Ανάμεσα από αλλεπάλληλα κουδουνίσματα τηλεφωνικών συσκευών – του υπηρεσιακού σταθερού στο γραφείο της και του κινητού της που δεν σταμάτησε να χτυπά ούτε για ένα λεπτό – η Εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛ.ΑΣ., Κωνσταντίνα Δημογλίδου κατάφερε να βρει ένα κενό χρόνου από τις υποχρεώσεις που έχει απέναντι στην ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, τους συναδέλφους της στους οποίους παραδίδει μαθήματα για θέματα επικοινωνίας και τους συναδέλφους μας από τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. που τη βομβαρδίζουν συνεχώς με ερωτήσεις, προκειμένου να μοιραστεί με ΤΟ ΒΗΜΑ σκέψεις και συναισθήματα για τις πιο ηχηρές αστυνομικές υποθέσεις που έχουν απασχολήσει έντονα την ελληνική κοινωνία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες – μερικές εκ των οποίων έχει κληθεί και η ίδια να διαχειριστεί εκ της θέσεώς της.
Η 35χρονη Αστυνόμος Β’ από τη Βέροια, που στην εφηβεία της έζησε από πολύ κοντά τη σοκαριστική γυναικοκτονία της Κικής Κούσογλου και την υπόθεση της εξαφάνισης του μικρού Άλεξ, περιέγραψε πώς βίωσε η ίδια κάθε δύσκολη – για τη χώρα ή για την ΕΛ.ΑΣ. – υπόθεση, από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τη Μαρφίν, το μαχαίρωμα του Παύλου Φύσσα που τη βρήκε νεαρή διοικήτρια του Α.Τ. Κερατσινίου, το Μάτι, τη σύλληψη Πισπιρίγκου, τα Τέμπη και τη φονική κάθοδο των χούλιγκαν από την Κροατία στη Νέα Φιλαδέλφεια. Φτάνοντας στο σήμερα και την πρόσφατη γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα έξω από το Α.Τ. Αγίων Αναργύρων, η ίδια παραδέχθηκε πως είναι «ό,τι χειρότερο» έχει δει στην καριέρα της, κάνοντας λόγο για «πολλά» και «τραγικά» λάθη. Λίγο πριν το τέλος της συνάντησής μας στον 7ο όροφο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, η Κωνσταντίνα Δημογλίδου μάς αποκάλυψε τι της έκανε μεγαλύτερη εντύπωση όταν μπήκε για πρώτη φορά στο γραφείο όπου μας υποδέχθηκε ενώ μάς αποχαιρέτησε για να επιστρέψει στα καθήκοντά της δηλώνοντας πως πιστεύει και ελπίζει ότι είναι πλέον κοντά η μέρα που θα αναλάβει τα ηνία του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας συνάδελφός της γένους θηλυκού.
*Γεννήθηκα τον Αύγουστο του 1989 σ’ ένα χωριό της Βέροιας, τον Άγιο Γεώργιο. Οι γονείς μου ήταν ιδιωτικοί υπάλληλοι. Εκεί έμεινα μέχρι τα δεκαοκτώ. Στη συνέχεια, έδωσα πανελλήνιες, πέρασα στη Σχολή Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας που ήταν η πρώτη μου επιλογή και ήρθα στην Αθήνα. Και από τότε έμεινα εδώ.
*Στην επαρχία η ζωή είναι διαφορετική, πιο αληθινή. Είχα πολύ ωραία παιδικά και εφηβικά χρόνια. Καμία σχέση με τα παιδιά σήμερα που μεγαλώνουν λίγο νωρίτερα από ό,τι θα έπρεπε. Εμείς ξοδεύαμε πιο πολύ χρόνο με τους φίλους μας, έξω, σε βόλτες. Δεν βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε. Μείναμε παιδιά μέχρι τα 17.
*Στο χωριό αργήσαμε να έρθουμε σε επαφή με το έγκλημα. Εγώ δεν θυμάμαι κάτι από την παιδική μου ηλικία που να με έχει σοκάρει, παρά μόνο μια γυναικοκτονία, της Κικής Κούσουλου, και το περιστατικό με τον Άλεξ. Αυτά τα δύο έγιναν στον νομό μας. Δεν θα ξεχάσω τη συνέντευξη του δράστη με την Αγγελική Νικολούλη που έπαιζε τότε παντού. Ήμασταν οικογενειακοί φίλοι με την κοπέλα αυτή και, αρχικά, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι έχει συμβεί κάτι τέτοιο τόσο κοντά μας, στο περιβάλλον μας.
