Οι πρωτεργάτες και οι πρωτεργάτριες της Ευρωπαϊκής Ένωσης

«Τίποτε δεν είναι δυνατόν χωρίς ανθρώπους, τίποτα δεν διαρκεί χωρίς θεσμούς». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Ζαν Μονέ, τον «αρχιτέκτονα» της ευρωπαϊκής ενοποίησης και «πατέρα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ευρώπη έχει ανάψει τις μηχανές για τις Ευρωεκλογές του 2024. Στην Ελλάδα θα διεξαχθούν στις 9 Ιουνίου, με τη χώρα μας να έχει εκλέγει 21 ευρωβουλευτές. Κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στις προσωπικότητες που οραματίστηκαν και εργάστηκαν ακατάπαυστα για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Αλτιέρο Σπινέλι

«Υπήρξα η μαία που βοήθησε αυτό το κοινοβούλιο να φέρει αυτό το παιδί στον κόσμο. Τώρα πρέπει να το βοηθήσουμε να ζήσει», είχε πει μιλώντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο.

Ο Αλτιέρο Σπινέλι, ο αταλάντευτος φεντεραλιστής, οραματίστηκε μια ομοσπονδιακή Ευρώπη σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές της, όταν το 1941, μαζί με τον Ερνέστο Ρόσι, εκτοπισμένοι στο νησάκι Βεντοτένε επεξεργάστηκαν το πρώτο μανιφέστο «Για μια Ελεύθερη και Ενωμένη Ευρώπη», γνωστό ως το «Μανιφέστο Βεντοτένε».

Γεννήθηκε στη Ρώμη το 1907. Πολύ γρήγορα απέκτησε πολιτική δράση στο πλευρό του Κομμουνιστικού Κόμματος της χώρας του. Σε ηλικία 16 ετών συνελήφθη από το φασιστικό καθεστώς και πέρασε τα επόμενα 16 χρόνια στη φυλακή και την εξορία.

«Τα κοινά ζητήματα δημοσίου συμφέροντος δεν μπορεί να διαχειρίζονται παρά από μια πραγματικά κοινή εξουσία», έλεγε ο Αλτιέρο Σπινέλι, συνοψίζοντας την πολιτική του φιλοσοφία. «Η ευρωπαϊκή ομοσπονδία δεν έχει σκοπό να χρωματίσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μια υπάρχουσα εξουσία. Είναι η νηφάλια πρόταση για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής δημοκρατικής εξουσίας».

Ο Αλτιέρο Σπινέλι διετέλεσε μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής υπό τον Βέλγο Πωλ Ανρί Σπάακ ενώ εξελέγη ευρωβουλευτής το 1979. Το 1984 υιοθετήθηκε το «σχέδιο Σπινέλι» που αποτέλεσε τη βάση για τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τις δεκαετίες του 1980 και του 1990.

Ζακ Ντελόρ

Ήταν 5 Ιανουαρίου του 2024 όταν η Ευρώπη αποχαιρέτησε τον «αρχιτέκτονα» του ευρώ και της Ευρώπης. «Υπάρχει ένας ανθρωπιστικός, ευρωπαϊκός δρόμος, ο δικός του δρόμος. Συμφιλίωσε τη Γαλλία με την Ευρώπη και την Ευρώπη με το μέλλον της. Ο Ντελόρ ήταν η ενσάρκωση της οικονομικής ισχύος και της κοινωνικής δικαιοσύνης», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Εμανουέλ Μακρόν.

«Μετέτρεψε μια οικονομική κοινότητα σε μια ένωση λαών και εθνών, που συνδέονται με ένα κοινό πεπρωμένο. Η τεράστια κληρονομιά του θα συνεχίσει να εμπνέει την οικοδόμηση της Ευρώπης. Και έτσι θα παραμείνει μαζί μας», πρόσθεσε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Ντελόρ ήταν ο ηγέτης με τη μεγαλύτερη επιρροή στις ευρωπαϊκές υποθέσεις.

