Για μια ακόμη φορά το πάνελ των ταινιών της εβδομάδας στις αίθουσες μας φέρνει μπροστά σε έναν αδικαιολόγητο συνωστισμό «μικρών» κυρίως παραγωγών δίνοντας την εντύπωση ότι είναι απριόρι καταδικασμένες να χαθούν…
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
Η αρπαγή (Le ravissement)
Παραγωγή: Γαλλία, 2023
Σκηνοθεσία: Ίρις Καλτενμπάκ
Ηθοποιοί: Χαφσία Χερζί,
Αν η σκηνοθέτις Ίρις Καλτενμπάκ δεν έβρισκε τρόπους να διατηρήσει το ενδιαφέρον μας ζωντανό τότε το γεγονός ότι η «Αρπαγή» είναι μια ταινία της οποίας η κεντρική ιδέα που στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου στο ψέμα δεν θα σήμαινε πολλά, όσο και αν ως ιδέα ακούγεται πρωτότυπη. Να όμως που με μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα και μάλιστα στο κινηματογραφικό ντεμπούτο στην σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας μυθοπλασίας της, η Καλτενμπάκ κάνει την έκπληξη. Πετυχαίνει στον στόχο της γιατί εστιάζει με επιμονή (και υπομονή) στο πρόσωπο που ψεύδεται, δεν φεύγει ποτέ από πάνω του και αδιαφορεί για τις «σάλτσες». Η ανάγνωση αυτού του προσώπου είναι που την ενδιαφέρει περισσότερο από κάθε τι.
Το πρόσωπο είναι η Λίντια (η Χαφσία Χερζί που πρωτογνωρίσαμε στην θαυμάσια ταινία «Κους κους και φρέσκο ψάρι»), μια νεαρή μαία, που όσο επαγγελματικά φέρεται στην δουλειά της, άλλο τόσο υποφέρει μέσα της. Η προσωπική ζωή της βρίσκεται στο πουθενά και ο πρόσφατος χωρισμός της έχει προκαλέσει βουβό πόνο. Δεν θα δοθεί ποτέ ο ακριβής λόγος για τον οποίο η Λίντια αποφασίζει να μπει στον φαύλο κύκλο του ψέματος «οικειοποιώντας» το παιδί που η ίδια βοήθησε να γεννηθεί με μητέρα την καλύτερή της φίλη. Πάντως αυτή η απόφαση, θα δημιουργήσει την άψογη ατμόσφαιρα μιας ταινίας που κινείται διαρκώς στην κόψη του ξυραφιού, σε τεντωμένο σχοινί, χωρίς ποτέ να αφήνει σε ησυχία τον θεατή που παρακολουθεί με έναν κόμπο στο στομάχι.
Η Καλτενμπάκ φτιάχνει αργά, μεθοδικά το πορτρέτο μιας ανήσυχης, ταλαιπωρημένης γυναίκας για την οποία όμως αναρωτιέσαι αν τελικά είχε ούτως ή άλλως μέσα της την χειραγώγηση των άλλων, ή αν αυτή η χειραγώγηση από την οποία θα προκύψει μια αλυσίδα ψεμάτων ήταν το αποτέλεσμα ενός ξεσπάσματος, η εσωτερική ανάγκη της να «μιλήσει». Σε κάθε περίπτωση, την ακούς και εδώ σε πολύ μεγάλο βαθμό βοηθά η υπέροχη ερμηνεία της Χερζί η οποία σου δίνει κυριολεκτικά την εντύπωση ότι ζει ολοκληρωτικά τον ρόλο της Λίντια.
Βαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΟΡ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΣΙΝΕΡΑΜΑ – ΝΑΝΑ – ΣΙΝΕΑΚ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ κ.α.
