Δεν θα βρεις πολλά άτομα εκεί έξω που να μην έχουν τουλάχιστον μία ανάμνησή συνδεδεμένη με κάποιο τραγούδι των Archive. Μπορεί το παραπάνω να μοιάζει με μια αφόρητη γενίκευση, ωστόσο δεν είναι ψέμα να ισχυριστεί κανείς ότι στην Ελλάδα αγαπάμε το βρετανικό συγκρότημα ίσως και περισσότερο από όσο το αγαπούν στην γενέτειρα του. Για να μην μιλήσουμε για την παρουσία των Archive στο ραδιοφωνικό airplay ή τις σειρές στις οποίες έχουν ακουστεί τα κομμάτια τους.
Μετά από πέντε χρόνια και την εμφάνισή τους τότε στο Ηρώδειο, οι Archive επιστρέφουν στη χώρα μας για δύο συναυλίες σε Αθήνα (Floyd, 14/6 – εισιτήρια εδώ) και Θεσσαλονίκη (Μονή Λαζαριστών – εισιτήρια εδώ) και οι Ντάριους Κίλερ, ιδρυτικό μέλος της μπάντας, και ο Ντέιβ Πεν frontman από το 2004, μίλησαν στο ΒΗΜΑ για όσα ενώνουν τους Archive με τη χώρα μας, τις επερχόμενες συναυλίες αλλά και τις τόσο συχνές αποχωρήσεις και προσθήκες στη σύνθεση του συγκροτήματος.
Το δημοσιογραφικό κλισέ επιβάλλει δίπλα από το όνομα Archive τη χρήση της φράσης «οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού». Στη δική σας περίπτωση βέβαια δεν είναι ένα σχήμα λόγου. Σας νιώθουμε πολύ δικούς μας. Μιλήστε μας για αυτή τη σχέση που έχετε με την Ελλάδα…
Ντάριους Κίλερ: Σε μεγάλο βαθμό όλο αυτό το χρωστάμε στον Δημήτρη Παπασπυρόπουλο, τον ραδιοφωνικό παραγωγό, ο οποίος εκεί στις αρχές των 00s έπαιζε τα τραγούδια μας περισσότερο από όσο μας έπαιζαν τα ραδιόφωνα εδώ στην Αγγλία. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο μας live στην Ελλάδα το 2002. Νιώσαμε αμέσως τη σύνδεση με το κοινό. Μας είχαν ζητήσει μάλιστα να παίξουμε το Again δύο φορές.
Ποια εμφάνισή σας ξεχωρίζετε μέχρι τώρα;
N.K.: Σίγουρα δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη φορά που παίξαμε στον Λυκαβηττό το 2004, όταν μόλις είχαμε κυκλοφορήσει το Fuck You και ο κόσμος από κάτω παραληρούσε.
Ντέιβ Πεν: Εγώ πάλι θυμάμαι το live στο θέατρο Μπάντμιντον το 2009, το οποίο και βιντεοσκοπήσαμε. Ήταν η εποχή του Controlling Crowds. Αλλά και το live στο Ηρώδειο.
Τι να περιμένουμε από τις συναυλίες στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη;
N.K.: Κάτι πολύ μεγάλο. Και φυσικά ερχόμαστε στην Ελλάδα με μπόλικο δράμα, καθώς έχουμε αποχωρήσεις και προσθήκες στο συγκρότημα. Έχουμε έναν νέο τρομερό ντράμερ, τον οποίο πρέπει να ακούσετε. Έπαιζε μαζί με τον squarepusher, αλλά κάποιοι μπορεί να τον είδατε πέρυσι μαζί τον John Cale στο Ηρώδειο. Ο τύπος τα σπάει.
N.Π.: Είναι μια περιοδεία που την έχουμε δουλέψει πολύ και έχει δώσει μια νέα ματιά στα τραγούδια μας. Είναι πολύ δυνατό το setlist μας, πολύ δουλεμένο και ιδιαίτερα συναισθηματικό.
Σχεδόν έχετε «πολιτογραφηθεί» Έλληνες, πώς βλέπετε να έχει αλλάξει η χώρα από εκείνο το πρώτο σας live μέχρι και σήμερα;
N.K.: Η πρώτη φορά που βρεθήκαμε στην Ελλάδα ήταν για εκείνη τη συναυλία στην Αθήνα και νιώσαμε αμέσως ότι βρισκόμασταν σε μια προοδευτική και ριζοσπαστική πόλη. Μια πόλη που αγαπούσε τη μουσική -και χαιρόμασταν που αγαπούσε και τη δική μας-, μια πόλη με καλλιεργημένη νεολαία. Με τα χρόνια παίξαμε κι άλλες φορές στη χώρα σας, αλλά το 2019, στην διάρκεια της τελευταίας μας επίσκεψης, αντικρύζαμε πλέον μια άλλη εικόνα. Μια πόλη χτυπημένη από την φτώχεια. Νομίζω βέβαια ότι έχει αλλάξει πλέον.
