Για μια ακόμα φορά ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός νέων ταινιών της εβδομάδας που ανοίγουν στις αίθουσες προβληματίζει. Πόσο μάλλον από το γεγονός ότι οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες ανήκουν στο «εναλλακτικό» κύκλωμα. Ακόμα και αν κάποιος αποφασίσει να πάει σινεμά σε καθημερινή βάση, οι μέρες της εβδομάδας δεν αρκούν για να τις δει όλες… Προβλέπουμε πρόβλημα στην εμπορική τους κίνηση και μακάρι να βγούμε ψεύτες γιατί κάποιες από τις νέες ταινίες αξίζουν.
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
Κυνήγι γειτόνων (Chasse Gardée)
Παραγωγή: Γαλλία, 2023
Σκηνοθεσία: Αντονίν Φουρλόν
Ηθοποιοί: Καμίγ Λου ,Χακίμ Τζελιλί, Ντιντιέ Μπουρντόν κ.α.
Οσο και αν κάποιοι θεωρούν αναγκαία την αποκέντρωση και την γνωριμία στην φύση, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις που θα πέσεις άπαξ και βρεθείς στον μικρόκοσμο μιας επαρχίας. Και αυτό, με ωραίο, ξύπνιο χιούμορ μας υπενθυμίζει η γαλλική κωμωδία του Αντονίν Φουρλόν. Προκειμένου να αναθρέψει πολιτισμένα, μακριά από τον θόρυβο και τα άγχη της παριζιανικης φρενίτιδας τα δυο ανήλικα παιδιά του, ένα παντρεμένο ζευγάρι Παριζιάνων (Καμίγ Λου – Χακίμ Τζελιλί) αποφασίζει να μετακομίσει στην ύπαιθρο, όπου θα βρεθεί προ τεραστίας εκπλήξεως: το σημείο στο οποίο μετοίκησε είναι… πεδίο μάχης. Κυριολεκτικά.
Το δάσος δίπλα στο καινούργιο σπίτι του ζευγαριού, μπορεί μεν να του ανήκει, όμως είναι κοινής χρήσης και η «χρήση» είναι το κυνήγι ζώων. Οσο για τους κυνηγούς δεν είναι άλλοι από τους κατοίκους του χωριού στους οποίους ηγέτης είναι ένας «άκαμπτος» αγρότης (Ντιντιέ Μπουρντόν), του οποίου το αυτί δεν ιδρώνει ποτέ. Οπότε με κέφι και μπρίο ο Φουρλόν ξεδιπλώνει μια σειρά από κάθε άλλο παρά συνηθισμένες καταστάσεις στις οποίες θα βρούμε ζώα με στιλ (η γάτα του ζευγαριού όπως και το… επικηρυγμένο αγριογούρουνο – τρομοκράτης της περιοχής) αλλά και ενδιαφέροντες χαρακτήρες σε συμπληρωματικούς ρόλους. Ακόμα και η ιδέα ότι ο δήμαρχος του χωριού (Τέο Γκρο) είναι ένας έφηβος που δεν έχει τελειώσει καλά –καλά το σχολείο και προσπαθεί να βρει την λύση στο πρόβλημα λειτουργεί αποτελεσματικά σε μια κωμωδία που μόνο ευχάριστες στιγμές έχει να σου προσφέρει, άκρως απαραίτητο φάρμακο στις μέρες μας.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΚΑΡΜΕΝ – ΣΤΕΛΛΑ – ΔΑΦΝΗ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΟΡΦΕΑΣ ΣΑΡΩΝΙΔΑΣ – ΣΙΝΕ ΒΑΡΚΙΖΑ – ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ – ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ – ΣΙΝΕ ΠΑΝΟΡΑΜΑ
——————————————————-
Fremont
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2023
Σκηνοθεσία: Μπαμπάκ Τζαλαλί
Ηθοποιοί: Αναλίτα Γουάλι Ζουάντα, Γκρεγκ Τέρκινγκτον κ.α.
Στην τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, ήρεμα και καλόκαρδα, ο Μπαμπάκ Τζαλαλί (Αφγανός στην καταγωγή, ο οποίος ζει και εργάζεται εδώ και δεκαετίες στη Δύση) με το υποδειγματικό σενάριο που συνυπογράφει με την Καρολίνα Καβάλι, ξετυλίγει το μυστήριο γύρω από την Ντόνια (Αναλίτα Γουάλι Ζουάντα), μια νεαρή Αφγανή στις ΗΠΑ και κεντρικό πρόσωπο της ταινίας. Ο τίτλος αναφέρεται σε ένα μέρος λίγο έξω από το Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, όπου αρκετοί συμπατριώτες της Ντόνια (όπως και άλλοι μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες) βρίσκονται συγκεντρωμένοι ευελπιστώντας να ακολουθήσουν μια νέα μορφή ζωής σε μια άγνωστη χώρα. Η Ντόνια που έχει δουλέψει ως μεταφράστρια για τους Αμερικανούς, δεν είναι ο τύπος μετανάστριας που το σινεμά μας συστήνει συνήθως.