«Στην αρχή επηρεαζόμουν ψυχολογικά από τις υποθέσεις που χειρίζομαι πολύ περισσότερο. Όταν βλέπεις όμως τι γίνεται γύρω σου, εκτιμάς πιο πολύ την κανονικότητα της δικής σου ζωής».
*Θυμάμαι σε εφηβική ηλικία να περπατάω με φίλες μου σε έναν πεζόδρομο στη Βέροια με καφετέριες και να έχουν μαζευτεί κάμερες επειδή σε μια οικοδομή όπου έσκαβαν υπήρχε η πληροφορία ότι ίσως βρίσκεται στα θεμέλιά της ο Άλεξ.
*Δεν ξέρω αν αυτά τα δύο περιστατικά με επηρέασαν στο να επιλέξω το συγκεκριμένο επάγγελμα. Μετά την Γ’ Γυμνασίου, πάντως, είχα στο μυαλό μου δύο σχολές, την Ιατρική, που την αγαπώ πολύ ακόμα, και τη Σχολή Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας. Τελευταία στιγμή έβαλα πρώτη στο μηχανογραφικό τη Σχολή Αξιωματικών. Έβγαλα πάνω από 19.000 μόρια και πέρασα στην πρώτη μου επιλογή.
*Είχα πάντα μία αγάπη στη «στολή». Δεν ήμουν από οικογένεια που οι γονείς χρησιμοποιούν την Αστυνομία για να προκαλούν φόβο στα παιδιά. Εγώ είχα καλές εικόνες από την Αστυνομία, δεν την φοβόμουν, ήξερα ότι συλλαμβάνει τους κακούς. Ιδιαίτερα με την περίπτωση της Κούσογλου, υπήρχε, θυμάμαι, θαυμασμός από όλη την τοπική κοινωνία για την Αστυνομία που κατάφερε να εξιχνιάσει αυτό το έγκλημα.
*Το μόνο μου άγχος στην εφηβεία ήταν η απόδοση μου στο σχολείο. Όχι τόσο για να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, αλλά για δική μου προσωπική ικανοποίηση. Ήμουν τελειομανής. Ακόμα είμαι.
*Οι γονείς μου πάντα με συμβούλευαν να μην αδικήσω ποτέ κανέναν. Και αργότερα, στη Σχολή, θυμάμαι μια φράση ενός αξιωματικού που μας έλεγε, «να είμαι καλός με τους καλούς και όχι άδικος με τους κακούς». Δεν ξέρω αν ταυτίζομαι απόλυτα με τη φράση αυτή. Θέλω να πιστεύω ότι, γενικώς, υπάρχει ισορροπία καλού και κακού και ότι, κατά βάθος, ακόμη και οι κακοί άνθρωποι κάπου μέσα τους κρύβουν καλοσύνη.
*Στον τελικό του EURO 2004 θυμάμαι ότι υπήρχαν γιγαντoοθόνες στην πόλη της Βέροιας από όπου ο κόσμος παρακολουθούσε τον αγώνα. Και όταν σφύριξε η λήξη, πήραν όλοι τα αυτοκίνητά τους και βγήκαν στους δρόμους με τις ελληνικές σημαίες. Ήταν πολύ συγκινητικό. Από την άποψη του πώς γινόμαστε ένα οι Έλληνες μέσα από μια τέτοια χαρά.
«Φυσικά και έχω κλάψει όσο είμαι Εκπρόσωπος Τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας».
*Τη νύχτα της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το 2008, ήμουν δόκιμος στη Σχολή Αξιωματικών. Θυμάμαι ότι δόθηκε εντολή να μην φεύγουμε ένστολοι από τη Σχολή, για τη δική μας ασφάλεια. Αυτό που νιώθαμε όλοι οι δόκιμοι, όχι μόνο εγώ, γιατί το συζητούσαμε, ήταν ένα «πλάκωμα». Ότι όλη η Αστυνομία, των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, πληρώνει το λάθος ενός αστυνομικού που λειτουργήσε αυτόνομα. Αυτό το ίδιο «πλάκωμα» νιώθω κάθε φορά που κάποιος αστυνομικός δεν κάνει σωστά τη δουλειά του.
*Το 2010, την περίοδο της κρίσης, νομίζω άρχισε και η έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας. Την καλοκαιρινή περίοδο τότε, θυμάμαι κάναμε πρακτική ως δόκιμοι σε Αστυνομικά Τμήματα κι ερχόμασταν σε επαφή με τον κόσμο. Και το βλέπαμε κι εμείς. Κάτι πολύ μικρό, μπορούσε να οδηγήσει σε μια τεράστια παρεξήγηση, ακόμη και σε ένα έγκλημα.