Εφάρμοσε πολιτικές που συνέδεσαν στενά τα κράτη-μέλη μεταξύ τους και προώθησαν την ανάγκη για ενότητα. Δημιούργησε μια ενιαία αγορά που κατέστησε δυνατή την ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων, κεφαλαίων, αγαθών και υπηρεσιών στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ).

Ήταν επίσης επικεφαλής της αποκαλούμενης «επιτροπής Ντελόρ», η οποία πρότεινε τη νομισματική ένωση και τη δημιουργία του ευρώ, ενός νέου ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος που θα αντικαθιστούσε τα μεμονωμένα εθνικά νομίσματα.

Η νομισματική ένωση επιτεύχθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1992. «Έφερα στο μυαλό μου τους πατέρες της Ευρώπης, οι οποίοι στις πιο καθοριστικές στιγμές ενήργησαν με όραμα και ενότητα. Σκέφτηκα επίσης όλους όσοι στέκονται στο ύψος των ευρωπαϊκών περιστάσεων.

Δεν είναι πάντα εύκολο αυτό. Η Ευρώπη έχει περάσει δύσκολες στιγμές, όπως και αυτήν την περίοδο με όλα αυτά που βιώνουμε. Στο ίντερνετ, τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και τα περιοδικά διαβάζουμε συχνά ειρωνικά σχόλια για το Νόμπελ Ειρήνης.

Εκτιμώ όμως ότι η τιμή αυτή είναι μία συνολική ανταμοιβή και έμπνευση για όλους τους Ευρωπαίους», ανέφερε το 2012 στον δημοσιογράφο του Euronews, Τζιοβάνι Μάτζι, με αφορμή το Νόμπελ Ειρήνης το οποίο είχε απονεμηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Φρανσουά Μιτεράν

Θιασώτης της ευρωπαϊκής ενότητας και συνεργασίας. «Η Γαλλία είναι η πατρίδα μας, η Ευρώπη είναι το μέλλον μας», δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει ο επί 14 χρόνια πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Μιτεράν. Υποστήριξε τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την προσχώρηση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας σε αυτή.

Τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της θέσπισης της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης το 1986, η οποία έθεσε τις πρώτες νομικές βάσεις για την ευρωπαϊκή ενιαία αγορά. Μιτεράν και Κολ (οι ηγέτες που κατείχαν την τέχνη της συμφιλίωσης, όπως αναφέρει και ο επίσημος ιστότοπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης) πέτυχαν μαζί αυτόν τον στόχο με τη θέσπιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1992, καθιστώντας το όνειρό τους για μια απρόσκοπτη διακρατική αγορά πραγματικότητα.

Χέλμουτ Κολ

Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1984, ο Χέλμουτ Κολ και ο Φρανσουά Μιτεράν, ο ένας κρατώντας το χέρι του άλλου, επισκέφθηκαν το Βερντέν με αφορμή την 70η επέτειο από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εργάστηκαν σκληρά για τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας μετά τον πόλεμο και υπογράμμισαν τη σημασία της ειρήνης μεταξύ των εθνών τους για την επίτευξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

«Για εμάς τους Γερμανούς η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι συνδεδεμένη με τη μοίρα της χώρας. Δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική από εκείνη της ευρωπαϊκής ενοποίησης» έλεγε. Το 1986, μαζί με τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Ζακ Ντελόρ, προώθησε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με την υπογραφή της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης.

«Η γερμανική ενοποίηση και η ευρωπαϊκή ενοποίηση αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος». Ο Χέλμουτ Κολ ήταν το δεύτερο από τα τρία άτομα που έλαβαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον τίτλο του επίτιμου δημότη της Ευρώπης σε αναγνώριση του εξαιρετικού έργου του για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και συνεργασία, όπως και για τη συμβολή του στο ευρωπαϊκό εγχείρημα.

Το 1988 Κολ και Μιτεράν έλαβαν το βραβείο «Καρλομάγνος» το οποίο απονέμεται σε άτομα που εργάζονται για την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Ρομπέρ Σουμάν

«Η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να διαφυλαχθεί αν δεν αναληφθούν δημιουργικές προσπάθειες ανάλογες των κινδύνων που την απειλούν. Η συμβολή που μπορεί να έχει μια οργανωμένη και ζωντανή Ευρώπη στον πολιτισμό είναι απαραίτητη για τη διατήρηση ειρηνικών σχέσεων.

