Πιθανόν η Νέα Αριστερά, ως κόμμα λίγων μηνών, είναι πάρα πολύ «νέα» για να κριθεί από την πρώτη κιόλας απόπειρα διείσδυσής της στο πολιτικό ρεπερτόριο της χώρας. Καλώς ή κακώς όμως αυτό θα συμβεί στις Ευρωεκλογές για μια σειρά από λόγους.
Η ύπαρξή της, ως φορέα άσκησης πολιτικής, δεν θα αμφισβητηθεί στο όλον της. Θα συνεχίσει να υφίσταται και να έχει «φωνή» δεδομένου πως η κοινοβουλευτική ομάδα της είναι σήμερα η έκτη σε αριθμό. Μόνο που το αποτέλεσμα της κάλπης θα σχηματοποιήσει τη μορφή που θα λάβει από την ερχόμενη Δευτέρα, 10 Ιουνίου. Το έχουν σχεδόν αποδεχθεί και υιοθετήσει ως σενάριο άπαντες.
Η εμπλοκή στο κεντροαριστερό σχέδιο
Η Νέα Αριστερά με τα πολύπειρα στελέχη της, στελέχη με κυβερνητική θητεία την τετραετία 2015-19 και ερείσματα σ’ ένα κομμάτι της κοινωνίας, εμπλέκεται δικαιολογημένα στα σενάρια της επόμενης ημέρας που θα ξημερώσει στην Κεντροαριστερά. Είχε διαφανεί από εκείνο το απόγευμα της 13ης Φεβρουαρίου στο θέατρο Άλφα, που την είχε εκπροσωπήσει η «υπάρχηγος» Έφη Αχτσιόγλου, ο σημαίνων ρόλος της.
Ούτε ήταν τυχαία η τοποθέτηση του Αλέξη Χαρίτση, στη διακαναλική συνέντευξη της περασμένης Κυριακής, πως «μας ενδιαφέρει η προσπάθεια να δημιουργηθούν συγκλίσεις».
Δυσανασχέτησε μεν, μειδιώντας, στην ερώτηση για «συμφωνία με το ΠαΣοΚ», αλλά προεκλογικά ο πρόεδρος της ΚΟ είναι εύλογο να τηρεί αποστάσεις από τις ηγεσίες των κομμάτων που ερίζουν για την πρωτοκαθεδρία του χώρου. Παρότι πάντως σημείωσε πως «η ηγεσία του ΠαΣοΚ όπως και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος του προβλήματος» δεν αναίρεσε την ανάγκη εκπόνησης ενός «σοβαρού πολιτικού σχεδίου από αριστερή και προοδευτική σκοπιά» που θα καταφέρει να «νικήσει τη Δεξιά».
Κι αν «μας αδικεί μια συζήτηση που προσπαθεί να ανακαλύψει τον Μεσσία που θα νικήσει τον Μητσοτάκη», όπως υπογράμμισε επιπλέον στη συζήτηση με τους δημοσιογράφους, η κουβέντα για το πώς θα συμβεί περιλαμβάνει και τη Νέα Αριστερά.
Το ποσοστό στις Ευρωεκλογές ορίζει τη θέση της
Ο χώρος που θα καταλάβει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από το ποσοστό της προσεχούς Κυριακής. Ο Αλ. Χαρίτσης δεν απέκλεισε «η Νέα Αριστερά να είναι η έκπληξη των Ευρωεκλογών». Αυτό είναι το πλέον αισιόδοξο σενάριο. Οφείλει βέβαια να τρέφει ελπίδες, διότι καμία μάχη δεν χάθηκε πριν δοθεί.
Εκ των δημοσκοπικών μετρήσεων πάντως προκύπτει ότι η Νέα Αριστερά κινείται εντελώς στο όριο, με όποιο στατιστικό λάθος συνοδεύει τα ποσοστά της. Η πιο πρόσφατη, της Opinion Poll για το Action24, την εμφάνισε στο 2.7% (εκτίμηση ψήφου). Σε πρωθύστερες διάφορων άλλων εταιριών (Metron Analysis, MARC, Alco) είχε εμφανιστεί να κυμαίνεται -κατά μέσο όρο- μεταξύ του +/- 2% και του +/- 4%. Το εύρος αφήνει το τοπίο θολό.
Ο πήχης του 3%
Από τη στιγμή πως το 3% δεν εγγυάται οπωσδήποτε έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο, η Νέα Αριστερά κυνηγά κάτι ανώτερο. Αυτό είχαν κατά νου στελέχη του πυρήνα της όταν πριν από 40 ημέρες, στην παρουσίαση του ευρωψηφοδελτίου, μιλούσαν στο Βήμα για έναν προσδοκώμενο στόχο που θα κινείται στο όριο του 3.5%. Ειδάλλως, αν δηλαδή το νεοπαγές κόμμα κατέβαινε απλώς για τη συμμετοχή και την «κρυάδα», δεν θα είχε νόημα να επιστρατευτούν πρωτοκλασάτα στελέχη (Κούλογλου, Σακελλαρίδης, Σταθάκης, Φίλης κ.α) που θα προσελκύσουν ψήφους σε διάφορες περιφέρειες – κυρίως μεγάλα αστικά κέντρα.
