Αμαλία Καβάλη: «Έχω ανάγκη να είμαι αποδεκτή»

Είναι η ορμητικά ευθύς Στέλλα Πετράτου. Είναι η ορμητικά ειλικρινής Αμαλία Καβάλη η οποία φέτος πρωταγωνιστεί στο «Ναυάγιο», στη σειρά του MEGA που οι τηλεθεατές αγκάλιασαν από το πρώτο κιόλας επεισόδιο.

Μιλά στο ΒΗΜΑ για το πώς βιώνει την εμπειρία ενός καθημερινού σίριαλ, πώς κατάφερε να ισορροπήσει τη φετινή χρονιά μεταξύ πολύ διαφορετικών ρόλων, αλλά και τι είναι αυτό που ξεχωρίζει στη «συνταξιδιώτισσά» της, τη Στέλλα.

Η Αμαλία Καβάλη είναι ένας άνθρωπος πολυπράγμων. Ένας άνθρωπος που δίνεται με την ψυχή του και αφιερώνεται με ό,τι κι αν καταπιαστεί. Η πρωτοβουλία Wom.a και το ερευνητικό πρότζεκτ x.art.es, είναι κομμάτια του δικού της παζλ.

Την αφήνουμε να μας διηγηθεί την ιστορία (της).

Έχετε πει πως η Στέλλα του Ναυαγίου σάς έμαθε λίγο περισσότερο ότι είναι εντάξει να γίνεσαι δυσάρεστη όταν κι όποτε χρειαστεί. Περάσατε πολύ καιρό θεωρώντας πως πρέπει να είστε το «καλό παιδί»; Τι άλλο πήρατε και παίρνετε από εκείνη;

Ο κινηματογράφος και το θέατρο μου άρεσαν από παιδί ακριβώς γιατί μας βάζουν σε συνομιλία με το ποιοι είμαστε και τι πεποιθήσεις έχουμε, γιατί ερχόμαστε σε «επαφή» με ειρμούς σκέψης που μπορεί να διαφέρουν πολύ από τους δικούς μας.

Όταν περνάς από τη θέση του θεατή στη θέση του ηθοποιού, ενσωματώνεις τον χαρακτήρα που υποδύεσαι και τον διαφορετικό ειρμό του. Σχεδόν με κάθε χαρακτήρα θα δεις κάποια συμπεριφορά που σε βελτιώνει, που δεν έχεις αλλά ο χαρακτήρας έχει.

Μπορείς να διερωτηθείς αρκετά ενεργά γιατί δεν την έχεις και (σε πολύ θεωρητικό επίπεδο) ίσως να την αναπτύξεις μέσω της επανάληψης και να την υιοθετήσεις.

Εγώ, σίγουρα έχω ανάγκη να είμαι αποδεκτή και γενικώς ναι μου αρέσει να είμαι ευχάριστη –μια ζωή την έχουμε ας μην τη ζήσουμε μέσα στη μίρλα. Μόνο αν πραγματικά δυσκολεύομαι γίνομαι ευθύς.

Η Στέλλα από την άλλη είναι ανερυθρίαστα και ορμητικά ευθύς χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν θα την παρεξηγήσει ο συνομιλητής της.

Δεν είναι καθόλου γλυκούλα. Δεν αναλώνει ενέργεια σε σκέψεις συμπάθειας, θέλει απλά να είναι αποδοτική. Είχε ενδιαφέρον αυτό για εμένα, ότι το κάνει χωρις τυψεις, είναι απλά έτσι.

Τι άλλο παίρνω από τη Στέλλα; Είναι ακέραιος χαρακτήρας, γίνεται εύκολα συγκρουσιακή για να λύσει προβλήματα, είναι δυνατή ψυχικά και ιδιαίτερα γενναία. Όλα αυτά είναι πράγματα που μου αρέσει να δοκιμάζω.

Διάβασα πως όταν πήγατε στο κάστινγκ η Μιράντα Ρωσταντή σάς είπε ότι η Στέλλα είναι μια Wom.a, αναφερόμενη στις Women In Arts που είστε μέλος. Η πορεία της ηρωίδας σας το επιβεβαιώνει; Πώς προέκυψε η πρωτοβουλία Wom.a;

Ναι, η Μιράντα όντως το είπε αυτό για να μου περιγράψει με μια λέξη τον χαρακτήρα. Αναφερόταν στο ότι η Στέλλα είναι σοβαρή επαγγελματίας, δεν δέχεται να της μιλάνε υποβιβαστικά, δεν τρώει το παραμύθι του «ανταγωνισμού των γυναικών» και μάλιστα είναι υποστηρικτική προς άλλες γυναίκες.

Όμως, δεν νομίζω πως είναι εν γνώση της φεμινίστρια, ότι δηλαδή η ίδια ορίζεται έτσι, με τον τρόπο που όριζε τον εαυτό της ας πούμε εκείνη την εποχή η γνωστή ηθοποιός και θιασάρχης Κυρία Κατερίνα.