Διαδραματίζοντας για περισσότερα από είκοσι χρόνια τον ρόλο πρωτεργάτη για μια ενωμένη Ευρώπη, η Γαλλία είχε πάντα ως ουσιαστικό στόχο να υπηρετεί την ειρήνη. Επειδή δεν επιτεύχθηκε η Ευρώπη, είχαμε πόλεμο.

Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί δια μιας, ούτε σε ένα συνολικό σχέδιο: θα οικοδομηθεί μέσα από συγκεκριμένα επιτεύγματα που κατ΄αρχάς θα δημιουργήσουν μια πραγματική αλληλεγγύη. Η συνένωση των ευρωπαϊκών εθνών απαιτεί να εξαλειφθεί η μακραίωνη διαμάχη μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Η δράση που θα αναλάβουμε πρέπει να αφορά κατά πρώτο λόγο τη Γαλλία και τη Γερμανία».

Η Διακήρυξη Σουμάν, που παρουσιάστηκε από τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν στις 9 Μαΐου 1950, πρότεινε τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, τα μέλη της οποίας θα διαχειρίζονταν από κοινού την παραγωγή άνθρακα και χάλυβα.

Η Διακήρυξη Σουμάν που φύτεψε τον σπόρο της ενωμένης Ευρώπης. Το απόγευμα της 9ης Μαΐου οργανώθηκε βιαστικά μια συνέντευξη Τύπου στην Αίθουσα του Ωρολογίου στο κτίριο του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών στο Παρίσι. Ο Ρομπέρ Σουμάν, τότε υπουργός Εξωτερικών, διάβασε με τη δέουσα σοβαρότητα τη διακήρυξη που φέρει το όνομά του και αποτελεί την ένατη εκδοχή του αρχικού σχεδίου του Ζαν Μονέ.

Ουίνστον Τσώρτσιλ

«Υπάρχει ένα φάρμακο που θα μπορούσε μέσα σε λίγα χρόνια να κάνει όλη την Ευρώπη ελεύθερη και ευτυχισμένη. Το φάρμακο αυτό είναι να δημιουργήσουμε ξανά την ευρωπαϊκή οικογένεια, στον βαθμό που μπορούμε, και να της δώσουμε μια δομή ικανή να της εξασφαλίσει την ειρήνη, την ασφάλεια και την ελευθερία.

Πρέπει να οικοδομήσουμε ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μόνον έτσι οι εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι του μόχθου θα μπορέσουν να ξαναγευτούν τις απλές χαρές και τις ελπίδες που νοηματοδοτούν τη ζωή», θα αναφέρει μεταξύ άλλων ο Ουίνστον Τσώρτσιλ στην περίφημη «Ομιλία προς τους φοιτητές» στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης το 1946.

Ο Τσώρτσιλ υπήρξε ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως μέσου αποτροπής της επανάληψης των φρικαλεοτήτων των δύο παγκοσμίων πολέμων. Πρώτο βήμα; Η ίδρυση ενός Συμβουλίου της Ευρώπης.

Το 1948, συνήλθαν στη Χάγη, υπό την προεδρία του Τσώρτσιλ, 800 αντιπρόσωποι από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Είναι ο παλαιότερος οργανισμός ο οποίος έχει ως σκοπό την ευρωπαϊκή ενοποίηση, με ιδιαίτερη έμφαση στα νομικά πρότυπα και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη δημοκρατική ανάπτυξη και τη ρύθμιση των νομοθεσιών, καθώς και την πολιτισμική συνεργασία στην Ευρώπη.