—————————————————-
Το περασμένο καλοκαίρι (L’été dernier)
Παραγωγή: Γαλλία, 2023
Σκηνοθεσία: Κατρίν Μπρεγιά
Ηθοποιοί: Λεά Ντρουκέρ, Σαμουέλ Κιρσέρ, Ολιβιέ Ραμπουρντέν
Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η επιστροφή της με την ταινία
Σίγουρα η ιστορία αυτής της ταινίας δεν είναι και τόσο ασυνήθιστη • ο κινηματογράφος έχει ασχοληθεί αρκετά με αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις ζευγαριών με μεγάλη διαφορά ηλικίας, είτε με τον ο άνδρας μεγαλύτερος – κλασικό το παράδιγμα η «Λολίτα» – ή με την γυναίκα – ταινίες που έρχoνται στη μνήμη είναι oι «Εραστές χωρίς όρια» με την Σούζαν Σαράντον και τον Τζέιμς Σπέιντερ και «Η σαραντάρα και ο πρωτάρης» με την Ζακλίν Μπισέ και τον Ρομπ Λόου.
Όμως στην τελευταία ταινία της Κατρίν Μπρεγιά που επανήλθε στην σκηνοθεσία μετά από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας, η γαλλική φινέτσα και κομψότητα κάνει την διαφορά: η Αν (Λεά Ντρουκέρ) είναι θετή μητέρα του Τεό (Σαμουέλ Κιρσέρ) που είναι γιός του δεύτερου συζύγου της (Ολιβιέ Ραμπουρντέν). Η Αν είναι επίσης δικηγόρος που αναλαμβάνει σεξουαλικές υποθέσεις οπότε γνωρίζει πολύ καλά τις συνέπειες και την αυστηρότητα του συστήματος του οποίου η ίδια είναι φορέας. Παρ’ όλ’ αυτά και εφόσον η φύση και το ένστικτο του ανθρώπου λειτουργούν ανεξαρτήτως εγκεφάλου (όπως η Μπριγιά, με λεπτές γραμμές υπενθυμίζει), η Αν θα πέσει στην φάκα του πειρασμού και θα προχωρήσει στον ερωτικό δεσμό με τον Τεό ρισκάροντας τα πάντα στην ζωή της.
Αυτό που ξεχωρίζει στο «Περασμένο καλοκαίρι» είναι η ευγένεια στην διαχείριση ενός πραγματικού δύσκολου θέματος. Η ταινία δεν κρίνει την σχέση, απλώς καταγράφει τα στάδιά της • την αρχική αμηχανία της Αν λόγω της επιθετικότητας του νεαρού, αργότερα το ήσυχο φλερτ και εν τέλει την ίδια την πράξη που θα φέρει τούμπα την ζωή τους. Και στο τέλος σε αφήνει με μια αίσθηση ολοκλήρωσης, μια ταινία που έχει πραγματικ΄κάτι ουσιαστικό να πει πάνω σε ένα αιώνιο ζήτημα.
Βαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ
——————————————–
Αμπιγκέιλ (Abigail)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024
Σκηνοθεσία: Ματ Μπετινέλι-Ολπιν και Τάιλερ Τζιλέτ
Ηθοποιοί: Μελίσα Μπαρέρα ,Αλίσα Γουίρ, Νταν Στίβενς κ.α.
Μετά το franchise του «Λυκόφωτος» (Twilight) ο μύθος των βαμπίρ και των βρυκολάκων ενδεχομένως να θεωρείται κινηματογραφικά εξαντλημένος, όμως η «Abigail» έρχεται να προτείνει το αντίθετο σε ένα ασυνήθιστο πλαίσιο που μέχρι ενός σημείου σε κρατά από το χέρι • είτε είσαι φαν του είδους, είτε όχι. Γιατί εδώ, με έναν ευφάνταστο, και κυρίως χιουμοριστικό τρόπο, ένας άλλος μύθος, των «10 μικρών νέγρων» της Αγκάθα Κρίστι συνδέεται με την ιστορία και της δίνει την σπίθα της διαφορετικότητας: όλα ξεκινούν από την επιχείρηση απαγωγής ενός κοριτσιού, της Αμπιγκέιλ (Αλίσα Γουίρ) που θα βρεθεί στα χέρια μιας εξαμελούς σπείρας αγνώστων μεταξύ τους losers, ο καθένας από τους οποίους έχει σε κάτι ταλέντο.
