Η κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου από την ομάδα του Ολυμπιακού συνιστά την κορυφαία στιγμή στην σχεδόν εκατονταετή ιστορία του συλλόγου.
Παράλληλα, όμως, εγγράφεται ως μία από τις «χρυσές σελίδες» του ελληνικού αθλητισμού στο σύνολό του.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η νίκη στον τελικό του Europa Conference League συνοδεύεται από πολλές, παράλληλες νίκες.
Είναι νίκη η εμπέδωση της αντίληψης ότι το ποδόσφαιρο, όπως και κάθε άλλο άθλημα, παίζεται στα γήπεδα και όχι σε κλειστά γραφεία και σκοτεινούς διαδρόμους.
Όπως συνιστά νίκη η εικόνα ενός γεμάτου γηπέδου όπου άνθρωποι που χωρίζονται από τα χρώματα των ομάδων τους, ενώνονται από το ίδιο πάθος για το θέαμα, μοιράζονται συναισθήματα, ψυχαγωγούνται, πανηγυρίζουν στις επιτυχίες, παρηγορούν ο ένας τον άλλον στις αποτυχίες και ανταλλάσσουν συγχαρητήρια, όπως ακριβώς συνέβη στον τελικό ανάμεσα σε συμπαίκτες και αντιπάλους.
Συνιστά νίκη κατά συνέπεια η άψογη διεξαγωγή ενός τόσο σημαντικού αγώνα που φιλοξενήθηκε στη χώρα μας, αλλά και οδηγό για τις εγχώριες διοργανώσεις, ειδικά εάν συγκριθεί με την θλιβερή εικόνα του άδειου γηπέδου στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος που διεξήχθη προ ημερών.
Η κατάκτηση του τροπαίου υπενθυμίζει ότι τέτοιες εικόνες δεν αξίζουν στον ελληνικό αθλητισμό των διεθνών επιτευγμάτων, στην αλυσίδα των οποίων είναι βέβαιο πως θα προστεθούν σύντομα και άλλες επιτυχίες, εάν απαλλαγεί από παθογένειες που τον κρατούν δέσμιο και αμαυρώνουν τη φήμη του.
Αρχίζει να γίνεται αντιληπτό επιτέλους ότι μπορούμε να έχουμε έναν αθλητισμό όχι μόνο διεθνών επιτυχιών αλλά και διεθνών προδιαγραφών.
Κι αυτή, είναι ακόμη μια σπουδαία νίκη.
