Archive: Πώς ζήσαμε τη συναυλία τους στην Αθήνα

Χθες το βράδυ, Παρασκευή 14 Ιουνίου, έκανε πρεμιέρα το Euro 2024, έπεσε η αυλαία της Α1 μπάσκετ με ντέρμπι μεταξύ ΠΑΟ και Ολυμπιακού και έγιναν και κάμποσες παραστάσεις και συναυλίες. Μία από αυτές ήταν η συναυλία των Archive, του βρετανικού συγκροτήματος που έχει αγαπηθεί όσο λίγα στην Ελλάδα αλλά και που για μία σειρά από συγκυρίες (ανάμεσά τους ίσως και οι προαναφερθείσες) δεν έπαιξε τελικά στο θέατρο του Λυκαβηττού, όπως ήταν προγραμματισμένο, αλλά στον εξαιρετικό μεν, μικρότερης χωρητικότητας δε, χώρο του Floyd στην οδό Πειραιώς.

Πριν τους Αrchive στη σκηνή ανέβηκαν οι Αθηναίοι, Sugar for the Pill, και η αλήθεια είναι πως τίμησαν στο έπακρο τον ρόλο τους, ως support group, ζεσταίνοντας αρκετά το κοινό, λίγο πριν την έλευση των Βρετανών.

Στα λίγα λεπτά που μεσολάβησαν για το «στήσιμο» των μηχανημάτων των Αrchive προλάβαινες να ακούσεις την απορία αρκετών για την όχι και τόσο ασφυκτικά γεμάτη «αρένα» του Floyd.

Προλάβαινες επίσης να παρακολουθήσεις με πόση διακριτικότητα και ευγένεια μια ξανθιά κυρία, ντυμένη στα μαύρα, μέλος της ομάδας των διοργανωτών, «ξετρύπωνε» τυχόν καπνιστές και πόσο ευγενικά τους ζητούσε να σβήσουν το τσιγάρο τους, καθώς όπως όλοι μας είχαμε ενημερωθεί στην είσοδο, το κάπνισμα απαγορευόταν εντός του κτιρίου. Στον διπλανό μου, που έτυχε να καπνίζει, η κυρία μίλησε με τόση ευγένια που το πιθανότερο είναι ότι εκείνη η στιγμή είναι η στιγμή που ο συγκεκριμένος κύριος έκοψε το τσιγάρο οριστικά.

Καθώς χάζευα φάτσες και σκεφτόμουν ότι το κυρίως κοινό των Archive βρισκόμαστε πια, άλλοι μέσα, άλλοι λίγο πριν και άλλοι λίγο μετά τη δεκαετία των 40, ξεκίνησε να ακούγεται από τα ηχεία αυτό που όλοι καταλάβαμε ότι θα ήταν το intro για την εμφάνισή τους στη σκηνή.

Ήταν το Mr Daisy, από την πιο πρόσφατη δισκογραφική τους δουλειά, το «Call To Arms & Angel»(2022).

O Ντάριους Κίλερ με τα πλήκτρα και τις κονσόλες του στεκόταν αριστερά, ο Πόλαρντ Μπέριερ με το χαρακτηριστικό του καπέλο και τα μακριά ίσια του μαλλιά, βρισκόταν στη μέση της σκηνής έχοντας μπροστά του δύο μικρόφωνα και δεξιά του ο επίσης τραγουδιστής και κιθαρίστας Nτέιβ Πεν. Πίσω τους οι υπόλοιποι Archive με μπάσο, ντράμς, και έξτρα ηλεκτρική κιθάρα και πλήκτρα.

Ο Πόλαρντ Μπέριερ ξεκινά να τραγουδά.

Ιδανική επιλογή το Mr Daisy για έναρξη. Beat για δυνατά ντραμς, γεμάτος ηλεκτρικός ήχος και φωνητικές διφωνίες. Ό,τι πρέπει για να ξεδιπλώσουν και τα επτά μέλη της μπάντας τα προσωπικά και ομαδικά τους ταλέντα αλλά και για να καταλάβουμε, με το καλησπέρα σας, όλοι εμείς «οι από κάτω», ότι οι Archive ήρθαν ξανά στην Αθήνα, για να μας δώσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν.

Δεύτερο τραγούδι το ίδιο δυναμικό, 16 χρόνια μεγαλύτερο από το εναρκτήριο. Το Sane από το album Lights του 2006.

O Nτάριους Κίλερ έχει αρχίσει ήδη να παραδίνεται στους ρυθμούς τους δικούς του και των υπολοίπων Archive. Ψηλός και ευθυτενής κουνάει κάπως άχαρα αλλά πολύ γοητευτικά χέρια, πόδια και κορμό. Είναι κάτι ανάμεσα σε μαέστρος και χορευτής που δίνει με κάθε δυνατό τρόπο τον ρυθμό και τον τόνο, σε όλους γύρω του.

O Ντέιβ Πεν, η έτερη, εκτός του Μπέριερ, φωνή των Archive, απευθύνεται για πρώτη φορά στο αθηναϊκό κοινό με το τρίτο κομμάτι, το The False Foundation από το ομώνυμο album του 2016.

