Υπάρχουν καλλιτέχνες που «χάνονται» στην μικροσκοπική σκηνή ενός αντίστοιχα μικρού συναυλιακού χώρου. Υπάρχουν καλλιτέχνες που είτε σταθούν μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου είτε μπροστά σε μερικές χιλιάδες είναι το ίδιο και το αυτό· θα πουν ό,τι έχουν να πουν και κάποια στιγμή θα αποχωρήσουν. Υπάρχουν καλλιτέχνες που όπου και να τους πετάξεις θα βρουν τον τρόπο να κάνουν χαμό. Και υπάρχει και ο Κρις Μάρτιν ο οποίος κατάφερε για δύο συνεχόμενα βράδια να κάνει ολόδικό του το κατάμεστο ΟΑΚΑ και να κρατά διαρκώς σε εγρήγορση τους θεατές.
Ο πιανίστας που άφησε τα πλήκτρα σηκώθηκε όρθιος και οδήγησε τους Coldplay στην στρατόσφαιρα. Ο καλλιτέχνης που έχει οικειοποιηθεί όσο κανείς την παραδοξότητα «ροκ σταρ με καλές απόψεις» – μα αυτό δεν είναι συνολικά και οι Coldplay; Μια μπάντα που σπάνια θα διαμαρτυρηθεί κάποιος όταν ακούσει κομμάτι της, αλλά κανείς δεν θα πει «ας βάλουμε Coldplay τώρα».
Οι πρώτες συναυλίες των Coldplay στην Ελλάδα ήταν ένα ανεπανάληπτο show που αναδείκνυε τον χαρισματικό χαρακτήρα του frontman της μπάντας. Και αν το live του Σαββάτου ήταν μια έκπληξη για όλους, όσοι πήγαμε την Κυριακή ήμασταν κάπως προετοιμασμένοι για όσα θα βλέπαμε. Ο Μάρτιν ωστόσο έπιασε το νήμα από εκεί που το άφησε το προηγούμενο βράδυ. Ευδιάθετος, πηγαία ευγενικός, με απαράμιλλο χάρισμα στην επικοινωνία και με μια ομορφιά ανεπιτήδευτη κατάφερε με την ίδια ευκολία να φέρει κοντά του και να συντονίσει τόσο εκείνους που βρίσκονταν στην πρώτη σειρά όσο και εκείνους που ήταν μακριά απέναντί του στο διάζωμα. Γνώριζε ότι για να μπορείς να έχεις μαζί σου ένα ολόκληρο στάδιο δεν αρκεί μόνο να τραγουδάς -και για αυτό αφιέρωσε τόσο πολύ χρόνο, θυσιάζοντας εύκολα 3-4 κομμάτια, ευρηματικότητα και προσοχή σε όσα συνέβαιναν ανάμεσα στα τραγούδια.
Υπήρξαν οι αναμενόμενες «ευκολίες»: είχε μια ελληνική σημαία κρεμασμένη στο παντελόνι του, προσπάθησε να μιλήσει στα ελληνικά (πέρα από τα «καλησπέρα» και «εφκαριστώ»), ανέβασε κοινό στη σκηνή (δύο νεαρά κορίτσια από την Κω, οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στην Ελλάδα από χθες). Ωστόσο, δεν περιορίστηκε σε αυτές.
