Στην αρχή η χαρά. Τα πανηγύρια. Και μετά η συγκίνηση. Τα δάκρυα χαράς. Για την ομάδα. Για το κατόρθωμα της. Για την ιστορία που έγραψε. Για τους φίλους που πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο και σήμερα δεν βρίσκονται στη ζωή, έφυγαν νωρίς.
Δεν έκλαψε μόνο ο αρχηγός μας, ο Κώστας Φορτούνης, εχθές. Κλάψαμε όλοι! Γιατί χρόνια περιμέναμε μια τέτοια στιγμή. Γιατί ξέραμε ότι ίσως ήταν δύσκολο να τη ζήσουμε. Γιατί τελικά ζούμε αυτό που ονειρευόμασταν. Και γιατί έχουμε πια το δικαίωμα να ονειρευόμαστε και άλλες τέτοιες μέρες. Ίσως ακόμα μεγαλύτερες. Έρχονται!
Ο Ολυμπιακός είναι κάτι περισσότερο από μια πόλη. Η καρδιά του Ολυμπιακού δεν χτυπά μόνο στον Πειραιά. Χτυπά σε όλη την Ελλάδα. Χτυπά σε όλες τις ηπείρους αυτού του πλανήτη. Οι εικόνες από τους ξέφρενους πανηγυρισμούς, παντού, είναι η απόδειξη!
Ο Ολυμπιακός είναι κάτι πολύ ερισσότερο από μια ομάδα. Είναι νοοτροπία. Του καλύτερου. Του πρώτου. Του πιο μάγκα. Είναι αθεράπευτος έρωτας. Είναι περηφάνεια.
Την ώρα που έβλεπα τον αρχηγό να σηκώνει το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο ο νους μου ταξίδεψε αρκετά χρόνια πίσω, στα εφηβικά μου χρόνια. Τότε που, αν και έμενα στην Αθήνα, περίμενα πως και πώς να πάω στη Δραπετσώνα. Στο σπίτι του παιδικού μου φίλου του Μανώλη που δεν είναι πια στη ζωή.
Περίμενα πως και πως να πάω στην Πρόνοια για καφέ τούρκικο. Να ακούσω τις ιστορίες που μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι. Για την ομαδάρα του Μπούκοβι. Για τον Μπέμπη, τον Δαρίβα, τον Γιούτσο, τον Σιδέρη, τον Δεληκάρη τον Λοσάντα. Να ακούσω τον Παγιουμτζή, και το «Ολυμπιακέ μεγάλε, Ολυμπιακέ τρανέ, που ενίκησες τη Σάντος την ομάδα του Πελέ».
Ο Ολυμπιακός για μας, από τότε, ήταν κάτι παραπάνω από μια ομάδα. Δεν ήταν μόνο η Κυριακή, η Θύρα 7, η τρομπέτα του αξέχαστου Ατίλιο. Ήταν παντού. Στα ραντεβού μας στο ρολόι στο Πασαλιμάνι. Στα φλερτ μας στην πλατεία Μέμου στον Κορυδαλλό. Στα ξενύχτια μας στο Περιβολάκι στη Νίκαια.
Ο Ολυμπιακός είναι κάτι περισσότερο από μια ομάδα. Ήταν στα εφηβικά μας χρόνια (και ακόμα είναι) ένα στοιχείο ταυτότητας. Η σχέση μαζί του, μας διαμόρφωσε. Οδήγησε τη σκέψη μας. Μας καθόρισε. Ναι, είναι διαφορετικό να είσαι Ολυμπιακός.
Τι περιμένω τώρα; Περιμένω και άλλες χαρές. Ξέρω ότι θα έλθουν και λύπες. Θα κερδίζουμε και δεν θα κερδίζουμε. Γιατί όπως λέγαμε τα χρόνια της εφηβείας μας, ο Ολυμπιακός δεν χάνει ποτέ. Απλά μερικές φορές δεν κερδίζει.
Νοιώθω ευγνώμων για τη χθεσινή μεγάλη στιγμή. Και νοιώθω περήφανος. Ναι, δάκρυσα, έκλαψα. Και μακάρι να με αξιώσει ο Θεός να κλάψω και για άλλες τέτοιες στιγμές!
