Όποιος βρεθεί στις Βρυξέλλες αυτές τις ημέρες θα αντιμετωπίσει ένα ευρωπαϊκό παράδοξο. Εκπρόσωποι βασικών κοινοβουλευτικών ομάδων υπερθεματίζουν για την μεγαλύτερη ενοποίηση που χρειάζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση σε διάφορους τομείς, όπως το περιβάλλον ή η άμυνα, και σχεδόν αμέσως ομολογούν ότι η βασική καμπάνια για τις ευρωεκλογές διεξάγεται σε εθνικό επίπεδο. Η ΕΕ βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι, αλλά τα μεγάλα διακυβεύματα κρύφτηκαν κάτω από το χαλί.
Όσο πιο πλησιάζει η ημερομηνία των ευρωεκλογών τόσο πιο φανερό γίνεται ότι στα περισσότερα κράτη – μέλη τα εσωτερικά ζητήματα και όχι τα ευρωπαϊκά παίζουν τον κύριο ρόλο. Σε αυτό η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση, αλλά μάλλον ο κανόνας. Η Ευρώπη απουσιάζει από τις ευρωεκλογές. Η πυραμίδα μοιάζει να αντιστράφηκε, αντί να προσβλέπουν οι εθνικές κυβερνήσεις σε ένα ισχυρό ευρωπαϊκό κέντρο εξουσίας, το κέντρο περιμένει από τους χαμένους στα δικά τους προβλήματα τοπικούς ηγέτες να συντηρήσουν τη δύναμη και τη νομιμοποίηση του.
Οι υποψήφιοι για την Κομισιόν είναι είτε άχρωμοι είτε ελάχιστα γνωστοί στους ευρωπαίους ψηφοφόρους και αυτή ή αυτός που θα αναλάβει την προεδρία της ενδεχομένως να προέλθει από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, όπως συνέβη το 2019, και όχι από την ψήφο των πολιτών.
Στο μεταξύ η ακροδεξιά και άλλοι αμφισβητίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αυξάνουν την επιρροή τους σχεδόν σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Οι εκκλήσεις για συμμετοχή στις ευρωεκλογές δεν αρκούν, η ψήφος πρέπει να σημαίνει κάτι και τα παραδοσιακά κόμματα οφείλουν να το ξεκαθαρίσουν στις δύο εβδομάδες που απέμειναν μέχρι να στηθούν οι κάλπες. Ακόμα δεν είναι αργά.
