Πριν από μερικές εβδομάδες ο Νίκος Ανδρουλάκης επισκέφθηκε τη Βαρβάκειο Αγορά. Ήταν μια επίσκεψη στο πλαίσιο της ανάδειξης του μεγάλου θέματος της ακρίβειας και της αδυναμίας της κυβέρνησης να το αντιμετωπίσει. Λογική κίνηση, η ακρίβεια θεωρείται η αχίλλειος πτέρνα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ένα μέτωπο που της στοιχίζει σε δημοφιλία, πιθανότατα και σε ψήφους.
Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ, σε εκείνη την επίσκεψη, συνοδευόταν από τον δήμαρχο Αθηναίων Χάρη Δούκα. Δέχθηκα τότε ένα ερώτημα από ψηφοφόρο του κ. Δούκα που δεν ανήκει ούτε στο ΠαΣοΚ, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε και στις άλλες «δημοκρατικές» και «προοδευτικές» δυνάμεις που στήριξαν την εκλογή του. «Τι δουλειά έχουν οι δήμαρχοι με τις προεκλογικές καμπάνιες των κομμάτων;»
Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι καμία απολύτως. Δεν υποστηρίζω ότι οι τοπικοί άρχοντες δεν πρέπει να έχουν πολιτικό πρόσημο. Αλίμονο. Η διοίκηση μιας πόλης δεν μπορεί παρά να στηρίζεται σε μια συγκεκριμένη κοσμοθεωρία, τη λες και ιδεολογία. Άλλη πολιτική και άλλες δράσεις θα ακολουθήσει, για παράδειγμα, ένας δήμαρχος που πιστεύει στην κοινωνική αλληλεγγύη και άλλη ένας που τη θεωρεί πολυτέλεια.
Ήμουν από αυτούς που επικρότησαν τη σθεναρή στάση του Γιώργου Καμίνη απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Τη θέληση του να μην τους παραχωρείται δημόσιος χώρος για να κάνουν τις ασχήμιες τους, να σπέρνουν μίσος και φόβο. Αλλά είμαι και από αυτούς που θεωρούν ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ένας εκλεγμένος δήμαρχος είναι να αφήσει την κομματική του (και όχι την πολιτική του ταυτότητα) στην είσοδο του δημαρχείου.
Οι δήμαρχοι δεν εκλέγονται για να υποστηρίζουν κατά τη διάρκεια της θητείας τους τα πολιτικά κόμματα από τα οποία προέρχονται. Είναι δήμαρχοι όλων των δημοτών. Και από όσο ξέρω σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας υπάρχουν πολίτες που είναι και ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και ΠαΣοΚ και οτιδήποτε άλλο. Δεν γίνεται να τρέχουν οι δήμαρχοι πίσω από τους αρχηγούς των κομμάτων που τους υποστήριξαν. Ούτε να δίνουν την αίσθηση ότι αποτελούν μέρος του προεκλογικού τους μηχανισμού.
Να το θέσω αλλιώς. Σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας υπάρχουν Παναθηναϊκοί, Ολυμπιακοί, Παοκτζήδες και Αεκτζήδες. Αντιλαμβάνομαι πλήρως την «πράσινη» φωταγώγηση του δημαρχείου της Αθήνας μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό. Είναι η ομάδα της πόλης. Και, δεν το κρύβω, ανυπομονώ να ντυθεί ο Πειραιάς στα ερυθρόλευκα μόλις ο Θρύλος γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα με ευρωπαϊκή κούπα τον βασιλιά των σπορ. Αλλά δεν θα αντιληφθώ, για παράδειγμα, να «ντυθεί» στα κόκκινα η Κως επειδή ο δήμαρχος είναι Ολυμπιακός.
Οι πρόσφατες διαρροές της Χαριλάου Τρικούπη που εκφράζουν ενόχληση επειδή δεν συνδράμουν στον προεκλογικό αγώνα του ΠαΣοΚ οι δήμαρχοι που έχουν εκλεγεί τη σημαία του είναι ακατανόητες. Όχι μόνο επειδή, το επαναλαμβάνω, οι δήμαρχοι δεν έχουν καμιά δουλειά με τις προεκλογικές καμπάνιες των κομμάτων. Αλλά γιατί τέτοιου είδους διαρροές δείχνουν ότι τα περί ανεξάρτητης αυτοδιοίκησης είναι «νάχαμε να λέγαμε»
Βεβαίως η ενόχληση της Χαριλάου Τρικούπη επικεντρώνεται στη στάση του κ. Δούκα. Δεν είδα να υπάρχουν διαρροές για τον Αγγελούδη ή τον Μώραλη, για να αναφερθούμε στους δημάρχους των τριών μεγάλων πόλεων. Οι διαρροές, λοιπόν, δεν έχουν να κάνουν με το ρόλο της αυτοδιοίκησης στις εκλογές. Έχουν να κάνουν με κεντροαριστερές ιστορίες και σενάρια. Υπαρκτά και ανύπαρκτα.