Ρυθμικά παλαμάκια, χορός και γεμάτα χαμόγελα. Οι Archive τo έκαναν πάλι το θαύμα τους. Το Floyd δονείται. Οι βρετανοί όμως δεν «στρογγυλοκάθονται» πάνω στο ρυθμικό πανδαιμόνιο που έχουν δημιουργήσει.

Ο ύμνος

Λίγα λεπτά αργότερα ανατρέπουν τα πάντα και επιβάλλοντας έναν εντελώς άλλο ρυθμό «ρίχνουν» έναν από τους ύμνους τους…το «Lights» από το ομώνυμο άλμπουμ.

Όσο χρόνια και αν περάσουν από την πρώτη φορά που το κοινό των Archive άκουσε το τραγούδι αυτό, θα είναι κάθε φορά σαν να «συναντιούνται» μαζί του για πρώτη φορά. Η αγαπημένη μελωδία του πιάνου σε ζωντανή λούπα με τα ντραμς, τις κιθάρες και τα ηχητικά τοπία χτίζουν το σύμπαν των Archives. Η λούπα του πιάνου αλλάζει και λίγα δευτερόλεπτα μετά οι στίχοι:

It hurts to feel / Πονάει να αισθάνεσαι
It hurts to hear / Πονάει να ακούς

It hurts to face it / Πονάει να το αντικρίσεις

It hurts to hide / Πονάει να κρυφτείς
It hurts to touch / Πονάει να αγγίξεις
It hurts to wake up / Πονάει να ξυπνήσεις
It hurts to remember / Πονάει να θυμάσαι
It hurts to hold on  / Πονάει να κρατιέσαι

Σε κάποιο σημείο…

Τurn my head / Γυρίζω το κεφάλι μου

Και λίγο μετά…Ξαφνικά παύση. Σχεδόν σιγή… Πολύ χαμηλά, ακούγεται ο ηλεκτρικός απόηχος μιας λούπας.

Μπροστά στα μάτια και τα αυτιά μας, σε άψογη live εκτέλεση, μία από τις πιο μαγικές συνθετικές και ενορχηστρικές στιγμές των Archive από το 1996 ως σήμερα.

Στο backround ο απόηχος της λούπας και μετά ο στίχος:

Off
Forever / Για πάντα
Turn it off / Κλείσ’ το
Forever / Για πάντα
Off forever / Κλειστό για πάντα
Turn it off forever / Κλείσ’ το για πάντα

Σε κάθε σιγή ή παύση της μαγικής αυτής ενορχήστρωσης ακούγονται δυο τρεις ιαχές από το κοινό, σχεδόν σπαραχτικές. Στο ρυθμικό αναβόσβημα των φώτων, διακρίνεις πρόσωπα με χαμόγελα γλυκόπικρα και εδώ και εκεί μάγουλα που πάνω τους κυλάνε δάκρια.

Χωρίς ίχνος υπερβολής, η συναυλία θα μπορούσε να έχει τελειώσει εδώ. Κοινό και μουσικοί μέσα σε λίγα μόλις τραγούδια είχαμε ανταλλάξει τόση ενέργεια, βλέμματα και συναισθήματα που ήμασταν ήδη όλοι γεμάτοι.

To live βεβαία συνεχίστηκε.

Καθώς περνούσε η ώρα οι Αrchive σέρβιραν κομμάτια που έχουν ήδη γίνει αγαπημένα από την τελευταία τους δουλειά όπως το Surrounded by Ghosts και το Daytime Coma.

Ας μην μείνουμε όμως άλλο στα κομμάτια, γιατί πραγματικά λίγη σημασία έχει.

Άρχισαν, φέρ’ ειπείν, να έρχονται και κομμάτια που δεν θα κατέτασσες στα super SOS ή μπορεί και να τα αγνοούσες, όμως ο τρόπος που εκφράζονται και δημιουργούν ζωντανά πάνω στην σκηνή οι Archive, σε κάνει να αγαπήσεις ένα κομμάτι που για να βρεις τον τίτλο του, θα πρέπει, μάταια, να ανοίξεις το Shazam σου.

Φινάλε

Το live τελείωσε μέσα σε αποθέωση.

Εννοείται, βέβαια, ότι υπήρξε θερμότατο encore, και εννοείται ότι βγαίνοντας ξανά στη σκηνή οι Archive γνώριζαν πολύ καλά πώς θα μας έστελναν σπίτια μας όλους τρισευτυχισμένους: Fuck you, Bullets και φυσικά Again.

Τα φώτα άνοιξαν, τα πρόσωπα των Archive που μας χαιρετούσαν αγκαλιασμένοι έλαμπαν και είναι βέβαιο ότι θα μας ξαναδούν και θα τους ξαναδούμε.

Και ας μην γεμίζουμε πάντοτε απαιτητικής χωρητικότητας στάδια και θέατρα, οι Αrchive θα είναι πάντοτε δικοί μας και εμείς θα είμαστε πάντα των Archive.