Από την κάλπη της 9ης Ιουνίου η Ελλάδα θα εκλέξει 21 Ευρωβουλευτές. Τόσοι της αναλογούν από τους συνολικά 720 που θα συνθέσουν το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την ερχόμενη πενταετία (2024-2029).

Ο αριθμός μοιάζει μικρός. Ορίζεται όμως κατ’ αναλογία των πιο πρόσφατων απογραφικών στοιχείων των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ούτε η έγκριση αύξησης των εδρών ευνόησε τη χώρα μας, ενόσω δώδεκα άλλες (μεταξύ των οποίων Ολλανδία και Βέλγιο) κέρδισαν από μια έως δύο.

Εκ των πραγμάτων η εγχώρια μάχη για τον σταυρό είναι άκρως περιοριστική. Πόσο μάλλον για τις παρατάξεις εξουσίας που -στον βωμό της συγκέντρωσης των υψηλότερων δυνατών ποσοστών- καταρτίζουν ψηφοδέλτια με δημοφιλή πρόσωπα και προβεβλημένα κομματικά στελέχη, δημιουργώντας «συνωστισμό» και αναπόφευκτη εσωτερική αντιπαλότητα. Τα παραδείγματα για σχετικές «μουρμούρες» τόσο στη Νέα Δημοκρατία όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταγραφεί εκτενώς στα ρεπορτάζ.

Στο τέλος της ημέρας ο ψηφοφόρος θα είναι αυτός που θα αποφασίσει για τους εκπροσώπους της Ελλάδας σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο – απ’ όποιον χώρο κι αν προέρχονται, με όποιες πολιτικές κι αν ταυτίζονται. Η δική του ετυμηγορία ορίζει, κάθε φορά, τις εξελίξεις ανεξαρτήτως της αποχής που αναμένεται κυρίαρχη στην εν λόγω περίσταση.

Νέα ή δοκιμασμένα πρόσωπα;

Πάντως η πρόσφατη έρευνα της Metron Analysis για χάρη του Mega κατέδειξε μια πραγματικότητα που ενδεχομένως δεν ήταν τόσο ορατή. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, τα 2/3 των όσων 1.311 που συμμετείχαν στην έρευνα απάντησαν πως προτιμούν να δουν στη Ευρωβουλή «καινούργια πρόσωπα με νέες ιδέες» αντί «δοκιμασμένων με γνώσεις». Μάλιστα η δεύτερη κατηγορία δεν συγκεντρώνει καν το 30% των προτιμήσεων των ερωτηθέντων, καθώς μεταξύ των δύο μεσολαβεί κι ένα 5% αναποφάσιστων.

Εκ του παραπάνω επαληθεύονται κι όλες οι προηγούμενες δημοσκοπήσεις σταυροδοσίας που έχουν δει το φως της δημοσιότητας για τα πρώτα τρία κόμματα. Σε αυτές ήταν πολύ ψηλά σε ποσοστά υποψήφιοι δίχως πρότερο υπόβαθρο στην πολιτική σκηνή του τόπου.

Ποιους υποψηφίους προτιμά κάθε γενιά

Φαίνεται πάντως ότι σε μεγάλο ποσοστό το ποιος θα εξασφαλίσει εν τέλει το εισιτήριο για το Ευρωκοινοβούλιο πρόκειται να εξαρτηθεί από το ποιοι την Κυριακή των εκλογών θα ασκήσουν το δικαίωμά τους. Διότι την ίδια ώρα που στα άτομα της Generation Ζ (17-27) και Millennials (28-43) σαρώνουν οι φρέσκοι υποψήφιοι, με ποσοστά που υπερβαίνουν το 80%, πρόκειται για τις ηλικιακές ομάδες που απέχουν περισσότερο από την κάλπη. Είτε ως μορφή διαμαρτυρίας είτε γιατί απαξιώνουν την εκλογική διαδικασία.

Κάθε γενιά έχει τα χαρακτηριστικά της. Στο σύνολο πάντως τα «καινούργια πρόσωπα» διατηρούν ένα ξεκάθαρο προβάδισμα έναντι των «δοκιμασμένων» στην πλειονότητα των ηλικιακών γκρουπ με δικαίωμα ψήφου. Στους Gen X (44-59) η διαφορά είναι μεγαλύτερη των 35% ποσοστιαίων μονάδων (66%-29%), ενώ στους Boomers (60-78) μειώνεται στο μισό (56%-39%), κρατώντας όμως την πρωτιά.

Την «παλιά φρουρά», κυρίως πρόσωπα με παρελθόν, στηρίζει μόνο η Silent Generation (+79 ετών), αλλά κι αυτή εμφανίζεται πια να τηρεί αποστάσεις. Το 46%-39% κινείται λίγο πάνω από τα όρια του στατιστικού λάθους, οπότε θεωρείται κι αυτό αναστρέψιμο.

Εικόνα και περιεχόμενο

Με την ψήφο στις Ευρωεκλογές να είναι ανέκαθεν πιο χαλαρή και όχι τόσο σφιχτή κομματικά, αυξάνονται κατ’ επέκταση οι πιθανότητες του σταυρού σε δημοφιλή πρόσωπα εκτός πολιτικής ή σε «άφθαρτους» υποψηφίους. Ίσως η δυναμική αυτή που εμφανίζουν πριν από την κάλπη να ‘ναι και μια μορφή αντίδρασης στον «ακαταμάχητο» νεποτισμό του εγχώριου πολιτικού σκηνικού.

Συνταγματικά καθένας τηρεί δικαίωμα του «εκλέγεσθαι», ακόμη κι αν ενίοτε η εικόνα υπερτερεί του περιεχομένου. Πιθανόν και να συμβαδίζουν οι δύο αυτές έννοιες. Ζητούμενο σε κάθε περίπτωση η εκλογή όσων θεωρούνται καταλληλότεροι σε μια πολύ κομβική καμπή για το αύριο της Ευρώπης.