Η λήξη της κατάληψης στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών συνοδεύτηκε από τις αποκαλυπτικές εικόνες βανδαλισμών στις εγκαταστάσεις του ιδρύματος αλλά και από την πληροφορία πως σε αυτούς συμμετείχαν πρόσωπα που δεν ήταν φοιτητές.
Ούτε οι εικόνες είναι πρωτόγνωρες ούτε προκαλεί κάποιου είδους έκπληξη η πληροφορία. Οι καταλήψεις στη χώρα μας συνιστούν εδώ και χρόνια κάτι σαν «ελευθέρας» στην καταστροφή σε όποιον θέλει να καταστρέψει.
Φαίνεται όμως πως όταν υπάρχει βούληση και οι αρμόδιοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους – είτε πρόκειται για τις πρυτανικές αρχές είτε για εκείνες του κράτους – το «ελευθέρας» των λίγων στην καταστροφή μπορεί να περιοριστεί έναντι της ελευθερίας των πολλών να αφιερώνονται στις σπουδές τους, να ανταλλάσσουν απόψεις χωρίς φόβο ή ακόμη και να διαμαρτύρονται εντός των πλαισίων που θέτει μεταξύ άλλων ο σεβασμός στη δημόσια περιουσία.
Να αρχίσει, με άλλα λόγια, να προστατεύεται το πανεπιστημιακό άσυλο έτσι όπως νοείται σε μια δημοκρατία και όχι έτσι όπως εργαλειοποιείται από πρόσωπα αλλά και κόμματα που στο όνομα της Ιστορίας και μιας στρεβλής ανάγνωσης έφτασαν να αγκαλιάσουν κάθε αντιδημοκρατική πρακτική.
Στα πανεπιστήμια δεν έχουν καμία θέση εξωπανεπιστημιακά στοιχεία. Κυρίως όμως δεν έχει θέση μια φασίζουσα νοοτροπία που απειλεί με τη βία της την ακαδημαϊκή κοινότητα.
Οι βανδαλισμοί στη Νομική έχουν υπαίτιους. Η ποινική τους μεταχείριση θα πρέπει να είναι το δεύτερο μήνυμα στους κατόχους του «ελευθέρας» στην καταστροφή.
