Με τη σιλουέτα του να προβάλει από τα λευκά σκαλιά, ο Δημήτρης Ιτούδης γνέφει προς το μέρος μας. Μας χαιρετά εξ αποστάσεως και ζητά ευγενικά μερικά λεπτά για να ολοκληρώσει το τηλεφώνημά του. Πηγαίνει παράμερα, κάθεται σ’ ένα τραπεζάκι προς την τζαμαρία και συνεχίζει τη σύντομη συνομιλία του.
Δεν προλαβαίνει ν’ αφήσει τη συσκευή στο τραπέζι κι ο ήχος κλήσης ακούγεται εκ νέου. Απαντά στην άλλη άκρη της γραμμής πως αρχίζει τη συνέντευξή του για το Βήμα κι ενημερώνει τον συνομιλητή του πως θα επικοινωνήσουν αργότερα.
«Ακόμη και τώρα με καλούν φίλοι και γνωστοί για να τους βρω εισιτήρια, λες και έχω στις τσέπες μου, λες και θα κάνω ένα τηλεφώνημα και θα βρω δέκα. Εδώ δεν μπορούν οι ίδιες οι ομάδες να εξυπηρετήσουν τους κατόχους των διαρκείας τους» μάς ενημερώνει με χιούμορ ο 53χρονος προπονητής, αποτυπώνοντας την επικρατούσα παράνοια για ένα -όντως «μαγικό»- χαρτάκι πριν από το Final Four της Euroleague που βρίσκεται πλέον προ των πυλών. Κάθε φιναλίστ είχε λάβει από μόλις 539, ούτ’ ένα παραπάνω.
Επιστροφή στο Βερολίνο με ρόλο προέδρου
Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα συνυπάρξουν στην «κορωνίδα» της διοργάνωσης για πρώτη φορά μετά από δώδεκα χρόνια – και για δεύτερη εντός δεκαπενταετίας στο Βερολίνο. Τότε οι «πράσινοι» είχαν νικήσει 84-82 στον συγκλονιστικό ημιτελικό.
Φυσικά ο Δημήτρης Ιτούδης έχει εξασφαλισμένη πρόσβαση στην «Uber Arena». Γι’ αυτό και «δεν μου λείπει κάτι παραπάνω αυτή τη στιγμή» εκμυστηρεύεται. Απλώς δεν θα είναι εκεί ως προπονητής, διεκδικώντας την πραγμάτωση άλλου ενός προσωπικού «Ελ Ντοράντο» από την άκρη ενός πάγκου.
Θα μπορούσε να βρεθεί κι ως ένας βέρος Βερολινέζος σ’ ένα κοντράστ της μακράς επαγγελματικής διαδρομής του που έχει συνδεθεί με τη Θεσσαλονίκη, το Ζάγκρεμπ, την Αθήνα, τη Μόσχα κι εσχάτως την Κωνσταντινούπολη. Το -ιστορικής αξίας- «Ich bin ein Berliner» του Τζον Κένεντι χωρά ολωσδιόλου την προπονητική υπόστασή του δεδομένου πως στη πρωτεύουσα της Γερμανίας έχει πανηγυρίσει τα τρόπαια του 2009 (ως ασίσταντ κόουτς του Παναθηναϊκού) και του 2016 (ως επικεφαλής της ΤΣΣΚΑ Μόσχας).
«Να πούμε στον κόσμο τι σημαίνει Euroleague»
Την τρίτη φορά στα χρονικά που το Βερολίνο θα φιλοξενήσει το μεγάλο μπασκετικό ραντεβού, ο Δ. Ιτούδης θα είναι παρών ως παρατηρητής. Σε αυτή τη φάση ο ρόλος του είναι θεσμικός.
Πρόεδρος της Ενώσεως προπονητών Euroleague, αφενός θα εκπροσωπεί τους συναδέλφους του σε «διάφορες συναντήσεις» με συγγενείς φορείς κι «ανθρώπους από τη λίγκα» αφετέρου θα αποτελεί μέλος ενός πάνελ παρουσίασης της διοργάνωσης μέσα από το Youtube πριν από τους δύο ημιτελικούς της Παρασκευής (24/5): του Παναθηναϊκού με τη Φενέρμπαχτσε (19:00) και του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ (22:00).
«Η δική μου παρουσία στο πρότζεκτ αφορά την προπονητική ματιά. Να προάγουμε το άθλημα και να πούμε στον κόσμο μέσα από μια ελεύθερη πλατφόρμα ποια είναι η προετοιμασία και η ψυχολογία, τι σημαίνει Final Four, τι σημαίνει Euroleague και τι θα μπορούσε ν’ αλλάξει. Μου δίνεται οπότε η ευκαιρία να πω κάποιες ιδέες, δικές μου προσωπικές, αλλά κι αυτές που αντανακλούν τον Σύνδεσμο» μάς εξηγεί για τις τωρινές αρμοδιότητές του.
Η εμπλοκή του στην εφετινή διαδικασία θα διαφέρει τώρα, αλλά τον παλμό της ατμόσφαιρας θα τον ζήσει εξίσου έντονα. Ούτως ή άλλως «η αδρεναλίνη της προετοιμασίας και η προσμονή», συναισθήματα που γεννιούνται στην τελευταία εβδομάδα πριν από το πρώτο τζάμπολ «χάνονται με το που πεταχτεί πάνω η μπάλα στον αέρα. Τότε αρχίζει το κοουτσάρισμα και είσαι στην πίεση για να δεις πράγματα με τους συνεργάτες σου».
Τον έμπειρο προπονητή τον γοητεύει περισσότερο η ουσία του πράγματος, διότι «μιλάς μ’ έναν άνθρωπο ερωτευμένο με το μπάσκετ», κι όχι επί παραδείγματι το γεγονός πως δεν θα βρίσκεται στ’ αποδυτήρια και στον πάγκο πάγκο της ημιφιναλίστ Φενέρμπαχτσε.
«Θα ήθελα να ολοκληρώσω το έργο που ξεκινήσαμε»
Προφανώς και «θα ήθελα να ολοκληρώσω το έργο που ξεκινήσαμε όλοι μαζί για ενάμιση χρόνο», παραδέχεται με ειλικρίνεια ο Δημήτρης Ιτούδης, καθώς «δώσαμε ένα καινούριο στίγμα σε μια μεταβατική περίοδο» για την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2017. Κατείχε δικαιωματικά ένα μερίδιο κρατώντας το τιμόνι ως του δρόμου τα μισά.
«Αν είναι καλός ο Παναθηναϊκός, θέλει να είναι κι ο Ολυμπιακός»
Σε κάθε περίπτωση πάντως δηλώνει «πολύ χαρούμενος που αυτή η ομάδα, μέσα από μια διαδικασία και χτίσιμο προϋποθέσεων, με μια χημεία ανθρώπων, ένα πάντρεμα ικανοτήτων και μια σύνθεση οικογένειας που συμπληρώνει ο ένας τον άλλον κατάφερε να πετύχει κάτι για το οποίο είχε φτιαχτεί. Κάτι που όφειλαν άπαντες στους εαυτούς τους και στον κόσμο – ένα fan base με σχεδόν 30 εκατ. οπαδούς».