Ναι, αλλά, ξέρετε, μας σάρωσαν τα boutique hotels, τα Airbnb και τα streetfoodάδικα…
N.Π.: Ναι, αυτό είναι ο εξευγενισμός. Συμβαίνει παντού. Θέλουν να μας κάνουν παντού να είμαστε ίδιοι, να μην υπάρχει χαρακτήρας ή έντονη διαφοροποίηση.
Ντάριους, δημιούργησες τους Archive πριν 30 χρόνια. Ντέιβ, μπήκες στην μπάντα πριν 20 χρόνια. Υπήρξε για τον κάθε έναν από εσάς, στη διάρκεια της έως τώρα διαδρομής του, κάποιο highlight που δεν θα ξεχάσετε ή/και ξεπεράσετε ποτέ;
N.Π.: Η τελευταία μας περιοδεία ήταν πολύ ιδιαίτερη, δεδομένης και της περιπέτειας που είχε με την υγεία του ο Ντάριους. Βρεθήκαμε ξανά και, ξέρεις, είμαστε μια μπάντα με ειλικρίνεια και αγάπη μεταξύ μας και ήταν πολύ ιδιαίτερη συνθήκη αυτή που είχε δημιουργηθεί. Ήταν μια λυτρωτική και καθαρτική συνθήκη για όλους μας.
N.K.: Ναι συμφωνώ! Η τελευταία μας περιοδεία ήταν πολύ ιδιαίτερη για διάφορους λόγους. Ανάμεσα σε αυτούς θα ξεχωρίσω και το ότι παίξαμε σε μέρη που δεν είχαμε παίξει ποτέ πριν.
Photo Credit: Paul Spnencer
Tο αναφέρατε και νωρίτερα, το επαναλάβατε και τώρα αυτό με τη σύνθεση του γκρυπ. Γιατί τόσο πολύ δράμα τους Archive με όλες αυτές τις αποχωρήσεις και τις προσθήκες μελών;
N.K.: Ξέρεις, όταν είσαι νέος υπάρχει πολύ αλκοόλ, πολλά ναρκωτικά και πολλή τρέλα. Συμβαίνουν παλαβές καταστάσεις. Αυτά ζούσαμε για χρόνια. Το καταλαβαίνω για ποιο λόγο συμβαίνει. Όταν έχεις ένα συγκρότημα δεν είναι σαν μια οποιαδήποτε συμβατική δουλειά. Είναι κάτι πολύ δημιουργικό και οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι ιδιαίτερες προσωπικότητες με εύθραυστα «εγώ». Και τότε θα παιχτεί μαλακία. Για ένα συγκρότημα 30 ετών, όπως εμείς, έχουν γίνει πολλές μαλακίες.
N.Π.: Νοιαζόμαστε ο ένας για το άλλο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε ακούμε μερικά προβλήματα.
N.K.: Τα μέλη ενός συγκροτήματος περνάνε πολύ χρόνο σαν να είμαστε οικογένεια, αλλά δεν είμαστε οικογένεια. Με την οικογένεια σου, όσο και αν στην σπάει, θα πρέπει να συμβιβαστείς κάποια στιγμή. Σε ένα συγκρότημα αυτό δεν παίζει και έτσι πυροδοτούνται εντάσεις και συγκρούσεις. Όταν ήμουν νεότερος, δεν με ένοιαζε. Έλεγα «Φύγε, θα βρω άλλον». Μεγαλώνοντας τα βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα και κυρίως όλοι έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε με χιούμορ όσα μας ενοχλούν.
Λειτουργείτε ως καλλιτεχνική κολεκτίβα. Αυτό αντανακλά και την πολιτική σας θεώρηση για τον κόσμο;
N.K.: Όχι. Εμείς εστιάζουμε στην μουσική και αυτή η πολυσυλλεκτικότητα που έχουμε μάς βοηθά γιατί φέρνει διαφορετικές ενέργειες στο συγκρότημα. Πειραματιζόμαστε αρκετά και μας αρέσει να πειραματιζόμαστε με διαφορετικές επιλογές σε κάθε επίπεδο της καλλιτεχνικής μας έκφρασης, συμπεριλαμβανομένης και της ίδια της σύνθεσης του συγκροτήματος.
Το τελευταίο σας αλμπουμ έχετε πολλά κομμάτια μεγάλης διάρκειας και γενικά απαιτείτε την προσοχή των ακροατών. Δεν συνηθίζεται πια αυτό. Δεν είχατε δεύτερες σκέψεις για όλα αυτά όταν ηχογραφούσατε;
N.K.: Όταν δημιουργούμε ένα κομμάτι δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα σχετικά με τη διάρκειά του. Αν νιώθουμε ότι πρέπει να είναι 20 λεπτά, τότε θα είναι 20 λεπτά. Δεν θέτουμε όρια ή περιορισμούς σε όσα κάνουμε καλλιτεχνικά και αυτό είναι, πιστεύω, και το πνεύμα, το ύφος της δουλειάς μας έως τώρα. Έτσι εκφράζουμε με ειλικρίνεια τα συναισθήματα μας. Αυτό άλλωστε αγαπά σε εμάς και ο πυρήνας των θαυμαστών μας. Για εμάς λοιπόν, το άλμπουμ δεν έχει μεγάλη διάρκεια, διότι μας προέκυψε με ένα τρόπο φυσικό και αβίαστο. Ούτε για μια στιγμή δεν νιώσαμε να «ξεχειλώνουμε» κάτι.