Η επιχείρηση στέφεται με επιτυχία και το μόνο που οι κακοποιοί πρέπει πλέον να κάνουν είναι να φυλάξουν το κορίτσι μέσα σε ένα τεράστιο σπίτι. Οπου όμως τους περιμένει μια μεγάλη έκπληξη. Με βαρόμετρο την σύγκρουση για την εύρεση λύσης στο πρόβλημα ανάμεσα σε δύο μέλη της σπείρας (έναν πρώην αστυνομικό -Νταν Στίβενς) και μια τοξικομανή που διαθέτει διορατικές ικανότητες -Μελίσα Μπαρέρα), η ταινία κυλά θαυμάσια μέχρι την στιγμή βέβαια που η οθόνη αρχίζει να πλημμυρίσει επικίνδυνα με αίμα και εντόσθια * μια συνθήκη που σε αυτού του είδους τις ταινίες είναι προφανώς αναπόφευκτη και συνήθως ακυρώνει την ως τότε πορεία της ταινίας. Όπως συμβαίνει και εδώ.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΕΛΛΩ – ΖΕΑ – VILLAGE ΜΑΡΟΥΣΙ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE κ.α.
——————————————–
Εμφύλιος πόλεμος (Civil war)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024
Σκηνοθεσία: Αλεξ Γκάρλαντ
Ηθοποιοί: Κίρστεν Ντανστ, Κέιλι Σπέινι, Γουάγκνερ Μόρα, Νικ Οφερμαν κ.α.
Σε μια εποχή που δεν ορίζεται αλλά δεν διαφέρει σε τίποτα από την σημερινή, βλέπουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες μοιρασμένες σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα και την λογική του take no prisoners να επικρατεί και στα δύο. Η χώρα βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο και το βλέμμα μας ταυτίζεται με εκείνο μιας «αυτοσχέδιας» δημοσιογραφικής αποστολής (Κίρστεν Ντανστ, Κέιλι Σπέινι, Γουάγκνερ Μόρα) που έχει αποφασίσει να καταφέρει μια συνέντευξη με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ (Νικ Οφερμαν). Και έτσι αρχίζει το ταξίδι της μακράν πιο πεσιμιστικής πολιτικής ταινίας που έχει γυριστεί για την Αμερική τα τελευταία 40 χρόνια.
Η εικόνα των όσων συμβαίνουν εδώ είναι τόσο ρεαλιστική που δεν σου δίνει το περιθώριο για καμία ελπίδα • λες και όλα, μα όλα έχουν πραγματικά τελειώσει για τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Αλεξ Γκάρλαντ. Η ταινία δεν είναι κάτι πέρα από μια συρραφή φρικαλέων σκηνών με δολοφονίες εν ψυχρώ, εκτελέσεις χωρίς ερωτήσεις, μαζικές ταφές ανθρώπινων σορών • η απόλυτη κτηνωδία στο πακέτο μιας ταινίας 109’. To εφιαλτικό ταξίδι μέσα σε ένα τζιπ των δημοσιογράφων θυμίζει (ως ιδέα) το εν πλω ταξίδι στην «Αποκάλυψη τώρα!» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, όπου ένας Αμερικανός είχε αναλάβει την αποστολή να σκοτώσει έναν άλλο Αμερικανό. Με την προϋπόθεση ότι πριν από μερικά χρόνια το Καπιτώλιο έγινε αρένα λεηλασίας οργισμένων πολιτών (κάτι που είναι αδύνατον να μην περάσει από το μυαλό παρακολουθώντας αυτήν την ταινία), όλα όσα παρακολουθούμε στον «Εμφύλιο πόλεμο», είναι πιθανά. Και ο Γκάρλαντ αυτό νομίζεις ότι θέλει να επισημάνει αλλά με τον πιο βάρβαρο, άκαρδο, μισανθρωπιστικό τρόπο.