«Μεγάλη υπόθεση το τρόπαιο στην Ελλάδα»
Η ατομική περηφάνια αυτού του ομαδικού επιτεύγματος αποτυπώθηκε σε γραπτά μηνύματα του Έλληνα κόουτς προς όλους μετά την τρίτη νίκη επί της Μονακό, προτού αυτοί ανταποδώσουν αποδίδοντας τα του Καίσαρος Καίσαρι. Μεταξύ αυτών κι ο Νάιτζελ Χέις-Ντέιβις του ιστορικού ρεκόρ των 50 πόντων σ’ έναν και μόνο αγώνα. Ένας παίκτης που «έβαλε μεγάλη προσπάθεια και αφοσίωση στο παιχνίδι του παρακινώντας και τους υπόλοιπους». Τα φώτα έσβηναν αλλά αυτός επέμενε.
Ο κόουτς επανέλαβε άλλη μια φορά ότι για όλα αυτά «τα εύσημα ανήκουν στον Σάρας (Γιασικεβίτσιους), στους συνεργάτες του και σε όλη την ομάδα». Χωρίς παράλληλα να ψέγει οποιονδήποτε για το «διαζύγιο» του περασμένου Δεκεμβρίου από τη στιγμή που «υπάρχουν εργοδότες, συμφωνίες, ασυμφωνίες, διαφωνίες κι εμείς είμαστε εδώ είναι για να τηρούμε όλα όσα έχουν υπογραφεί».
Βεβαίως ο Δημήτρης Ιτούδης, παρά τη θητεία του στην τουρκική ομάδα, δεν κρύβει πως ένας τελικός μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, από την ώρα που δεν αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον στην ημιτελική φάση, «είναι μια εκδοχή την οποία κι εγώ ως Έλληνας, αλλά και γενικότερα, υποστηρίζουμε. Μακάρι μάλιστα να επαληθευτεί, γιατί θα είναι μεγάλη υπόθεση να έρθει το τρόπαιο σε μια εκ των δύο ομάδων, που είναι άξιες συγχαρητηρίων για το γεγονός πως -η καθεμιά με διαφορετικό τρόπο- έφτασαν στο Final Four».
Έχοντας την πλούσια εμπειρία να διακρίνει την ανάγκη συναγωνισμού με βαθύτερη επιδίωξη το ανώτερο, κατανοεί κι ο ίδιος ο 53 χρόνος τεχνικός ότι «αυτή αντιπαλότητα που υπάρχει στο γήπεδο κάνει καλό στις ομάδες, βελτιώνει το επίπεδό τους. Αν είναι καλός ο Παναθηναϊκός, θέλει να είναι κι ο Ολυμπιακός. Αν πετύχει ο Ολυμπιακός, θέλει να πετύχει κι ο Παναθηναϊκός. Όλο αυτό φέρνει μια υγιή αντίδραση εκατέρωθεν. Αρκεί η αντιπαλότητα αυτή να μην γίνεται τοξική».
«Εμπιστοσύνη στο πρόγραμμα του Γιώργου Μπαρτζώκα»
Με τελικό προορισμό του εφετινού ταξιδιού το Βερολίνο κάθε ομάδα χάραξε τον δικό της αυτόνομο δρόμο. Για τον Δημήτρη Ιτούδη ο Ολυμπιακός των τριών διαδοχικών Final Four «αξίζει το χειροκρότημα που στήριξε όλη αυτή την προσπάθεια – από τον Γιώργο Μπαρτζώκα, το τιμ, το ρόστερ ως τη διοίκηση, καθώς δεν έχει παίκτη στις πρώτες δύο πεντάδες της διοργάνωσης, δεν έχει κανέναν που να ξεχωρίζει στα στατιστικά στοιχεία, αλλά είναι εκεί, συνεπής».
«Αυτή η εμπιστοσύνη στο πρόγραμμα του Γιώργου είναι από μόνη της μια μεγάλη επιτυχία», μας εξηγεί ο Δ. Ιτούδης, συμπληρώνοντας πως «είτε καταφέρει να κερδίσει κάτι και να αμειφθεί για όλο αυτό ο Ολυμπιακός, διότι κάθε ομάδα έχει πλέον από 25% πιθανότητες, είτε όχι, δεν αναιρεί ό,τι έχει συμβεί. Ότι δηλαδή έχει μπει ο εγωισμός πίσω, ότι μοιράζεται η μπάλα. Χρειάζεσαι μεν τις προσωπικότητες, αλλά μπορείς να λειτουργήσεις και με προσωπικότητες που κάνουν άλλες δουλειές. Είναι άλλο το μπάσκετ που παίζει ο Ολυμπιακός».
«Ο Ναν το κάτι άλλο»
Ο Παναθηναϊκός εμφάνισε μια διαφορετική προσέγγιση από την αρχή της χρονιάς. Διεκδίκησε το άμεσο αποτέλεσμα και στο φινάλε καρπώθηκε το επιδιωκόμενο ξορκίζοντας μια κατάρα δωδεκαετίας.
Ο Δημήτρης Ιτούδης, που ήταν παρών το 2012 στην Κωνσταντινούπολη, αντιλαμβάνεται ότι «προπονητικά» όλη αυτή η μετάβαση «είναι δύσκολη τόσο από το χτίσιμο της όσο και στο μοντράρισμά της, διότι δεν υπάρχει η κατάλληλη χημεία με έντεκα νέους παίκτες». Μόνο και μόνο πάντως ότι «με την πρώτη ο Παναθηναϊκός κατάφερε να είναι στο Final Four πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία του προπονητή, της διοίκησης, των παικτών, προφανώς και του κόσμου που του άρεσε όλο αυτό που έβλεπε».
Προϋπόθεσες βέβαια για το επιτυχημένο φίνις ήταν «η εξαιρετική δουλειά του κόουτς Αταμάν», να μεσολαβήσουν «εσωτερικές αλλαγές» όπως και «να προστεθούν παίκτες» που κόστισαν αρκετά χρήματα. Αδιαμφισβήτητα κατά τον πρώην προπονητή του τριφυλλιού «ο Ναν, που είχε προταθεί σε διάφορες ομάδες μεταξύ των οποίων σε εμάς, ήταν μια σημαντική μεταγραφή κι έφερε το κάτι άλλο».
Δημήτρης Καπάνταης / SOOC
«Ηγέτης ο Σλούκας»
Είχε προηγηθεί και η συμφωνία με τον Κώστα Σλούκα. Είναι, άλλωστε, «αναγκαία η παρουσία παικτών με στόφα πρωταθλητισμού» για να γυρίσει ο διακόπτης. Τον Έλληνα πόιντ γκαρντ είχε διεκδικήσει και η Φενέρμπαχτσε το περασμένο καλοκαίρι. «Είχαμε συζητήσεις, δεν είναι κάτι κρυφό» επιβεβαιώνει ο Έλληνας κόουτς. Τον κυνήγησε διότι «είχε κι έχει ένα υψηλό κίνητρο. Είναι αθλητής που θέλει να τελειώσει περήφανα την καριέρα του κι έχει ακόμη μπροστά του καλά μπασκετικά χρόνια».
Πέραν της εγνωσμένης αξίας του είναι ένας εξ αυτών που «δεν διστάζει να πάρει το σουτ της τελευταίας στιγμής, να δημιουργήσει, να κουβαλήσει την ευθύνη πάνω του» λειτουργώντας «ηγετικά μεν προς όφελος της ομάδας του δε». Διότι «ο χώρος που δίνεις στον συμπαίκτη σου, το μεταξύ σας πάντρεμα, έχει πολλή σημασία» όπως αναλύει στο Βήμα.
Υπήρξε παράλληλα στον Παναθηναϊκό «η απαιτούμενη στήριξη όταν στις αρχές ο πάγκος δεν πήγαινε καλά, κάτι φυσιολογικό από τη στιγμή που τρέχει μια διαδικασία και δεν υπάρχουν μαγικά ραβδάκια. Απαιτήθηκε επίσης «η συνοχή που στο τέλος απέδωσε καρπούς». Την ίδια στιγμή δεν πρέπει ν’ αμελείται ότι «εκτός βρέθηκαν ομάδες όπως το Μιλάνο, η Παρτίζαν και η Εφές, που επενδύουν πάρα πολλά χρήματα, η Βαλένθια, η Μπολόνια, που είχαν μια πολύ καλή πορεία».
«Να ακούσουν όσους έχουν πάει σε Final-4»
Πιστεύοντας ότι οι τέσσερις ομάδες του Final Four είναι, εν τέλει, κι αυτές που «έπαιξαν το καλύτερο μπάσκετ στη σειρά των συναρπαστικών play offs», κατά συνέπεια «δικαίως βρίσκονται στο Βερολίνο», ο Δημήτρης Ιτούδης παίρνει στα χέρια το μεγεθυντικό φακό κι επιχειρεί να εντοπίσει τις μικρές λεπτομέρειες που θα επιδράσουν στην έκβαση των παιχνιδιών.
«O απρόβλεπτος παράγοντας παραμένει -δυστυχώς- ο τραυματισμός. Ήδη είδαμε ότι η Ρεάλ έχασε τον Ντεκ, μια πολύ σημαντική μονάδα με παιχνίδι του και στο χαμηλό ποστ και με πρόσωπο που καλύπτει δύο θέσεις. Είναι αυτή η απώλεια της τελευταίας στιγμής που σου τυχαίνει και πρέπει να αλλάξεις τελείως τα σχέδιά σου».
«Το τηλέφωνο είναι γεμάτο μηνύματα»
Από εκεί και πέρα ωστόσο έχει ιδιαίτερη σημασία «να ακούσουν οι παίκτες χωρίς εμπειρία όσους έχουν πάει σε Final Four. Είναι λογικό να χρειάζεται μια πείρα, πρέπει να πέσεις πρώτα για να σηκωθείς μετά». Εξ ου και θεωρεί ότι «ο Σλούκας έχει φροντίσει να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στον Παναθηναϊκό. Στον Ολυμπιακό από την άλλη έχουν σχεδόν όλοι πάει και διαθέτουν το know how. Στη Φενέρ οφείλουν ν’ ακούσουν τι έχουν να πουν τόσο όσοι ξέρουν όσο κι ο Σάρας από το παρελθόν του είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής».
Κι όλο αυτό διότι σε αυτό το μικρό διάστημα των πέντε ημερών «οι αθλητές αποτελούν πόλο έλξης που η Euroleague το χρησιμοποιεί. Ο ένας έχει την τάδε υποχρέωση σήμερα με αποτέλεσμα να αποσυντονίζεται ως ένα βαθμό. Πρέπει άπαντες να επικεντρωθούν στον στόχο τους και κάποιος οφείλει να τους το εξηγήσει. Είναι όντως ωραίο το Final Four, ένα ωραίο πανηγύρι στο οποίο βλέπεις πάρα πολύ κόσμο, το τηλέφωνο είναι γεμάτο μηνύματα, ρωτούν από το Φοίνιξ ή από το Ντάλας. Αλλά επειδή έχεις πάει για ένα στόχο, όσο περισσότερο το προπονητικό επιτελείο και ο αθλητής συντονιστούν στον απώτερο σκοπό τους, που είναι να βοηθήσουν την ομάδα τους, τόσο το καλύτερο στο τέλος».
Το σχέδιο για τη νέα Euroleague
Το τέλος του Final Four, ανεξαρτήτως τροπής, θα γραφεί αργά το βράδυ της Κυριακής (26/5). Τον Δημήτρη Ιτούδη θα τον βρει να επιστρέφει στην Αθήνα και να επεξεργάζεται έκτοτε τα συμπεράσματα των συζητήσεων κορυφής και των διάφορων επαφών που είχε στο Βερολίνο για το πολυσυλλεκτικό -όπως διαφαίνεται- αύριο της Euroleague.
«O κόσμος έχει επιλέξει το τι θα ήθελε να δει»
Με τη διεύρυνση προ των πυλών ως αποτέλεσμα και της στρατηγικής συμφωνίας της λίγκας με το εμιράτο του Ντουμπάι, ο Έλληνας πρόεδρος της Ένωσης προπονητών δεν θα πάψει να επιμένει, όπως αρειμανίως για μια δεκαετία πλέον, ότι η κατάργηση ενός τουρνουά που όλα κρέμονται σε μια κλωστή 48 ωρών και η υιοθέτηση σειράς τελικών όχι μόνο δεν αφαιρεί τον παράγοντα της έκπληξης, αλλά αυξάνει το ενδιαφέρον. Αρεστό μάλιστα θα ήταν μια τέτοια μεταβολή να συνδυαστεί με τη σταδιακή αναδιάρθρωση της δομής του ευρωπαϊκού μπάσκετ που θα αποδειχθεί ευεργετική.
«Το μπάσκετ έχει τόσο μεγάλο φάσμα κι εύρος εξέλιξης από όλες τις πλευρές που πρέπει να το αφουγκραστούμε» επισημαίνει στην κουβέντα μας ο Δημήτρης Ιτούδης, υπογραμμίζοντας πως «ναι μεν δεν είμαστε πολιτικό κόμμα για να κάνουμε δημοσκοπήσεις, αλλά θεωρώ ότι ο κόσμος πάει στο γήπεδο και λέει φωναχτά το τι θέλει».
«Δεν υποτιμώ τα εγχώρια πρωταθλήματα, αλλά προφανώς μπορεί να γίνει ένα κλειστό»
«Δεν μπορώ να μη δεν κάνω αυτή τη σύγκριση» σημειώνει ο επτάκις πρωταθλητής Ευρώπης και συνεχίζει διευκρινίζοντας πως «δεν υποτιμώ τα εγχώρια πρωταθλήματα. Είναι πολύ σημαντικά και θα πρέπει να τους δώσουμε ακόμη μεγαλύτερη ώθηση ως αναπτυξιακή λίγκα που θα είναι ανταγωνιστική, θα μετράει το πρωτάθλημα και το κύπελλο – όλα θα μετρούν».
Δημήτρης Καπάνταης / SOOC
Παρόλα αυτά «ο κόσμος έχει επιλέξει το τι θα ήθελε να δει, ποιο είναι πιο ελκυστικό προϊόν. Ούτε πρέπει να είναι κανείς στενόμυαλος και να μην βλέπει πως συνειδητά ή ασυνείδητα οι παίκτες επιλέγουν που θα δώσουν τον καλύτερό εαυτό τους.
Το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, το Φενέρ-Εφές, το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα και το Παρτίζαν-Ερυθρός Αστέρας θα συνεχίσουν να έχουν την ίδια αίγλη, και καλά θα κάνουν, είτε είναι κάτω από το πρίσμα της Euroleague είτε κάτω από το πρίσμα του τοπικού πρωταθλήματος. Αλλά εφόσον πηγαίνουν συνδυαστικά με τα υπόλοιπα παιχνίδια, πρέπει να σκεφτούμε κάτι καλύτερο.
Και είμαστε έτοιμοι ως κοινωνία. Το θέμα είναι να είναι έτοιμο και το μπάσκετ έτσι ώστε να έρθουμε σε μια συμφωνία διότι δεν υπάρχουν πολλές ημέρες. Μιλάμε ήδη για καταπόνηση και η δική μου πρόταση είναι για περισσότερα παιχνίδια, αλλά περισσότερα παιχνίδια διαφορετικά».
«Προφανώς μπορεί να γίνει ένα κλειστό πρωτάθλημα», υπερθεματίζει ο κ. Ιτούδης. Ως εκ τούτου το προσδοκώμενο είναι «να διευρύνουμε τις ομάδες που συμμετέχουν στο καλύτερο και πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα της Ευρώπης και να μεγαλώσουμε την οικογένεια της Euroleague κάτω από κανόνες και κανονισμούς που θα είναι ελκυστικοί και για άλλες ομάδες. Υπάρχει περιθώριο για κάποιες να ενταχθούν σε αυτή την οικογένεια ή για άλλες που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ν’ αποχωρήσουν και ν’ αντικατασταθούν».
Οι 30 ομάδες, η Ρωσία και οι σειρές τελικών
«Ο στόχος» όπως αποσαφηνίζει ο Έλληνας προπονητής, «θα είναι να γίνουν τριάντα οι ομάδες της διοργάνωσης». Δίχως προς το παρόν να προσδιορίζει το χρονικό πλαίσιο υλοποίησης. Μόνο μια εκδοχή δομής είτε με δύο ομίλους των δεκαπέντε είτε με τρεις ομίλους των δέκα είτε με περιφέρειες, βάζει πάνω στο τραπέζι.
«Οι ρωσικές ομάδες έχουν χώρο ύπαρξης. Είναι ομάδες που επενδύουν και θα έπρεπε να είναι στην Ευρώπη»
Με μια βασική προϋπόθεση. Ότι τα κλαμπ αυτά «θα μπορούν να έχουν μια οικονομική σταθερότητα, θα πληρούν τα εχέγγυα (γήπεδο, αεροδρόμιο κ.α) κι ένα πλάνο για τα επόμενα πέντε, έξι, δέκα χρόνια» έτσι ώστε να διασφαλίζεται ταυτόχρονα «περισσότερη δουλειά για παίκτες, προπονητές, ασίσταντς».
Στη σκέψη του Δημήτρη Ιτούδη η αναδιάρθρωση δεν αποκλείει κάποιον, είναι αρκούντως συμπεριληπτική. «Είμαι χαρούμενος που Ανδρέας (Πιστιόλης) πηγαίνει πολύ καλά με την ΤΣΣΚΑ. Για μένα ο αθλητισμός ενώνει κι αν και η Ολυμπιακή Επιτροπή, ως ο μέγιστος φορέας του αθλητισμού παγκοσμίως, αποφασίσει πως μπορούν να βρίσκονται αθλητές των δύο χωρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες που έρχονται, έστω υπό διαφορετική σημαία, θα είναι η αρχή για να επιστρέψουν οι ρωσικές ομάδες».
«Δεν μειώνω το Final Four»
«Οι Ολυμπιακοί ισοδυναμούν με κατάπαυση του πυρός, μια ολυμπιακή χρονιά συνεπάγεται εκεχειρία και καλό είναι να το καταφέρουμε στους δύο ανοικτούς πολέμους (Ουκρανία, Γάζα). Όταν ακόμη ήμουν στην ΤΣΣΚΑ, είχαμε προτείνει να παίξουμε στο Βελιγράδι, όπως καλώς έγινε με τη Μακάμπι, αλλά δεν μας αποδέχθηκαν. Εκεί μπαίνουν πολιτικοί όροι. Δεν μιλάω για αδικία εις βάρος μας, αλλά για δεδομένα γεγονότα. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι οι ρωσικές ομάδες έχουν χώρο ύπαρξης. Είναι ομάδες που επενδύουν και θα έπρεπε να είναι στην Ευρώπη. Ελπίζω ότι αυτό θα γίνει στο άμεσο μέλλον» υποστηρίζει συμπληρωματικά.
Η φιλόδοξη αυτή, α λα NBA, λίγκα θα καταλήγει οπωσδήποτε σε σειρά τελικών για το τρόπαιο «κάτι το οποίο έλεγα ακόμη κι όταν η ομάδα μου ήταν νικήτρια, το ’16 και το ’19». Ο Δημήτρης Ιτούδης ξεκαθαρίζει επίσης ότι με αυτόν τον ισχυρισμό «δεν μειώνω το Final Four που είναι μεγάλη διοργάνωση με πρεστίζ». Την ίδια ώρα ωστόσο «είμαστε αρκετά ώριμοι κι εμείς, μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, και αυτοί που διοικούν κι ο φίλαθλος κόσμος για να ‘αγοράζουμε’ απλώς το γεγονός ότι το Final Four έχει το στοιχείο της έκπληξης».
Κι αν ενίστανται σθεναρά όσοι εικάζουν πως οι πιο «πλούσιες» ομάδες θα βολεύονται από το νέο σύστημα διεξαγωγής, αντικρούει το επιχείρημα με το ρητορικό ερώτημα πως «και η Μπαρτσελόνα είχε μεγαλύτερο μπάτζετ από τον Ολυμπιακό, αλλά ποιος επικράτησε στο τέλος;».
«Η κοινωνία ζητάει περισσότερα παιχνίδια»
«Μπάσκετ ίσον playoffs» ισχυρίζεται οριζοντίως και καθέτως υπενθυμίζοντας σε όλους πως «η Euroleague ήταν η πρώτη που στη διαιρεμένη Ευρώπη τότε, όσο εμείς παίζαμε με τον Παναθηναϊκό στη Σουπρολίγκ, θέσπισε σειρά τελικών. Μπήκε δηλαδή με αυτό το format» στην αγορά.
Συνέχισε δε να αναπτύσσει λεπτομερώς το καθεστώς λέγοντας ότι «στην πορεία η εξέλιξη ήταν η υιοθέτηση του round robin πρωταθλήματος, οι διπλές εβδομάδες, τα περισσότερα παιχνίδια γιατί θέλουμε να έχουμε περισσότερο κοινό. Μια πολύ επιτυχημένη συνταγή. Στην αρχή ήταν δεκαέξι οι ομάδες και οι οκτώ πήγαιναν στα playoffs. Το 50%. Μετά μπήκαν άλλες δύο ομάδες. Μείναμε ξανά στις οκτώ, που ήταν άδικο.
Εισακουστήκαμε ως προπονητές και πλέον το play-in είναι μια δίκαια απόφαση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά διατηρεί ζωντανό το ενδιαφέρον. Κοιτάξτε πόσες ομάδες δεν είναι μέσα στα playoffs και μέχρι την τελευταία αγωνιστική έδιναν μάχη κυνηγώντας διακαώς το play-in. Εισακουστήκαμε κι εκεί, πολύ σημαντικό επίσης. Πλέον είναι δέκα από τις δεκαοκτώ και το ποσοστό υπερέβη το 50%. Σούπερ δηλαδή!
«Δεν μπορούμε να αφήσουμε το μπάσκετ εκεί που είναι»
Τώρα όμως δεν πρέπει να συλλογιστούμε ότι εφόσον κάνουμε round robin πρωτάθλημα, εφόσον καταπονούνται τόσο πολύ οι αθλητές, ο κόσμος το υποστηρίζει, εφόσον τα playoffs είναι συναρπαστικά, γιατί ξαφνικά πρέπει να γυρίζουμε σε μορφή Κυπέλλου. Ποιος ο λόγος; Είναι σαν να μην αισθανόμαστε ότι το προϊόν είναι τόσο δυνατό που μια σειρά playoffs θα έχει μεγάλο αντίκτυπο. Φανταστείτε αυτές οι τέσσερις ομάδες του Final Four σε σειρά playoffs και μετά όποιες δύο περάσουν σε μια σειρά τελικών. Έστω δηλαδή ότι έφταναν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός στον τελικό ή Φενέρ-Ρεάλ. Θα είχαμε συναρπαστικές σειρές, όποιος και αν ήταν ο συνδυασμός που θα προέκυπτε».
«Δεν υπάρχει λόγος να γυρίζουμε πίσω»
Κατά τον Δ. Ιτούδη, «ο φίλαθλος που λατρεύει το μπάσκετ θα πάει και από το Ισραήλ να δει τη σειρά, συνδυάζοντας πέντε μέρες στην Αθήνα. Όπως ακριβώς πηγαίνουν για να δουν τον τελικό του Champions League. Η κοινωνία ζητάει περισσότερα παιχνίδια και δεν υπάρχει λόγος, ενώ το έχουμε θεσμοθετήσει τόσο καλά, να γυρίζουμε πίσω».
«Δηλαδή η σειρά του Παναθηναϊκού με τη Μακάμπι θα χαρακτηριστεί από το γεγονός πως ο Κώστας Σλούκας ήταν άποντος σε ένα και μόνο παιχνίδι; Ένα παιχνίδι στο οποίο μπορεί να ήταν σε κακή μέρα ένας πολύ καλός παίκτης του Παναθηναϊκού;» αναρωτιέται ρητορικά. Κι αποκρίνεται αυτομάτως ότι «μπάσκετ είναι τα playoffs» απαιτώντας υποστήριξη από «πολιτικές και αθλητικές αρχές ούτως ώστε να δώσουμε στον κόσμο αυτό που του ζητά έμπρακτα».
Δημήτρης Καπάνταης / SOOC
Τελικός στο τέλος κάθε σεζόν
Προτείνει μάλιστα, είτε έτσι είτε αλλιώς, να «διδαχθούμε από το ποδόσφαιρο» και η τελική φάση της Euroleague να ρίχνει την αυλαία όλης της χρονιάς. Όχι μια αυθαίρετη άποψη, έχοντας λάβει υπ’ όψιν πως «στις 26 Μαΐου οι τέσσερις αυτές ομάδες, που είναι ήδη πολύ επιτυχημένες, θα διαχειριστούν το γεγονός ότι μόνο μία θα έχει κερδίσει. Οι υπόλοιπες θα γυρίσουν πίσω για να παίξουν στα τοπικά πρωταθλήματα με την οποιαδήποτε επιβαρυμένη ψυχολογική κατάσταση μπορεί να βιώνουν ο προπονητής, οι παίκτες, οι φίλαθλοι, όλοι».
Άρα, «γιατί να μην είναι ο τελικός ή η σειρά των τελικών της Euroleague το τελευταίο event έτσι ώστε και να μην χρειάζεται να γυρίσεις πίσω και να πρέπει να το διαχειριστείς όλο αυτό;» «Υπάρχει», κατά τον Δ. Ιτούδη, «περιθώριο να συμφωνήσουμε έστω σε κάτι τώρα. Είναι κι αυτό μια θεσμική αλλαγή. Μπορεί να μεταφερθεί. Δεν θα συμβεί σίγουρα, αν δεν συζητήσουμε, αν δεν διαφωνήσουμε, αν δεν βάλουμε ιδέες στο τραπέζι. Δεν μπορούμε το μπάσκετ να το αφήσουμε εκεί που είναι».
Ανεφάρμοστη για την ώρα μοιάζει, από την άλλη, η συνταγή του salary cap στα πρότυπα του αμερικανικού αθλητικού προτύπου. «Δεν ξέρω αν μπορεί να λειτουργήσει στην Ευρώπη γιατί δεν είμαστε στις ΗΠΑ. Πρόκειται για μία χώρα και μία νομοθεσία, άρα είναι πολύ πιο εύκολο. Στην Τουρκία, στο Ισραήλ, στη Ρωσία, στη Γερμανία, στην Ελλάδα ισχύουν διαφορετικοί φορολογικοί συντελεστές και καθεστώτα. Μακάρι, αν μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να θεσπίσει κάτι τέτοιο, το οποίο θα έχει αντίκτυπο σε διοργανώσεις όπως η Euroleague. Δεν γνωρίζω όμως κατά πόσο μπορεί να ισχύσει σε χώρες που δεν ανήκουν σε αυτήν».
Η ευεργετική αποχή και ο Κλοπ
Ο νους του Δημήτρη Ιτούδη τρέχει πάντα με υψηλές ταχύτητες, σπανίως αδρανεί ή δουλεύει στο ρελαντί. Πραγματιστής στον τρόπο σκέψης, ερευνά, διαβάζει κι αναζητεί χειροπιαστές απαντήσεις κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος με το status του προπονητή, του συζύγου, του πατέρα που έχει μια ενήλικη πλέον κόρη στην Αγγλία, του φίλου που παίζει τάβλι και δεν εγκαταλείπει μια παρτίδα καταφέρνοντας να τη σώσει με… ισοπαλία (υπάρχουν πειστήρια γι’ αυτό).
Έχει πολλά να κοντρολάρει κι ας μην πρόλαβε αυτό το πεντάμηνο κάποια εξόρμησή στη λατρεμένη Χαλκιδική του «που σαν κι αυτήν δεν έχει, παρότι η Ελλάδα είναι προικισμένη με πάρα πολλά ωραία μέρη».
«Είναι ένας προορισμός ιδανικός» και δεν δέχεται αντίρρηση σε αυτό. «Το δε πρώτο πόδι, στο οποίο βρίσκομαι εγώ, είναι και νησί – μην το ξεχνάμε, και με μεγάλη ιστορική σημασία. Ήταν η πρώτη γραμμή άμυνας έναντι των Οθωμανών κι εκεί θυσιάστηκαν αρκετοί Έλληνες» όπως μάς εξιστορεί.
Το διάστημα από τη λύση της συνεργασίας του με τη Φενέρμπαχτσε ήταν μέχρι σήμερα το δεύτερο μεγαλύτερο διάλειμμα σε μια επαγγελματική διαδρομή σχεδόν 35 ετών. Το προηγούμενο τη σεζόν 2012-13!
«Πιστεύω ότι κάθε κατάσταση που βιώνει ο κάθε άνθρωπος και κάθε επαγγελματίας είναι ευεργετική» υπογραμμίζει. «Τουλάχιστον έτσι θα πρέπει να τη μεταφέρει στον εσωτερικό κόσμο του και έτσι πρέπει να τη μεταφράζει. Θα πρέπει να βγάζει συμπεράσματα για ένα καλύτερο αύριο, διαφορετικά μένει στάσιμος.
Αν και, κακές ενδεχομένως, επιπτώσεις μπορεί να είναι κοντά, να καιροφυλακτούν, με την έννοια του ότι προφανώς όταν είμαστε σε ένα κόσμο ελεύθερο, όπου υπάρχει εργοδότης κι εργαζόμενος, υπάρχουν απολύσεις και προσλήψεις. Όπως επίσης η επιλογή του να μείνεις εκτός για να ξεκουραστείς, να κάνεις ένα break, να πάρεις μια ανάσα» διανθίζει τα προηγούμενα.
«Είδα την κόρη και τη σύζυγό μου πολύ περισσότερο»
Όπως συναινεί ακολούθως «ήταν όντως μια έντονη περίοδος για εμένα. Είχα τρεις επαγγελματικές ιδιότητες που απαιτούσαν πάρα πολύ χρόνο: του προπονητή στην Εθνική, του προπονητή σε ομάδα Euroleague και του προέδρου της Ένωσης προπονητών. Από εκεί και πέρα θα έπρεπε και πρέπει να είσαι πατέρας, σύζυγος, φίλος, ενεργός πολίτης της κοινωνίας κι ο εαυτός σου.
Όταν εγώ αναλαμβάνω κάτι, θέλω να εμβαθύνω, να μπω στον πυρήνα του. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν να ηγηθούν μιας προσπάθειας που έχει να κάνει με άλλους ανθρώπους ή εταιρίες με ανθρώπινο δυναμικό, θα πρέπει να είναι έτοιμοι να λύνουν προβλήματα. Αυτή είναι η καθημερινότητά τους. Και για να λύνουν προβλήματα, θα πρέπει να μπουν μέσα, να καταλάβουν τον εργαζόμενο, τον συνεργάτη. Διότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που έχουν τα δικά τους ζητήματα, τη δική τους οικογένεια, τους δικούς τους φίλους».
Αυτομάτως εισέρχεται στην κουβέντα μας ο Γιούργκεν Κλοπ και το τέλος μιας σχέσης με τη Λίβερπουλ που άγγιξε τα εννέα χρόνια. «Οφείλουμε να σεβαστούμε μια τέτοια απόφαση εμείς οι απέξω. Γιατί βλέπουμε την εικόνα του Κλοπ ως προπονητή. Αλλά ο Κλοπ είναι και άνθρωπος, είναι πατέρας, σύζυγος, φίλος και όλα τα υπόλοιπα, στα οποία θέλει να δώσει περισσότερο χρόνο – είναι κατανοητό. Προφανώς και υπάρχει η κόπωση σε όλους και δεν πιστεύω ότι ο Κλοπ δεν αγαπά αυτό που κάνει. Το αγαπάει και πάρα πολύ. Γι’ αυτό και το κάνει με μεγάλη επιτυχία. Αλλά εφόσον υπάρχει η δυνατότητα να κάνει ένα διάλειμμα, νομίζω ότι μόνο θα κερδίσει».
Κρίνοντας εξ ιδίων, ο Έλληνας προπονητής συμπεραίνει οπότε ότι «προσωπικά για μένα είναι μια ευεργετική περίοδος αυτή. Ασχολούμαι με άλλα πράγματα, εξίσου εποικοδομητικά. Είδα την κόρη και τη σύζυγό μου πολύ περισσότερο από άλλες περιόδους. Η Αλεξάνδρα έγινε 19, ακολουθεί τη δική της πορεία και είμαστε περήφανοι ως γονείς. Είναι συνειδητά κοινωνικο-πολιτικοποιημένη και συνεχώς εξελίσσεται, όπως κάθε νέος άνθρωπος που έχει ερεθίσματα. Χαίρομαι, οπότε, όταν είναι χαρούμενη».
Κι ας του στερεί αυτή πλέον από κοινό χρόνο τους. «Όταν», άλλωστε, «ο άλλος άνθρωπος είναι ευτυχισμένος, νομίζω ότι γεμίζεις κι εσύ με ικανοποίηση. Είχα τη δυνατότητα να είμαι μαζί της, να έρθει μαζί μου σε διάφορα σεμινάρια και περάσαμε παράλληλο χρόνο. Τώρα έχει τελειώσει το πρώτο έτος της και θα είμαστε ξανά μαζί».
Η επόμενη ομάδα και τα ρίσκα
Μην φανταστείτε πάντως ότι το διάλειμμα του Δημήτρη Ιτούδη από τη δράση προβλέπεται μεγαλύτερο των επτά – οκτώ μηνών συνολικά. «Είχα ζητήσει από τον ατζέντη μου, όταν σταμάτησε η συνεργασία με τη Φενέρ, να μην εργαστώ ως το καλοκαίρι. Θεωρώ ότι είναι πολύ ικανός, κι αυτός και το γραφείο του, για να κάνουν διάφορες διαπραγματεύσεις. Αυτή είναι η δουλειά τους. Εγώ αυτή τη στιγμή είμαι αφοσιωμένος στο να κάνω ένα refresh και να δω πώς έχουν τα πράγματα. Παρακολούθησα πιο αναλυτικά τα παιχνίδια των playoffs, τα περισσότερα, ίσως να βρω χρόνο να δω λίγο και τα ματς του NBA, παρατηρώντας τις τάσεις» ομολογεί.
Φρεσκάρισμα γνώσης, επαναπροσδιορισμός κατεύθυνσης και εμπλουτισμός εικόνων, παρά την αφρικανική σκόνη εκείνων των ημερών, προκειμένου να εμφανιστεί ανανεωμένος και διαυγής σκέψεων στην επόμενη πρόκληση. Πρόκληση άνευ αγκυλώσεων.
Πού ακριβώς θα τον βρει το μέλλον θα εξαρτηθεί. Θεμελιώδης προϋπόθεση; «Θα είναι προφανώς κάπου που σε θέλουν, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να σε προσλάβουν».
«Εάν μαζί οραματιζόμαστε κάτι, θα είναι μια κατάλληλη συνθήκη να συνεργαστούμε και να φτιάξουμε ένα όσο δυνατόν καλύτερο εργασιακό περιβάλλον προκειμένου η ομάδα να πετύχει. Θεωρώ ότι το σύστημα που ακολουθήθηκε σε αρκετές ομάδες των οποίων υπήρξα μέλος του προπονητικού τιμ ή επικεφαλής αυτού απέδειξε ότι μπορεί να πετύχει τόσο στη συγκρότηση όσο και στη διαχείριση μετά» καταθέτει με παρρησία.
«Δεν υπολογίζω ποτέ αν θα μείνω σε μια ομάδα ένα μήνα ή δέκα χρόνια»
Πάντως το απόσταγμα των ετών κάνει τον Έλληνα προπονητή να καταλαβαίνει ότι «ποτέ δεν γνωρίζεις αν το κλίμα σε σηκώνει, αν είναι οι προδιαγραφές αυτές που θα σου δώσουν τη δυνατότητα να εργαστείς και να διαφωνήσεις, αν θες, στη διάρκεια της πορείας, αλλά να διαφωνήσεις με κριτική εποικοδομητική που θα βελτιώσει τον σύλλογο. Άλλωστε όπου εργάστηκα προσπάθησα να βελτιώσω τις συνθήκες χωρίς να σκέφτομαι αν θα συνεχίσω. Δεν υπολογίζω ποτέ αν θα μείνω ένα μήνα ή δέκα χρόνια».
«Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις, προσκλήσεις, προτροπές τις οποίες πρέπει να πάρεις»
Για κάτι που είναι πεπεισμένος είναι πως «αν με ρωτούσες πριν από δέκα χρόνια, δεν θα αναλάμβανα ομάδα στη μέση της σεζόν». Τη σήμερον αντίθετα «όταν βρεις μια ομάδα πολύ καλά σχεδιασμένη απ’ όλες τις πλευρές, κάτι που προς τιμήν του παραδέχθηκε ο Σάρας για τη Φενέρ, σε ικανοποιεί, έχεις ένα μακροπρόθεσμο πλάνο και μπορείς να βελτιώσεις πράγματα, δεν ξέρεις. Οι τάσεις είναι στο τέλος αυτές που σε οδηγούν».
«Αν δεν έχουν γνώση, καλό είναι να κρατούν απόσταση»
Βέβαια ο Δημήτρης Ιτούδης δεν αρνείται πως επηρεάστηκε από το γεγονός πως «ήμουν στην ευτυχή θέση να βρίσκομαι 13 χρόνια σε ένα δυναμικό σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός, με μια ισχυρή οικογένεια από πίσω, την οικογένεια Γιαννακόπουλου, που στήριζε και που συνεχίζει και στηρίζει αυτή την προσπάθεια, και άλλα 8 χρόνια σ’ έναν επίσης μεγάλο σύλλογο. Αυτά είναι 21 χρόνια συνεχούς επαγγελματικής πορείας σε υψηλού επιπέδου ομάδες, δυνατότητα που δεν δίνεται σε πολλούς συναδέλφους, και είμαι ευγνώμων για όλο αυτό».
Με καθολικό black jack ομοιάζει αυτό, τη στιγμή που «μην αμελούμε πως ο προπονητής είναι νομάδας, ταξιδιώτης. Τη μια μέρα είμαι εδώ και την άλλη όχι».
Όσο δεν αποκλείει τίποτα, δεν αποκρούει και κρούσεις απ’ οπουδήποτε. Προτιμά να εξετάζει τις εκάστοτε περιστάσεις στη χρονική περίοδο που τοποθετούνται, ασχέτως του τι ενδέχεται να έχει απομείνει ως κατάλοιπο από το πρόσφατο παρελθόν.
«Είναι συγκεκριμένες οι συνθήκες που εκείνη τη δεδομένη στιγμή έπρεπε να παρθούν κάποιες αποφάσεις. Πίσω από αυτές τις αποφάσεις υπάρχουν αρκετές συνιστώσες στις οποίες καλό θα είναι αυτοί που δεν γνωρίζουν να μην κρίνουν – πολύ περισσότερο να κατακρίνουν» επισημαίνει εκφράζοντας τις ενστάσεις του για τη συνομοσιολογία τρίτων.
Παραπέμπει μάλιστα σε ρητό του Πλάτωνα, βάσει του οποίου «γνώμη δύναται να έχουν όλοι. Γνώση για να έχουν γνώμη έχουν; Αν δεν έχουν γνώση, καλό είναι να κρατούν απόσταση. Υπήρξαν καταστάσεις που έπρεπε να παρθούν κάποιες αποφάσεις. Και ποιος παίρνει αυτές τις αποφάσεις; Ο επικεφαλής. Αυτός που θα κριθεί και για τις αποφάσεις του, πάντα με τη συμβολή των συνεργατών του και τη συγκυρία. Οι συνεργάτες δεν είναι μόνο οι άμεσοι, είναι οι παίκτες, η διοίκηση, ο κόσμος, το μομέντουμ. Συνεργάζεσαι με ανθρώπους που μπορούν να σου προσφέρουν κάτι ή να μην σου προσφέρουν τίποτα».
«Εκεί έξω υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι με ιδέες»
Το ότι κάθε απόφαση της στιγμής, όσο κι αν έχει ζυγιστεί, ενέχει το ρίσκο της δεν αποτρέπει τον Δημήτρη Ιτούδη. Αντιθέτως τον κινητοποιεί, τον ενεργοποιεί, τον ζωντανεύει. «Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις, προσκλήσεις, προτροπές τις οποίες πρέπει να πάρεις» ισχυρίζεται με σθένος. Προτού μάς διηγηθεί «μια φανταστική ιστορία» όπως την αποκαλεί χρησιμοποιώντας την ως παράδειγμα.
Ολίγον μαύρη και πένθιμη ως υπόθεση εργασίας θα έλεγε κανείς, αλλά αντανάκλαση της ευρύτητας στη σκέψη του. «Έστω ότι έχουμε φτάσει στα 100 χρόνια μας και είναι καιρός να αποχωρήσουμε από τη ζωή για να αναλάβουν οι νεότεροι. Γύρω από το κρεβάτι είναι κάποια φαντάσματα. Όπου φαντάσματα τα χαμένα ταλέντα που δεν φέραμε στη ζωή, οι χαμένες ευκαιρίες που δεν χρησιμοποιήσαμε, οι ιδέες που δεν υλοποιήσαμε γιατί διστάσαμε.
Όλα αυτά μας λένε τώρα ‘είμαστε εδώ για σε σένα, ήμασταν δίπλα σου για να μας φέρεις στη ζωή και μας παίρνεις μαζί σου’. Κι ρωτάω εγώ πόσα αλήθεια φαντάσματα θα έχετε γύρω;
«Ήμουν πολύ υπέρ του Σπανούλη στην Εθνική και συνεχίζω να είμαι»
Εφόσον ο κάθε άνθρωπος είναι ταλαντούχος και ικανός, τού αρκεί να βρει τον χώρο που αισθάνεται ότι ανήκει για να δώσει τον καλύτερό εαυτό του. Δεν έχει σημασία να ηγείται μιας προσπάθειας. Μπορεί να ηγηθεί αλλιώς. Μπορεί να μην είναι διευθυντής, να είναι ο εργαζόμενος δικηγόρος που θα κάνει τέσσερις ώρες ανάλυση κειμένου για να χαρίσει τη νίκη στον αρχηγό δικηγόρο και να αισθάνεται ηγέτης σε αυτό που πρόσφερε.
«Εκεί έξω υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι με ιδέες» δηλώνει με βεβαιότητα «κι εγώ θέλω να τους προτρέψω να τις προχωρήσουν. Θα πετύχουμε, δεν θα πετύχουμε, θα αποτύχουμε; Απέτυχε μία, πέτυχαν δύο. Σήκω δέκα φορές ξανά και συνέχισε. Προσπάθησε ξανά γιατί αγαπάς κάτι. Πρέπει να το στηρίξεις όλο αυτό με γνώση, προσπάθεια, ξανά προσπάθεια, μελέτη, ξανά γνώση, ξανά και ξανά. Δεν γίνεται διαφορετικά. Είναι μια συνεχής πάλη όλο αυτό».
«Βάλαμε την Εθνική στο κάδρο, θα πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες»
Έως ότου τροχοδρομήσει εκ νέου την επάνοδό του στην ενεργό προπονητική, ο Δημήτρης Ιτούδης θα έχει τη δυνατότητα να δει την Εθνική ομάδα να διεκδικεί εντός των τειχών την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Νιώθει μάλιστα βέβαιος, αναμφίβολα δε αισιόδοξος, ότι «ο κόσμος θα αγκαλιάσει την προσπάθεια και σε γεμάτο γήπεδο θα τα καταφέρουμε» αυτή τη φορά έτσι ώστε η «επίσημη αγαπημένη» να βρεθεί στο Παρίσι και είναι παρούσα στο μεγάλο αθλητικό ραντεβού.
Αναγνωρίζει επίσης τον Βασίλη Σπανούλη ως έναν διάδοχο με περγαμηνές δεδομένου ότι «είναι συνειδητοποιημένος από την αρχή που μπήκε στην προπονητική». Ήταν μια επιλογή δε, την οποία είχε συζητήσει με τον πρόεδρο της ΕΟΚ Βαγγέλη Λιόλιο και στην οποία «ήμουν πολύ υπέρ και συνεχίζω να είμαι».
