Γιορτή του Πατέρα: 11 ταινίες γεμάτες συγκίνηση, γέλια και δάκρυα

Αφιερωμένη στους μπαμπάδες όλων των ηλικιών, τούτη η λίστα με ταινίες που μπορεί να δει κανείς αν θέλει να τιμήσει τη Γιορτή του Πατέρα, έχει από όλα. Κυρίως περιλαμβάνει τις πολλαπλές όψεις των σχέσεων μας με τους πατεράδες μας είτε πρόκειται για μια περιπλάνηση σε παραμυθένιους τόπους είτε για μια οδύσσεια στην καρδιά της σκοτεινής Αμερικής ή πιο ρεαλιστικά, για ένα ψυχόδραμα με πινελιές κωμωδίας στα όρια ενός αστικού διαμερίσματος, περίπου όπως γίνεται και στη ζωή, δηλαδή. Απολαύστε, λοιπόν, ταινίες και σινεμά, γιορτάστε τους μπαμπάδες με:

Aftersun

Αντηλιακό. Να το βάλουμε μετά τον ήλιο μη τυχόν και καούμε. Η Σόφι θυμάται τον μπαμπά της, νέο 20 χρόνια πριν, βλέποντας ένα βίντεο από το 2000. Είχαν πάει μαζί διακοπές στην Τουρκία. Γονείς χωρισμένοι. Αναμνήσεις ενός κοινού καλοκαιριού που κρύβει χαρά, μελαγχολία, θλίψη και το μεγάλο αίνιγμα του γονιού που παραμένει απόμακρος ενώ βρίσκεται σε κοντινή απόσταση. Τελικά ποιο είναι το τραύμα; Μήπως η συνειδητοποίηση της τρωτής φύσης των ιδεατών μας προτύπων;

Πόσο μετασχηματίζεται η εικόνα των γονιών μας καθώς μεγαλώνουμε, τι βάθος και τι ένταση αποκτά- ερωτήματα που αιωρούνται εδώ σε πολλά flashbacks, τα οποία μας παρασύρουν σε ένα περασμένο καλοκαίρι ανασύροντας σκέψεις και συναισθήματα για τους γονείς μας. Σαρλότ Γουέλς (σκηνοθέτης), Πολ Μεσκάλ (μπαμπάς), Φράνκι Κόριο (κόρη), ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις. (2022, Aftersun)

Ο πατέρας 

Ηλικιωμένος Βρετανός αρνείται τη βοήθεια της κόρης του ζώντας μόνο στο διαμέρισμά του ενώ θεωρεί ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τη μνήμη του. Δεύτερο Όσκαρ ερμηνείας στον Άντονι Χόπκινς τριάντα χρόνια μετά τη «Σιωπή των αμνών» σε ένα δράμα που αγκαλιάζει τις θεατρικές περγαμηνές του με την υπογραφή του εμπνευστή του, του θεατρικού συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ.

Μνήμη, απώλεια, ταυτότητα, σχέση γονέα-παιδιού και ψυχολογικό κρεσέντο με βαθιά πατριαρχική απόχρωση που προσφέρεται για αναγνώσεις και ταυτίσεις παντός είδος. Στα αντίπαλα στρατόπεδα εδώ ο Άντονι Χόπκινς και η Ολίβια Κόλμαν ακονίζουν μαχαίρια καθώς ο γερασμένος πατέρας αποδεικνύεται αγύριστο κεφάλι. (2020, The Father)

Πινόκιο

Από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Κάρλο Κολόντι το 1883 ως τον «Πινόκιο» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο του 2022, μεσολαβούν ανάμεσα αμέτρητες διασκευές του μύθου της ξύλινης μαριονέτας που πήρε ζωή από τον γεροξυλουργό Τζεπέτο.

Η κλασική ταινία της Disney του 1940 θα στέκει πάντα ως ορόσημο στον αλληγορικό μύθο του άτακτου παιδιού που γνωρίζει την ενηλικίωση, γι’ αυτό εμείς διαλέγουμε την εκμοντερνισμένη εκδοχή του Μεξικανού δημιουργού, κυρίως για το πολιτικό της στίγμα και το αντιφασιστικό της μήνυμα που φιλτράρεται και βγαίνει μπροστά, περπατώντας σε γοτθικά μονοπάτια και ωκεανούς πατρικής αγάπης. Ο Τζεπέτο στέκει, βεβαίως, ακλόνητος φάρος πατρικής αφοσίωσης και ανιδιοτελούς αγάπης, όπως τελικά και ο μικρός, ατίθασος Πινόκιο. Πατήστε το play όπου τη βρείτε. (2022, Guillermo del Toro’s Pinocchio)

