Παρότι οι προβλέψεις του οποιουδήποτε φεστιβάλ – πόσο μάλλον των Καννών που βρίσκεται στην κορυφή παγκοσμίως – είναι ούτως ή άλλως δύσκολες, στα φετινά βραβεία του φεστιβάλ Καννών που το Σάββατο κατεβάζει αυλαία γίνονται ακόμα δυσκολότερες. Γιατί; Επειδή μέχρι την στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, καμία ταινία δεν είχε καταφέρει να γίνει το μεγάλο γεγονός της διοργάνωσης, εκείνη που θα μπορούσες με βεβαιότητα να πεις ότι αξίζει μιας μεγάλης βράβευσης.
Δύο που έχουν συζητηθεί πολύ πριν ακόμα το φεστιβάλ αρχίσει, είναι οι «The seed of the sacred fig» του Ιρανού Μοχάμαντ Ρασούλοφ, και «Αll we imagine as light» της Ινδής Παγιάλ Καπάντια που προβάλλονται σήμερα και αύριο. Πολύ πιθανόν αυτές η μεγάλη έκπληξη να κρύβεται ανάμεσά τους
Σκηνή από την ινδική ταινία της Παγιάλ Καπάντια «Αll we imagine as light» που ίσως κάνει την έκπληξη,
Ωστόσο, δεν μπορείς ποτές να ξέρεις το πώς θα κινηθεί μια κριτική επιτροπή ή αν μια βράβευση μπορεί να κρύβει πίσω της σκοπιμότητες.
Για παράδειγμα αν η επιτροπή θέλει να συνδέσει το πολιτικό «μήνυμα» με την καλλιτεχνική αρτιότητα, τότε είναι αδύνατον να λείπει από τα βραβεία μια ταινία όπως ο «Μαθητευόμενος» (The Apprentice) του Αλι Αμπάσι που παρουσιάζει πως ο Ντόναλντ Τραμπ (Σεμπάστιαν Σταν) έγινε αυτό που όλοι σήμερα γνωρίζουν και οι περισσότεροι φοβούνται.
Αν η κριτική επιτροπή θέλει να δηλώσει διαμαρτυρία, τότε η ταινία του Ιρανού Ρασούλοφ είναι ιδανική διότι προσφάτως ο σκηνοθέτης της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του για να αποφύγει την φυλάκιση ακριβώς επειδή έχει ασκήσει κριτική κατά της κυβέρνησης της χώρας του, τόσο μέσω του έργου του αλλά και ως απλός πολίτης.
Αν η επιτροπή θέλει να γράψει Ιστορία, τότε γιατί να μην δώσει τον Χρυσό Φοίνικα στη «Megalopolis»; Γιατί αν αυτό πράγματι γίνει, ο 85χρονος Αμερικανός σκηνοθέτης Φράνσις Φορντ Κόπολα θα γίνει ο πρώτος δημιουργός στην ιστορία του φεστιβάλ Καννών που θα έχει στην κατοχή του τρεις Χρυσούς Φοίνικες (έχουν προηγηθεί οι βραβεύσεις του για την «Συνομιλία» και την «Αποκάλυψη τώρα!»).
Αν η κριτική επιτροπή θελήσει να γίνει απλώς προκλητική, γιατί να μην βραβεύσει το «τέρας» της ταινίας «The substance» (Η ουσία) της Κοραλί Φαρζό, της οποίας η αισθητική δεν δείχνει να διαφέρει και τόσο από εκείνη της ταινίας «Titane» της Τζουλιά Ντικουρνό που το 2021 απέσπασε τον χειρότερο ίσως Χρυσό Φοίνικα στην ιστορία του φεστιβάλ Καννών.
Αν είναι πάντως να μιλήσουμε αμιγώς με καλλιτεχνικά κριτήρια, μία από τις ταινίες που φαίνεται ότι θα απασχολήσουν αρκετά την πρόεδρο της φετινής κριτικής επιτροπής Γκρέτα Γκέργουιγκ και τα υπόλοιπα οκτώ μέλη, είναι η «Emilia Perez» του Ζακ Οντιάρ. Πετυχαίνει έναν ασυνήθιστο και – κυρίως – λειτουργικό συνδυασμό γκανγκστερικού φιλμ – μιούζικαλ και με ένα πολύ ευαίσθητο (και επίκαιρο) θέμα στο φόντο: τη μετάβαση φύλου.
Η Κιάρα Μαστρογιάνι ως Κιάρα Μαστρογιάνι μεταμφιεσμένη σε Μαρτσέλο Μαστρογιάννι στην ταινία «MarcelΙo Mio!».
Για το βραβείο γυναικείας ερμηνείας η δική μας ψήφος θα πήγαινε στην Κιάρα Μαστρογιάνι που στο «Marcello Mio!» του Κριστόφ Ονορέ υποδύεται τον εαυτό της υπό την επήρεια του πατέρα της, διάσημου ηθοποιού Μαρτσέλο Μαστρογιάνι (μητέρα της είναι η Κατρίν Ντενέβ που στην ίδια ταινία παίζει επίσης τον εαυτό της).
Ο Μπεν Γουίσο ως «Λιμόνοφ» της ταινίας του Κίριλ Σερεμπρένικοφ αξίζει το βραβείο ανδρικής ερμηνείας.
Και όσο για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας, η δική μας ψήφος πηγαίνει στον Βρετανό Μπεν Γουίσο που είναι υπέροχος στον ρόλο του Ρώσου ποιητή/ τυχοδιώκτη/ ιδρυτή εθνικιστικού κόμματος στη πατρίδα του, Εντουαρντ Λιμόνοφ στην ταινία «Λιμόνοφ» του Κίριλ Σερεμπρένικοφ.
Άπραγη πολύ πιθανόν να μην μείνει η ταινία του Πάολο Σορεντίνο «Παρθενόπη» (από τις πιο όμορφες της διοργάνωσης) και τέλος, υπάρχει πάντα και ο Γιώργος Λάνθιμος με την τελευταία δημιουργία του «Ιστορίες καλοσύνης». Από τον «Κυνόδοντα» μέχρι το «Poor things» καμία ταινία του κ. Λάνθιμου δεν έχει φύγει άπραγη. Θα γίνει τώρα;
Είδομεν.
Θέλετε να μάθετε περισσότερα για όσα συμβαίνουν στο Φεστιβάλ Καννών; Ακούστε το νέο επεισόδιο του σινεφίλ podcast του ΒΗΜΑΤΟΣ, Σινεμά στη σέντρα.
