Πριν από μερικά χρόνια ο δημοσιογράφος – συγγραφέας Δημήτρης Φύσσας, o oποίος τον περασμένο Φεβρουάριο έφυγε από αυτή την ζωή, παρουσίασε τα «ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ», ένα αλφαβητικό λεξικό για τους κινηματογράφους της Αθήνας από την περίοδο 1896 έως 2013. Στο βιβλίο που δεν είχε καταφέρει να βρει εκδότη και ήταν διαθέσιμο μόνο στο διαδίκτυο, περιλαμβάνονται όλων των ειδών οι κινηματογράφοι της πρωτεύουσας. Χειμερινοί και θερινοί, εντοπισμένοι και μη, λαϊκοί και κυριλέ, διατηρητέοι και όχι. Βραχύβιοι, μακρόβιοι, κατεδαφισμενοι, κανονικοί και τσοντάδικα. Με μια λέξη τα πάντα που είχαν σχέση με την κινηματογραφική αίθουσα και την ελληνική πρωτεύουσα.
Η χρονική κάλυψη ήταν από τον Νοέμβριο του 1896 μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2013, ενώ αργότερα, το συμπλήρωμα κάλυψε τρία ακόμα χρόνια, μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2016.
Το βράδυ της Πέμπτης 13 Ιουνίου, στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ, κοντά στη πλατεία Βικτωρίας, έγινε η παρουσίαση του ιδίου πονήματος σε δίτομη, έντυπη έκδοση που κυκλοφόρησε μέσα στον τρέχοντα μήνα από τις εκδόσεις ΛΟΓΌΤΥΠΟ. Η πολύχρονη έρευνα και μελέτη χιλίων σελίδων του Δημ. Φύσσα για τα σινεμά της Αθήνας είναι πλέον διαθέσιμη στα βιβλιοπωλεία και κοστίζει 50 ευρώ.
Ο ίδιος ο Φύσσας ήταν βεβαίως απών, αλλά το πνεύμα του ήταν εκεί, μέσα από το έργο του και μέσα από τις προσωπικές και μη αφηγήσεις των ομιλητών: μίλησαν οι κ.κ. Σωτήρης Λαμπρόπουλος (Σχολή Κινημ/φου Σταυράκου), Ελεονώρα Ορφανίδου (δημοσιογράφος ΑΘΗΝΑ 9.84), Λέανδρος Σλάβης (Πολ. Μηχανικός – Συγγραφέας), Θανάσης Βέμπος (Ερευνητής), Τάκης Μπαστέας (κριτικός-θεωρητικός κιν/φου) και ο αδελφός του Φύσσα, Γιάννης Φύσσας, ο οποίος έκλεισε την βραδιά τραγουδώντας μαζί με όλη την αίθουσα, που ήταν κατάμεστη το κλασικό τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Τα θερινά σινεμά».
Με την χαρακτηριστική φωνή του, ο ηθοποιός Άγγελος Παπαδημητρίου διάβασε κάποια αποσπάσματα του δίτομου έργου, τα οποία αφορούσαν συγκεκριμένους κινηματογράφους όπως το ΡΟΖΙ ΚΛΕΡ, η ΑΡΖΕΝΤΙΝΑ και η ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ. Μετέφερε έτσι τον κόσμο μέσα στο ΤΡΙΑΝΟΝ που ήταν αρκετός, σε εποχές που δεν υπάρχουν πια οι οποίες μέσω του βιβλίου του Φύσσα αναδεικνύονται χωρίς μελιστάλαχτη νοσταλγία αλλά με πληροφορία, χιούμορ και υπέροχες μαρτυρίες.
Κάθε λήμμα του βιβλίου είναι μια μικρή ιστορία, ένα διήγημα για τον χώρο στον οποίο αναφέρεται, «οι τόμοι δεν περιορίζονται στην απλή καταγραφή αλλά αποκτούν μια διάσταση λογοτεχνική» όπως ανέφερε η κα Ορφανίδου. «Το βιβλίο μάς θυμίζει κυρίως το είδος κοινωτισμού που κάποτε προκαλούσε το λαϊκό σινεμά στις γειτονιές της Αθήνας».
Με γλαφυρό τρόπο και έχοντας αφιερώσει πολύ χρόνο μια περιήγηση στο χωροχρόνο, με ηθογραφικές λεπτομέρειες, συμβάντα, ατάκες, χωροταξικά στοιχεία, ρεκλάμες από προβολές και πληθώρα ταινιών, το έργο αυτό είναι το σημείο που, όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας «τέμνεται η λόξα για την πόλη με τη λόξα για τον κινηματογράφο».