Στη διάρκεια της συναυλίας παρουσίασε μια πλήρη αφήγηση σχετικά με την αγάπη, την αποδοχή και την ενότητα. Υπήρξε τρομερά ευρηματικός όταν ζήτησε από τις κάμερες να ζουμάρουν σε τυχαία πρόσωπα ανάμεσα στο πλήθος και σκάρωνε επί τόπου αυτοσχέδια στιχάκια που τα αφιέρωνε. Ειλικρινά συγκινητικός όταν τραγούδησε σε στη νοηματική φορώντας μια μάσκα εξωγήινου. Έδειξε τι σημαίνει lad, όταν μίλησε με ζεστασιά και σαρκασμό για το bromance του με τον βασικό κιθαρίστα της μπάντας. Περπάτησε με άνεση πολύ πέρα από τα όρια του cool, όταν διέκοψε -με λίγο κρύο χιούμορ- την εκτέλεση του «Α Sky full of stars» για να ζητήσει μας ζητήσει να στήσουμε μια μικρή συνωμοσία και έστω για ένα κομμάτι να ξεχάσουμε τα κινητά μας και να επιστρέψουμε στον αναλογικό κόσμο. Ψύχραιμος και απόλυτα επαγγελματίας όταν σταμάτησε δίχως δεύτερη σκέψη το live (κι είχαμε φτάσει στο τελευταίο κομμάτι της βραδιάς) μόλις αντιλήφθηκε όταν ένας θεατής από τις πρώτες σειρές έπεσε προσπαθώντας να σκαρφαλώσει τα διαχωριστικά κιγκλιδώματα.
Φυσικά δεν θα τα είχε καταφέρει αν δεν υπήρχε μια ολόκληρη παραγωγή να στηρίζει αυτό το συναυλιακό show. Για να νιώθουν κάθε στιγμή κοντά σου 60.000 θεατές σε ένα αχανές στάδιο χρειάζονται πολλά. Στα live των Coldplay λειτούργησαν στην εντέλεια και τίποτα δεν είχε αφεθεί την τύχη του. Σωστή σκηνοθεσία για τα πλάνα που προβάλλονται στην οθόνη, visuals, τα φωτεινά βραχολιάκια που έβαζαν όλους τους θεατές αμέσως στο παιχνίδι και κυρίως μια σωστά στημένη σκηνή. Οι Coldplay στη διάρκεια της συναυλίας εμφανίστηκαν σε τρία διαφορετικά σημεία στην αρένα του ΟΑΚΑ ώστε να μπορούν να τους παρακολουθούν όλοι
Πράγματι, το setlist πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Οι Coldplay άλλωστε έχουν τόσες πολλές μεγάλες επιτυχίες, επομένως ό,τι και να παίξουν αποκλείεται να μην το έχεις ακούσει ακόμα και αν δεν είσαι fan τους. Παρόλα αυτά, διάλεξαν τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας τους, η οποία εκτείνεται σε ένα χρονικό εύρος 24 ετών, με ευχάριστες -για μένα- εκπλήξεις το «Politik» και το «Don’t Panic», για το οποίο ο Μάρτιν είπε «αυτό το κομμάτι θα έπρεπε να το είχαμε παίξει στην Ελλάδα το 2001», προσπαθώντας με απόλυτα βρετανικό τρόπο να καλύψει την απόσταση αυτών των 24 ετών που μεσολάβησαν από την πρώτη τους κυκλοφορία μέχρι την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας.
Οι Coldplay ποτέ δεν άνοιξαν νέους μουσικούς δρόμους, άλλα άλμπουμ με το άλμπουμ έδιναν μια όλο και πιο άρτια εκδοχή του ήχου τους. Στη συνέχεια, με τη κολοσσιαία επιτυχία φόρεσαν τη στολή μιας από τις κορυφαίες stadium bands όλων των εποχών. Σε εκείνο το σημείο της καριέρας τους έγιναν πολύ πιο συντηρητικοί. Είτε ήταν κάποιος έμφυτος μηχανισμός είτε η συνειδητοποίηση ότι για να γεμίζεις στάδια, δεν θα πρέπει να «τρομάζεις» το πολύ σε όγκο κοινό.
Σε αυτό το επίπεδο, δεν αρκεί μόνο να ερμηνεύεις τα κομμάτια -πρέπει να δημιουργείς περιεχόμενο και εικόνες που μπορούν να συμβούν μόνο εκεί. Ένα εικοσάχρονο ζευγάρι ακριβώς μπροστά μου αγκαλιάζεται για να βγάλει ένα βίντεο με φόντο τη θάλασσα από κίτρινα λαμπάκια την ώρα που στη σκηνή ο Μάρτιν τραγουδούσε το «Yellow». Κοιτάζονται τα μάτια και χαμογελούν. Δεν είχαν καν γεννηθεί όταν βγήκε το κομμάτι.