Στην έκδοση της περασμένης Κυριακής το «Βήμα» πληροφορούσε τους αναγνώστες του ότι η Αθήνα προετοίμαζε την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Αγκυρα στη βάση κάποιας «απρόβλεπτης κίνησης» από αυτές στις οποίες συνηθίζει να αναλώνεται ο τούρκος πρόεδρος.
Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι, ο Ταγίπ Ερντογάν εγκαινίασε τη μετατροπή της ιστορικής Μονής της Χώρας, ενός εμβληματικού τοπόσημου του βυζαντινού πολιτισμού και μνημείου της παγκόσμιας κληρονομιάς, σε τέμενος.
Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς εάν στις λίγες ημέρες που απομένουν έως την πραγματοποίηση της επίσκεψης και τη συνάντηση των δυο ηγετών, ο «απρόβλεπτος» της ιστορίας προχωρήσει σε κάποια ακόμη αιφνιδιαστική κίνηση που περισσότερο από άσκηση διπλωματίας με αρχή, μέση και τέλος θα θυμίζει «μπαμπεσιά».
Είναι σαφές όμως ότι η Αθήνα έχει δυο επιλογές. Η μία είναι να παραμείνει στη γραμμή των διμερών επαφών και στη λογική του πυλώνα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Η άλλη είναι να κάνει «μούτρα» στον «μπαμπέση». Να παρασυρθεί, δηλαδή, σε μια λογική αντιπαράθεσης και εμπλοκής στο πλήθος των εσωτερικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο Τούρκος πρόεδρος, μεταξύ των οποίων είναι και η άνοδος των ισλαμιστών του υιού Εμπαρκάν.
Μεταξύ των δυο επιλογών, αυτή που έχει αποδώσει έως σήμερα – από τις παραβιάσεις στο Αιγαίο έως το Μεταναστευτικό – είναι η πρώτη.
Η υιοθέτηση της δεύτερης θα σήμαινε για την Αθήνα να μετακινηθεί από τον άξονα των σύγχρονων προκλήσεων σε εκείνον όπου περισσεύουν οι μπαμπεσιές, οι Σελτζούκοι και άλλες ιστορίες διμερούς τρέλας.