N.Π.: Με κάθε μας τραγούδι, αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να δομήσουμε και να αφηγηθούμε μια ολοκληρωμένη ιστορία και να μεταδώσουμε συναισθήματα μέσα στη χρονική διάρκεια κάθε κομματιού.
Σας προβληματίζει το γεγονός ότι τα τραγούδια γίνονται όλο και πιο σύντομα για να προσαρμόζονται στο ολοένα και πιο σύντομο εύρος προσοχής του ακροατή ή για να είναι πιο φιλικά στους αλγόριθμους των πλατφορμών κ.ο.κ;
N.Π.: Εμάς ποτέ. Δεν μας ενδιαφέρει το TikTok ή οι αλγόριθμοι. Ωστόσο είναι κάτι που πράγματι απασχολεί πιο νέες/καινούργιες μπάντες. Γενικά, το παρατηρείς πόσο έχει υποβαθμιστεί η σημασία ενός άλμπουμ και για αυτό οι νέες μπάντες κυκλοφορούν μόνο singles. Από την άλλη, ας είμαστε και κάπως αισιόδοξοι. Το βινύλιο έχει επιστρέψει για τα καλά και είναι ένα φορμά που σου δίνει τη δυνατότητα να παρουσιάζεις ολοκληρωμένες δουλειές.
N.K.: Επίσης, τα βινύλια, απαιτούν το χρόνο και την προσοχή του ακροατή. Ακούς τη μία πλευρά, μετά την άλλη, διαβάζεις της σημειώσεις στο εσωτερικό. Είναι μια διαδικασία ολοκληρωμένη και αν κάτι με ενθουσιάζει όσον αφορά την επιστροφή των βινυλίων, είναι ακριβώς αυτό: ότι δηλαδή έβαλαν ξανά στο επίκεντρο την προσοχή του ακροατή και την ίδια τη στιγμή της ακρόασης. Το «Ok! Computer» θα απαιτεί πάντα την προσοχή σου. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αυτό όμως που είναι εκνευριστικό είναι το γεγονός ότι τρέχουν όλοι να ακολουθήσουν τη μόδα των βινυλίων και έτσι έχουμε κυκλοφορία ή επανακυκλοφορία από της γ@*!$&νες τις Spice Girls, οι οποίες δεν προσφέρουν την ίδια εμπειρία ακρόασης κι ας είναι σε βινύλιο.
Γιατί θεωρείς τόσο σημαντική την εμπειρία της ακρόασης;
N.K.: Διότι θυμάμαι πώς λειτούργησε σε εμένα με τους δίσκους που με επηρέασαν. Μόνο μέσα από μια τέτοια εμπειρία ανοίγει το μυαλό σου και διευρύνεις τους μουσικούς και όχι μόνο ορίζοντές σου.
Πάντως δεν είναι κάτι που συνηθίζεται πλέον σε έναν κόσμο που για κάποιο λόγο όλοι βιαζόμαστε να προλάβουμε κάτι και δεν ξέρουμε τι είναι. Γιατί πιστεύετε ότι γίναμε έτσι;
N.Π.: Διότι πλέον όλα έχουν γίνει πολύ εύκολα. Βλέπουμε κάτι, μας αρέσει, το παραγγέλνουμε και φτάνει αμέσως έξω από την πόρτα. Και όλο αυτό γίνεται με τρομερή ταχύτητα. Γινόμαστε ράθυμοι διανοητικά. Από την άλλη, είναι τόσο αναγκαίο στους ρυθμούς που ζούμε να κάνουμε ένα διάλλειμα. Να πάρουμε χρόνο και χώρο, να έρθουμε πιο κοντά με τη φύση και να δούμε τη μεγάλη εικόνα.
Και μετά από τόσες επισκέψεις στην Ελλάδα δεν γίνεται να μην έχετε τα δικά σας αγαπημένα ή tips;
N.K.: Έχω ένα αγαπημένο μέρος που νομίζω ότι δεν το γνωρίζουν πολλοί Έλληνες, το Ηραίο Περαχώρας. Ως ρατσιστής Άγγλος (γέλια) ξέρω ότι έκανε εκεί ανασκαφές η Βρετανική Σχολή Αθηνών. Πρόκειται για μια μικροσκοπική παραλία, όπου στην ακτή της στέκουν ακόμα τα ερείπια από το ιερό της Ήρας. Α ναι! Έχω και ένα ακόμα αγαπημένο πράγμα: την σπανακόπιτα.
