα να αντιμετωπίσει: καθημερινότητα, νέα αναμόρφωση της φορολογίας, τέλος της επιδοματικής πολιτικής, Υγεία, Παιδεία, αστικές συγκοινωνίες και – φυσικά – ακρίβεια.
Σε αυτά που δεν αναφέρθηκαν στις μετεκλογικές εξάρσεις αυτοκριτικής, περιλαμβάνεται η Λερναία Ύδρα της ανομίας, η Δικαιοσύνη και καλό θα είναι να μην λησμονούμε τα εθνικά θέματα.
Με λίγα λόγια, η δουλειά είναι πολλή και δύσκολη.
Και το ζήτημα τίθεται με σχετικά απλό τρόπο. Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να κάνει τώρα όσα δεν έκανε τα τελευταία πέντε χρόνια, σε πολύ πιο ευνοϊκές συνθήκες; Από εδώ και πέρα ξεκινούν οι εκτιμήσεις, αναλόγως του πόσο αισιόδοξος ή απαισιόδοξος είναι κανείς.
Κατ’ αναλογία, το θέμα αφορά και την αντιπολίτευση.
Η ηγεσία και το στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν να κινούνται στο δικό τους παράλληλο σύμπαν.
Το ΠΑΣΟΚ φαίνεται έτοιμο για μία ολική επαναφορά στη μιζέρια. Η προσφορά υποψηφίων ηγετών είναι δυσανάλογη του πολιτικού του διαμετρήματος, τα εσωκομματικά καλλιστεία πιθανότατα θα εξελιχθούν δίχως πολιτικό επίδικο και ό,τι και αν συμβεί, ο γρίφος θα παραμένει: Πώς φτάνεις από το 12% στο 20%, όταν λαχανιάζεις από την εκκίνηση της κούρσας;
Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω, σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον το οποίο θα δυσκολεύει, αφού από το 2025 επανέρχονται και τα δημοσιονομικά ζόρια, θα καθορίσουν την προσεχή πολιτική περίοδο.
Στο τέλος της και με ενδιάμεσους σταθμούς τη συνταγματική αναθεώρηση και την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, βρίσκονται οι επόμενες εκλογές και όλοι θα πρέπει μάλλον να επανεξετάσουν τις προοπτικές τους.
Θα τεθούν και πάλι τα διλήμματα περί αυτοδυναμίας, όμως τα δεδομένα ίσως να μην την ευνοήσουν. Το ενδεχόμενο αυτό ορίζει τις ευθύνες όλων, συμπεριλαμβανομένης της αντιπολίτευσης, που ακόμη και αν δεν γίνουν εκλογικά θαύματα, μπορεί να βρεθεί ξαφνικά στα πολύ βαθιά.