Πρόκειται για το ποσοστό εκείνο που θα επιτρέψει στη Νέα Αριστερά να λειτουργήσει, όχι ως ο πυρήνας, αλλά ως ένα ζωτικό κύτταρο στις ζυμώσεις που θα αρχίσουν δειλά δειλά να γεννιούνται στον κεντροαριστερό χώρο. Πιθανόν αυτές να έχουν ως αφετηρία πεδίο δράσης το Ευρωκοινοβούλιο. Μακριά δηλαδή από τα καχύποπτα βλέμματα τρίτων, ουχί όμως συνωμοτικά.
Ο υποψήφιος Γαβριήλ Σακελλαρίδης δεν έκρυψε, μιλώντας τη Δευτέρα στο Mega, ότι η εκλογή ευρωβουλευτή θα ενισχύσει τη Νέα Αριστερά στην απόπειρά της να ανήκει σε δυνάμεις «κοινωνικά χρήσιμες και πολιτικά καταλυτικές». Δυνάμεις που επί της ουσίας θα οδηγήσουν σε «ένα ενιαίο και προοδευτικό μέτωπο». Είναι, για τον ίδιο, ο μοναδικός τρόπος για «να τελειώσουμε την ηγεμονία της δεξιάς – ακροδεξιάς στη χώρα».
Το κακό σενάριο και οι παλιοί σύντροφοι
Τα στάδια που μεσολαβούν ως αυτό το σημείο είναι αρκετά και το καθένα του εξίσου σημαντικό. Διότι όσο κι αν η διάθεση για μια ευρεία συνεννόηση έχει κρυσταλλωθεί στις συνειδήσεις της πλειονότητας, υπάρχουν κάστρα που θα πρέπει να καταρριφθούν για να εδραιωθούν έκτοτε συμμαχίες. Θέσεις, πρόγραμμα και κεντρικό πρόσωπο θα επιδράσουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στις εξελίξεις.
Η ισχύς του κόμματος στις Ευρωεκλογές είναι πολύ πιθανό να επηρεάσει τις αποφάσεις και του ίδιου του Αλ. Χαρίτση που δεν γαντζώνεται από πουθενά. Οι μετρήσεις των ίδιων εταιριών τον εμφανίζουν αρκετά χαμηλά σε δημοφιλία κι αυτό δεν αγνοείται.
Αν η Νέα Αριστερά δεν προλάβει να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για τις Βρυξέλλες, δεν θα πάψει να τηρεί τη συγκρουσιακή στάση της εντός κι εκτός Βουλής. Ανάλογα είχε πράξει η Πλεύση Ελευθερίας, συγκεντρώνοντας λιγότερες από 100.000 ψήφους στις διπλές κάλπες του 2019 (Ευρωεκλογές, Εθνικές), αλλά στη συνέχεια αντέταξε τη εκλογική επιτυχία του 2023.
Την ίδια ώρα πάντως δεν θα της είναι ιδιαιτέρως εύκολο να λειτουργήσει ρυθμιστικά στις συζητήσεις. Θα της χρεώνουν διαρκώς την αποδοκιμασία των ψηφοφόρων, επειδή «αποστάτησαν», τη στιγμή που ο «μπαμπάς» ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως θα έχει συντηρήσει ανέπαφες κι ακέραιες τις δυνάμεις του παρά τη διπλή διάσπαση του φθινοπώρου και το τεταμένο Συνέδριο του Φεβρουαρίου.
Βεβαίως σε αυτήν την εκδοχή και, με δεδομένο πως μετά το καλοκαίρι ο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμάται ότι θα είναι ένα εντελώς άλλο κόμμα, ας μην αποκλειστεί το ενδεχόμενο η σύμπλευση και η συμπόρευση των υπόλοιπων δυνάμεων της κεντροαριστεράς να γίνει το απάγκιο κι άλλων στελεχών. Στελεχών που δεν θα χωρούν επισήμως πια στην Κουμουνδούρου, γιατί θα ασφυκτιούν μέσα σε όσα οραματίζεται για τη δική του επόμενη ημέρα στην πολιτική σκηνή ο Στέφανος Κασσελάκης.
Και με αυτόν να δηλώνει στο δηλωμένο «έσχες» του το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μοιάζει ανέφικτο να συνυπάρξουν.
