Έχει δίκιο ο πρωθυπουργός που λέει ότι η λάθος ψήφος στις ευρωεκλογές μπορεί να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση και τη χώρα. Ο ίδιος υποστηρίζει μεγάλα σχέδια, να εκδοθεί ευρωομόλογο για την άμυνα της ΕΕ, να καθίσει η Ελλάδα στο τραπέζι των ισχυρών της Ευρώπης για την Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή, τις ευρωατλαντικές σχέσεις αναλόγως του αποτελέσματος των αμερικανικών εκλογών, για τη νέα ΚΑΠ, κ.α. Ενδεχομένως και να ηγηθεί αυτών των συζητήσεων από υψηλό ευρωπαϊκό αξίωμα, χαρακτηρίζοντας κολακευτική τη σχετική φημολογία.
Πώς θα τα καταφέρει όλα αυτά αν δεν έχει μια δυνατή ομάδα πίσω του; Γι’ αυτό διάλεξε τα κατάλληλα πρόσωπα για να δώσει τις μεγάλες μάχες. Στη νέα dream team του γαλάζιου ευρωψηφοδελτίου συμμετέχουν ο Γιώργος Αυτιάς, η Ελεονώρα Μελέτη, ο Φρέντι Μπελέρης, και κάποιοι άλλοι συμπαθέστατοι με ενδιαφέροντα βιογραφικά που μάλλον θα τους φάει η μαρμάγκα.
Η Μελέτη επιθυμεί να ασχοληθεί με τα δικαιώματα των γυναικών που δεν είναι καθόλου αμελητέο ζήτημα με τον αριθμό των κακοποιήσεων και των δολοφονιών να έχει εκτοξευτεί. Αλλά προεκλογικά το πολύ πολύ να στηθεί ένας καυγάς πρωινάδικου ανάμεσα στη Μελέτη και στον Παπανώτα, αν ο Παπανώτας φτάσει ως την κάλπη.
Ο Αυτιάς δήλωσε ότι στις Βρυξέλλες θα συμπεριφέρεται σαν εκπομπάρχης που αλλάζει νόμους. Και ο Μπελέρης, δεν χρειάστηκε να πει πολλά γιατί η υποψηφιότητά του δεν αφορούσε ούτε τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία ούτε το κράτος δικαίου. Για να σταματήσει τις διαρροές προς τον Βελόπουλο και για να κρατήσει το «πατριωτικό» κομμάτι της ΝΔ, επέλεξε ο πρωθυπουργός έναν υποψήφιο με περίεργο παρελθόν, θυσιάζοντας το πλαίσιο της Αλβανικής και της Βαλκανικής στρατηγικής της χώρας στην Ευρώπη.
Όμως, ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι ασυνεπής, απλώς στις Βρυξέλλες εμφανίζεται σαν σύγχρονος ηγέτης και στην Ελλάδα σαν παλαιοκομματικός κομματάρχης. Από τη μια μεριά μιλάει για πολυδύναμο εκσυγχρονισμό και από την άλλη ζητεί την ψήφο των πολιτών επειδή εκείνος διεκδικεί αποτελεσματικότερα από τους άλλους τα ευρωπαϊκά κονδύλια.
Αναμφίβολα, η πλειονότητα των Ελλήνων βλέπει την Ευρώπη σαν αγελάδα για άρμεγμα, αλλά ένας μεταρρυθμιστής πολιτικός μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο από το να «πατάει» σε ψηφοθηρικά στερεότυπα και να επιστρατεύει τον λαϊκισμό που δηλώνει ότι πολεμάει, με τα πρώτα σημάδια της φθοράς.
Δηλαδή, αν η ψαλίδα ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση μελλοντικά κλείσει, τι θα κάνει; Θα καλέσει τη Μενεγάκη;
