Αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, τότε αρκεί μια ματιά στο υποπολλαπλάσιο πλήθος που δίνει το «παρών» στις περιοδείες των πολιτικών αρχηγών για να περιγραφούν η αδιαφορία των πολιτών για τις ευρωεκλογές και – συνεκδοχικά – ο κίνδυνος της αποχής.
Οι παρόντες δεν ξεπερνούν τις λίγες δεκάδες είτε στην αυτοσχέδια εξέδρα βρίσκεται ο Πρωθυπουργός είτε κάποιος από τους επικεφαλής της αντιπολίτευσης.
Διαπιστώνεται έτσι μια πρωτοφανής «έλλειψη ενδιαφέροντος» όχι μόνο σε σύγκριση με τις πολυπληθείς συγκεντρώσεις των πολιτικών παθών και της κομματικής στράτευσης περασμένων δεκαετιών αλλά και με τις πλέον πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις.
Μέρος του προβλήματος αποδίδεται στο γεγονός πως αυτές οι ευρωεκλογές είναι οι πρώτες που διεξάγονται χωρίς τη «συνοδεία» κάποιας άλλης κάλπης, εθνικής ή αυτοδιοικητικής.
Το δικό του ρόλο παίζει ασφαλώς και το γεγονός πως οι εκλογές αυτές στερούνται, ειδικά στη χώρα μας, ενός διακυβεύματος που θα κινητοποιούσε τους πολίτες.
Ούτε η κυβερνητική σταθερότητα απειλείται, ούτε η «κοινωνική αντιπολίτευση» φαίνεται να έχει βρει την έκφρασή της σε κάποια από τις πολιτικές δυνάμεις, αλλά ούτε και ο ακροδεξιός κίνδυνος εμφανίζεται απειλητικός όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Μπορεί, με πιο απλά λόγια, η κυβέρνηση να μην αρέσει, είναι πολύ περισσότερο όμως η αντιπολίτευση που δεν πείθει.
Σε ένα εκλογικό περιβάλλον, κατά συνέπεια, όπου οι κάλπες ψάχνουν την ψήφο τους, αυτό που μένει να φανεί είναι το ύψος της αποχής.
Ακόμη περισσότερο, μένει να διαβαστεί σωστά το μήνυμα από το πολιτικό σύστημα.