*Με τη Μαρφίν, ήμουν και πάλι στη Σχολή. Θυμάμαι να είμαστε φοβισμένοι και απογοητευμένοι. Νομίζω ότι αυτή η έγκυος γυναίκα θα μείνει στο μυαλό όλων μας. Προφανώς και πρέπει να δοθούν απαντήσεις σε αυτούς τους γονείς. Και μακάρι αυτή η υπόθεση να εξιχνιαστεί επί των ημέρων μου.
*Μόλις βγήκα από τη Σχολή, το 2012, δέχθηκα τη μεγαλύτερη πρόκληση. Τοποθετήθηκα στο Α.Τ. Κερατσινίου από επιλογή, γιατί ήταν κοντά στη Σαλαμίνα που μένω, και τον πρώτο μήνα, μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ο διοικητής μας τραυματίστηκε κι ανέλαβα εγώ διοικητής. Τη νύχτα με τον Παύλο Φύσσα ενημερώθηκα τηλεφωνικά από τον αξιωματικό υπηρεσίας. Αρχικά έμαθα για ένα επεισόδιο μεταξύ ατόμων κι ότι ένας άνθρωπος έχει καταλήξει. Δεν γνώριζα ούτε για τον δράστη, ούτε για το θύμα. Ουσιαστικά το Αστυνομικό Τμήμα κατάλαβε τι έχει γίνει τις επόμενες ημέρες και θυμάμαι ότι βρεθήκαμε σε μια εμπόλεμη ζώνη.
*Τον Ιούλιο του 2018 με το Μάτι εγώ ήμουν έγκυος, σε άδεια, αλλά είχα επικοινωνία με τους συναδέλφους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις εικόνες των επόμενων ημερών, την καταστροφή, το οικόπεδο με τους αγκαλιασμένους ανθρώπους. Θυμάμαι είχα κλείσει την τηλεόραση και δεν ήθελα να την ανοίξω. Την άνοιξα μετά από αρκετό διάστημα. Δεν ήθελα να ενημερώνομαι για το τι συμβαίνει. Και νομίζω και πολλοί άλλοι άνθρωποι.
*Για την υπόθεση της Πισπιρίγκου, μου είναι αδιανόητο να πιστέψω ότι μία μητέρα μπορεί να σκοτώσει τα παιδιά της. Δεν ξέρω αν αυτή η γυναίκα έχει διαπράξει τη δολοφονία των παιδιών της. Αλλά ακόμη και αν ακούσω να καταδικάζεται και για τις τρεις περιπτώσεις, δεν θα μπορέσω να το αντιληφθώ, νομίζω, ποτέ.
«Δεν πιστεύω ότι μέχρι στιγμής σε αυτήν τη δουλειά τα έχω δει όλα».
*Τη νύχτα με τα Τέμπη ενημερώθηκα τηλεφωνικά. Ήμουν στη Σαλαμίνα και έφτασα άμεσα στην Πολιτική Προστασία όπου και έμεινα για μέρες. Όταν ανέλαβα αυτή τη θέση και ήρθα σε αυτό το γραφείο, το πρώτο που μου φάνηκε πολύ περίεργο ήταν ότι μέσα από αυτήν την πόρτα, υπάρχει ένα δωμάτιο με κρεβάτι και μπάνιο. Μετά τα Τέμπη κατάλαβα το γιατί.
*Τον Αύγουστο του 2023 με τους Κροάτες χούλιγκαν, αρχικά, δεν είχα ξεκάθαρη εικόνα πώς ακριβώς έφτασαν εδώ. Ενημερώθηκα όταν αυτό το νεαρό παιδί κατέληξε και σιγά – σιγά άρχισα να μαθαίνω στοιχεία. Ήλπιζα ότι δεν υπήρχαν λάθη της Αστυνομίας, όπως το ελπίζω σε κάθε τέτοιο περιστατικό. Δυστυχώς υπήρχαν.
*Όταν άκουσα το ηχητικό από το Α.Τ. Αγίων Αναργύρων, ένιωσα απογοήτευση.
*Μέχρι τους Αγίους Αναργύρους, νόμιζα ότι η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα μου ήταν τα Τέμπη. Πλέον, θεωρώ ότι ήταν οι Άγιοι Αναργυροι γιατί κλήθηκα να απαντήσω στα πολλά ερωτήματα δημοσιογράφων και πολιτών, που ήταν και απολύτως κατανοητά. Πολλά λάθη. Τραγικά λάθη. Νομίζω δεν έχουμε ξαναδεί μια γυναίκα δολοφονημένη έξω από μια σκοπιά. Από τη μέρα που έχω μπει στην Αστυνομία, είναι ό,τι χειρότερο έχω δει.