Βαθμολογία: 2
Σε περισσότερες από 60 αίθουσες της Ελλάδας
«ΜΙΚΡΑ» ΣΤΑ ΥΠΟΨΗ
Ένα φλιτζάνι καφέ και καινούργια παπούτσια (A Cup of Coffee and New Shoes On, Αλβανία/ Πορτογαλία/ Ελλάδα/ Κόσοβο, 2022)
Δεύτερη μεγάλου μήκους του Αλβανού σκηνοθέτη Γκεντιάν Κότσι, ένα σιωπηλό ψυχολογικό δράμα, που κοιτάζει κάπως «λοξά» το πολύ σοβαρό ζήτημα της σωματικής αναπηρίας. Σε πρώτο πλάνο δύο δίδυμα κωφάλαλα αδέλφια (Εντγκάι και Ραφαέλ Μοράις) που κινούνται σαν φαντάσματα μέσα σε έναν κόσμο που δεν τα καταλαβαίνει. Οπως όλα τα δίδυμα αδέλφια έτσι και αυτά έχουν είναι άρρηκτους δεσμούς μεταξύ τους • θαρρείς ότι ο ένας ζει για την φροντίδα καλό του άλλου. Όμως τα πράγματα θα χειροτερέψουν όταν αντιλαμβάνονται ότι ένα ακόμα πρόβλημα τα περιμένει στην γωνία: η τύφλωση, προερχόμενη από μια σπάνια ασθένεια. Το θέμα είναι τόσο βαρύ που μπορεί να γίνει δυσβάσταχτο, όμως ο σκηνοθέτης το χειρίζεται προσεχτικά και με απαλούς τόνους καταφέρνει να το φωτίσει με ελπίδα. Και σε αυτό βοηθά τα μέγιστα το λεπτό, εκλεπτυσμένο αλλά και απρόβλεπτο χιούμορ που διαρκώς υποβόσκει και σου δίνει την αίσθηση ότι παρακολουθείς μια ταινία φόρο – τιμής στο σινεμά του Γεωργιανού σκηνοθέτη Οτάρ Ιοσελιάνι.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΤΡΙΑΝΟΝ
Σπίθα στη θάλασσα (Zeevonk, Βέλγιο/ Ολλανδία, 2023)
Μια ακόμα «μικρή» ιστορία ενηλικίωσης θα βρούμε στην ταινία του Βέλγου σκηνοθέτη Ντόμιν Χουίγκ, ο οποίος μάλιστα εμπνεύστηκε από μια ιστορία που τον αφορά προσωπικά • την απώλεια του δικού του πατέρα. Η Σάαρς Ρότζιερς είναι εξαιρετική στον ρόλο της Λένα, μιας ατιθασης κοπελας στην προεφηβεία, η οποία ζει με την εμμονή της εύρεσης του εξαφανισμένου στην θάλασσα πατέρα της, όπου έπεσε θύμα του «τέρατος». Η Λένα μιλά λίγο, έχει έντονο βλέμμα και πολύ εκφραστικό τρόπο στο να δείχνει αποφασισμένη να κάνει το δικό της. Το «ταξίδι» της, τόσο στο εξωτερικό περιβάλλον όπου την βλέπουμε να έρχεται σε σύγκρουση με όλους, όσο και στον εσωτερικό της κόσμο ενώ αναζητεί το «τέρας» στο οποίο αποκρυσταλλώνονται οι φοβίες της, κοπέλας πυροδοτεί μια αρκετά πρωτότυπη ταινία ενηλικίωσης η οποία όμως, συχνά πέφτει στην παγίδα της επανάληψης σκηνών προς εξυπηρέτηση του δραματουργικού χρόνου. Πάντως χάρη στην εκρηκτική ερμηνεία της μικρής πρωταγωνίστριας, η ταινία καταφέρνει να σε εκπλήξει με την ειλικρίνειά της και για πρώτη μεγάλου μήκους ταινία είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΕΛΛΗ – ΝΑΝΑ
Μη μου λες ψέματα (Arrête avec tes mensonges, Γαλλία, 2022)