Εργάζεται σε μια επιχειρηση μετάφρασης ευχών για fortune cookies που προσφέρονται στους πελάτες των κινέζικων εστιατορίων, μιλά λίγο, δεν γελά σχεδόν ποτέ αλλά όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν είναι ετοιμόλογη και έχει μια υπόγεια αίσθηση του χιούμορ. Ο καλοπροαίρετος Ασιάτης εργοδότης της (Εντι Τανγκ) ο ψυχοθεραπευτής της (Γκρεγκ Τέρκινγκτον) που μιλώντας μαζί της τον πιάνουν τα κλάματα, η φίλη της (Χίλντα Σμέλινγκ), ο συνεσταλμένος μηχανικός αυτοκινήτων που την φλερτάρει (Τζέρεμι Αλεν Γουάιτ) είναι ψηφίδες που βρίσκουν την θέση τους σε αυτό το μικρό, ασπρόμαυρο διαμαντάκι που θυμίζοντας ατμόσφαιρα ταινίας της Τζιμ Τζάρμους (κάτι ανάμεσα στο «Πέρα από τον παράδεισο» και το «Πάτερσον»), καταλήγει σε μια πολύ μελαγχολική αλλά συγχρόνως αισιόδοξη ταινία με θέμα την μοναξιά αλλά και την ελπίδα, την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να ριζώσουν κάπου.
Βαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ: ΛΑΟΥΡΑ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ κ.α.
——————————————————-
Παριζιάνικες ιστορίες (Paris Paradis)
Παραγωγή: Γαλλία, 2023
Σκηνοθεσία: Μαρζάν Σατραπί
Ηθοποιοί: Μόνικα Μπελούτσι, Μπεν Ολντριτζ, Αντρέ Ντισολιέ κ.α.
Μικρές ιστορίες με αρκετούς χαρακτήρες και με φόντο το Παρίσι φτιάχνουν την διάθεση στην τελευταία δημιουργία της σκηνοθέτριας της «Ρersepolis» που βέβαια παραμένει η καλύτερη δημιουργία της: μια ματαιόδοξη ως το κόκαλο πρώην ντίβα της όπερας (Μόνικα Μπελούτσι) «ανασταίνεται» μέσα στο φέρετρό της γιατί η διάγνωση των ιατρών ήταν λανθασμένη και προσπαθεί να περισώσει την αξιοπρέπειά της. Ενας Μαύρος νεαρός γκέι (Γκουεντάλ Μαριμούτου) προσπαθεί να συγκρατήσει τις ορέξεις του για έναν τον Βρετανό κασκαντέρ (Mπεν Ολντριτζ). Ενας τηλεοπτικός αστέρας εκπομπών με δυσάρεστο περιεχόμενο (Αντρέ Ντισολιέ), αλλάζει στάση όταν το πρόβλημα κτυπά την δική του πόρτα. Μια Ισπανίδα γιαγιά (Ρόσι Ντε Πάλμα) ανάβει το ένα τσιγάρο και άσε τους γιατρούς να λένε.
Η Σατραπί βάζει το Παρίσι κάτω από το μικροσκόπιο και παρακολουθεί τα μικρά ή τα μεγάλα προβλήματα ανώνυμων και διάσημων πλάθοντας έναν κόσμο που ενώ αγαπά την ζωή παλεύει διαρκώς με τον θάνατο. Η σκηνοθέτις προσεγγίζει τα πάντα με τρυφερότητα, ίσως λίγο περισσότερο τρυφερά απ’ όσο τελικά χρειαζόταν σε μια ταινία που μοιάζει λιγάκι με το «Αγάπη είναι…» (2003) του Ρίτσαρντ Κέρτις αλλά στην Πόλη του Φωτός και υπό το πρίσμα του θανάτου. Καλές προθέσεις, γελάς σε αρκετά σημεία αλλά σε καμία περίπτωση δεν νιώθεις ότι βλέπεις κάτι κάτι σπουδαίο.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΦΙΛΟΘΕΗ – ΔΕΞΑΜΕΝΗ – ΑΛΟΜΑ – ΕΛΛΗΝΙΣ – ΛΙΛΑ – ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΕΛΛΗΝΙΣ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
——————————————————-
Ο κακός ηθοποιός (Un Actor Malo)
Παραγωγή: Μεξικό, 2023
Σκηνοθεσία: Χόρχε Κούτσι
Ηθοποιοί: Αλφόνσο Ντοσάλ, Φιόνα Παλόμο κ.α.
