Είχαμε τα σενάρια πλακώσανε και οι δημοσκοπήσεις. Ποιος είναι ο «μάγος» που θα ηγηθεί της κεντροαριστεράς; Το πρόσωπο που θα ενώσει τα κομμάτια της και θα καταφέρει να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Και αρχίζει η παρέλαση των ονομάτων. Μην είναι ο Τσίπρας; Μην είναι, ο Ανδρουλάκης; Μην είναι ο Δούκας Μην είναι ο Χριστοδουλάκης; Μην είναι, τελικά, ο Κασσελάκης;
Υπάρχει ένα παλιό γηπεδικό σύνθημα. Το παραφράζω για τις ανάγκες του άρθρου. «Δεν έχετε ομάδα, δεν έχετε λαό, τι ήρθατε στο γήπεδο το εκλογικό». Δυστυχώς, μοιάζει να ταιριάζει γάντι στη σημερινή κεντροαριστερά.
Ομάδα δεν υπάρχει. Με την έννοια ότι δεν υπάρχει εκείνο το προγραμματικό πλαίσιο που να απαντά στις προκλήσεις της νέας εποχής που να πείθει ότι ο χώρος αυτός μπορεί να αποτελέσει την εναλλακτική λύση στη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη. Ναι, η κριτική που γίνεται στην κυβέρνηση για τις εμφανείς αδυναμίες της, όπως για παράδειγμα η αντιμετώπιση του κόστους ζωής (ακρίβεια, στεγαστική κρίση) είναι, κατά τη γνώμη μου, απολύτως βάσιμη. Όπως και η κριτική που αφορά την υποχώρηση του ΕΣΥ, τις σκιές στο κράτος δικαίου.
Γιατί δεν κεφαλαιοποιείται; Γιατί, στις δημοσκοπήσεις, στην πρόθεση ψήφου, δεν εκφράζεται η δυσφορία για τα κυβερνητικά πεπραγμένα; Γιατί δεν εισπράτει η αντιπολίτευση; Γιατί τα σενάρια για την επομένη των εκλογών αφορούν περισσότερο τον Στέφανο Κασσελάκη και τον Νίκο Ανδρουλάκη και σχεδόν καθόλου τον Μητσοτάκη; Τι συμβαίνει;
Πολύ απλά, λείπει η αίσθηση ότι μια άλλη κυβέρνηση, με άλλα πρόσωπα, μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα. Τόσο ο Κασσελάκης όσο και ο Ανδρουλάκης δεν έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν μια δεμένη ομάδα, μια ομάδα προσώπων που θα αναλάβουν, αν κερδίσουν τις εκλογές, την οικονομία, την εξωτερική πολιτική, την υγεία, την παιδεία. Μοιραία καταλήγουν να παίζουν man to man τον Μητσοτάκη. Αγώνας χαμένος από τα αποδυτήρια. Ο Πρωθυπουργός υπερέχει των αντιπάλων του σε όλους τους κρίσιμους δείκτες.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να λιγοστεύει και ο λαός. Ένα κρίσιμο τμήμα του εκλογικού σώματος, το 2019, άλλαξε ομάδα, πήγε σε άλλες εξέδρες και δεν βλέπει το λόγο να επιστρέψει σε αυτές που ήταν. Φρόντισε και για αυτό ο Μητσοτάκης. Έκανε μεταγραφές που άλλαξαν τον τρόπο παιχνιδιού της ΝΔ. Η ΝΔ δεν παίζει την κλασική δεξιά μπάλα. Κάνει κατεβασιές από το κέντρο. Και αν χρειαστεί επιτίθεται και από τα αριστερά. Έχει ταράξει, στη ντρίπλα την κεντροαριστερά. Με τρόπο που νομίζεις ότι είναι ο μεγάλος Χατζηπαναγής ή (για τους πιο νέους σε ηλικία) ο μάγος Ζιοβάνι.
Με αυτά και με αυτά, η συζήτηση για το πώς μπορεί η κεντροαριστερά να ξαναμπεί σε τροχιά τίτλων γίνεται πιά με όρους ποδοσφαιρικούς. Με αναφορές σε παράγκες. Με στημένες διατησίες. Με επιθετικά φάουλ που σφυρίζονται ως αμυντικά. Με συστήματα και συμφέροντα που θέλουν μόνιμο πρωταθλητή τον σημερινό Πρωθυπουργό.
Κάπως έτσι ενας ολόκληρος χώρος ψάχνει, γιατί θεωρεί ότι αυτό του λείπει, έναν… Μεντιλίμπαρ. Αν βρεθεί, όλα θα είναι μια χαρά. Το λες και απόγνωση.
