Vertigo, επικίνδυνη πάθηση που προσβάλλει κύρια τους πιλότους. Οι πιλότοι, όταν τους τύχει αυτό το κακό, μπερδεύουν το χρώμα της θάλασσας και του ουρανού που μοιάζουν, και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ποιο είναι το πάνω και ποιο το κάτω. Οι αρχηγοί των κομμάτων για να μην βρεθούν αντιμέτωποι με την πάθηση αυτή προσπαθούν να ορίσουν εκ των προτέρων τα πάνω και τα κάτω. Το vertigo του ΣΥΡΙΖΑ (από το 33% να βρεθεί στο 17%) θέλουν όλοι να αποφύγουν.
Έτσι η ΝΔ έβαλε ως πήχη προς τα άνω το προηγούμενο εκλογικό αποτέλεσμα των ευροεκλογών. Πάνω κάτω το 33% παίρνοντας αποστάσεις από το 41% των εθνικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώνοντας μια νέα (αχαρτογράφητη) ταυτότητα, θέτει ως εκλογικό όριο το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών (το 17%) και σε κάθε περίπτωση να διατηρήσει τη δεύτερη θέση, αυτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ΠαΣοΚ κατ’ αρχήν ισχυρίζεται και σωστά, ότι όπως και να με συγκρίνεται με το προηγούμενο αποτέλεσμα των ευροεκλογών ή των εθνικών ο πύχης για μας θα είναι πιο πάνω και νικηφόρος. Θέτει όμως και έναν άλλο σημαντικό εκλογικό πήχη, να καταλάβει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Οι δημοσκοπικές μετρήσεις, καταγράφοντας τις εικόνες της στιγμής αποτυπώνουν περίπου τους στόχους των κομμάτων. Το «ντέρμπυ» όμως μένει ανοιχτό ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠαΣοΚ. Η λεβεντογέννα Κρήτη και η Περιφέρεια θα λύσουν το γόρδιο δεσμό. Η κάλπη βέβαια στις 9 θα κρίνει ποιος είναι ο ψιλός και ποιος ο κοντός. Τα εργαλεία και τα μέσα για να επιτευχθούν οι επιδιωκόμενοι στόχοι αποτυπώνονται στις στρατηγικές επιλογές, στα προτάγματα και τα συνθήματα, που διανθίζουν τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Το περιτύλιγμα το επικοινωνιακό φαίνεται να γίνεται πιο πιστευτό από το ίδιο το περιεχόμενο. Κεντρικά προτάγματα της ΝΔ η σταθερότητα – πολιτική – οικονομική και οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις, που ονειρεύεται. Ο καθένας κρίνει αν είναι θετικές ή αρνητικές ή αν είναι για τους πολλούς ή τους λίγους, αν είναι σταθερότητα ή στασιμότητα. Αυτοπροσδιορίζεται η ΝΔ ως μεταρρυθμιστική δύναμη.
Η ηγεμονική και αλαζονική γραμμή της θυμίζει τη ρήση: «Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω». Κοινώς όλα τα «κακά» σε αυτήν τη χώρα ( ακρίβεια, εγκληματικότητα) μπορεί να τα θεραπεύσει μόνο η ΝΔ. Αυτοαναγορεύεται μάλιστα, ως το μόνο σημείο σταθερότητας στη λογική “L’Etat cest moi”. Βέβαια οι ρωγμές, οι απώλειες, οι διαγραφές από το κάστρο της εξουσίας του επιτελικού κράτους αποτυπώνονται στα δυσβάσταχτα αρνητικά συναισθήματα των πολιτών.Φαίνεται ότι η εξουσία δεν διαβάζει καλά το κοινωνικό πεδίο που είναι γεμάτο από ανοιχτές πληγές που δημιουργούν ανασφάλεια, αβεβαιότητα, φόβο και οργή στους πολίτες.