Λεπτό, εξαιρετικά δύσκολο στην διαχείριση, ως και «επικίνδυνο» ζήτημα, ο βιασμός της γυναίκας βρίσκεται στην καρδιά της δεύτερης μεγάλου μήκους δημιουργίας του Μεξικανού σκηνοθέτη Χόρχε Κούτσι, ο οποίος προσπαθεί να αντιμετωπίσει όσο πιο πολύπλευρα γίνεται μια ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί στην πραγματικότητα. Κατά την διάρκεια γυρίσματος μιας κινηματογραφικής ερωτικής σκηνής, ο πρωταγωνιστής (Αλφόνσο Ντοσάλ), παρασυρμένος ολοκληρώνει την σεξουαλική πράξη ρωτώντας την συμπρωταγωνίστριά του (Φιόνα Παλόμο) «ναι;» και χωρίς να λάβει απάντηση.
Όταν λίγο αργότερα η ηθοποιός λέει ότι βιάστηκε, η ταινία με σχεδόν αποκλειστικό δραματουργικό χώρο το σημείο όπου έγινε το συμβάν, θα προσπαθήσει να καλύψει όλες τις πλευρές του ζητήματος. Και το αποτέλεσμα θα είναι ένας πραγματικός κυκεώνας με όλους τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση (βοηθοί, συνεργείο) να προσπαθούν να δουν τι «πρέπει» να γίνει. Το βασικό ερώτημα είναι ένα: για ποιόν λόγο η ηθοποιός δεν μίλησε την ίδια την ώρα της πράξης; Θα μπλέξουν δικηγόροι, όλοι θα έχουν μια άποψη και φυσικά το ίντερνετ παραμονεύει απειλητικά. Η ταινία έχει ένταση και ρυθμό αλλά πολύ συχνά θυμίζει εκπαιδευτική τηλεόραση φτιαγμένη για να «διδάξει» τι πρέπει κανείς να κάνει σε τέτοιες καταστάσεις. Το υπερβολικό φινάλε λειτουργεί αρνητικά και αποδεικνύει την αδυναμία του σκηνοθέτη να κλείσει την ιστορία.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: CINE ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ (εκτός Δευτέρας) – ΕΛΛΗΝΙΣ – ΛΙΛΑ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΑΡΤΕΜΙΣ – ΛΑΟΥΡΑ – ΡΙΑ – ΜΑΡΙΛΕΝΑ κ.α ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ
ANIMATION Χ 2
Από τις δύο ταινίες κινουμένων σχεδίων από αυτή την εβδομάδα, το τελευταίο προϊόν της Ντίσνεϊ «Τα μυαλά που κουβαλάς 2» (Inside out 2, ΗΠΑ, 2024) του Κέλσεϊ Μαν ξεχωρίζει με άνεση. Δυναμική επιστροφή στον δημοφιλή μύθο του «Τα μυαλά που κουβαλάς» που υπήρξε μια από τις μεγάλες επιτυχίες της χρονιάς του (2015) και έφτασε ως τα Οσκαρ κερδίζοντας το καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων. Το θαυμάσιο εύρημά της πρώτης ταινίας ήταν να αποδοθούν σε animation τα συναισθήματα ενός κοριτσιού, της Ράιλι. Από τον θάλαμο επιχειρήσεων της ψυχής της, η Χαρά, ο Θυμός, ο Φόβος, η Λύπη και Αηδία πλοηγούσαν τον συναισθηματικό κόσμο της.