Το Συμβούλιο της Ευρώπης ιδρύθηκε στις 5 Μαΐου του 1949 από τη Συνθήκη του Λονδίνου. Η Συνθήκη του Λονδίνου ή αλλιώς το Καταστατικού του Συμβουλίου της Ευρώπης, υπεγράφη στο Λονδίνο την ημέρα εκείνη από δέκα μέλη: Βέλγιο, Δανία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νορβηγία, Σουηδία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Ζαν Μονέ

Ο Ζαν Μονέ αφιέρωσε τη ζωή του στην προσπάθεια να φέρει κοντά τους Ευρωπαίους. «Συνεχίστε, συνεχίστε, δεν υπάρχει άλλο μέλλον για τους λαούς της Ευρώπης εκτός από την ένωση», έλεγε. Με την ιδιότητα του ανώτατου συμβούλου της γαλλικής κυβέρνησης, ο Μονέ ήταν ο βασικός εμπνευστής της περίφημης «Διακήρυξης Σουμάν» της 9ης Μαΐου 1950, που οδήγησε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα και, ως εκ τούτου, θεωρείται η ληξιαρχική πράξη γέννησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μεταξύ των ετών 1952 και 1955, ήταν ο πρώτος πρόεδρος του εκτελεστικού οργάνου της ΕΚΑΧ. Το σκεπτικό ήταν ότι η από κοινού παραγωγή των πόρων αυτών από τις δύο ισχυρότερες χώρες της ηπείρου θα μπορούσε να αποτρέψει έναν νέο πόλεμο στο μέλλον.

Η Διακήρυξη έτυχε θετικής ανταπόκρισης από τις κυβερνήσεις της Γερμανίας, της Ιταλίας, των Κάτω Χωρών, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου και έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, προάγγελου της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και της μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στα χέρια του Ρομπέρ Σουμάν φτάνει ένα επαναστατικό για την εποχή σχέδιο.

Όπως αναφέρει το ΒΗΜΑ «το έγγραφο ήταν αποτέλεσμα σκέψης του Ζαν Μονέ και της μικρής ομάδας των λαμπρών δημοσίων υπαλλήλων που τον περιστοίχιζε. Πρώην πρόεδρος της γαλλοβρετανικής επιτροπής συντονισμού για τη διάθεση της συμμαχικής βοήθειας, μέλος της πρώτης κυβέρνησης της ελεύθερης Γαλλίας στο Αλγέρι, ο Μονέ είχε προτείνει στον στρατηγό Ντε Γκωλ, αμέσως μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού της Γαλλίας που έφερε το όνομά του».

Ο Σουμάν κατάλαβε ότι ανάμεσα σε αυτές τις γραμμές βρισκόταν ο τρόπος για να μεταμορφώσει το όραμά του σε πολιτική πραγματικότητα.

Σιμόν Βέιλ

Το 1979 η Σιμόν Βέιλ εξελέγη μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές του 1979. Στην πρώτη Σύνοδο, το νέο Κοινοβούλιο εξέλεξε τη Βέιλ ως την πρώτη γυναίκα πρόεδρο.

Υπηρέτησε σε αυτή τη θέση μέχρι το 1982. Το 1981 η Βέιλ κέρδισε το βραβείο «Καρλομάγνος» για τη συμβολή της στην ευρωπαϊκή ενότητα. Από το 1974 έως το 1979 η Βέιλ ήταν υπουργός υγείας στις κυβερνήσεις του Ζακ Σιράκ και του Ρεμόντ Μπαρέ.

Από τις 28 Μαΐου 1974 έως τις 29 Μαρτίου 1977 ήταν υπουργός υγείας, από τις 29 Μαρτίου 1977 έως τις 3 Απριλίου 1978 ήταν υπουργός υγείας και κοινωνικών ασφαλίσεων και από τις 3 Απριλίου 1978 έως τις 4 Ιουλίου 1979 ήταν υπουργός υγείας και οικογένειας. Διευκόλυνε την πρόσβαση στην αντισύλληψη, η πώληση αντισυλληπτικών χαπιών είχε νομιμοποιηθεί το 1967.

Αγωνίστηκε για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στη Γαλλία, η οποία επιτεύχθηκε όταν η αντιπολίτευση στην Εθνοσυνέλευση ενστερνίστηκε τον στόχο της και προωθήθηκε η ψήφιση του σχετικού νόμου το 1975. Ο νόμος αυτός θεωρήθηκε σπουδαίο επίτευγμα και έγινε ευρύτερα γνωστός ως «νόμος Βέιλ».