*Μετά τους Αγ. Αναργύρους, με καλούσαν προϊστάμενοι των γραφείων ενδοοικογενειακής βίας από όλη τη χώρα και μου έλεγαν, «μη σταματάς να βγαίνεις και να καλείς τις γυναίκες να έρχονται σε εμάς, θα τις σκοτώσουν τις γυναίκες». Και τις επόμενες ημέρες, βλέπαμε τον αριθμό των γυναικών που έφτανε σε αστυνομικές υπηρεσίες να τετραπλασιάζεται.
*Θα ‘θέλα όλοι οι συνάδελφοί μου να αντιδρούν όπως αντέδρασαν οι συνάδελφοι στο Α.Τ. Μενιδίου με την τελευταία γυναικοκτονία. Με ενσυναίσθηση.
*Στην αρχή επηρεαζόμουν ψυχολογικά από τις υποθέσεις που χειρίζομαι πολύ περισσότερο. Όταν βλέπεις όμως τι γίνεται γύρω σου, εκτιμάς πιο πολύ την κανονικότητα της δικής σου ζωής.
*Με φοβίζει οτιδήποτε μπορεί να έχει σχέση με τα παιδιά μου. Ακόμα και όταν κινδυνεύει η δική μου ζωή, το πρώτο που σκέφτομαι είναι τα παιδιά μου.
*Φυσικά και έχω κλάψει όσο είμαι Εκπρόσωπος Τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας.
«Πιστεύω ότι θα δούμε γυναίκα Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ.. Ναι, το πιστεύω και το ελπίζω ταυτόχρονα».
*Το χιούμορ έχει χώρο στη σημερινή ΕΛ.ΑΣ., όπως και στη δική μου ζωή. Νομίζω ότι η ομάδα του γραφείου Τύπου και των social media που είναι άμεσοι συνεργάτες μου έχουν όλοι πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ και αυτό φαίνεται στις τελευταίες μας αναρτήσεις.
*Μεγαλύτερη πολυτέλεια στη ζωή θεωρώ την υγεία.
*Δεν πιστεύω ότι μέχρι στιγμής σε αυτήν τη δουλειά τα έχω δει όλα.
*Στη Σχολή της ΕΛ.ΑΣ. κεντρικός πυρήνας αυτού που διδάσκω είναι ότι οι αστυνομικοί δεν υπάρχει λόγος να φοβούνται τη δημοσιότητα και τους δημοσιογράφους. Δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε. Έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση. Αυτό που θέλουν οι δημοσιογράφοι.
*Όταν δεν φοράω τη στολή, προτιμώ τα αθλητικά ρούχα.
*Στη Σαλαμίνα επέλεξα να μένω γιατί ήταν η μόνιμη κατοικία του συζύγου μου. Στην αρχή με τρόμαζε η απόσταση. Όμως, πλέον, δεν αλλάζω με τίποτα αυτό που βλέπω όταν επιστρέφω σπίτι μου, τη θάλασσα. Επίσης, μου θυμίζει πολύ το χωριό μου. Και νομίζω ότι τα παιδιά μου μεγαλώνουν σε παρόμοιες συνθήκες με μένα και αυτό μου αρέσει πολύ.
*Αν έχω μάθει κάτι έως σήμερα είναι ότι στη ζωή πρέπει να κάνω τα πάντα για να προστατεύσω την ανθρώπινη ζωή. Το λέω γιατί βλέπουμε σήμερα κάτι να συμβαίνει μπροστά μας και, δυστυχώς, μένουμε θεατές. Απλώς σηκώνουμε το κινητό και τραβάμε βίντεο.
*Ως εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛ.ΑΣ., έχω συνεργαστεί με 5 υπουργούς, με τον κύριο Θεοδωρικάκο, τον κύριο Λαλούση ως υπηρεσιακό, τον κύριο Μηταράκη, τον κύριο Οικονόμου και, τώρα, με τον κύριο Χρυσοχοϊδη, με τον οποίον έχω ξανασυνεργαστεί, από άλλη θέση. Και δεν έχω παράπονο από κανέναν. Είχα πολύ καλή συνεργασία με όλους. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση είναι η θητεία του κύριου Λαλούση, ο οποίος έμεινε μόνο ένα μήνα στην Αστυνομία και κατάφερε πολύ γρήγορα να αντιληφθεί πολλά.
*Πιστεύω ότι θα δούμε γυναίκα Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ., άλλωστε υπήρχε γυναίκα που έφτασε στον βαθμό του Αντιστρατήγου και θα μπορούσε να ήταν Αρχηγός. Ναι, το πιστεύω και το ελπίζω ταυτόχρονα.