Στην δεύτερη ταινία η Ράιλι έχει μεγαλώσει και νέα συναισθήματα έρχονται να πάρουν τον πρώτο λόγο με την Ανησυχία ηγέτιδα στην τετραδα που συμπληρώνουν η Ανία, η Ντροπή και η Ζήλια. Από μόνο του το εύρημα είναι ευφυές και προσφέρεται ιδανικά για μια κόντρα του τύπου ήρθαν τα άγρια για να διώξουν τα ήρεμα. Πραγματικά το πεδίο ανοίγει για μια ανεπανάληπτη «συναισθηματική μονομαχία» μέσα στην ψυχή της Ράιλι που έχει πάει στο λύκειο και προσπαθεί να κάνει νέες παρέες όπως και να ενταχθεί στην ομάδα χόκεϊ. Στην διαμόρφωση του κάθε συναισθήματος ως χαρακτήρα φαίνεται και πόσο σωστά δουλεύει η Ντίσνεϊ τα σενάριά της, οι λεπτομέρειες στο κάθε συναίσθημα είναι απολαυστικές με όλη την σημασία της λέξης. Να σημειωθεί ότι η δημοσιογραφική προβολή της ταινίας έγινε στην πρωτότυπη γλώσσα της ταινίας, τα αγγλικά, με υποτίτλους. Αυτή την εκδοχή συνιστούμε στους μεγαλύτερους σε ηλικία θεατές που ενδεχομένως θα ήθελαν να την παρακολουθήσουν χωρίς να συνοδεύουν παιδιά….
Βαθμολογία: 3
Προβάλλεται σε περισσότερες από 210 (!) αίθουσες όλης της Ελλάδας, κυρίως μεταγλωτισμένη στα ελληνικά αλλά και στην πρωτότυπη εκδοχή της με ελληνικούς υποτίτλους.
Ένας αγώνας βόλεϊ που δεν λέει με τίποτα να τελειώσει βρίσκεται στον πυρήνα της δεύτερης ταινίας animation της εβδομάδας, του βαρετού ιαπωνικού manga «Haikyû! The Dumpster Battle» (Gekijôban Haikyû!! Gomi Suteba no Kessen, 2024) του Σουσούμου Μιτσουνάκα που στηρίζεται σε μια σειρά με μεγάλη επιτυχία στην Ιαπωνία.
Βαθμολογία: 1 ½
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE – CINEMA ONE κ.α.
ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΕΛΛΑΔΑ…
Το καλοκαίρι της Κάρμεν
Παραγωγή: Ελλάδα, 2023
Σκηνοθεσία: Ζαχαρίας Μαυροειδής
Ηθοποιοί: Γιώργος Τσιαντούλας, Ανδρέας Λαμπρόπουλος, Νικόλαος Μίχας κ.α.
Τέσσερα χρόνια μετά τον εξαιρετικό «Απόστρατο» που παραμένει η καλύτερη ταινία του, ο Ζαχαρίας Μαυροειδής συνδυάζει την αθηναϊκή καλοκαιρινή κάψα με την δροσερή διάθεση μιας κομεντί με ομοφυλόφιλους ήρωες καθώς επίσης ένα σκυλάκι, την Κάρμεν που τους πονοκεφαλιάζει όλους (και στην ουσία σκέφτεται πιο έξυπνα από όλους). Βασικοί ήρωες είναι ο Δημοσθένης (Γιώργος Τσιαντούλας) ο κάτοχος της Κάρμεν που προσπαθεί να ξεπεράσει τον πρόσφατο χωρισμό του από τον Πάνο (Νικόλαος Μίχας) και ο Νικήτας (Ανδρέας Λαμπρόπουλος) ένας άλλος φίλος του, επίσης γκέι, τον οποίο ο πρώτος βοηθά να γράψει ένα σενάριο (επί τοις ουσίας την ιστορία του Δημοσθένη).