Οι Wom.a είμαστε μια πρωτοβουλία γυναικών καλλιτεχνών που δουλεύουμε σε διάφορα επαγγέλματα τέχνης και ανοίξαμε δημόσιο διάλογο για τα προσκόμματα που συναντάμε στην εργασία μας λόγω φύλου.

Στέλλα, Ειρήνη και ανάμεσά σας ένα παιδί. Πώς θα εξελιχθεί αυτή η σχέση;

Αναμείνατε στους δέκτες σας, την Παρασκευή 10 Μαΐου στις 22:50 στο MEGA, επιστρέφουμε. Τα επεισόδια της τελικής ευθείας με τη δίκη για το ναυάγιο και την εξέλιξη με το παιδί της Ειρήνης και της Στέλλας, είναι όλα τρομερά ενδιαφέροντα, σταματάω ό,τι κάνω για να τα διαβάσω όταν έρχονται.

Φέτος υποδύθηκατε τη Βιόλα και τον Σεμπάστιαν στη «Δωδέκατη Νύχτα», δύο διαφορετικές γυναίκες στην παράσταση «Ο άντρας μου» και τη Στέλλα στο «Ναυάγιο», πώς περνούσατε από το ένα στο άλλο.

Η Στέλλα είναι ένας χαρακτήρας που βιώνει αιφνίδια απώλεια και πένθος. Αυτό είναι ένα δύσκολο σημείο για να πρέπει ως ηθοποιός να το προσεγγίζεις σε καθημερινή βάση. Ήταν σωτήριο λοιπόν που το βράδυ μπορούσα να μπω στο κωμικό σύμπαν της δωδέκατης νύχτας.

Επίσης η βασική συνθήκη της Βιόλας είναι ότι είναι ερωτευμένη, και μιας και στον έρωτα νιώθουμε όλοι πιο ζωντανοί, έπαιζα καθαρά στο δίπολο ζωή-θάνατος και λειτουργούσε εντελώς υποστηρικτικά αυτή η εναλλαγή.

Έπειτα και στην παράσταση «Ο άντρας μου» κρατούσα έναν πολύ κωμικό μονόλογο και είχα την τύχη να μοιράζομαι τη σκηνή με δύο υπέροχες και φροντιστικές ηθοποιούς.

Γενικώς είχα μεγάλη τύχη φέτος με τους συνεργάτες μου και στις παραστάσεις και στο σήριαλ. Έφτασα συχνά στα όρια της εξάντλησης και αν δεν ήταν αυτοί ούτε ευτυχισμένη θα είχα βγει από αυτή, ούτε και σώα.

Γιατί επιλέξατε να κάνετε τόσες δουλειές και να φλερτάρετε τόσο με την εξάντληση;

Όταν βλέπετε τους ηθοποιούς να δουλεύουν έτσι, οφείλεται σε εναν συνδυασμό βιοπορισμου και άγχους. Πρώτον συχνά τα λεφτά που παίρνει ένας ηθοποιός για μια παράσταση δεν αρκούν για να βγάλει τον μήνα άρα πρέπει να δουλεψει και σε άλλη δουλεια, ει δυνατόν στο θέατρο αν όχι σέρβις.

Δεύτερον, περνάμε τόσες περιόδους ανεργίας, που όταν έρχονται δουλειές συχνά λεμε σε όλες ναι γιατί δεν ξέρουμε αν θα έχουμε μετά. Τώρα εγώ που έχω δοκιμάσει ήδη αυτό το εξαντλητικό ωράριο δύο φορές επέλεξα να το κάνω και τρίτη γιατί μου άρεσαν πολύ οι προτάσεις που μου έγιναν.

Έχετε πλέον κάνει τέσσερα χρόνια καθημερινό σίριαλ (τρια χρόνια στις «Αγριες Μελισσες» κι έναν χρόνο στο «Ναυάγιο»). Τι μπορείτε να μας πείτε για αυτη την εμπειρία;

Το καθημερινό είναι άσκηση ψυχικής διαθεσιμότητας και συγκέντρωσης.

Έχεις κόσμο και ντουνιά γύρω σου και πρέπει να συγκεντρωθείς σαν να είστε μόνοι με τον παρτενέρ σε κάτι που δεν έχεις κάνει τρεις μήνες πρόβα και πρέπει να καταφέρεις να δικαιώσεις τη στιγμή του χαρακτήρα σε μία λήψη.

Έχει δηλαδή πολύ guerilla στοιχείο για όλα τα επαγγέλματα που παίρνουν μέρος. Αυτό με τρομοκρατεί και με γοητεύει ταυτόχρονα.

Σινεμά;

Θα ήθελα πολύ να κάνω, δεν έχει τύχει, είμαι όμως παθιασμένη θεατής. Η αγάπη μου για την υποκριτική άλλωστε από το σινεμά ξεκίνησε, του χρωστάω τη ζωή μου μεταφορικά και κυριολεκτικά μιας και και οι γονείς μου αλλά και οι παππούδες μου γνωρίστηκαν τυχαία σε κινηματογραφική αίθουσα.