Είναι ειρωνεία ο Πρωθυπουργός να ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού, πως λύνει το πρόβλημα της ακρίβειας με μία επιστολή στην Ούρσουλα!!! Για την εγκληματικότητα στην οικογένεια, στο σχολείο και στην κοινωνία αρκείται η εξουσία σε λόγους και κλάματα παρηγοριάς. Στο θεσμικό πεδίο βάναυσα παραβιάζονται αρχές και αξίες του κράτους δικαίου, με τη βούλα του Ευρωκοινοβουλίου και των υπηρεσιών των ΗΠΑ. Το έγκλημα στα Τέμπη και η διαχείρισή του ένα διαρκές κατηγορώ…
Η κοινωνική δικαιοσύνη αντί να γεφυρώνει τις ανισότητες και τις αδικίες τις διευρύνει. Η αγοραστική δύναμη του Έλληνα πολίτη στην προτελευταία θέση των χωρών της ΕΕ. Φαινόμενα από τον Βορά και την Ανατολή, πυκνώνουν τα σύννεφα στην εξωτερική πολιτική. Ένας μεγάλος κήπος με αγκάθια που πληγώνουν είναι η καθημερινότητα. Μέσα σε αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα προσπαθεί η ΝΔ να περάσει και αυτό τον κάβο. Προβάλλει μία σταθερότητα που είναι στασιμότητα για τους πολλούς! Κάθε μέρα και χειρότερα μαρτυρούν τα συναισθήματα του λαού μας. Και οι σκέψεις το τρέχουν στις παλιές καλές μέρες.
Πρόσφατα η Metron Analysis κατέγραψε ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, για τα 50 χρόνια Μεταπολίτευσης, θυμάται κυριαρχικά τον Α. Παπανδρέου και ΠΑΣΟΚ. Τιμήθηκε και αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος αρχηγός, αλλά παράλληλα μισήθηκε από πολιτικούς αντιπάλους του. Υπήρξε όμως μοναδικός ερμηνευτής και εκφραστής των συναισθημάτων του λαού. Χαρακτηριστική η ρήση του πριν τις κάλπες: «Ο λαός θέλει, το ΠαΣοΚ μπορεί;». Μπορεί όμως σήμερα να διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση εξουσίας; Να ανοίξει έναν νέο ελπιδοφόρο, κύκλο μεγάλων ιδεών, πολιτικών και μεταρρυθμίσεων για το μέλλον της Ε.Ε. και της Ελλάδας. Για την ευρωάμυνα, την κοινωνική δικαιοσύνη, κόντρα στις μεγάλες ανισότητες και αδικίες, οικονομικές και περιφερειακές και για το μέλλον του κοινωνικού μοντέλου της Ε.Ε. κ.ά. Να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Υπάρχει ακόμη ένα κοινωνικό μούδιασμα, αδράνεια, παραίτηση παρά τον εκλογικό πυρετό όλων των κομμάτων. Αυτοδιοίκηση, κοινωνικές και επαγγελματικές οργανώσεις βρίσκονται σε «νιρβάνα». Έχει ανάγκη φαίνεται ο τόπος από όραμα εναλλακτικής διακυβέρνησης και έμπνευσης, για πνευματική αφύπνιση των «οργανικών διανοουμένων» και διαμόρφωση ενός κοινωνικού και πολιτικού κινήματος από τα «κάτω». Εκεί στις πραγματικές συνθήκες, με πρωταγωνιστή την κοινωνία, διαμορφώνονται τα κοινωνικά κινήματα. Μόνο οι μηχανισμοί των κομμάτων και ο κομματικός ακτιβισμός δεν φτάνουν για να γίνουν αλλαγές σοβαρές και ανατροπές. Να συνειδητοποιήσει ο κάθε πολίτης ότι η σταθερότητα της συντηρητικής παράταξης σημαίνει στασιμότητα. Είναι ανάγκη να αναδειχθεί το πλαίσιο προγράμματος βασικών κατευθύνσεων στα ευρωπαϊκά και εθνικά θέματα για άμυνα και εξωτερική πολιτική.
Να διαμορφωθεί στρατηγική εξουσίας που να αμφισβητεί τη στασιμότητα που επιβάλλουν οι εξουσιαστικοί, πελατειακοί και μιντιακοί μηχανισμοί. Αντί να αναδεικνύουμε το όραμα μιας νέας διακυβέρνησης, η κεντροαριστερά έχει εμπλακεί στο πρόταγμα κατάκτησης της δεύτερης θέσης. Αυτός όμως ο στόχος δεν συγκινεί τους πολίτες εκτός από τους «στρατευμένους» γενικά στην παράταξη είτε αριστερά είτε δεξιά. Οι πολίτες αναζητούν ελπίδα στις στρατηγικές και τα προτάγματα εξουσίας και εναλλακτικές προτάσεις για καλύτερες μέρες της Ε.Ε., της Ελλάδας και των πολιτών. Χώρος όραμα που να επαναπροσδιορίσει εκ νέου το δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο, την κοινωνική πραγματικότητα, με σοβαρές παρεμβάσεις στο οικονομικό, θεσμικό και κοινωνικό πεδίο δεν γίνεται η κεντροαριστερά «ελκυστική» και πειστική.