Ετσι προκύπτει ένα χαριτωμένο γαϊτανάκι, συστατικά του οποίου η χαλαρότητα, το χιούμορ, η μοναξιά, η συντροφικότητα και ένα παιχνίδι φαντασίας (το σενάριο) – πραγματικότητας. Και όλα αυτά μέσα σε μια καλοκαιρινή Αθήνα την οποία ο Μαυροειδής κινηματογραφεί με αγάπη – και καθόλου σαν μια πόλη αφιλόξενη όπως θα περίμενε κανείς από το θέμα. Σε ότι αφορά την εξέλιξή της, αυτή καθαυτή η ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα συναρπαστική, όμως ο σκηνοθέτης αντλεί συγκίνηση μέσα από στιγμές ασημαντότητας, τις οποίες χειρίζεται με ευγένεια και αξιοπρέπεια. Επίσης, τολμά να κινηματογραφήσει με ευθύτητα και ειλικρίνεια τα ανδρικά σώματα ενώ κάνουν σεξ μεταξύ τους – φαινόμενο μάλλον ασυνήθιστο στο ελληνικό σινεμά. Βέβαια, αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα της ταινίας. Στις πλειοψηφία τους αυτές οι σκηνές δεν είναι απαραίτητες αλλά απλώς προκλητικές. Δεν προσθέτουν κάτι εκτός και αν ο Μαυροειδής ήθελε να δηλώσει κάτι συγκεκριμένο: ότι είναι ο πρώτος σκηνοθέτης που το τολμά.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: CINE PARIS – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ – ΡΙΒΙΕΡΑ – ΦΛΕΡΥ – ΑΝΕΣΙΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΠΟΛΛΩΝ
Η Ελλάδα μαζί με την Εσθονία, την Φινλανδία και την Λετονία είναι οι χώρες συμπαραγωγής της «ότι να’ ναι» κωμωδίας του Ράινερ Σάρνετ, «Η αόρατη μάχη» (Nähtamatu võitlus) που αποπειράται να συνδέσει τις ασιατικές πολεμικές Τέχνες με ένα μοναστήρι της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Σοβιετική Ένωση του 1970. Μπορείς να δεχτείς την ταινία μόνο ως χαβαλέ και σε ορισμένα σημεία είναι πράγματι διασκεδαστική. Αν ο Νίκος Ζερβός σκηνοθετούσε ποτέ τον Τζάκι Τσαν, το αποτέλεσμα, τολμώ να υποθέσω, δεν θα διέφερε και πολύ από αυτής εδώ. Παίζουν οι ηθοποιοί Ούρσελ Τιλκ, Έστερ Κούντου κ.α.
Βαθμολογία: 1 ½
ΑΘΗΝΑ: ΣΤΕΛΛΑ
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
Στη «Θηλιά» (Rope, ΗΠΑ, 1948), γνωστή και ως «Ο βρόγχος» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, δυο άντρες (Τζον Νταλ, Φάρλεϊ Γκρέιντζερ) σκοτώνουν έναν άνθρωπο και τον κρύβουν στην τραπεζαρία του σπιτιού τους, διοργανώνοντας την ίδια μερα ένα πάρτι. Ενας από τους θαμώνες του θα είναι και ο παλιός καθηγητής τους (Τζέιμς Στιούαρτ). Βασισμένη σε πραγματικό περιστατικό που έγινε κατ’ αρχάς θεατρικό έργο του Πάτρικ Χάμιλτον, αυτή η εντελώς διεστραμμένη ιστορία έμελλε να μείνει στην Ιστορία ως μια από τις πιο πρωτοποριακες ταινίες του μετρ του σασπένς και της αγωνίας, καθότι είναι μερικά μονοπλάνα που σου δίνουν την αίσθηση του ενός (παρά τα fade outs που γίνονται ενδιαμέσως για την αλλαγή της μπομπίνας του φιλμ). Ο ίδιος ο Χίτσκοκ θα έλεγε αργότερα ότι αυτό δεν ήταν παρά ένα τρικ, ένα «παιχνίδι» του. Ενα παιχνίδι όμως που λειτουργεί στην εντέλεια και έτσι η ταινία, ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια αργότερα, στέκεται θαυμάσια!
Βαθμολογια: 4 ½
ΑΘΗΝΑ: ΕΚΡΑΝ – ΖΕΦΥΡΟΣ – ΑΜΙΚΟ ΠΕ – ΑΝΟΙΞΙΣ – ΟΑΣΙΣ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ κ.α.
Δεν θα λέγαμε ότι συμβαίνει το ίδιο με τον «Τελευταίο των ανθρώπων» (Der letzte Mann, Γερμανία, 1924) γιατί ο χρόνος δεν έχει σταθεί στο πλευρό αυτής της βωβής ταινίας του Φρίντριχ Β. Μουρνάου που σήμερα δείχνει το ίδιο κουρασμένη όσο ο κεντρικός ήρωάς της: ο δυσκίνητος γερο – θυρωρός του πολυτελούς ξενοδοχείου (Εμίλ Γιάνινγκς) ο οποίος όταν υποβιβάζεται σε καθαριστή τουαλετών και χάνει την στολή του μοιάζει με ζωντανό – νεκρό και προσπαθεί να αποκρύψει το γεγονός από τους δικούς του και τους γείτονες. Μπροστά στο αριστούργημα του Μουρνάου «Η αυγή» (1927), αυτή η υπερβολικά μελοδραματική και συχνά άρυθμη ταινία δεν μπορεί να συγκριθεί, όμως αξίζει να την έχει κανείς υπόψη του ως ντοκουμέντο της καταπιεστικής ζωής στην Γερμανία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η οποία οδήγησε στην αναρρίχηση του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία.
Βαθμολογια: 2
ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ
