Ο θάνατος του προέδρου του Ιράν, Εμπραχίμ Ραϊσί, έπειτα από συντριβή ελικοπτέρου είναι ένα απρόβλεπτο γεγονός που μπορεί να πυροδοτήσει εξίσου απρόβλεπτες εξελίξεις.
Ο ίδιος ανήκε στους σκληροπυρηνικούς, έχοντας διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο, το 1988 και μόλις στα 28 του χρόνια, στη φυσική εξόντωση 30.000 πολιτικών κρατουμένων. Γνωστός εξ αυτού ως «χασάπης της Τεχεράνης, ο Ραϊσί περιλαμβανόταν ως πρόεδρος στη λίστα των υποψήφιων διαδόχων του 85χρονου «ανώτατου ηγέτη» Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ.
Μένει να φανεί συνεπώς πώς θα διαμορφωθούν οι ισορροπίες στο εσωτερικό ενός καθεστώτος όπου κληρικοί, πολιτικοί και στρατιωτικοί διεκδικούν ο καθένας το δικό του μερίδιο εξουσίας.
Αλλά και πώς το ίδιο το καθεστώς θα χειριστεί την επόμενη μέρα υπό το βάρος της ανάφλεξης στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και των εξαιρετικά τεταμένων σχέσεων με τη Δύση.
Στην ίδια εξίσωση υπεισέρχεται και ένας τρίτος παράγοντας που δεν είναι άλλος από την επιθυμία εκκοσμίκευσης, η οποία εκφράστηκε από ένα σημαντικό τμήμα της ιρανικής κοινωνίας και που έως τώρα, σε κάθε της μαζική εκδήλωση, έχει πνιγεί στο αίμα.
Και οι τρεις αυτοί παράγοντες είναι πιθανό να ανοίξουν έναν κύκλο αστάθειας στη χώρα, οι επιπτώσεις της οποίας, όπως συμβαίνει στην περίπτωση αυτών των καθεστώτων, δύσκολα θα μείνει εντός ιρανικών συνόρων.
Είναι σχεδόν βέβαιο εξάλλου, όπως μαρτυρά και η πρώτη αντίδραση της Ουάσιγκτον, ότι οι συνθήκες και τα αίτια της συντριβής θα συνοδευτούν από διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που θα βάλουν στο κάδρο τους «αιώνιους εχθρούς» της Τεχεράνης.