Άννα Λιντ

Ήταν 10 Σεπτεμβρίου του 2003 όταν η 46χρονη Άννα Λιντ δέχθηκε επίθεση με μαχαίρι τη στιγμή που ψώνιζε σε πολυκατάστημα της Στοκχόλμης. Τραυματίστηκε σοβαρά στο στήθος, το ήπαρ και τα χέρια. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο και υποβλήθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη χειρουργική επέμβαση. Εξέπνευσε μία ημέρα αργότερα λόγω ακατάσχετης αιμορραγίας.

Εκείνες τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της η Λιντ μαχόταν για την είσοδο της Σουηδίας στην Ευρωζώνη στο δημοψήφισμα που θα διεξαγόταν. Ήταν επικεφαλής της εκστρατείας της σουηδικής κυβέρνησης υπέρ του «Ναι».

Η Λιντ πίστευε στην ύπαρξη ενός πιο ισχυρού Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και ήθελε η Ευρωπαϊκή Ένωση να υιοθετεί κοινή εξωτερική πολιτική ώστε να αποφεύγονται ένοπλες συγκρούσεις. Η ανάδειξη της Άννα Λιντ ξεκίνησε με την ανάληψη της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη Σουηδία το 2001. Ήταν τότε επικεφαλής του συμβουλίου υπουργών με ευθύνη την εξωτερική πολιτική.

Την ίδια χρονιά ταξίδεψε μαζί με τον ύπατο εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, Χαβιέ Σολάνα, στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (νυν Βόρεια Μακεδονία) για να αποτρέψουν την ανάφλεξη εμφυλίου πολέμου.

Το Βραβείο Άννα Λιντ απονέμεται κάθε χρόνο σε ένα άτομο ή ένα όργανο που έχει «το θάρρος να αγωνιστεί κατά της αδιαφορίας, των προκαταλήψεων, της καταπίεσης και των αδικιών, ώστε να συμβάλλει στη βελτίωση της ζωής όλων των ανθρώπων σε ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Κόνραντ Αντενάουερ

Η κορυφαία προσωπικότητα της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας. Ο πρώτος μεταπολεμικός καγκελάριος της Γερμανίας (Δυτικής Γερμανίας) από το 1949 έως το 1963. Ο ηγέτης που καθοδήγησε την ανασυγκρότηση της χώρας του από τα συντρίμμια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο πραγματιστής πολιτικός που εστίασε την προσοχή του στην προώθηση της ιδέας της πανευρωπαϊκής συνεργασίας. Υπήρξε μέγας υπέρμαχος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, η οποία προτάθηκε με τη Διακήρυξη Σουμάν στις 9 Μαΐου 1950, καθώς και της Συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, που υπογράφηκε τον Μάρτιο του 1957.

«Τις περασμένες δεκαετίες και αιώνες, ο άνθρακας και ο χάλυβας διαδραμάτισαν καταστροφικό ρόλο στις συγκρούσεις μεταξύ των λαών της Ευρώπης, καθώς χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή όπλων. Ας ελπίζουμε ότι πλέον ο άνθρακας και ο χάλυβας θα τους ενώσουν και θα τους ωθήσουν να σκέφτονται και να ενεργούν από κοινού», έλεγε.

Αυτό που ο ίδιος θεωρούσε πιθανώς το μεγαλύτερο επίτευγμά του ήταν η προσέγγιση με τη Γαλλία. Ο Κόνραντ Αντενάουερ κατανόησε ότι η αποκατάσταση σχέσεων με τη Γαλλία ήταν απαραίτητη για την ανεμπόδιστη ανάπτυξη της Δυτικής Γερμανίας, δεδομένου ότι το Παρίσι ήταν αυτό που είχε τους μεγαλύτερους φόβους από ενδεχόμενη αναβίωση του γερμανικού μιλιταρισμού.

