Ο τελικός του Final Four έχει μόλις τελειώσει. Η τσαλακωμένη Ρεάλ Μαδρίτης έχει βγει νοκ άουτ κι ο Παναθηναϊκός είναι ο νέος πρωταθλητής Ευρώπης για έβδομη φορά. Είχε αντέξει στα χτυπήματα των πρώτων δώδεκα λεπτών, έμεινε απόλυτα ψύχραιμος, αντεπιτέθηκε και στο τέλος θωρούσε πια την ηττημένη αντίπαλό του αφ’ υψηλού.
Αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα ο σκηνοθέτης κεντράρει στα πρόσωπα. Αυτά θα (του) προσφέρουν το συναίσθημα της στιγμής για το γκραν φινάλε της βραδιάς. Ο Αταμάν υψώνει τις γροθιές του. Ο Σλούκας σωριάζεται μπρούμυτα στο παρκέ. Ο Λεσόρ γραπώνει την μπάλα και πλαντάζει απομονωμένος.
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου σκουπίζει με μια ιδρωμένη πετσέτα τα δάκρυά του. Ποτάμι ρέει το κλάμα από το πρόσωπό του. Σηκώνεται από τη θέση του και κινείται αμήχανα στον χώρο. Σαν να μην ξέρει πού θέλει να πάει, σαν να μην καταλαβαίνει πολλά από όσα εκτυλίσσονται γύρω του.
Εκ των υστέρων αποδεικνύεται πως για τον ίδιο είναι μια στιγμή λύτρωσης. Εξ ολοκλήρου προσωπικής. Ο εξαγνισμός, η αναβάπτιση του (βαπτιστή) Ιωάννη. «Δεν ήξερα αν θα συνεχίσω το μπάσκετ. Συζητούσα με τον αδερφό μου ότι μπορεί να είναι η ώρα μου να σταματήσω» δηλώνει σε διάφορα Μέσα κι απαλλάσσεται μεμιάς από το ψυχολογικό βάρος, από τον καημό που τον έκαιγε για εβδομάδες, μήνες ολάκερους.
Είναι πια πολλά κιλά ελαφρύτερος, ζυγίζει σαν πούπουλο.
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είχε 4 πόντους στον τελικό της Κυριακής από 0/1 δίποντο, 1/2 τρίποντα και 1/2 βολές. 4 από τους 95, μόλις το 4.2% αυτών. Είχε -όλο κι όλο- 1 ριμπάουντ από τα 37. Το 2.7% της συνολικής συγκομιδής των «πράσινων». Δεν ήταν εκ των πρωτεργατών δηλαδή, αντιθέτως με την επίδραση που είχε στον νικηφόρο ημιτελικό της Παρασκευής κόντρα τη Φενέρμπαχτσε.
Εδώ οι αριθμοί δεν παίζουν ρόλο. Τα ποσοστά είναι μονάχα σκόρπια νούμερα σε μια μαθηματική εξίσωση συναισθημάτων.
Παλαίμαχος στα 30 του;
Στις 30 Μαρτίου ο Ιωάννης Παπαπέτρου συμπλήρωσε 30 χρόνια ζωής. Παιδί του ’94. Την προηγούμενη ο Παναθηναϊκός έχει επιβληθεί στην Μπολόνια της Βίρτους, σ’ ένα κομβικό παιχνίδι για το πλασάρισμα στην κανονική περίοδο, κι ο ίδιος έχει αγωνιστεί μόνο 7 λεπτά και 10 δεύτερα. Είχε μείνει άποντος, είχε σουτάρει μια φορά.
Μέχρι τότε στη διοργάνωση είχε σκοράρει αθροιστικά 19 πόντους! Οι συμμετοχές επτά κι όλες τους μικρής διάρκειας. «Δεν ήμουν ούτε στο δεύτερο rotation, ήμουν κάπου στο τέλος του πάγκου για πολύ καιρό», ομολογεί κυνικά.