Απίθανες ιστορίες

Ένας 30χρονος δημοσιογράφος προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τις εξωπραγματικές ιστορίες που διηγούνταν για χρόνια γύρω από τη ζωή του ο παραμυθάς και τώρα βαριά άρρωστος από καρκίνο πατέρας του… «Μπαρτονικό» παραμύθι που σε προτρέπει να αποδεχτείς τον άλλον με τις ιδιαιτερότητές του. Ο Τιμ Μπάρτον κλέβει τις καρδιές μας με συνέπεια στην εκκεντρικότητα και την τρέλα του, στην πιο προσωπική ταινία της φιλμογραφίας του γύρω από την συμφιλίωση ενός ετοιμοθάνατου πατέρα με τον γιο του.

Μαγευτικές εικόνες, φοβερό καστ, κι ας μοιάζει αυτό κάπως ετερόκλητο εκ πρώτης όψεως. Βασισμένο στο μυθιστόρημα «Big Fish – Απίθανες Ιστορίες» του Ντάνιελ Γουάλας. (2003, Big fish)

Πατέρας και γιος

Ένας επιτυχημένος αρχιτέκτονας αντιμετωπίζει δίλημμα ζωής όταν μαθαίνει ότι ο 6χρονος γιος του δεν είναι το βιολογικό του παιδί αλλά το παιδί μιας άλλης οικογένειας που παραδόθηκε σε εκείνον και τη σύζυγό του από λάθος του μαιευτηρίου..

Ο «χειρούργος» των οικογενειακών δομών και σχέσεων στη σύγχρονη Ιαπωνία Χιροκάζου Κόρε-Έντα υπογράφει ένα περίπλοκο ψυχολογικά, ηθικά και κοινωνικό δράμα με ανάλαφρη διάθεση, αφοπλιστική συγκίνηση αλλά και προβλέψιμη εξέλιξη. Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κανών. (2013, Like Father, Like Son)

Ο βασιλιάς των λιονταριών

Συγκίνησε τα παιδιά που μεγάλωσαν στη δεκαετία του ’90 και εξακολουθεί να το κάνει τούτο το παραμύθι της Disney που από αριστοτεχνικό ανιμέισον σχεδιασμένο στο χέρι, έγινε θεατρικό έργο με παγκόσμια δημοφιλία και ξανά ταινία το 2019 με τη μέθοδο του φωτορεαλισμού προκειμένου να συνεπάρει το σημερινό απαιτητικό κοινό με τις περιπέτειες του Σίμπα.

Το θαρραλέο λιονταράκι μεγαλώνει με τις αξίες του πατέρα του Μουφάσα, τον χάνει όμως σε μια σπαρακτική σκηνή, εξορίζεται από τον μοχθηρό θείο του Σκαρ που παίρνει με τη βία την εξουσία και τελικά θριαμβεύει συνεχίζοντας την πατρική παράδοση του δίκαιου ηγέτη, μετά από πολλές περιπέτειες και παρά τη βίαιη ενηλικίωσή του. Τιμημένο με δύο Όσκαρ, τραγουδιού («Can You Feel the Love Tonight» των Έλτον Τζον και Τιμ Ράις) και μουσικής (Χανς Ζίμερ), καθώς και δύο βραβεία Γκράμι, έχει ως σήμερα μία θεατρική εκδοχή δημοφιλή σε παγκόσμια κλίμακα. (1994, The Lion King)

Ο δρόμος

Ένας πατέρας διασχίζει με τον γιο του την κατεστραμμένη Αμερική σε ένα σκηνικό Αποκάλυψης γεμάτο παγίδες. Προορισμός είναι η παραλία, η σωτηρία, η αυτοθυσία… Ο Βίγκο Μόρτενσεν, σχεδόν υπερήρωας στον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» – όταν γύρισε αυτή την ταινία, ήταν σχετικά νωπή η επιτυχία του «Άρχοντα» – παλεύει εδώ με την ανθρώπινη σκληρότητα και τη διάχυτη ματαιότητα προκειμένου να σώσει το παιδί του.

Πεσιμιστικό και σκληρό, το οδοιπορικό τους ασκεί ολοκληρωτική γοητεία. Από την πένα του Κόρμακ ΜακΚάρθι («Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους») και την φουτουριστική ματιά του Τζον Χίλκοουτ (2009, The Road).

