Την ιστορία τη γράφουν τα πρόσωπα. Οι νικητές. Τη γράφουν και οι αποφάσεις, οι στιγμές. Για τον Ολυμπιακό την έγραψαν όσοι δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για το αδύνατο, για το ανέφικτο, αυτοί που στο τέλος τού έδωσαν υπόσταση, το ζωντάνεψαν.
Το ιστορικό 1-0 επί της Φιορεντίνα στον τελικό του Conference League ήταν η απόλυτη ολυμπιακή βραδιά, ήταν η κορύφωση μιας παραμυθένιας διαδρομής που άλλη της δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν.
Σ’ αυτή τη θρυλική περίσταση απαιτήθηκαν υπερβατικότητες που δεν θα ξεχαστούν ποτέ, πέρασαν πια στο πάνθεον. Μετράμε από το ένα ως το επτά τα ηρωικά κατορθώματα που συνέβησαν το βράδυ της 29ης Μαΐου.
Η αυτοπεποίθηση του Τζολάκη
Είναι 21 ετών, μα παίζει σαν ώριμος 30άρης με δέκα χρόνια εμπειρίας στα γάντια του. Μπήκε ένα βράδυ στην ενδεκάδα και δεν βγήκε ποτέ του. Ο Κωνσταντής Τζολάκης φρόντισε με τις καίριες τοποθετήσεις του και καθοριστικές επεμβάσεις του να μεταδώσει σιγουριά σε όλη την άμυνα του Ολυμπιακού, αποτελώντας ένα απροσπέλαστο τείχος.
Ιδίως στο 69′ σταμάτησε τον Κουάμε, με μια εντυπωσιακή εκτίναξη στη γωνιά του, κι έφραξε τον δρόμο της Φιορεντίνα. Λιοντάρι που προστατεύει το λιμάνι του Πειραιά, τέλειωσε το παιχνίδι 4 μεγάλες αποκρούσεις. Καρέ του άσου, δηλαδή!
Το μαγικό άγγιγμα του Ελ Κααμπί
Το βαρύτιμο τρόπαιο, αυτό το αργυρό κομψοτέχνημα των 11 κιλών, έχει πάνω την υπογραφή του Αγιούμπ ελ Κααμπί. Ο Μαροκινός φορ κουβάλησε επιθετικά τον Ολυμπιακό μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Κι αν στον τελικό αντιμετωπίστηκε από τους σκληρούς αντιπάλους του, όντας σχετικά ακίνδυνος, τού αρκούσε μια και μόνο φάση. Αυτή στο 116′. Του αρκούσε ένα άγγιγμα της μπάλας. Αυτό που όρισε το τελικό αποτέλεσμα της μεγαλειώδους αναμέτρησης κι έστεψε την ελληνική ομάδα κυπελλούχο Ευρώπης για πρώτη φορά στα χρονικά.
Η αύρα του Μεντιλίμπαρ
Η Marca τον παρομοίασε με τον Δία που διαφεντεύει τον κόσμο από τον θρόνο του στον Όλυμπο. Ίσως να ‘ναι και θεός. Σίγουρα πάντως ο Βάσκος προπονητής ήταν ένα θείο δώρο. Δώρο του Βαγγέλη Μαρινάκη σε μια ομάδα που είχε ανάγκη από καθοδήγηση, μια ομάδα που αναζητούσε κατεύθυνση. Μάννα εξ ουρανού αυτή η αλεπού των πάγκων.
Στη διάρκεια του τελικού φάνηκε πως καθυστερεί στις παρεμβάσεις του από τον πάγκο, ότι δείχνει παραπάνω εμπιστοσύνη στο plan a. Παρόλα αυτά το σχέδιό του εκτελέστηκε στην εντέλεια. Με τις κινήσεις του στο σωστό timing έδρασε όταν οι «βιόλα» είχαν αρχίσει να παραδίδουν το πνεύμα τους και με την αλλαγή στο τέμπο που ζήτησε έβαλε τη σφραγίδα της ανεπανάληπτης επιτυχίας.
Η γενναιότητα του Ρέτσου
Άλλοτε δικαίως αλλά κυρίως αδίκως έχει κριθεί αυστηρά. Πολύ αυστηρά. Αμελήθηκε ως εδώ ότι είναι ένα παιδί που ακόμη δεν έχει κλείσει τα 26 του. Ότι είναι ένα παιδί που ακόμη δεν έχει φτάσει στα ώριμα χρόνια της ποδοσφαιρικής διαδρομής του. Ότι είναι ένα παιδί που ταλαιπωρήθηκε αρκετά.
Και τώρα που έχει βρει έναν άξιο συνοδοιπόρο όπως ο Κάρμο, έχει την ευχέρεια, νιώθοντας πολύ πιο άνετα, ν’ απλώνει στο χορτάρι τα διαπιστευτήριά του.