Έφτασε στο σημείο ν’ αμφισβητεί τον εαυτό του, την υπόστασή του ως αθλητή, να κοιτάζεται στον καθρέπτη και να μην αναγνωρίζει ποιον ακριβώς βλέπει απέναντί του. «Ήταν μια δύσκολη περίοδος, είχα χάσει την ταυτότητά μου» καταθέτει βγάζοντας τα εσώψυχά του.
Στραπατσαρισμένος ψυχολογικά, πήρε μια κομβική απόφαση: σε κάθε επόμενη ημέρα, σε κάθε προπόνηση ή αναμέτρηση, να είναι 1% καλύτερος από την προηγούμενη. Τίποτα περισσότερο. Θα του αρκούσε, δεν θα ήταν πλεονέκτης, κανένα ζόρι. Φρόντισε πρώτα απ’ όλα να συμφιλιωθεί με την κατάσταση, να μην επιτρέψει στη μαύρη τρύπα να τον ρουφήξει στα σωθικά της.
Ήταν επίπονο, κι ολίγον στρεβλό, για το αθλητικό status του. Είχε καταφέρει πολλά, διάολε μέχρι σήμερα. Μάλλον έπρεπε να γίνει. Ο Αταμάν προτιμά τους έτοιμους παίκτες, όσους αντέχουν κάθε επαφή, αυτούς που θα του κάνουν τη δουλειά. Τους άλλους, λίγο ή περισσότερο, τούς ξεχνά. Δεν έχει χρόνο για όλους.
«Προσπαθούσα να κρατάω μία θετική σκέψη κάθε μέρα. Προσπαθούσα να δουλεύω όσο πιο πολύ μπορώ. Ήταν το μόνο που μπορούσα να ελέγξω. Καταλάβαινα ότι από το μηδέν δεν μπορώ να πάω στο εκατό, αλλά μπορώ να πάω από το μηδέν στο ένα και από το ένα στο δύο». Έγινε μότο, η πυξίδα του, έσκαψε και βρήκε κίνητρο εκεί που έσβηνε.
Κι όπου τον βγάλει. Χωρίς ενοχές, χωρίς να τον νοιάζει το «αύριο». Αφοσιώθηκε στο «σήμερα». Μέρα με τη μέρα άφησε πίσω την πηχτή σκιά του, ξόρκισε τον δαίμονα που τον καταδίωκε.
Το πονεμένο γόνατο και το χειρουργείο
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είχε υποβληθεί το φθινόπωρο του 2023 σ’ ένα «ύπουλο» χειρουργείο. Είχε προσπαθήσει να το αποφύγει με συντηρητική αγωγή, αλλά ήταν ανούσιο να χάνει χρόνο ενόσω οι ενοχλήσεις στο γόνατο δεν υποχωρούσαν. Επιχείρησε για καιρό να κοροϊδέψει τον εαυτό του, να κρύψει τον πόνο μέσα από τα σφιγμένα δόντια.
Στο δεύτερο ματς της σεζόν με την Μπάγερν παραπλάνησε τους πάντες. Είχε μείνει στο παρκέ σχεδόν 25 λεπτά, προσφέροντας 8 πόντους, 4 ριμπάουντ κι 1 κλέψιμο για το 78-71. Μιλούσε περισσότερο για την ανάγκη εξεύρεσης χημείας και λιγότερο για την απόδοσή του. Θα έπαιζε και το Σάββατο 14/10, στο 66-64 επί του Περιστερίου. Πολύ λιγότερο, ούτε δέκα λεπτά.
Ήταν το τέλος. Δεν χωρούσαν αναβολές. Για τους επόμενους τρεις μήνες ήταν απών. Η αποκατάσταση της ζημιάς θα ερχόταν μόνο μέσα από την επέμβαση. Έπρεπε να γίνει κι έγινε. Αναγκαία οπισθοχώρηση, ένα βήμα πίσω.
