7 Μαρτίου, τρεις μέρες πριν τα 99α γενέθλια του Ολυμπιακού. . Η ατμόσφαιρα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης είναι βαριά, πιο βαριά κι από τη φανέλα του Ολυμπιακού και τα 99 χρόνια ιστορίας του. Η ήττα με 1-4 από τη Μακάμπι στο πρώτο παιχνίδι του ζευγαριού για το Conference τσακαλώνει άσχημα φανέλα και ψυχολογία, διαμορφώνει συνθήκες έντονης κριτικής στις τάξεις των φιλάθλων με αποδέκτες τους πάντες, παίκτες, προπονητή, διοίκηση.
Μια εβδομάδα αργότερα, η αποστολή του Ολυμπιακού στον επαναληπτικό αγώνα στο γήπεδο της Μπάτσκα Τόπολα, πάει σχεδόν “ασυνόδευτη”. Οι 9.5/10 πιστεύουν ότι το παιχνίδι είναι τυπικής διαδικασίας. Και είχαν δίκιο. Από την ανάποδη. Ο Ολυμπιακός περνάει σαν σίφουνας με 1-6, κάνει την απόλυτη ανατροπή και μία από τις μεγαλύτερες που έχουμε δει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Όντως, τόσο ξαφνικά;
Μπα. Στον αθλητισμό, παρότι στους δημοσιογράφους μας αρέσει να χρησιμοποιούμε τη λέξη, δεν συμβαίνουν θαύματα. Τα πάντα συνδέονται με τις αποφάσεις, τη δουλειά και την προετοιμασία που κάνει μια ομάδα για κάθε παιχνίδι ή για μια ολόκληρη σεζόν. Το τρίπτυχο διοίκηση, προπονητής, παίκτες είναι η μοναδική βάση για να έρθει το οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, η διοίκηση εν μέσω -μέτριου καιρικά, αλλά πολύ βαρύ αγωνιστικά- χειμώνα ρίχνει άλλη μια φορά το “ζάρι”, αλλάζει ξανά προπονητή, κάνει μεταγραφές, είναι εκεί και όχι οπουδήποτε αλλού την φαντάζονται όσοι ξεχνούν γρήγορα.
Ο Μεντιλίμπαρ, με τη σειρά του, αλλάζει την ομάδα. Ο φοβικός Ολυμπιακός της κακής μπάλας και της ψυχολογικής μετάλλαξης σε ομάδα που ακολουθεί το ρυθμό του αντιπάλου, επανέρχεται στις εργοστασιακές ρυθμίσεις του. Πίεση, κυκλοφορία, κίνηση. Γκολ. Οι παίκτες; Οι παλιοί ξυπνάνε, οι καινούριοι αντιλαμβάνονται ότι η ομάδα που πήγαν έχει ένα εντελώς μοναδικό ειδικό βάρος. Το τρίπτυχο δουλεύει.
Από τις 7 Μαρτίου μέχρι το βράδυ που ο Ολυμπιακός προκρίθηκε σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, έχουν μεσολαβήσει δύο μήνες. Με αγώνες στο πιο δύσκολο πρωτάθλημα των τελευταίων ετών και με διαρκείς προκλήσεις εκτός συνόρων. Ο Ολυμπιακός, όμως, δεν πέφτει με τίποτα. Αντίθετα, έχει αυτή τη στιγμή αλλάξει όλη την πλοκή της χρονιάς και λίγο πριν κλείσει τα 100 χρόνια του, μπορεί να κατακτήσει και ένα τρόπαιο που λείπει από το ολόχρυσο θησαυροφυλάκιο του, αλλά και από κάθε άλλης ελληνικής ομάδας.
Η πρόκριση του Ολυμπιακού δεν είναι ένα καθαρά αγωνιστικό επίτευγμα. Είναι μια συνολική και υπερβατική προσπάθεια διαφορετικών ανθρώπων που τους ενώνει ο Ολυμπιακός. Από τον Βαγγέλη Μαρινάκη που κρατάει σταθερά το τιμόνι, μέχρι το κάθε αγωνιστικό ή μη στέλεχος και εργαζόμενο, οποιασδήποτε θέσης ή ρόλου στην ερυθρόλευκη ΠΑΕ που δουλεύει πάντα και πρώτα για την ομάδα.
Την ίδια στιγμή, χθες το βράδυ σε σπίτια μεγάλων πόλεων ή μικρών χωριών και σε κεντρικές λεωφόρους ή πλατείες και σοκάκια, άνθρωποι που έχουν κοινό χαρακτηριστικό την αγάπη τους για τον Ολυμπιακό, ήρθαν κοντά. Όχι απαραίτητα φυσικά, αλλά κυρίως πνευματικά ακόμα και αν τους χώριζε όλη η ελληνική επικράτεια. Αυτό, είναι το μοναδικό, υπερφυσικό θαύμα που έγινε χθες. Όλα τα υπόλοιπα ήταν μια πραγματικότητα, στην οποία πίστευαν και έβλεπαν λίγοι.