Εξίσου «μικρή» ταινία αλλά με καλές στιγμές είναι αυτό το ψυχολογικό δράμα που σκηνοθέτησε ο Ολιβιέ Πεϊγιόν βασισμένος στο βραβευμένο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Φιλίπ Μπεσόν, το οποίο συγκαταλέγεται σε αυτό που πλέον μοιάζει με σινεμά είδους, το «Queer Cinema». Εδώ, ένας ομοφυλόφιλος συγγραφέας (Γκιγιόμ Ντε Τονκεντέκ) έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την περίοδο των δύσκολων εφηβικών χρόνων του, όταν έχοντας επιστρέψει στον τόπο του προκειμένου να τιμηθεί γνωρίζεται με τον γιό (Βικτόρ Μπελμοντό – εγγονός του θρυλικού Γάλλου σταρ Ζαν Πολ Μπελμοντό) του έρωτα της ζωής του. Μοιρασμένη σε δύο χρόνους (δεκαετία 1980 και σήμερα) αυτή η γκέι ιστορία σεξουαλικής αφύπνισης αποπειράται μια μελέτη πάνω στην ίδια την ιδέα της απαγορευμένης αγάπης που αν και απριόρι καταδικασμένη να πεθάνει, δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τον εσωτερικό κόσμο εκείνων που την έζησαν.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: CINOBO OΠΕΡΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
«Η Μία και εγώ: Η ταινία» (Mia and me: The hero of Centopia, Αυστραλία /Γερμανία/ Βέλγιο/ Ινδία, 2022), σε σκηνοθεσία Ανταμ Γουέμπ. Μέσω μιας αστραφτερής πύλης ένα κορίτσι, η Μία (Μάργκοτ Νουτσετέλι) θα μεταφερθεί στον φανταστικό κόσμο των μονόκερων της Σεντοπίας και θα μάθει τι σημαίνει πραγματικά να είσαι ηρωίδα. Περιπέτεια φαντασίας με μαγεία, ξωτικά και μονόκερους που συνδυάζει ζωντανούς ηθοποιούς και κινούμενα σχέδια (, σκηνοθετική επιμέλεια προσαρμογή στα ελληνικά :Ακίνδυνος Γκίκας)
«Demon Slayer: Kimetsu No Yaiba – To The Training Hashira» (Ιαπωνία, 2024), σε σκηνοθεσία Χαρούγιο Σοτοζάκι. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου της εταιρίας διανομής «αποτελεί την εισαγωγή στο νέο πολυαναμενόμενο κεφάλαιο της επιτυχημένης άνιμε τηλεοπτικής σειράς με εκατομμύρια θαυμαστές ανα τον κόσμο». To ομώνυμο manga στο οποίο βασίζεται η σειρά έχει κυκλοφορήσει 23 τόμους και ξεπεράσει τα 150 εκ. αντίτυπα παγκοσμίως
EΠΑΝΑΠΡΟΒΟΛΗ ΚΑΙ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Αποκλειστικά στο STUDIO new star art cinema της πλατείας Αμερικής, προβάλλεται σε επανέκδοση η ταινία «Χαίρε Μαρία» (Je vous salue, Marie, Γαλλία/ Ελβετία/ Αγγλία, 1986) του Ζαν Λικ Γκοντάρ ο οποίος με βάση τα κείμενα της Φρανσουάζ Ντολτό στο βιβλίο «Τα Ευαγγέλια και η Πίστη. Ο Κίνδυνος μιας Ψυχαναλυτικής Ματιάς» μεταφέρει την ιστορία της Αμώμου Συλλήψεως στην εποχή της ταινίας γεγονός που είχε προκαλέσει σκάνδαλο στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας με τον Πάπα να την καταδικάζει δημοσίως (παίζουν: Μίριαμ Ρουσέλ, Τιερί Ροντ, Φιλίπ Λακόστ και νεότατη η Ζιλιέτ Μπινός).
Στο STUDIO όμως, αυτές τις μέρες πραγματοποιείται και το Φεστιβάλ Σύγχρονου Σουηδικού Κινηματογράφου που περιλαμβάνει οκτώ αντιπροσωπευτικές ταινίες των τελευταίων ετών και ολοκληρώνεται την Τετάρτη 24 Απριλίου.
Τέλος, από την Κυριακή 21 Απριλίου προβάλλεται στις αίθουσες ΑΝΔΟΡΑ και ΔΙΑΝΑ το ντοκιμαντέρ «Χρήστος, το τελευταίο παιδί» (Ιταλία/ Γαλλία/ Ελλάδα, 2022) της Τζούλια Αμάτι που αναφέρεται στον μόνο μαθητή του δημοτικού σχολείου των Αρκιών. Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο τμήμα Giornate degli Autori του Φεστιβάλ Βενετίας, ενώ απέσπασε αρκετά βραβεία στο 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