Το κυνήγι της ευτυχίας

Η πρώτη χολιγουντιανή ταινία του Ιταλού Γκαμπριέλε Μουτσίνο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη δεκαετία του ’80 με τον Γουίλ Σμιθ να ενσαρκώνει τον φτωχό Κρις Γκάρντνερ που τον εγκαταλείπει η ανεύθυνη συζυγός του και προσπαθεί απεγνωσμένα να φροντίσει τον ανήλικο γιο του, ενώ αγωνίζεται καθημερινά για να βρει δουλειά. Μπαμπάς και γιος περνούν μια οδύσσεια αλλά η πραγμάτωση του αμερικανικού ονείρου είναι μερικά βήματα παρακάτω.

Το μελόδραμα καλά κρατεί, ωστόσο, αυτό που περιβάλλει την ταινία με αγνή τρυφερότητα είναι η κοινή εμφάνιση και χημεία του σταρ Γουίλ Σμιθ με τον μικρό γιο του Τζέιντεν. (2006, The pursuit of happiness)

Τόνι Ερντμαν

Γλυκόπικρη, μαύρη κωμωδία γύρω από τη δυσλειτουργική σχέση ενός φανατικού χωρατατζή πλην προβληματικού πατέρα και της γιάπισας αγχωτικής κόρης του που βρίσκεται στο Βουκουρέστι δουλεύοντας για λογαριασμό γερμανικού κολοσσού.

Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, το «Τόνι Eρντμαν» δεν είναι μόνο μια κοφτερή ματιά στη σχέση πατέρα (τον υποδύεται ο εκλιπόντας Αυστριακός κωμικός Πέτερ Σιμόνισεκ) και κόρης (την υποδύεται η χαμαιλέοντας Σάντρα Ούλερ της βραβευμένης με Όσκαρ «Ανατομίας μιας πτώσης»), αλλά και μια ιλαρή απεικόνιση του κόσμου των γιάπηδων, μια εκπληκτική ανά στιγμές αντίστιξη της Ευρώπης των διαφορετικών ταχυτήτων και μια αλλόκοτη βουτιά στην γυναικεία ψυχοσύνθεση. (2016, Tony Erdmann)

Κλέφτης ποδηλάτων

Ένας άνεργος ιταλός βρίσκει μια δουλειά που απαιτεί να έχει ποδήλατο αλλά κάποιος του το κλέβει την πρώτη μέρα εργασίας. Η επιβίωση της οικογένειας όμως εξαρτάται από το ποδήλατο. Έτσι, την επόμενη μέρα αρχίζει η αναζήτηση. Ο θεατής αρχίζει να συμπάσχει με τον Ρίτσι και με το μικρό του γιο, ακολουθώντας τους στις ατέρμονες περιπλανήσεις τους στους δρόμους της Ρώμης.

Η κορυφαία ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού από την ομώνυμη νουβέλα του Λουίτζι Μπαρτολίνι), μια σπαραχτική νατουραλιστική απεικόνιση της μεταπολεμικής Ιταλίας, διαπερνά τη σχέση πατέρα-γιου, σφυρηλατεί το ιστορικό ντοκουμέντο και μαζί πανανθρώπινες αλήθειες. Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας  (1949, Ladridi Biciclette)

Η κυρία Νταπφάιρ

Ένας άνεργος ηθοποιός τον οποίο χωρίζει η γυναίκα του, στην προσπάθειά του να βρει μια μόνιμη εργασία και να βλέπει πιο συχνά τα παιδιά του, θα αποφασίσει με τη βοήθεια του μακιγιέρ αδελφού του να μεταμορφωθεί σε μια ιδανική γκουβερνάντα πιάνοντας δουλειά μέσα στο ίδιο του το σπιτικό…

Βαθιά υπόκλιση στον Ρόμπι Γουίλιαμς για τους ξέφρενους αυτοσχεδιασμούς του ως κυρία Νταπφάιρ να συνδυάζει την drag εμφάνιση του Ντάστιν Χόφμαν στο «Τούτσι» με την απίθανη ντισνεϊκή εξτραβαγκάντζα της Μαίρη Πόπινς. Συστήνεται για μπαμπάδες αποφασισμένους να προσπεράσουν κάθε όριο για την αγάπη που έχουν στα παιδιά τους. (1993, Mrs Doubtfire)

*Θες περισσότερο σινεμά; Άκου το Podcast του Βήματος «Σινεμά στη σέντρα».