Στο πρωτάθλημα επανεμφανίστηκε στις 14 Ιανουαρίου του 2024, στην Euroleague μετά 11 ημέρες. Άπλωσε στο παρκέ τη διάθεσή του. Δεν είχε πολλή ενέργεια ακόμα, είχε δρόμο να διαβεί. Με τη Ζάλγκιρις χρησιμοποιήθηκε για 97 δεύτερα. Βρέθηκε σε αδιέξοδο, ο φόβος τον κυρίευσε. Σε κάθε άλλον το ίδιο θα συνέβαινε. Ήταν σε μια ομάδα που χωρούν οι δυνατοί.
Στον Παναθηναϊκό θεωρούσε, ίσως υπερβολικά, ότι τού χρωστά κάτι παραπάνω. Ως μια συνέχεια του πατέρα του Αργύρη Παπαπέτρου στο «τριφύλλι», ως ένα παιδί που εκπληρώνει το όνειρό του. Έφτασε να είναι αρχηγός της ομάδας του, δίχως να έχει επί της ουσίας επιλογή, πριν προτιμήσει το διάλειμμα ενός έτους προκειμένου να ανασυνταχθεί στο πλευρό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και να επιστρέψει την κατάλληλη στιγμή.
Ο νόστος και η Μακάμπι
Δεν χρειαζόταν πια να είναι ο ηγέτης. Ήρθαν άλλοι γι’ αυτή τη δουλειά. Ο Σλούκας, ο Ναν, ο Αταμάν. Χρειαζόταν να ‘ναι απλώς ο εαυτός του. Αυτόν που λίγο έλειψε να χάσει, αυτόν που αγάπησε λίγο πιο πολύ τους πρώτους μήνες του 2024.
Ο Παπαπέτρου σηκώθηκε από το κρεβάτι του και περπάτησε ξανά. Φλέρταρε με μια πρόωρη σταύρωση της καριέρας του, τόσο νωρίς, ανέβηκε στον Γολγοθά μα σώθηκε από τα καρφιά και τη λόγχη στα σπλάχνα του. Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιό του. Με ιδιόχειρη αφιέρωση, πρωτότυπο.
Ιδίως στη σειρά των playoffs με τη Μακάμπι ήταν ο παίκτης που, αποδεδειγμένα, μηδένισε το αντίπαλο πλεονέκτημα και επηρέασε τις ισορροπίες. Ο Ερνανγκόμεθ έλειψε μετά το πρώτο παιχνίδι και ο 30χρονος φόργουορντ κλήθηκε να αποδείξει ότι το δικό του τέλος δεν είχε έρθει τόσο γρήγορα. Ήταν η ώρα να επαληθεύσει τον εαυτόν και να πείσει άλλους πως τίποτα δεν πήγε χαμένο.
Με 12,5 πόντους σε σχεδόν 28 λεπτά συμμετοχής ανά ματς έγινε ο καταλύτης. Στο τέταρτο παιχνίδι σκόραρε κάτω από τον μέσο όρο του (8 πόντους). Αλλά στο 34’ ευστόχησε στο σουτ της χρονιάς. Αυτό που έφερε τον Παναθηναϊκό στο -4 (82-78) και σάλπισε το σύνθημα της αντεπίθεσης. Μιας αντεπίθεσης που έμελλε να ολοκληρωθεί με το επιβλητικό 4/4 ως το φινάλε της Euroleague και το 95-80 επί της Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό.
«Καταλάβαινα ότι πάει μέσα» θα έλεγε εκ των υστέρων σε μια εκπλήρωση της προφητείας για τη δική του «δεύτερα παρουσία» του στον αναγεννημένο Παναθηναϊκό.
Ίδε ο άνθρωπος, ίδε ο (νέος κι απελευθερωμένος) Ιωάννης.