Δεν καταλάβαινε τίποτα ο Ρέτσος, ο Τάκης του Ολυμπιακού, ακόμη κι αν χτύπησε το κεφάλι του. Ζαλίστηκε, βγήκε εκτός αγωνιστικού χώρου, ο γιατρός ζήτησε αλλαγή. Ο ίδιος αρνήθηκε να βγει και συνέχισε.
Στο τέλος η απόδοσή του στον τελικό υπερέβη τα όρια της συνέπειας. Ανίκητος ψηλά, αλλά και σταθερός χαμηλά, λειτούργησε αποτελεσματικά σε κάθε φάση που η ομάδα του τον είχε ανάγκη. Είχε 8 διωξίματα, είχε 2 μπλοκ, είχε 2 κλεψίματα, είχε 2 επιτυχημένα τάκλιν, είχε 11 κερδισμένες μονομαχίες στις 16 που έδωσε. Είχε και 1/1 ντρίμπλα! Ηγεμονικός, αν μη τι άλλο.
Το δίδυμο Έσε – Ιμπόρα
Παρέμειναν στο γήπεδο για 120 λεπτά, αλλά μέχρι τη λήξη του τελικού έμοιαζαν να βρίσκονται στα πρώτα λεπτά του. Ακούραστοι αμφότεροι με περίσσευμα οξυγόνου στα πνευμόνια τους.
Στο 116′ ο Έσε κάλυψε το μισό γήπεδο και σέντραρε με το δεξί για το «χρυσό» γκολ του Ελ Κααμπί. Ανέβασμα από τα αριστερά, σταμάτημα, μπαλιά σε καίριο σημείο και… arrivederci. Ο Αργεντινός χαφ κάλυψε με επιτυχία έναν νευραλγικό χώρο πολλών μέτρων και η ασίστ του έκοψε την αντίπαλη άμυνα στη μέση δημιουργώντας τις συνθήκες για το θριαμβευτικό φινάλε.
Ο Ισπανός ήταν πυλώνας και το alter ego του Έσε. Καθάριζε ψηλά και σταματούσε χαμηλά ό,τι προσπαθούσε να δημιουργηθεί από τον άξονα με αποτέλεσμα η Φιορεντίνα να ψάχνει παιχνίδι από τις πτέρυγες. Αν είχε σκοράρει κιόλας, θα είχε πετύχει το απόλυτο.
Οι δυο τους είχαν μαζί 15 κερδισμένες μονομαχίες και έγιναν «εφιάλτης» για τους αντίπαλους μέσους σε κάθε απόπειρά τους να επιτεθούν.
Οι «παγκίτες»
Μια ομάδα που στοχεύει ψηλά, μια ομάδα που στο τέλος της διαδρομής κατακτά την Ευρώπη έχει ανάγκη από το βάθος του δυναμικού της. Στέφαν Γιόβετιτς και Αντρέ Όρτα είναι ποδοσφαιριστές με εμπειρία και ποιότητα που η Φιορεντίνα δεν διαθέτει μετά την πρώτη γραμμή της. Μονάδες που είναι ικανοί μ’ ένα άγγιγμά τους, μια ατομική προσπάθεια, μια κατεβασιά να ορίσουν τη μοίρα αγώνων.
Αυτές οι δύο τεράστιες προσωπικότητες, συμβιβασμένες να έρχονται κατά βάση από τον πάγκο, διότι σέβονται απόλυτα την απόφαση του προπονητή, αλλά ασυμβίβαστες όταν βρεθούν στον φυσικό χώρο τους μπήκαν με τέτοια όρεξη στο ματς και τόσα αποθέματα ενέργειας που μετά το 75′ λειτούργησαν καταλυτικά.
Ο Μαυροβούνιος επιθετικός ήταν δαιμόνιος και ο Πορτογάλος χαφ έφερνε διαρκώς την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή με τα κατάλληλα χτυπήματα. Η συμβολή τους ήταν κομβική ως τη στιγμή που έγινε το 1-0 κι αυτό τους πιστώνεται αναμφίβολα.
Η πίστη των 20.000 από την εξέδρα
Μέχρι το 120′ δεν έπαψαν να αισιοδοξούν πως τα ποδοσφαιρικά θαύματα δεν είναι μια ουτοπία. Πως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.
Αν και στην κάθε φιναλίστ του τελικού αντιστοιχούσαν μόνο 9.000 εισιτήρια, οι οπαδοί του Ολυμπιακού ήταν υπερδιπλάσιοι στις κερκίδες της OPAP Arena. Και παρά την αγωνία, επέδειξαν υπομονή. Παρά το άγχος της νίκης, δεν έπαψαν να μεταδίδουν θετική ενέργεια σ’ όσους ήταν στο χορτάρι. Με φωνή, με συνθήματα, με τραγούδι.
Μέχρι τη λύτρωση. Μέχρι το γκολ του Ελ Κααμπί. Μέχρι το σφύριγμα της λήξης. Μέχρι την έκσταση. Μέχρι να εκραγεί το ηφαίστειο!