Η κεντροαριστερά δεν φτάνει να «πετροβολάει» φαινόμενα της συγκυρίας. Δεν είναι αρκετό αυτό. Χρειάζεται να αμφισβητήσει τις δομές και τους μηχανισμούς που λειτουργούν και ελέγχουν την κοινή γνώμη σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο. Το παράδοξο σήμερα είναι ο κόσμος να πεινάει, να νιώθει απογοητευμένος και ανασφαλής και η εξουσία να κάνει πως δεν καταλαβαίνει και να χαίρεται ότι η οικονομία πάει καλά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση εξουσίας; Ο χώρος αυτός πέρασε πρόσφατα μια ζώνη vertigo με τις εσωτερικές αντιθέσεις, τις διασπάσεις και την πολιτική του ταυτότητα. Συγκρατούνται ακόμη δυνάμεις, σε έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ που δεν αναγνωρίζει τον χθεσινό εαυτό του, που μπορεί να πετύχει τους εκλογικούς στόχους, αλλά μέχρις εκεί. Δεν εμπνέει προς το παρόν δύναμη εναλλακτικής εξουσίας. Αντίθετα δημιουργεί μια πολιτική ρευστότητα στο πεδίο της κεντροαριστεράς, αφού βασικές αρχές και αξίες έχουν χάσει τη λάμψη τους. Αυτή όμως η ρευστότητα είναι «βούτυρο στο ψωμί» της δεξιάς να εμφανίζεται ως η μόνη δύναμη σταθερότητας, ανάπτυξης κ.ά. Κοινώς στασιμότητας και ανάπτυξης για τους λίγους και τους εκλεκτούς.
Η άγονη επίσης αντιπαράθεση, ποιος πρώτος, ποιος δεύτερος, διευκολύνει τη δεξιά να επιχειρηματολογεί ότι ο άλλος πόλος της κεντροαριστεράς δεν υπάρχει που μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία της. Δηλαδή δεν έχουν διαμορφωθεί συνθήκες ενός νέου δίπολου κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς. Και αυτό πιστεύω είναι το ζητούμενο για τον λαό μας. Αναζητά εναλλακτική πρόταση εξουσίας και όχι ποιος θα βρίσκεται δυο βήματα πιο μπροστά για «ψυχολογικούς» λέει λόγους.
Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε μια καινούρια ιστορική καμπή. Πρέπει να ανατρέψει, να ταρακουνήσει τη νέα στασιμότητα. Ο επικοινωνιακός σχεδιασμός, το οραματικό και μεταρρυθμιστικό πρόγραμμά του, φαίνεται να κερδίζει έδαφος, για να γίνει πράξη, η ρήση του Ανδρέα «Ο Λαός θέλει, το ΠΑΣΟΚ μπορεί». Σε αυτό το πολιτικό πεδίο κρίνονται στις 9 Ιουνίου τα διακυβεύματα του ΠαΣοΚ για να γίνει ο κεντρικός εκφραστής της κεντροαριστεράς.
Κρίσιμη η μάχη για την ευρωβουλή. Για την ενίσχυση της σοσιαλδημοκρατικής δύναμης στους θεσμούς της Ε.Ε., όπου μεγάλο μέρος των αποφάσεων ορίζει τη ζωή μας. Κρίσιμη αναμέτρηση για το μέλλον μιας συντηρητικής Ευρώπης ή μιας προοδευτικής πατριωτικής Ε.Ε. που να αυτοκαθορίζεται, για την Άμυνα και την Ασφάλειά της, για την πολιτική ενότητά της, το κοινωνικό μοντέλο και την Ανάπτυξη που σέβεται τον άνθρωπο. Κρίσιμη η μάχη για την επόμενη μέρα. Οι πολίτες θέλουν να νιώσουν ότι το ΠαΣοΚ μπορεί να διαμορφώσει και να υπηρετήσει μια στρατηγική εξουσίας με πρόταγμα τη δημοκρατική ανατροπή μιας αλαζονικής εξουσίας που έχει βαφτίσει τη στασιμότητα σε σταθερότητα. Σε λίγες οι μέρες ο κάθε πολίτης καλείται να αποφασίσει.
Ο Λουκάς Θ. Αποστολίδης είναι πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής και υφυπουργός