Πείτε μας λίγα λόγια για τους Χ.art.es;

Οι x.art.es είναι ένα ερευνητικό πρότζεκτ στο οποίο χαρτογραφώ σπίτια καλλιτεχνών στο κέντρο της Αθήνας. Ενώ παρουσιάζω το σημείο που έζησαν αυτοί στον χώρο, ουσιαστικά αφηγούμαι κάποια ιστορία από τη ζωή τους ή κάτι που μου κάνει εντύπωση στο έργο τους.

Είναι περίεργο αλλά δεν νομίζω ότι διαφέρει πολύ από τη δουλειά μου ως ηθοποιός. Δηλαδή αφηγήτρια είμαι και εδώ επιλέγω να αφηγηθώ την ιστορία των καλλιτεχνών που κάποτε κατοίκησαν την πόλη.

Κάποιοι μας είναι εντελώς άγνωστοι και άλλοι ενώ είναι γνωστοί, είναι σαν ταριχευμένοι ψυχικά. Τους έχουμε κάνει σύμβολα. Είναι «ο Παπαδιαμάντης» ή «ο Παλαμάς» και ακούγεται εκατό κιλά το κάθε όνομα, ενώ είναι καλλιτέχνες που αγάπησαν πολύ τον άνθρωπο και έγραψαν για αυτόν, ζεσταίνοντας τις καρδιές μας και απαλύνοντας τις αγωνίες και τις φρίκες μας.

Υπάρχει κάποια ιστορία από αυτές που αγαπάτε ιδιαίτερα και θα θέλατε να μοιραστείτε;

Αγαπώ την ιστορία Βάρναλη- Παπαδιαμάντη: Κάθονται λέει Αυγέρης και Παπαδιαμάντης στο καφενείο της Δεξαμενής και έρχεται ο Βαρναλης, βουτάει την εφημερίδα που διάβαζε ο Αυγέρης στην οποία υπάρχει ένα ποίημα του Μαλακάση (ο οποίος αν κρίνουμε και απο τον Καρυωτάκη, μάλλον τους είχε πρήξει και θα έχανε συχνα το τελικό του «η» στις συζητήσεις νέων της εποχής).

Το διαβάζει ο Βάρναλης το βρίσκει κακό και δυσανασχετεί φωναχτά. Τον ακούει ο Παπαδιαμαντης, γίνεται πυρ και μανία που ο μικρός κάνει τόσο έντονη κριτική, σηκώνεται και φευγει επιδεικτικά φωνάζοντας κάτι για τους «νέους του σήμερα».

Πάει μετά ο Βάρναλης στο σπίτι του και λέει λογικά από μέσα του κάτι του τύπου «τι ντροπή κάθομαι τώρα εγώ και κρίνω το έργο ενος άλλου ποιητη, σαμπως εγω ξέρω πως γράφεται η ποιηση».
Μην σας τα πολυλογώ την επόμενη μέρα έψαχνε να ζητήσει συγγνώμη από τον Παπαδιαμάντη. Έλα όμως που ο Παπαδιαμάντης τον έψαχνε επίσης να του ζητήσει συγγνώμη που οργίστηκε και φώναζε. Φιλιώσανε λοιπόν.

Ποιος από εμάς τώρα σήμερα δεν έχει κάνει ή σκεφτεί λίγο σαν τον Βάρναλη ή τον Παπαδιαμάντη; Κάπως με ανακουφίζει αυτός ο κοινός τόπος και τους κάνει και αυτούς πιο ανθρώπινους. Δεν είναι πια σελίδες στο χαρτί, δεν είναι «το έργο τους» ή «ο μεγάλος ποιητής». Είναι άνθρωποι που βίωσαν αυτή την ιστορία εδώ στη Δεξαμενή 100 χρόνια πριν.

«Που λες, γυρίζω ξυπόλυτη σ’ έναν κόσμο που θέλω ν’ αλλάξω, αφήνοντας ματωμένα χνάρια στο πέρασμά μου». Αυτές οι λέξεις από τη Συνέλευση της Κατερίνας Γώγου, νιώθω πως σας περιγράφουν. Πέφτω μέσα;

Καλά η Γώγου άφησε τη σάρκα της και τα οστά της στα γραπτά της, στον τρόπο που υπήρξε, στο πώς έφυγε βασανισμένη τραγικά νωρίς. Σας ευχαριστώ για το ωραίο βλέμμα, δεν με περιγράφουν αλλά σίγουρα μου αρέσουν.

Τι να περιμένουμε στο εγγύς μέλλον σε καλλιτεχνικό επίπεδο από εσάς;

Αφού με πολύ πόνο θα αποχαιρετήσω «Το ναυάγιο», θα περάσω στους «Αθώους», ένα σίριαλ που βασίζεται στον Κατάδικο του Θεοτόκη. Θα το σκηνοθετήσει ο Νίκος Κουτελιδάκης και είναι γραμμένο από την Ελένη Ζιώγα για το MEGA.

«Το ναυάγιο», επιστρέφει με νέο επεισόδιο απόψε Παρασκευή 10 Μαΐου στις 22:50 στο MEGA.