Μεθοδικά κατόρθωσε να αποκαταστήσει με τον Σαρλ ντε Γκωλ σχέσεις τόσο στενές, ώστε ο γαλλογερμανικός άξονας να αποτελέσει τη βάση οικοδόμησης της Ε.Ο.Κ. Η φιλία του Κόνραντ Αντενάουερ με τον Σαρλ ντε Γκωλ, η οποία θεμελίωσε τον γαλλογερμανικό άξονα και την ενωμένη Ευρώπη, επισφραγίστηκε με την υπογραφή της γαλλογερμανικής συνθήκης στο Παρίσι στις 22 Ιανουαρίου του 1963.

Λουίζ Βάις

Μια ζωή αφιερωμένη στην υπεράσπιση των ευρωπαϊκών αξιών και των γυναικείων δικαιωμάτων. H Λουίζ Βάις εργάστηκε αρχικά ως δημοσιογράφος και αγωνίστηκε υπέρ της αναγνώρισης του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες. Πίστευε ότι η αναγνώριση του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες θα συνέβαλε στην αποτροπή της διαφαινόμενης τότε απειλής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Ο πόλεμος ήρθε και η Λουίζ Βάις έγινε μέλος της γαλλικής αντίστασης. Κατάφερε να σώσει εκατοντάδες εβραιόπουλα με τη δράση της. Μετά τον πόλεμο, προώθησε την ιδέα της Ευρώπης ως αντίβαρο στις υπερδυνάμεις κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Η Λουίζ Βάις εξελέγη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 1979 και εκφώνησε την εναρκτήρια ομιλία κατά την πρώτη σύνοδο του Κοινοβουλίου σε ηλικία 86 ετών. Στην ομιλία της κάλεσε όλους τους Ευρωπαίους να ενώσουν τις δυνάμεις τους με βάση τον κοινό πολιτισμό και όχι απλώς τα κοινά οικονομικά συμφέροντα.

Η Λουίζ Βάις παρέμεινε το πρεσβύτερο μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έως ότου έφυγε από τη ζωή το 1983, σε ηλικία 90 ετών.

Νικόλ Φοντέν

Νικόλ Φοντέν, η δεύτερη γυναίκα πρόεδρος στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μετά την επίσης Γαλλίδα Σιμόν Βέιλ. Η Φοντέν επιφορτίστηκε με την εποπτεία της υιοθέτησης του ευρώ και προσπάθησε να μεταρρυθμίσει τις μεθόδους εργασίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

«Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της νέας συλλογικής ευρωπαϊκής συνείδησης είναι ένα δεοντολογικό όραμα της Ένωσης. Σήμερα, είναι ζωτικής σημασίας η Ευρώπη να μην αποτελεί πλέον απλώς οικονομική δύναμη», έχει δηλώσει.

Σε ερώτηση της Βασιλικής Νικολούλια για το ΒΗΜΑ αναφορικά με το μοντέλο που πρέπει να υιοθετηθεί για την προώθηση της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης, απάντησε: «είμαι οπαδός της ομοσπονδιακής διάρθρωσης, διότι η διακυβερνητική οικοδόμηση της Ευρώπης είναι πλέον παρωχημένη, όπως αποδείχθηκε και με την ταλαίπωρη Συνθήκη της Νίκαιας που υπήρξε ο καρπός ενός χωλού συμβιβασμού μεταξύ εθνικών εγωκεντρισμών. (…)

Δεν πιστεύω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ως αποστολή να ρυθμίζει λεπτομερώς τους υγειονομικούς κανόνες στις λαϊκές αγορές ή ακόμη τους κανόνες που διέπουν την παρασκευή του ενός ή του άλλου τυριού.

Αντίθετα, αν θέλουμε να υποστηρίξουν οι συμπολίτες μας την ευρωπαϊκή οικοδόμηση, οφείλουμε να τους πείσουμε ότι η Ένωση προστατεύει την υγεία και το περιβάλλον τους, ότι συμβάλλει στην πολιτισμική τους άνθηση, ότι τα κράτη-μέλη της είναι αλληλέγγυα μεταξύ τους και ότι προασπίζεται ένα πολιτισμικό μοντέλο με επίκεντρο τον άνθρωπο».

Με πληροφορίες από τον επίσημο ιστότοπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.