Ο ίδιος ο κόουτς δεν μετανιώνει για την απόφασή του είτε να αποδεχθεί την πρόταση της Ομοσπονδίας είτε να αποχωρήσει ένα χρόνο πριν από τη λήξη του συμβολαίου του, «χωρίς να αξιώσω οποιαδήποτε χρηματική κάλυψη». Πιστεύει ξεκάθαρα πως «ο καθένας βάζει το λιθαράκι του» κι εξακολουθεί να θεωρεί ως «ύψιστη τιμή που μου άφησε αυτή την ανατριχίλα όταν ακούς τον Εθνικό Ύμνο» την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Κι ας μην ήταν ιδανικές οι συγκυρίες.
«Η Ελλάδα ήταν παρούσα στο Παγκόσμιο»
«Νομίζω ότι θα πρέπει να εκτιμηθεί το γεγονός ότι δεν έκανα πίσω στο Παγκόσμιο, όταν κάποιοι με συμβούλευαν ότι ο Γιάννης δεν μπορεί, θα κάνει επέμβαση, ο Κώστας δεν μπορεί, θα κάνει επέμβαση. Επίσης ο Σλούκας, που ξέρει καλύτερα τον εαυτό του, μού ζήτησε να εξαιρεθεί γιατί δεν ήταν καλά το γόνατό του. Όπως το ίδιο μού είπαν ο Καλάθης κι ο Ντόρσεϊ, που είχε την εγκυμοσύνη της συζύγου του».
Υπό αυτές τις απρόβλεπτες κι αντίξοες συνθήκες, γνώριζε εκ των προτέρων ο πολύπειρος προπονητής ότι «πάμε στη Μανίλα με τις λιγότερες δυνατές πιθανότητες. Ήμουν εκεί με τον αρχηγό, τον Παπανικολάου, τον Λαρεντζάκη, τον Παπαπέτρου, τον Παπαγιάννη και με όλα τα υπόλοιπα παιδιά και θεωρώ ότι κάναμε μια υγιή και τίμια προσπάθεια».
Με αδιαμφισβήτητο κέρδος για το ελληνικό μπάσκετ σε όλο αυτό το γεγονός πως «από το Πανευρωπαϊκό βγάλαμε ξανά τον κόσμο έξω, σε γιγαντοοθόνες. Μου έστειλαν φωτογραφίες από σεζλόνγκ. Ναι δεν πήγαμε μέχρι τέλους, στο δεύτερο ημίχρονο του δεύτερου νοκ άουτ παιχνιδιού δεν τα καταφέραμε, αλλά βάλαμε ξανά την Εθνική στο κάδρο. Αυτό κάναμε».
Διευκρινίζει μάλιστα ότι οφείλουμε να «μην ακυρώνουμε την πρόκριση στο Παγκόσμιο που επετεύχθη με όλα αυτά τα παιχνίδια των παραθύρων, γιατί η δεξαμενή άνοιξε κι έδωσαν αρκετοί αθλητές την προσφορά τους. Δείτε ποιες ομάδες δεν πήγαν. Η Ελλάδα όμως ήταν εκεί, παρούσα».
Σεμινάριο προπονητών, ψυχική υγεία και αθλητικός τουρισμός
Λίγες ημέρες πριν από το προολυμπιακό η Αθήνα θα φιλοξενήσει για πρώτη φορά το σεμινάριο των προπονητών της Euroleague. Η οργάνωση, η τακτοποίηση, η ρύθμιση των λεπτομερειών φέρει την υπογραφή του Δημήτρη Ιτούδη που βρίσκεται σε πλήρη συνεννόηση με τον Σύνδεσμο Ελλήνων Προπονητών. «Αποτελεί συνοδοιπόρο» όπως λέει.
«Είναι ένα σεμινάριο που θα γίνει από τις 20 έως τις 23 Ιουνίου. Μέχρι τώρα γινόταν στην Αττάλεια. Φέτος αποφασίσαμε με όλα τα μέλη να το φέρουμε στην Αθήνα κι ελπίζω ότι θα το κρατήσουμε για αρκετά χρόνια».
Θα φιλοξενηθεί στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ της Γλυφάδας, θα τελεί υπό την αιγίδα των Υπουργείων Τουρισμού και Αθλητισμού, που έχουν αγκαλιάσει την προσπάθεια, και ήδη έχει εξασφαλιστεί η παρουσία προπονητών από 70 διαφορετικές χώρες. Η αξία έγκειται περισσότερο στο γεγονός πως «για δεύτερη φορά θα προσπαθήσουμε να ανοίξουμε το εύρος της συζήτησης και να μην επικεντρωθούμε σε αμιγώς μπασκετικά ζητήματα που θα είναι το κύριο πιάτο» εξηγεί ο Δημήτρης Ιτούδης.
«Ας μιλήσουμε για την ψυχική υγεία»
«Προφανώς μας ενδιαφέρει πώς παίζουμε άμυνα κι επίθεση ή τι κάνουμε στην ατομική προπόνηση. Γι’ αυτό δίνουμε χώρο και χρόνο να μιλήσουν οι ασίσταντ που κάνουν σημαντική δουλειά», προσθέτει. Ταυτόχρονα όμως «στο σεμινάριο θα ακούσουμε πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες και θα κάνουμε κάποια πάνελ με αθλητές εγνωσμένης αξίας, με τους οποίους είμαστε σε συζητήσεις, προκειμένου να μιλήσουμε για την ψυχική υγεία». Ανοίγει δηλαδή η κουβέντα.
Ο Δ. Ιτούδης χρησιμοποιεί ως παράδειγμα σε αυτό τον Ισπανό Ρίκι Ρούμπιο, ο οποίος «βγήκε και είπε με μεγάλο θάρρος το τι αντιμετώπισε και πως η γιατρός τον βοήθησε να επανέλθει». Διότι σε κάθε περίπτωση «είναι σημαντικό να βλέπουμε την εικόνα ενός επιτυχημένου επαγγελματία, αλλά από πίσω υπάρχει ψυχολογικός αγώνας. Οπότε πρέπει να δούμε την ψυχολογία του αθλητή. Πώς προετοιμάζεται για το παιχνίδι, ίσως την ψυχολογία των διαιτητών».
Προσβάσιμο σε όλους
Είναι ένα σεμινάριο που «μπορεί να το παρακολουθήσει οποιοσδήποτε, δεν χρειάζεται να είναι προπονητής ή επαγγελματίας, αρκεί να πληρώσει τη συνδρομή του. Που θα είναι πιστεύω αρκετά ελκυστική, όχι ένα απαγορευτικό ποσό».
«Νομίζω ότι προάγουμε τουρισμό, τον αθλητικό τουρισμό κι ελπίζω πραγματικά να είναι μια καλή ευκαιρία επιμόρφωσης σε πολλά επίπεδα» καταλήγει ο Έλληνας κόουτς.
Ίσως αυτή η αφορμή να λειτουργήσει, εν τέλει, ως η αφετηρία για να σκεφτεί όντως το βιβλίο «καταγραφής γεγονότων ή το πώς, κάτω από ποιο πρίσμα δηλαδή, αντέδρασα εγώ σε συγκεκριμένες καταστάσεις της ζωής μου» με απώτερο σκοπό «να παρακινήσει ανθρώπους». Του το ‘χουν προτείνει.
Ο ίδιος αισθάνεται ότι «τώρα δεν είναι ακόμη η ώρα», ότι «προηγούνται άλλοι», ότι «έχω αρκετά να μάθω ακόμα». Ποιος ξέρει; Ίσως αυτό να είναι το εισιτήριο που θα βρει ψαχουλεύοντας τις τσέπες του για εισιτήρια του Final Four.
